ถึง บ.ก.สนามหลวง
เร็วเท่าความคิด จากสนามหลวงข้ามฝั่งมาสู่ริมคลองหลอด เสื้อผ้ามือ 2 – 3 – 4 ราคาไม่สูงนัก พอให้ใส่คลุมระหว่างทางกลับบ้าน เลือกที่ยังดูดี พอไหว เอ้อละเหยข้ามผ่าน พระแม่ธรณีบีบมวยผม กลับสู่สนามหลวง เดินเล่นทักทายสายลม บรรยากาศชวนฝันของหน้าหนาวพาจิตใจเตลิดได้ง่าย ฟุ้งฝัน สุข ก่อนเสียงกรอบแกรบจากท้องสนามจะฉุดดึงสายตากลับไปสู่ ร่างเล็กๆ ที่ผมเชื่อว่าไม่ใช่เด็ก แต่มันเล็กจนน่าตกใจ นอนซุกอยู่ใต้แผ่นพลาสติดที่เราใช้ปูนั่งเล่น นอนเล่น
ถึง บ.ก.สนามหลวง
วันนี้ เวลา 8:27
อีกครั้งที่ลมหนาวผ่านเข้ามาทักทาย – ท้าทาย. . . . . . . . . .
ร่างกายและความรู้สึก สำนึกแรกจากทักทายละเอียดอ่อนเมื่อสายลมเยียบเย็นลูบไล้ เสื้อแขนยาวตัวหนาจากปีก่อนๆ คงต้องหยิบมาตระเตรียมซักล้าง มันมีเหลือที่ยังใช้ได้อยู่ซักกี่ตัวกันนะ? ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ข้างคลองหลอดในขณะนี้มีขาย คงต้องซื้อสำหรับวันนี้ไปก่อน เร่งรีบหารถเมล์ กลับบ้านต้มชาร้อนซักแก้ว งั้นแวะร้านค้าซื้อขนม คุกกี้ไปกินด้วยคงเหมาะ เครื่องทำน้ำร้อนไม่ได้ใช้มาหลายเดือน มีปัญหาติดขัดหรือเปล่า ไม่แน่ใจ คงไม่มีอะไรหรอก วันนี้คงได้เปิดใช้งาน ผ้าห่มผืนหนาในตู้ คืนนี้คงเอามาใช้ได้ ไม่น่าจะมีฝุ่น ก้อใส่ถุงไว้อย่างดีแล้วนะ คงไม่มีตัวแมลง หรือหนูเข้าไปกัดแทะ ผมทบทวนความจำเป็นเมื่อร่างกายรับรู้สึกถึงการลูบไล้ของสายลม นึกฝัน กับบรรยากาศหน้าหนาว โรแมนติคของค่ำคืนเกลื่อนดาวอันเยียบเย็น ภายใต้หลังคาบ้านในผ้าห่มหนา ที่นอนนุ่ม
เร็วเท่าความคิด จากสนามหลวงข้ามฝั่งมาสู่ริมคลองหลอด เสื้อผ้ามือ 2 – 3 – 4 ราคาไม่สูงนัก พอให้ใส่คลุมระหว่างทางกลับบ้าน เลือกที่ยังดูดี พอไหว เอ้อละเหยข้ามผ่าน พระแม่ธรณีบีบมวยผม กลับสู่สนามหลวง เดินเล่นทักทายสายลม บรรยากาศชวนฝันของหน้าหนาวพาจิตใจเตลิดได้ง่าย ฟุ้งฝัน สุข ก่อนเสียงกรอบแกรบจากท้องสนามจะฉุดดึงสายตากลับไปสู่ ร่างเล็กๆ ที่ผมเชื่อว่าไม่ใช่เด็ก แต่มันเล็กจนน่าตกใจ นอนซุกอยู่ใต้แผ่นพลาสติดที่เราใช้ปูนั่งเล่น นอนเล่น มันช่วยให้อุ่นได้หรือ ช่วยไม่ได้ชีวิตเขา เราแค่เอาตัวรอดได้ก้อบุญแล้ว หันหน้าหนี กลับสู่โลกของตัวเอง เด็กหนุ่มขมุกขะมอม เดินผ่าน