ผมไปร่วมสังเกตการ ลปรร ของเจ้าหน้าที่สาธารณสุขกลุ่มไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่เล็กที่มารวมกัน เรียนรู้จากกันและกัน ว่าด้วยเรือง มิติทางจิตวิญญาณ กับการทำงาน ที่คุณหมอประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์ มาเป็นผู้ดูแลร่วมกับคุณสมหญิง สายธนู ภายใต้การจัดการของ มูลนิธิสดศรี สนับสนุนโดย สสส
ผมไม่ได้ไปทุกครั้ง เพราะเขาเจอกันอย่างน้อยกลุ่มละ 3 รอบ และมีทั้งหมด 10 กลุ่ม กลุ่มละประมาณ 15 คน
แต่ไปที่ไรก็จะพบ เรื่องราวดีๆ และยืนยันความเชื่อของตัวเองที่มีมาได้ไม่ตำ่กว่า 10 ปีว่า จนท สาธารณสุขของเรา โดยเฉพาะที่ทำงานในชนบท ทำงานด้วยใจจริงๆ
แน่นอนว่ากลุ่มที่ชวนมาคุยกัน ต่อเนื่องผ่านการเลือกสรร ตรวจสอบในระดับหนึ่งว่า เป็นคนทำงานด้วยหัวใจจริงๆ
แต่เรื่องราวที่ได้ยินบอกว่า ยังมีเพื่อนๆอีกมากมายที่อยากทำอย่างเดียวกัน แต่อาจจะมีโอกาสทำน้อยกว่า ด้วยสารพัดสาเหตุ
แต่พอได้รู้ว่ามีคนพยายามทำเรื่องยากๆ เรื่องที่ควรทำ (แม้โอกาสจะไม่อำนวย) แล้วลงมือทำ โดยไม่รอใครมาดึง มาออกปากสนับสนุน แถมลงมือไปเกลี้ยกล่อม ชักชวนให้คนที่เห็นต่าง มาเห็นด้วย
เอาตัวอย่างสั้นๆ สักสองตัวอย่าง
คุณนุกูล พลอยบุตร พยาบาลเชียงม่วนทำหน้าที่หัวหน้าพัฒนาบุคลากร กับทีมงานอีก 2 คนที่มาด้วยกัน (คุณนัจภัค ศรีพนม กับ วราลักษณ์ ก้อนคำ) ไปชวนน้องๆที่ รพ ให้หันมาคุยกันมากขึ้น ผลที่ตามมา น้องพยาบาลมาเปิดเผยว่าอยากเข้าถึงใจคนไข้ให้ได้อย่างพี่ๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะที่ผ่านมาเชื่อว่าความรู้วิชาการสำคัญที่สุดในการดูแลคนไข้
คุณพยอม หัวหน้าพยาบาลปางมะผ้า กับทีมงาน (คุณวัชรีวรรณ แสงจันทร์) เปิดวงเล่าเรื่องดีๆจากการทำงานภายใน รพ มีคนมาร่วมไม่มาก แต่น่าสนใจที่ คนขับรถ (ที่เหล่าพยาบาลกลัวนักหนาเวลาออกพื้นที่ ด้วยขับรถซิ่งเหลือหลาย) มาเล่าเรื่องประทับใจ คราวหนึ่งที่มีพยาบาลนั่งคู่ตอนรถติดหล่ม ไม่ลงไปเ หมือนคนอื่นๆ เห็นมาดมั่นแบบนั้นก็ต้องการกำลังใจเหมือนกัน หลังจากนั้นเวลารถติดหล่ม (เจอบ่อยมากกกก) ก็จะมีหน่วยกล้าตายนั่งคู่ให้อุ่นใจ แทนจะลงมาเชียร์ข้างล่างกันหมด
ยังมีอีกแยะตามไปอ่านที่ http://sph.thaissf.org/
ที่ผ่านมา ผมกลับพบว่า อุดมการณ์และความมุ่งมั่นสำคัญที่สุด
ในการดูแลผู้ป่วย ส่วนความรู้สำคัญเป็นที่สองครับ
สวัสดีครับคุณ หมอ หลายโรครักษาที่ใจแล้วหายโดยไม่ต้องกินยาครับ เพียงแต่ว่า"ไกล้บ้านไกล้ใจ"ไม่ใช่ทำเพราะเป็นโครงการ
สนับสนุนท่นเภสัช ศุภรักษ์ครับท่านเภสัชพันธ์หายาก สหวิชาชีพร่วมกันทำงานให้เนียนยังไม่พอ ต้องร่วมือกันให้เรียดแผ็กๆ
(เรียดแผ็กๆ คำใต้ เหมือนการเข้าวงกบประตูหน้าต่างต้องแนบแน่นสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน นั้นแหละคือเยดแผ็กๆครับหมอ)
ขออภัย....แก้ไขนั้นแหละคือเยดแผ็กๆ เป็นเรียดแผ็กๆครับ ขออภัยในความเผลอเรอครับ
เห็นด้วยกับอาจารย์ครับ