369 พ่อคือ.....ชีวิต

พ่อทั้ง 3 คือชีวิต

พ่อ

แด่พ่อจิตต์ พ่อหลวงและ พ่อท่าน

ชีวิตนั้น สั้นยิ่งนัก (ลูก)จักขวนขวาย

ทำความดี ละความชั่ว ไม่กลัวตาย

ลูกผู้ชาย ตอบแทนคุณ ไม่รั้งรอ

82 พรรษา มาบรรจบ ครบอีกรอบ

ลูกนบนอบ นำผลบุญ ทูลเกล้าหนอ

จะเดินตาม รอยพ่อหลวง อย่างเพียงพอ

ขอพระองค์ ทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

ด้วยเกล้า ด้วยกระหม่อม ขอเดชะ

ข้าพระพุทธเจ้า

นายพลเดช วรฉัตร

5 ธันวาคม 2552

นิวเดลี อินเดีย

ทุกครั้งที่ผมนึกถึงคำว่าพ่อ ผมจะนึกถึงบุคคล 3 บุคคลเสมอ ในโอกาสวันพ่อ 5 ธันวาคม 2552 ผมจึงขอนำความในใจมาเล่าสู่กันฟัง ดังนี้

พ่อบุคคลแรกคือพ่อแห่งจิตวิญญาณ ผมนึกถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ทรงเป็นบิดาแห่งจิตวิญญาณ บิดาแห่งปัญญาและความรู้แจ้ง ผู้แนะนำทางสว่างแก่พวกเราเหล่าพุทธศาสนิกชน ผมรู้สึกเสมอว่าเราโชคดีที่ได้เกิดมาในร่มเงาของพระพุทธศาสนาและแม้จะเป็นพุทธแต่ผมก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธิที่จะเรียนรู้ศาสนาอื่นเพราะศาสนาพุทธสอนให้ใช้ปัญญา หาเหตุและผลและปฏิบัติเองจึงรู้เอง ผมจึงเห็นว่าบิดาคนแรกที่นึกถึงคือบิดาแห่งจิตวิญญาณ

บิดาที่ผมนึกถึงต่อมาคือบิดาแห่งมาตุภูมิ การได้เกิดมาอยู่ในประเทศที่เหมาะสมถือเป็นบุญประการหนึ่งของมนุษย์ ผมรู้สึกดีและภูมิใจเสมอว่าการที่ได้เกิดมาใต้ร่วมพระโพธิสมภารของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เป็นบุญของการเกิดที่ได้มาอยู่ประเทศที่สงบ มั่นคงและเจริญด้วยพุทธศาสนา นอกจากนั้นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ยังทรงเป็นกษัตริย์ที่ปกครองประเทศได้อย่างดียิ่งและเป็นเสมือนบิดาของประเทศ ทรงตรากตรำทรงงานอย่างมิรู้เหน็ดเหนื่อยตลอดชีวิตของพระองค์ เป็นกษิตริย์ที่เราคนไทยไม่ว่าจะอยู่ในประเทศไหนในโลก สามารถระบุพระนามได้และคนทั่วโลกต้องยอมรับและชื่นชมในความสามารถของพระองค์ ผมเห็นว่าพระองค์นั้นเป็นกษัตริย์ที่พระบารมีแผ่ไปทั่วโลกและจะต้องจารึกในประวัติศาสตร์โลกว่าเป็นบุคคลสำคัญที่สุดในยุคนี้ สำหรับคนไทยทุกคน พระองค์เป็นพระบิดาที่ดีที่สุด เราเสียอีกที่เป็นลูกที่ยังไม่ได้เดินรอยตามและยังไม่ได้ทำตัวดีมากนัก

