บันทึกการเดินทางด้วยรอยเท้าของตัวเอง (11) : ผมเหลือเวลาที่ต้องใช้ชีวิตอย่างจริงจังแค่ 15 ปี

กลับจากเวียดนามได้เพียงไม่กี่วัน  ผมก็เตรียมตัวออกเดินทางมายังมหาวิทยาลัยนเรศวร (พิษณุโลก)  เพื่อเป็นวิทยากรร่วมเสวนา 3 วันติดต่อกัน นั่นคือ 23-25 พฤศจิกายน 2552

 

ก็อย่างที่บอก ครึ่งปีให้หลังมานี้  ผมเดินทางแทบว่าเล่น  คล้ายกับมีบ้านอยู่บนเส้นทางที่คลาคล่ำไปด้วยรถราและผู้คนอันหลากหน้า จนบางทีก็แยกไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกันว่า การเดินทางในแต่ละครั้งอบอุ่น หรือเหว่ว้า กันแน่

 

แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนช่างคิดช่างฝัน  ผมจึงปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกครั้งที่ต้องเดินทางไปที่ไหนสักแห่งที่ห่างไกลจากบ้านเกิดและคนรัก  -ผมจำต้องใช้ความเข้มแข็งอย่างมหาศาลเพื่อขับเคี่ยวกับความเหงาที่เกาะกุมในหัวใจของผม จนบางครั้งก็ราวกับว่า ความเข้มแข็งของหัวใจกำลังรบพุ่งอยู่กับเจ้าความเหงานั่นเอง

 

 

ภาพทุ่งนาในเขตอำเภอวังทอง-พิษณุโลกที่กำลังทำนานอกฤดู..(อีกครั้ง)

 

การเดินทางในแต่ละครั้ง  ผมเต็มไปด้วยเรื่องราวให้ขบคิด ...ไม่สิ,มันไม่น่าจะเรียกว่าคิดหรอก  เพราะที่จริงนั้น มันออกจะเป็นความเพ้อฝันและฟุ้งฝันเสียมากกว่า ...

 

ผมมักฝันถึงเรื่องราวของอนาคต  ฝันถึงเรื่องราวของวันพรุ่งนี้ โดยลืมไปว่าวันนี้ผมกำลังอยู่ที่ไหนและอย่างไรกับจังหวะก้าวของตัวเอง  แต่ที่ชัดเจนเหลือเกินแล้วนั่นก็คือ  การเฝ้าฝันว่าสักวันหนึ่ง “ผมจะกลับบ้าน”

 

การกลับบ้านในความหมายของผมนั้น  ผมหมายถึงการกลับไปใช้ชีวิตด้วยการลงหลักปักฐานที่บ้านเกิดของตัวเองแบบเต็มร้อย  ปลูกบ้านสวนเล็กๆ สักหลัง  ปลูกต้นไม้เยอะๆ บริเวณบ้านมีที่ว่างให้ชีวิตได้เดินเล่นในทุกๆ ฤดูกาลอย่างไม่อึดอัด  ถึงหน้าฝนก็ปลูกข้าว ถึงหน้าหนาวก็เก็บเกี่ยว
ถึงหน้าแล้งก็พลิกแปลงดินไปสู่การเพาะปลูกอื่นๆ เฉกเช่นกับที่ผมเคยสัมผัสมาในวัยเยาว์ของชีวิต

 

อีกท้องทุ่งเขตในวังทองที่บอกว่าการเก็บเกี่ยวเพิ่งจากลาไป

 

วันก่อนผมคุยกับเพื่อนร่วมเสวนาว่า “ผมน่าจะมีเวลาให้ใช้ชีวิตเต็มที่ก็ไม่เกิน 15 ปี”  หลังจากนั้น ถ้าไม่สิ้นลมหายใจไปก่อน ผมก็จะเตรียมตัวเพื่อบอกลากับโลกและชีวิตอย่างมีสติให้มากที่สุดเท่าที่จะพึงกระทำได้

 

ดังนั้น  15 ปีที่เหลืออยู่นี้  ผมจึงถามตัวเองว่า  ผมสามารถปลูกต้นไม้ได้สักกี่ต้น ผมสามารถสอนหนังสือเด็กๆ ในหมู่บ้านได้สักกี่รุ่น  ผมสามารถเป็นชาวนาได้สักกี่ฤดู  และนั่นก็หมายรวมถึงการที่ผมสามารถที่จะเห็นความเติบโตของลูกๆ ได้สักกี่มากน้อย

 

ไม่รู้สิ, ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ระยะหลังนี้ ผมถึงคิดถึงการกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดถี่ครั้งจนแทบไม่น่าเชื่อ  จนบางทีผมก็อดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่า-บัดนี้ผมอิ่มตัวกับโลกแห่งการงานของปัจจุบันเสียแล้วก็เป็นได้...

 

 

ผมเพิ่งรับราชการได้ไม่ถึง 15 ปี...อายุอานามยังไม่ไม่วิ่งเข้าลู่เลขสี่  แต่ก็กล้าพอที่จะบอกว่า 
ผมเอาอนาคตมาใช้อย่างมากมายแล้วล่ะ  จนบางทีก็รู้สึกว่าทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตราวกับคนอายุที่แล่นเล่นอยู่ในลู่เลขสี่เลขห้าไปแล้ว

 

ยิ่งวันนี้  ผมเดินทางเข้าสู่เมืองพิษณุโลกด้วยตัวคนเดียว  ความฝันมากมายก็เกิดอาการฟุ้งฝันขึ้นมาอีกระลอก  ยิ่งขับรถผ่านท้องทุ่งนาแถวๆ อำเภอวังทอง  ผมยิ่งหวนคิดคำนึงถึง “บ้านเกิด”
ของตัวเองอย่างหน่วงหนัก

 

ทุ่งนาแถวนี้  ผมพบเจอมาหลายครั้งหลายฤดู  และแต่ละครั้ง ผมก็ชื่นชอบที่จะเพ่งดูเสมอๆ 
รวมถึงชี้นิ้วให้เพื่อนผู้ร่วมเดินทางได้ซึมซับภาพแห่งชีวิตนั้นด้วย  ซึ่งผมไม่รู้หรอกว่า  พวกเขาทั้งหลายหลงรักในความงามที่ผมชี้ให้ดูนั้นหรือไม่  แต่ทุกครั้งที่ว่านั้น  ผมก็ไม่เคยปลงใจให้รถหยุดวิ่ง เพื่อลงไปบันทึกภาพเหล่านั้นสักครั้งเดียว

 

ครั้งนี้...ผมไม่ยอมให้ความลังเลใดๆ มาฉุดพรากผมไปจากท้องทุ่งเหล่านั้นอีกรอบ 
ผมหยุดรถตามเส้นทางเป็นระยะๆ  คว้ากล้องแสนรักดุ่มเดินลงไปตามท้องทุ่งนั้นอย่างตื่นเต้น...พร้อมๆ กับการลั่นชัตเตอร์ราวกับกำลังบันทึกภาพคนรักของตัวเองยังไงยังงั้น..

 

ตอนนี้แถวบ้านผมกำลังลงนาเก็บเกี่ยวผลผลิตกันอย่างยกใหญ่  หากแต่ท้องทุ่งแถววังทองกลับเก็บเกี่ยวเสร็จสิ้นแล้ว  พร้อมๆ กับการเริ่มที่จะหว่านกล้าสู่การปักดำนอกฤดูอีกรอบ

 

 

ในความเป็นจริง  เราสามารถกำหนดฤดูกาลได้ด้วยหรือ ?
เราปักดำปลูกข้าว ได้มากกว่าหนึ่งฤดู...
แล้วฤดูกาลความฝันของคนเราล่ะ  เราต้องทำเช่นใดกันบ้าง-
นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังถามย้ำกับตัวเองอย่างจริงจังและถามซ้ำอย่างหนักหน่วง

 

ผมบอกกับตัวเองว่า จากนี้ไป...ผมจำต้องให้คำตอบกับตัวเองในเร็ววันนี้
เพราะผมเหลือเวลาที่ต้องใช้อย่างจริงจังแค่ 15 ปีเท่านั้น
...

 

ปตท.
ถนนเลี่ยงเมืองพิษณุโลก
๒๒ พ.ย. ๕๒

[วราภรณ์]

• มาอ่านบันทึกนี้ด้วยความเข้าใจค่ะ
• ชีวิตที่เรียบง่ายอยู่กับธรรมชาติอันบริสุทธิ์...
  น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของชีวิต
  ขอเพียงเจ้าของชีวิตกล้าก้าวล่วงจากโลกธรรม ๘ ให้พ้น...ก็เท่านั้นเอง...
• ขอบพระคุณค่ะ

[พิชชา]

สวัสดีค่ะพี่พนัส

• การเดินทางที่ยาวไกล..ทำให้หัวใจหวั่นไหว
• ความเงียบเหงา..มารุมเร้า..
• อากาศที่หนาว แต่ใจกลับหนาวกว่า...
• แต่คนไกลตัวนั้นคงรับรู้ได้....
• ถึงความรักและห่วงใยที่ไม่เคยห่างไกลจากกันเลยค่ะ

[ชยพร แอคะรัจน์]

• ผมรู้สึกว่า...ผมรับ"อารมณ์"ของบันทึกนี้ได้ค่อนข้างมากนะครับ...
• คงเพราะผมนับถอยหลังแล้วครับ... 10 ปี ก็อิสระ...
• ไม่ใช่ผมไม่ชอบงานที่ "เป็น-อยู่-คือ" นะครับ...
• ชอบ และ "ที่สุด" ด้วย...
• จึงตัดสินใจ "นับถอยหลัง" ครับ
• เพื่อจะได้เป็น "ครู ในอุดมคติ" ของตนเองอย่างอิสระ แท้จริง...
• ผมเบื่อ "SAR" , "KPI" , "Impact facter" , "Working load" ฯลฯ
• ที่ล้วนแล้วแต่ "เพื่อการประเมิน" ไม่ได้เพื่อ "วิญญาณครู" เอาซะเลย
• ผมกำลังเตรียม "โรงเรียนของตนเอง" ครับ
• เป็นโรงเรียนที่บ้านนอก ประมาณ 12 ไร่
• ที่นั่น ผมจะสอนเกษตรกรเรื่อง กล้วยไม้ พืชยังชีพ ระบบปลูกพืช ฯลฯ
• ที่ผมสอนนักสอนหนา "ในระบบ"...
• แต่ไม่ค่อยถึงมือ "เจ้าของประเทศ ที่แท้จริง" เลยครับ...
• ผมจะสอน "เด็กเล็ก" , ติววิชาวิทย์-คณิตฯ "สามเณร" ฯลฯ
• แล้วเป็น "นักเรียนชีวิต" แบบ "ศึกษาตลอดชีพ"....
• เลยเจอกัน...วันนั้น นะครับ....
• ชยพร แอคะรัจน์

[ใบบุญ]

เหนื่อยนัก พักก่อน ผ่อนกายี

ให้แรงดี ค่อยคิด จิตสดใส

รู้เพียร รู้พัก หนักคลายได้

กำลังใจ รักษา สูงไว้เอย

[♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥]

สวัสดีค่ะ อาจารย์ มาเยี่ยมชมความงามของภาษาความคิดและภาพธรรมชาติค่ะ

ขอบคุณค่ะ

คิดถึงและเป็นกำลังใจเสมอคะ

[สีตะวัน]

ชัดเจน แจ่มแจ๋ว ...

ต่างคนก็ต่างมีเหตุผล ที่จะอยู่หรือจะไป

เมื่อถึงเวลาทุกคนก็มีที่มาและที่ไปเสมอ

อ่านบันทึกนี้แล้วให้หวนคิดถึงระบบราชการสมัยใหม่...

ส่งเสริมคนดีและพัฒนาประเทศเหมือนที่ว่าไว้หรือไม่

ใครจะเป็นคนสรุปประเมิน...(อีกล่ะ..)มี KPI รึเปล่า..อิ อิ

เอาภาพท้องฟ้า ทุ่งนาบ้านเรามาฝาก

อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด

อะไรจะเป็นก็ให้มันเป็น.....ชีวิตก็เป็นเช่นนี้...

ขอบคุณค่ะ...^_^

[Boo]

อ่านแล้วโดนค่ะ โดน การเดินทางทุกๆคราครั้ง ก็มีความรู้สึกคล้ายๆ อย่างนี้ค่ะ

จึงอาจจะพูดได้ว่า สามารถรับอารมณ์ในบันทึกนี้ได้เช่นกันค่ะ ... ;)

หากแต่ชีวิตคือการเดินทาง เป็นกำลังใจให้ความฝันของหนุ่มโรฯ กลางทุ่งนะคะ

ไม่ว่าจะเหลือเวลาเท่าไหร่ ขอให้เพลิดเพลินและรื่นรมย์ทุกโมงยามแห่งเส้นทาง

[namsha]

ที่ที่เรามีความสุขที่สุด คือ ที่ที่เราเกิด

และแล้วเราก็จะกลับไปมีความสุขที่บ้านเกิด

พวกเรามาร่วมกันนับถอยหลังกันนะคะ เวลาพวกเราได้เหลือน้อยลงแล้ว

คงเหลือไว้แต่คุณงามความดี ที่พอจะเป็นศรีให้กับ"แผ่นดิน"

บันทึกดี รู้สึกดี อิ่มเอมและเปรมปรีด์

ขอบคุณค่ะ

[money]

สวัสดีค่ะ

อ่านแล้วทำให้เข้าใจความรู้สึกผู้เขียนได้ดี

ท้ายที่สุดแล้วชีวิตก็ต้องวิ่งหาธรรมชาติ

ธรรมะ กับบทสุดท้ายของชีวิต............

ที่หลีกเลี่ยงได้ไม่.......ขอเราอย่าดำเนินชีวิต

ด้วยความประมาท ขอให้คุณมีความสุขกับฝันนั้น

และทำมันให้เป็นจริงสมปราถนานะคะ

[บุษยมาศ]

สวัสดีค่ะ...

เห็นภาพแล้วก็คุ้น ๆ อ้าว...ก็ถิ่นที่เราเคยผ่านนี่นา...

ใช้แล้วค่ะ...ปัจจุบันคือการโลดแล่นอยู่บนเส้นทางที่เราเลือกเดินมาค่ะ...

แต่...สุดท้ายทุกคนก็กลับถิ่นฐานบ้านเราค่ะ...

สำหรับพี่เตรียมกลับถิ่นฐานเก่าแล้วค่ะ (อีก 13 ปี)

บั้นปลายของชีวิต...มีที่นา...ปลูกสักทองประมาณ เกือบ 1,000 ต้น ปัจจุบันอายุประมาณเกือบ 20 ปี แล้วค่ะ (ปลูกตั้งแต่เจ้าตัวโตอายุประมาณ 3 ขวบครึ่ง)  จนบัดนี้เกือบ 22 ปีแล้วค่ะ......มีความสุขดีออก...

จะทำอะไรให้รีบทำนะค่ะ...ทำเสียแต่เนิ่น ๆ อย่าทำตอนที่เกษียณเลย...

มันชุกระหุกค่ะ...วางแผนได้เลยค่ะ...จะทำอะไรให้เตรียมการณ์ไว้เลยค่ะ...

วัน เวลา ผ่านไปเร็วมาก ๆ ค่ะ...

[ปิ่นธิดา]

เข้าไปในบันทึกการเดินทางร่วมกับท่านค่ะ รู้สึกได้ว่าใช่เลย คงเป็นเพราะว่าเราเกิดมากับภาพท้องทุ่ง ท้องนาหรือเปล่า เพราะที่บ้าน โคตรเหง้าทางคุณตาก็เป็นชาวนา100เปอร์เซ็นต์ ขอให้มีความสุขกับวันนี้และวันต่อๆไปค่ะ

[ว่าที่ ร.ต. กฤษฎา ศักดิ์คำดวง]

อากาศหนาวไหมครับพี่นัส

[ภูสุภา]

อ่านแล้วเข้าใจนะคะ เพ้อฝันหรือ..ไม่น่าใช่

ใช้คำว่า เป็นคน ช่างคิด และละเอียดอ่อนกับเกือบทุกสิ่งที่ใกล้ ไกล ตัว

 

ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่บางคราวครั้ง ครุ่นคิด และไม่ลงมือทำ

อย่างไรก็ตาม เกือบหนึ่งปีนี้ ดิฉันเปลี่ยนแปลงชีวิตไปมาก

ทำตามใจที่ตัวเองเคยฝันไว้

 

อยากเป็นครู

 

เมื่อสองสามวัน หลังจบการสอนหนังสือ

ได้รับการพุดคุยจากลูกศิษย์แบบกันเอง เช่น

อาจารย์ กลัวโรค หรือ กลัว/ตื่นเต้น กับคนไข้แบบไหนมากที่สุด..

อาจารย์อยากเป็นหมอจริง ๆ หรือ...

 

 

รู้สึกว่า เรามีความสุข ค่ะ

[kpam boon]

เป็นบันทึกที่สะท้อนความคิดของผู้เป็นเจ้าของบันทึก

หากแต่ยังกระทบมาถึงผู้อ่านที่ในหัวอกก็หวนไห้ไม่ต่างกัน

.................................

เราสามารถกำหนดฤดูกาลได้ด้วยหรือ ?

แล้วฤดูกาลความฝันของคนเราล่ะ  เราต้องทำเช่นใดกันบ้าง....

..................................

เป็นคำถามที่แป๋มเองก็กำลังหาคำตอบเช่นกันค่ะ พี่พนัส..

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ ธรรมทิพย์

• ตอนนี้มันเหมือนคนเฬ่าคนแก่ที่ตั้งหน้าตั้งตาหันหน้าไปวัดไปวา
• ผมก็เหมือนคนแก่ ที่ตั้งหน้าตั้งตา ฮำฮีฮำฮอน จะกลับบ้านให้ได้...
• ขอบคุณครับ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ..คุณน้อง-พิชชา

ผมเชื่ออยู่อย่างว่า "สักวันหนึ่ง-สายลมแห่งรัก จะพาเรากลับบ้าน" ...

ขอบคุณครับ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ อ.ชยพร แอคะรัจน์

• ตอนนี้เป็นถึงไหนแล้วครับ "โรงเรียนในฝัน" และการเป็นนักเรียนชีวิตในระบบการศึกษาตลอดชีพ
• ผมเองก็พยายามทำใจใคร่รู้กับ "SAR" , "KPI" , กพร...
• สนุก ท้าทายไปอีกแบบ
• แต่ที่ไม่ชอบก็คือ การไม่ปรารถนาให้ทำสิ่งเหล่านั้นเป็นแค่การจัดเก็บเอกสารเท่านั้น
• ซึ่งนั่นคือสิ่งที่สื่อสารกับทีมงานเสมอมา...
• ...
• ขอบคุณครับ
• และให้กำลังใจสำหรับการเดินตามความฝันนะครับ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ พี่ใบบุญ

สบายดีนะครับ..สองสามวัน อากาศเหมือนจะร้อน เหมือนฝนจะตก แต่ทุกอย่างก็พลิกไปพลิกมา...

มีพลังชีวิตเยอะๆ นะครับ-ผมเป็นกำลังใจให้

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ ♥paula .`๏'- ที่ปรึกษาตัวน้อย.`๏'-

ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจนะครับ

ธรรมชาติ งดงามไปตามฤดูกาลเสมอ...

...ผมเชื่อเช่นนั้น นะครับ...