"อนาคตเราจะประกอบอาชีพอะไรก็ตาม..แต่ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดอย่าทิ้งการเรียน" ครูสมศักดิ์ วงษ์แก้ว ได้สอนไว้จนเราจำได้อย่างขึ้นใจ "เราจะต้องเรียนต่อ" ผู้เขียนคิดตามคุณครูสอน และได้บอกพ่อกับแม่ ซึ่งพ่อแม่ก็ไม่คัดค้าน..(เพราะเราดื้อที่จะเรียน) แต่การเรียนต่อในสมัยโน้นต้องเข้าไปสอบแข่งขันกับนักเรียนจำนวนมากมาย เพื่อเข้าเรียนในโรงเรียนหลวงใหญ่ให้ได้(รร.พนัสพิทยาคาร อ.พนัสนิคม จ.ชลบุรี)คนแก่เฒ่าแต่เก่าก่อนจะเรียกโรงเรียนหลวงใหญ่แบบนี้เพราะจะมีโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงควบคู่กันมา ใครสอบไม่ได้ก็ต้องไปเรียนโรงเรียนเอกชน(ค่าใช้จ่ายสูง..หมดสิทธิ์คิด) และขณะเดียวกันก็มีโรงเรียนหลวงระดับประถมที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ก็ถูกเรียกว่าโรงเรียนหลวงเล็ก
แสงเทียนส่องแสงสว่าง..เปรียบกับครูสมศักดิ์ วงษ์แก้วที่ชี้ทางให้ศิษย์คนนี้ค่ะ
ผลปรากฏว่า เราสอบเข้าเรียนต่อได้ตามความตั้งใจ....เผลอแผล็บเดียวจบ ม.3 แล้ว..และสอบแข่งขันเข้าเรียนต่อ ม.4 จนจบ ม.6 ตามความตั้งใจของผู้เขียน..แต่หากถ้าเมื่อเราคิด และมองย้อนหลังไปคราวที่พ่อแม่ซื้อเสื้อผ้าเตรียมให้ออกจากโรงเรียนไปช่วยงานที่บ้าน..แต่ด้วยเหตุที่เราดื้อจะเรียน ประกอบกับพ่อแม่ไม่คัดค้าน และสิ่งที่สำคัญ..หากไม่มีคำสอนของครูสมศักดิ์ วงษ์แก้วและผู้เขียนไม่ใส่ใจเสียแล้ว วันนี้เราคงจะร้สึกเสียดาย..และถือเป็นการพลาดโอกาสสำคัญของชีวิตเลยก็ว่าได้...ขอขอบพระคุณคุณครูเป็นอย่างสูงค่ะ...ระลึกถึงคุณครูเสมอค่ะ..