บิดาที่ผมนึกถึงถัดมาก็คือบิดาผู้ให้กำเนิด นั่นคือคุณพ่อสกล ซึ่งผมรู้สึกโชคดีที่ได้เกิดมาเป็นลูก พ่อของผมเป็นคนธรรมดา เป็นเด็กวัดเดินทางเท้ามาตามรางรถไฟจากอุบลราชธานีมากรุงเทพฯ มาเป็นเด็กวัดที่วัดระฆัง อยู่กับหลวงปู่ละมูล ซึ่งต่อมาเป็นเจ้าอาวาสวัดระฆัง คุณพ่อสกลเป็นคนสู้ชีวิตมากๆ เล่าเรียนจนจบและมีงานทำและในที่สุดก็ได้แต่งงานกับคุณแม่เพียรวิชญ์ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดระฆัง ทั้งสองสร้างชีวิตมาจนลูกๆ ได้เติบใหญ่มาจนทุกวันนี้ พ่อสกลเป็นมากกว่าพ่อเพราะได้ช่วยชีวิตผมจากเหตุการณ์ต่างๆ มานับไม่ถ้วน เป็นพ่อที่เป็นแบบอย่างคนที่ทำงานด้วยความสุจริตจนเกษียณ เป็นพ่อที่ลูกสามารถภูมิใจได้และจนทุกวันนี้ สิ่งที่ผมมีความสุขที่สุดคือได้พาพ่อสกลไปอุปสมบทเฉลิมพระเกียรติ 80 พรรษา ที่พุทธคยาซึ่งทั้งพ่อและผมต่างก็บวชพร้อมกันโดยมีคุณแม่ร่วมขบวนไปด้วย เราปฏิบัติธรรมถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระบิดาแห่งมาตุภูมิ 10 วันเต็มๆ ในสังเวชนียสถานทั้ง 4 แห่ง เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ไม่ลืมเลือน

สำหรับผม พ่อทั้งสามระดับคือ

พ่อคือผู้ให้ ไม่ว่าจะให้ธรรมะ ให้ปัญญา ให้ความดีงาม ให้กำเนิด

พ่อคือผู้ปกป้อง ปกป้องจากมารและอกุศลทั้งหลาย จากปาบกรรมทั้งหลาย จากศึกภายนอก จากความขัดแย้งและวิกฤตต่างๆ และปกป้องจากภยันตรายทั้งปวง

พ่อคือผู้รักษา รักษาความดีงามจากศีล รักษาเอกราชของประเทศและรักษาความเป็นครอบครับที่ทรงคุณค่า

พ่อคือผู้เป็นแบบอย่าง เป็นแบบอย่างที่สูสุดในด้านปัญญา และนำไปสู่ความรู้แจ้งเป็นที่สุด เป็นแบบอย่างของพุทธศาสนิกชนที่ดีและแบบอย่างการดำเนินชีวิตที่เหมาะสม เป็นแบบอย่างที่ดีของคนในการดำรงชีวิตในสังคมที่เรียบง่าย

พ่อคือพลัง คือพลังด้านจิตวิญญาณ สร้างพลังกุศลเพื่อขจัดอกุศลให้หมดไป คือพลังแผ่นดินที่ทำให้เราเข้มแข็ง สามัคคีและทำงานเพื่อประเทศชาติ และเป็นพลังในการเป็นข้าราชการที่ดี

พ่อคือความอบอุ่นและความสุข นึกถึงพ่อทีไรก็รู้สึกถึงพลังอันดีงามของพ่อและทำให้เราอบอุ่น ปลอดภัยในชีวิตทุกวันซึ่งก็นำไปสู่ความสุขใจทุกครั้งไป

นี่คือคำว่าพ่อจากผมในวันพ่อแห่งชาติ

5 ธันวาคม 2552

เขียนใน GotoKnow โดย พลเดช วรฉัตร
ใน เรียน ดู รู้ เล่น ผจญภัยในโลกกว้างกับนักการทูต

คำสำคัญ (Tags): #ชีวิต#สกล#เพียรวิชญ์#วันพ่อแห่งชาติ#5 ธันวาคม

หมายเลขบันทึก: 318431เขียนเมื่อ 6 ธันวาคม 2009 10:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:01 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน