วันใสๆ กับหัวใจที่พองโต (1)

โครงการสร้างเสริมสุขภาพผ่านกระบวนการคุณภาพเพื่อการเปลี่ยนแปลงที่ยั่งยืน SHA

รถตู้สีขาว มุ่งหน้าสู่จังหวัดที่หากได้ยินชื่อ “ชาละวัน” หรือ “ไกรทอง”แล้ว ไม่มีใครไม่รู้จัก และที่ดังมากไม่แพ้กันในยุคปัจจุบันเห็นจะเป็นน้องเคอิโงะ หนูน้อยหัวใจมุ่งมั่น ตามหาฝัน ที่จะพบพ่อ สร้างความประทับใจให้กับชาวไทยอย่างมากมายครั้งที่เขาบอกลาคุณพ่อชาวญี่ปุ่นอย่างซาบซึ้ง

มาครั้งนี้ ได้พบน้องเคอิโง๊ะ ที่น่ารัก พูดเก่งด้วยค่ะ

อาโหลๆๆ น้องเคอิโง๊ะ พบพ่อแล้วครับ อิอิ

สองวันกับ งานหนึ่งในภาระกิจของโครงการ SHA ที่พอลล่าอาสา ใช้เวลาสองวันศุกร์และเสาร์ ที่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แต่เราไม่หยุดที่จะเรียนรู้ จึงขอตามทีม ถอดบทเรียน ของพี่ชายสองท่านมาร่วมเรียนรู้ด้วยค่ะ เกิดการเปลี่ยนแปลงลึกๆในหัวใจเกิดขึ้นอีกครั้ง ในชีวิต ความทุกข์ ความเหนื่อย ความท้อต่างๆ ที่มีหายไปหมดสิ้น เมื่อก้าวย่างเข้าสู่การทำงานที่รพ.พิจิตรแห่งนี้ สิ่งที่รับมีมากกว่าความสุข มากกว่าความรู้ เป็นความอิ่มเอม เบ่งบานของหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ขอบันทึกไว้เพื่อจดจำ ส่วนการถอดบทเรียน รายละเอียด เป็นหน้าที่พี่ชายสุดหล่อ(ต้องยอไว้ก่อน เดี๋ยวงานไม่เสร็จ... อิอิ)

พอลล่าอาจจะเขียนบอกเล่าไม่เก่ง ภาษาที่ใช้อาจจะเรียบง่าย วันนี้ขอมาแบ่งปันความสุขในหัวใจที่ได้รับจากทุกๆ ท่านในรพ.พิจิตร ที่พอลล่าขอถือเป็นของขวัญรางวัลที่ยิ่งใหญ่ในการทำงานในชีวิตที่ผ่านมาชิ้นหนึ่งเลยค่ะ

ทำงานไป ถ่ายภาพไป หัวใจมีสุขค่ะ

ก่อนที่เราจะถึงพิจิตร เราก็แวะร้านอาหารบ้านอีสาน รับประทานอาหารอีสาน ตามไสตล์คนนครสวรรค์ ด้วยน้ำใจจากพี่ชาย พี่สาว พี่ J.moragot และพี่นก Nu11 พอลล่าไม่เคยพบพี่ทั้งสองท่านมาก่อนแต่อย่างใด แต่ที่ได้รับเลี้ยงเพราะพี่เอก ค่ะ ขอบคุณมากๆ สำหรับอาหารมื้ออร่อยค่ะ

ทานเสร็จแล้ว เรามุ่งหน้าสู่กำนันเต่ารีสอร์ต ทันใด เพื่อไม่ให้ดึกเกินไป ความจริงพี่เอก ยังอยากจะดวลเบียร์ต่อ พอลล่าจึงบอกว่า พี่นั่งทานต่อก็ได้ รอพี่หนานเกียรติมารับ ตีสาม อิอิ...และแล้ว พี่เอกก็ไม่ยอมรับข้อเสนอ ออกเดินทางตามพอลล่ามาทันที อิอิ

มาถึงที่รีสอร์ต รพ.พิจิตรจองไว้สองห้องคู่ แต่ทำไปทำมา พอลล่าขอไปนอนบ้านหลังกับน้องฐา เพราะรู้สึกอึดอัด กับห้องและกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ ชวนพี่เอกไม่ยอมย้ายบอกว่า อยู่ได้ ๆ แต่ตอนเช้ามาบ่น ...ซะงั้น

ดอกไม้สวยๆ ที่รีสอร์ตคะ

รุ่งเช้า พี่หนานเกียรติ มาถึงพร้อมกับซากี้ คนลาว ชื่อฝรั่ง เป็นคนขับรถให้พี่หนานได้พักผ่อนเพื่อเตรียมทำงานในวันนี้ เอ่อ..ลืมไป พี่หนานอาบน้ำตอนไหน ลืมถาม..อิอิ

ระหว่างทานอาหารเช้า ที่แบบว่ามีแต่ข้าวต้มกับไข่ลวกเท่านั้นค่ะสงสารพี่หนาน บอกว่าหิวมาก... เราคุยเตรียมงานบอกเล่า ความคาดหวัง สรุปจากเรื่องเล่าที่รพ.ส่งมาให้อ่านล่วงหน้า ตกลงกันว่าจะสัมภาษณ์สามทีม ได้แก่ทีมเวชกรรม ถอดบทเรียนเรื่องการทำงานกับชุมชน ลงเยี่ยมชุมชน ทีมnursery และทีมการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่ ICU

พร้อมแล้วก็ออกเดินทางมารพ.พิจิตร ทันที

มาพบ พี่กิ ณัฐกฤต ผู้ประสานงานคนเก่งของรพ.พิจิตร รอรับทีมเราอยู่หน้ารพ. อย่างใจจดจ่อ มาพิจิตรทีไร เราจะได้รับการดูแลจากพี่กิ เป็นอย่างดีมากๆ ค่ะ ปล.รวมถึงทุกท่านด้วยค่ะ อิอิ ระหว่างทางพี่เอก กระซิบบอกพอลล่าว่า ทำไมดูทางการจัง ..พอลล่าตอบว่า รพ.เขาคุ้นชินกับการต้อนรับแบบนี้ค่ะ

เมื่อเข้าสู่ห้องประชุมอย่างเป็นทางการ มีการแนะนำทีมงานซึ่งกันและกัน ทางรพ.นำโดยพญ.เพ็ญศรี แนะนำสมาชิกทีมต่างๆ หลังจากนั้น พอลล่าแนะนำทีมถอดบทเรียน เพราะไม่ได้เตรียมมาแนะนำอย่างเป็นทางการ เลยไม่ทราบว่า พี่เอกกำลังศึกษาปริญญาเอก สาขาอะไร แป่วววว แล้วพี่เอกก็แนะนำตัวเอง และแนะนำพี่หนาน ดูจะพูดน้อยที่สุดในวันนั้น

พญ.เพ็ญศรี ผู้รับผิดชอบงานที่ยิ่งใหญ่ของรพ.พิจิตร ค่ะ

คุณหมอเพ็ญศรี แพทย์เวชกรรมรับผิดชอบงานส่งเสริมสุขภาพและงานจิตเวชบอกเล่า ที่มาที่ไปของงานสร้างเสริมสุขภาพ การทำงานกับชุมชน ที่เริ่มจากการสมัครเข้าโครงการนำร่อง 26 รพ.แรกร่วมกับกรมอนามัย ปี 2542 โดย ดร.ชะนวนทอง ทำให้รู้ว่าการสร้างเสริมสุขภาพเป็นเรื่อง ของทุกคน เรียนรู้บริบท ทุนทางสังคมที่มีอยู่มีอะไรบ้าง เห็นว่าการสร้างเสริมสุขภาพเป็นเรื่องที่ทุกคนควรทำ เพราะลำพังเรื่องการรักษาความเจ็บป่วยไม่ใช่ well being รพ.เราทำงานใน 4 ส่วนได้แก่ การสร้างเสริมสุขภาพในเจ้าหน้าที่ ในกลุ่มผู้ปป่วยและญาติ การสร้างเสริมสุขภาพในชุมชน และสิ่งแวดล้อมเพื่อการสร้างเสริมสุขภาพ การทำงานกับชุมชนในระยะแรกไม่ได้เริ่มจากเรื่องสุขภาพ แต่เป็นเรื่องสิ่งแวดล้อมเรื่องความเป็นอยู่ของชุมชน จึงเกิดโครงการธนาคารขยะและได้พัฒนามาเรื่อยๆ ในคนไข้กลุ่มเบาหวาน มีแกนนำต่างๆ ที่ทำงานโดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ

หลังจากนั้น พี่เพ็ญ (วันเพ็ญ) ผู้ดูแลศูนย์มิตรภาพบำบัดที่มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับการดูแลผู้ป่วยโรคเรื้อรังในศูนย์มิตรภาพบำบัดมากมาย มาบอกเล่าแต่ละเรื่อง แต่ละเคส ด้วยแววตาที่เป็นประกาย ใบหน้ามีเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ส่งประกายความสุขมาสู่ทีมงานที่ได้ฟัง เมื่อเราลงไปเยี่ยมสอ.ฆะมัง เราถึงทราบที่มาที่ไป ของการเกิดโครงการมิตรภาพบำบัดซึ่งมาจากโครงการ เพราะรักจึงดูแล ที่คุณหมอเพ็ญศรีได้ริเริ่มจนเกิดผลดี เกิดกลุ่มญาติ ชุมชนสามารถดูแลกันเองได้ จึงขยายผลมาสู่ศูนย์มิตรภาพบำบัดในปีนี้ค่ะ เป็นกลุ่มที่จัดตั้งโดยการสอบถามความร่วมมือ ความเห็นจาก ชุมชนในเขตรับผิดชอบของรพ. ในสอ. มีแกนนำกลุ่มอสม. กลุ่มจิตอาสา ที่ตั้งชื่อกลุ่มตามดอกไม้ เช่นอัญชัน กุหลาบดาวเรือง มาเล่าเรื่องการทำงานจิตอาสาในการดูแลผู้ป่วยเรื้อรังในหมู่บ้านที่ตนเองรับผิดชอบอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ทุกคนมีงานประจำแต่ก็มีความสุขที่ได้ทำเรื่องนี้ เพราะอย่างน้อยแม่ของเขาหรือพี่น้องของเขาจะได้รับการดูแลที่ดี ทั้งกายและใจ ได้กำลังใจจากเพื่อนๆ ทำให้มีสุขกับภาวะที่เป็น คือสุขภาวะ นั่นเองค่ะ ชื่นชมมากๆค่ะ

พอลล่า รับมอบ ดอกไม้จากทีมจิตอาสาและทีม สอ.ฆะมังค่ะ

หลังจากนั้น เรากลับมาทานข้าวที่รพ.และรับฟังเรื่องราวที่น่าตื่นเต้น จากพี่ปานเนตร พยาบาลผู้มีใจเด็ดเดี่ยว กล้าทำงานที่ท้าทาย ก่อตั้งหอผู้ป่วยเด็กป่วย ต้องต่อสู่กับปัญหาอุปสรรค ข้อจำกัดที่มากมาย ทั้งการขาดแคลน คน อุปกรณ์เครื่องมือ ที่จะเปิดหอผู้ป่วย แต่ด้วยความเชื่อและศรัทธาในนมแม่ จึงเป็นแรงผลักดัน แรงขับที่ยิ่งใหญ่ที่ทำให้พี่ปานเนตร ส่งเสริมให้ลูกได้รับนมแม่ แม้จะเจ็บป่วย หรือมีน้ำหนักตัวน้อยขนาดไหน ขนาดแม่ป่วยอยู่ที่ ICU ยังสามารถประคบจนมีน้ำนมเลี้ยงลูกที่น้ำหนัก 650 กรัมจนรอดปลอดภัยมาได้ เป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆค่ะ

พี่ปานเนตร ใช้ประสบการณ์ตรง จากการดูแลลูกของตนเองตั้งแต่ในท้องมาใช้ในการดูแลผู้ป่วยทารกแรกเกิดค่ะ

พี่ปานเนตรเล่าเคส น้องฟ้าใส ให้ทีมเราฟัง น้องฟ้าใส คลอดจากแม่ที่เกิดภาวะแทรกซ้อนจากภาวะความดันโลหิตสูงขณะตั้งครรภ์ ที่พบน้อยมากๆ ในประเทศไทย ด้วยความรับผิดชอบต่อชีวิตคนไข้ แพทย์สูติกรรม นพ.เสวี จึงรับจากรพช.มาดูแลต่อ เป็นภาวะโรคที่พอลล่าเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกเช่นเดียวกันค่ะ (HELLP syndrome) ท่าน นพ.เสวีให้สัมภาณ์เรา ท่านก็เจอเป็นรายแรกเหมือนกัน แต่ด้วยเพราะทีมดี มีการประเมินผู้ป่วยที่รอบด้าน ศึกษาหาข้อมูลและเจรียมพร้อมเรื่องเลือดและอุปกรณ์ ทำให้ทั้งแม่และลูกปลอดภัยมาจนทุกวันนี้ น้องฟ้าใส มาตรวจพัฒนาการของรพ.อยู่เป็นประจำ รายละเอียดของแต่ละเคส จะทะยอยเล่านะคะ หากมีเวลา อิอิ

นพ.เสวี สูติแพทย์ คนเก่ง หัวใจแกร่งค่ะ

ต่อจากนั้น เราไปที่ชุมชน ไปที่ร้าน 3 ป. 4 ห. ย่อมาจากชื่อลูกสาว เจ้าของร้าน ส่วน 4 ห. ห่อ หิ้ว หอบ หาบ พอลล่าเติมให้ 2 ห คือ หาย หิว ค่ะ ที่นี่เป็นศูนย์มิตรภาพบำบัดของชาวบ้านค่ะ น่ารักมากทีเดียวเป็นร้านค้าขายก๋วยเตี๋ยวและอาหารตามสั่ง เป็นที่นัดพบของพี่ๆ อสม. จิตอาสา ที่จะไปเยี่ยมผู้ป่วยในหมู่บ้านที่รพ.ส่งกลับมา เพื่อติดตามดูทุกอย่าง ทั้งเรื่องอาหาร ยา การออกกำลังกาย และอยู่เป็นเพื่อนพูดคุยเพื่อดูแลทางด้านจิตใจ พี่ๆ พาเราไปเยี่ยม ตานัง อยู่ไม่ไกลจากร่าน 3 ป. เท่าใดนัก เดินไป ไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้วค่ะ

ตานัง ค่ะหนึ่งในผู้ป่วยที่ดีวัน ดีคืนจากกำลังใจของพี่ๆ จิตอาสา

หนึ่งในทีมจิตอาสาดูแลผู้ป่วย โรคเรื้อรังค่ะ

ป้า สุดใจ กับคุณหมอเพ็ญศรีค่ะ

ตานังเป็นความดันสูง เป็นหอบหืด ชอบดื่มเบียร์ สูบบุหรี่ เกิด CVA (เส้นเลือดสมองแตก)ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ กลับมารักษาต่อที่บ้าน ทีมจิตอาสา ได้เข้าไปเยี่ยมคนไข้ จึงไปติดต่อแทพย์จากรพ.ให้มาช่วยดูอาการของตา ในช่วงที่ยังเป็นห่วงอยู่ ทีมรพ.ได้มาช่วยดูแลและแนะนำพี่อสม.จิตอาสา ในการดูแล ป้องกันแผลกดทับ การให้ยา อาหาร และทำกายภาพบำบัด จนบัดนี้ นานังลุกเดินได้แล้วค่ะ

เดินได้แล้ว คร๊าบ พี่น้อง

วันนี้วันเดียว มีเรื่องราวมากมายที่นำมาเล่าอย่างคร่าวๆ ไม่ได้เจาะลึกถึงคำพูด ของพี่ๆจิตอาสา พี่ๆ พยาบาล คุณหมอที่บอกเล่าความรู้สึก บทเรียนของการทำงาน ที่พอลล่าเชื่อว่าใครได้ฟังแล้ว จะเกิดแรงบันดาลใจในการทำงานไปอีกนานเท่านานค่ะ การเรียนรู้ในวันแรกของพอลล่าจบลงหลังจากเยี่ยมชมชุมชนแล้ว เราก็ไปทานข้าวและพักผ่อนด้วยหัวใจที่เบ่งบานอีกครั้งหนึ่งค่ะ ฝันดี แต่ไม่มีเลขท้าย อิอิ

พรุ่งนี้มาเล่าต่อค่ะ อึดอัดแย่ ถ้าไม่ได้เล่า อิอิ ฝากกลอนเพราะๆ จากรพ.พิจิตร ค่ะ

ด้วยจุดหมายปลายทางมิว่างเปล่า

ทุกย่างก้าวของคืนวัน ยังฝันใฝ่

แม้ขอบฟ้า ยิ่งกว้าง ทางยิ่งไกล

ขอโชนไฟ ฝันเรา ไม่ปล่าวดาย

ภูเขาสูง หินผาชัน ฟันฝ่าได้

ขอเพียงเรามีเรา ร่วมก้าวไป

ฝันคงไม่ อยู่ไกล เกินคว้าครอง

เขียนใน GotoKnow โดย ♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥
ใน ✿ - SHA พร.`๏'- ทั้ง.`๏'- หล้า.✿

คำสำคัญ (Tags): #ถอดบทเรียน รพ.พิจิตร

หมายเลขบันทึก: 315258เขียนเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2009 13:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:56 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน