ดอกไม้ที่ลืมราก

ทุกสรรพสิ่งพึ่งพาซึ่งกันและกัน ไม่สามารถแยกจากกันได้

บทละครสั้นดอกไม้ลืมราก

 ตัวละคร
๑.ดอกไม้งาม
๒.ราก
๓.เหมันตฤดู

เปิดม่าน......................

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.................................

ดอกไม้สดสวยชูช่องามสง่า
เชิดหน้าท้าลมไสว
ภู่ผึ้งล้อมรักเธอปักใจ
โลกสดใสงามตระการ

ดอกไม้จึงผยองว่า........................................

         รากเอ๋ยไหนเลยเจ้าจมอยู่ใต้ดินเล่า
โง่เง่าซึมเศร้าไม่สุขศานติ์
ดำมืดจืดชืดดักดาน
พบพานตุ่นหนูอยู่ทุกวาร
         จงโผล่มาดูโลกศิวิไล
อลังการเลิศไปทุกถิ่นฐาน
หมู่เพื่อนล้วนรักเบิกบาน
แสนสำราญสว่างไสวเรืองรอง

รากจึงว่า.....................................................
           เชิญท่านพบพานพิมานแมน
สร้างลูกหลานทั่วแดนอย่าผยอง
เมื่อมีความสุขบนถิ่นทอง
จงเล่าเรื่องทั้งผองสู่ข้าฟัง
           ข้าน้อยยินดีฟังความงามที่ท่านพบ
ชื่นชมท่านประสบสิ่งสมหวัง
ขอดูดน้ำฉ่ำชื้นฟื้นพลัง
ให้ลำต้นแกร่งตั้งเขียวขจี

เหมันตฤดูผ่านมาได้ยินกล่าวว่า.......................................

ดอกไม้เอ๋ยบัดนี้ถึงเวลาเจ้าโรยราแล้ว
จงผลัดทิ้งดอกแก้วสวยสดสี
หล่นร่วงโรยลงดินนับแต่นี้
ขวบปีดอกใหม่จะกลับคืน ฯ
ปิดม่าน............................................................................

ศานติศุกร์ ตุลา
๔ มีนาคม ๒๕๔๗