เศษผ้าที่พันอยู่รอบกาย – เสื้อผ้า? ไม่ใช่นั่นเศษผ้าชัดๆ และมันเป็นเศษผ้าที่บางมากซะด้วย นั่นไงพ่อหนุ่มน้อยเดินห่อไหล่ นั่นสินะ ก้อเศษผ้าเก่า บาง และขาดริ่งออกปานนั้นจะป้องกันลมหนาวได้อย่างไร ตัดสินใจกลับบ้าน พาตัวเองออกจากอากาศหนาว ไปสู่ความอบอุ่นของชีวิต เตือนตัวเอง อย่าลืมคุกกี้ เพื่อให้แก้วชาร้อนวันนี้ไม่เงียบเหงาเกินไปนัก
ขณะรถเคลื่อนผ่านที่นั่งริมหน้าต่างทำให้ได้สัมผัสสายลม อีกครั้งสำรับรับรู้สัมผัสลูบไล้ของลมหนาว อีกครั้งสำหรับทักทายละเอียดอ่อน ไพล่คิดถึงเรื่องราวที่ฉุดกระชากผมออกมาจากรอยคิดฟุ้งผัน เขาจะสัมผัสสายลมด้วยรู้สึกใด หากขณะเมื่อผมสัมผัสสายลมคือการทักทาย สำหรับพวกเขาคงเป็นการท้าทายให้ต้องเอาชีวิตรอด ขณะที่สายลมโบยตีอย่างโหดร้าย ผมรู้สึกสะท้านอยู่ข้างในลึกๆ เพราะนั่นคงเป็นความน่ากลัวอย่างที่เราไม่กล้าคิดถึง เมื่อสายลมละเอียดอ่อนที่กำลังลูบไล้เราภายใต้ความอบอุ่นของเครื่องป้องกัน กลับโบยตีผู้ที่ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้อย่างเหี้ยมโหด แต่.............. แล้วเราจะทำอย่างไรได้ เมื่อเราเป็นเพียงคนธรรมดาที่ยังต้องตะเกียกตะกายในสังคมเช่นกัน หรือจะต้องบอกว่า . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ช่างมันเถอะ อีกแล้ว
อับดุลฮามิด
ร่างกายและความรู้สึก สำนึกแรกจากทักทายละเอียดอ่อนเมื่อสายลมเยียบเย็นลูบไล้ เสื้อแขนยาวตัวหนาจากปีก่อนๆ คงต้องหยิบมาตระเตรียมซักล้าง มันมีเหลือที่ยังใช้ได้อยู่ซักกี่ตัวกันนะ? ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ ข้างคลองหลอดในขณะนี้มีขาย คงต้องซื้อสำหรับวันนี้ไปก่อน เร่งรีบหารถเมล์ กลับบ้านต้มชาร้อนซักแก้ว งั้นแวะร้านค้าซื้อขนม คุกกี้ไปกินด้วยคงเหมาะ เครื่องทำน้ำร้อนไม่ได้ใช้มาหลายเดือน มีปัญหาติดขัดหรือเปล่า ไม่แน่ใจ คงไม่มีอะไรหรอก วันนี้คงได้เปิดใช้งาน ผ้าห่มผืนหนาในตู้ คืนนี้คงเอามาใช้ได้ ไม่น่าจะมีฝุ่น ก้อใส่ถุงไว้อย่างดีแล้วนะ คงไม่มีตัวแมลง หรือหนูเข้าไปกัดแทะ ผมทบทวนความจำเป็นเมื่อร่างกายรับรู้สึกถึงการลูบไล้ของสายลม นึกฝัน กับบรรยากาศหน้าหนาว โรแมนติคของค่ำคืนเกลื่อนดาวอันเยียบเย็น ภายใต้หลังคาบ้านในผ้าห่มหนา ที่นอนนุ่ม
เร็วเท่าความคิด จากสนามหลวงข้ามฝั่งมาสู่ริมคลองหลอด เสื้อผ้ามือ 2 – 3 – 4 ราคาไม่สูงนัก พอให้ใส่คลุมระหว่างทางกลับบ้าน เลือกที่ยังดูดี พอไหว เอ้อละเหยข้ามผ่าน พระแม่ธรณีบีบมวยผม กลับสู่สนามหลวง เดินเล่นทักทายสายลม บรรยากาศชวนฝันของหน้าหนาวพาจิตใจเตลิดได้ง่าย ฟุ้งฝัน สุข ก่อนเสียงกรอบแกรบจากท้องสนามจะฉุดดึงสายตากลับไปสู่ ร่างเล็กๆ ที่ผมเชื่อว่าไม่ใช่เด็ก แต่มันเล็กจนน่าตกใจ นอนซุกอยู่ใต้แผ่นพลาสติดที่เราใช้ปูนั่งเล่น นอนเล่น มันช่วยให้อุ่นได้หรือ ช่วยไม่ได้ชีวิตเขา เราแค่เอาตัวรอดได้ก้อบุญแล้ว หันหน้าหนี กลับสู่โลกของตัวเอง เด็กหนุ่มขมุกขะมอม เดินผ่าน เศษผ้าที่พันอยู่รอบกาย – เสื้อผ้า? ไม่ใช่นั่นเศษผ้าชัดๆ และมันเป็นเศษผ้าที่บางมากซะด้วย นั่นไงพ่อหนุ่มน้อยเดินห่อไหล่ นั่นสินะ ก้อเศษผ้าเก่า บาง และขาดริ่งออกปานนั้นจะป้องกันลมหนาวได้อย่างไร ตัดสินใจกลับบ้าน พาตัวเองออกจากอากาศหนาว ไปสู่ความอบอุ่นของชีวิต เตือนตัวเอง อย่าลืมคุกกี้ เพื่อให้แก้วชาร้อนวันนี้ไม่เงียบเหงาเกินไปนัก
ขณะรถเคลื่อนผ่านที่นั่งริมหน้าต่างทำให้ได้สัมผัสสายลม อีกครั้งสำรับรับรู้สัมผัสลูบไล้ของลมหนาว อีกครั้งสำหรับทักทายละเอียดอ่อน ไพล่คิดถึงเรื่องราวที่ฉุดกระชากผมออกมาจากรอยคิดฟุ้งผัน เขาจะสัมผัสสายลมด้วยรู้สึกใด หากขณะเมื่อผมสัมผัสสายลมคือการทักทาย สำหรับพวกเขาคงเป็นการท้าทายให้ต้องเอาชีวิตรอด ขณะที่สายลมโบยตีอย่างโหดร้าย ผมรู้สึกสะท้านอยู่ข้างในลึกๆ เพราะนั่นคงเป็นความน่ากลัวอย่างที่เราไม่กล้าคิดถึง เมื่อสายลมละเอียดอ่อนที่กำลังลูบไล้เราภายใต้ความอบอุ่นของเครื่องป้องกัน กลับโบยตีผู้ที่ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้อย่างเหี้ยมโหด แต่.............. แล้วเราจะทำอย่างไรได้ เมื่อเราเป็นเพียงคนธรรมดาที่ยังต้องตะเกียกตะกายในสังคมเช่นกัน หรือจะต้องบอกว่า . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ช่างมันเถอะ อีกแล้ว
อับดุลฮามิด
หมายเลขบันทึก: 334499เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2010 08:52 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 มิถุนายน 2012 13:37 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก