คบเด็กสร้างชาติ จม.ข่าวกัลยาณมิตรฉบับที่๙
ร่วมเฉลิมฉลอง พุทธชยันตี ๒,๖๐๐ ปี แห่งการตรัสรู้ .
. Buddha Jayanti: 2,600 years of the Buddha’s Enlightenment .
วิสาขบูชา ๒๕๕๔ – วิสาขบูชา ๒๕๕๕ Vesak 2011 – Vesak 2012
ขอสำเนาถึงกัลยาณมิตรทุกๆท่าน
ความเห็น (11)
อ่านสาระจากท่านแล้ว...น่าสะท้อนใจว่า....ทำใม กศน. จึงไม่หาเส้นทางนี้เชื่อมต่อกับมหาวิชชาลับปูทะเลย์...เพราะศักยภาพของคนจะเกิดจาก ...เสรีภาพ ความเป็นอิสระอย่างแท้จริง..จากทะเลคลื่นแห่งทุนนิยม บริโภคนิยม คนที่มาสู่ กศน.คือพวกที่ปฏิเสธ โรงเรียน ถูกคัดออกมาจากระบบอันน่าสังเวช...การรับกากเดนจากตะวันตก...ตั้งแต่สมัย พุทธกาล สิกขา สุ จิ ปุ ลิ หัวใจนักปราชญ์ รู้หลุดพ้นจากกองกิเลศ ที่เผาไหม้ ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่เรากำลังตามกระแสแห่งความหล่มจม เยี่ยงประเทศตะวันตกที่ศีลธรรมเสื่อมทรุดกองกิเลิศ โลภ โกธร หลง จาก นักค้าสงคราม เพื่อขายอาวุธ ขายวัฒนธรรมฮีโร่ เพื่อครอบงำความเชื่อวัตถุนิยม ขอติดตามความรู้จากท่าน ขอบคุณ
-
ที่มาของการจัดการศึกษา "ปูทะเลย์มหาวิชชาลัย"
ตามแนวพระราชนิพนธ์ "พระมหาชนก"
พูดคุยระดมความคิด กับนักเรียนชั้นม.6 โรงเรียนสัตยาไส วันที่ 21 11 2552
http://www.imeem.com/people/M4geWw3/playlist/wHKmkqp_/music-playlist/
ขอบคุณ คุณ ajankoy เป็นอย่างยิ่งครับ
ผมจะเชื่อมประสานกับทาง กศน. และมหาลัยเปิด ทั้ง ม.ราม และ มสธ.
เพื่อ "เริ่มด้วยช่วยกัน" สร้างสรรค์สิ่งที่ดีเพื่อบ้านของเราครับ
- สวัสดีครับท่าน สบายดี
- วันนี้โฉบมาชวนไปงานสังสรรค์ ในชอยสุขุมวิท55 ทองหล่อ ในวันที่ 12 ธ.ค. นี้ ที่สถาบันปรีดี บ่ายโมงครึ่งเป็นต้นไปครับ
- ว่างก็เชิญมาพบปะกันครับ
สวัสดีค่ะคุณ Man In Flame
การเกิดข้อโต้แย้ง เป็นสิ่งที่ดีค่ะ เพราะหมายถึงการอยู่ในความสนใจของเรื่องที่โต้แย้งนั้น หากไม่สนใจ ก็คงปล่อยหายไปเฉยๆ
ดิฉันเห็นด้วยค่ะ ที่ว่าถ้าจะมีภิกษุณี คงต้องเป็นมหายาน เพราะข้อกำหนดทางเถรวาทดังที่ได้บันทึกไว้ในบันทึก "ปัญหาการบวชภิกษุณีในนิกายเถรวาท" แล้ว
แต่เป็นที่น่าสังเกตุว่า ผู้ที่มาบวชเป็นภิกษุณีล้วนยอมรับว่าสถานภาพของตนจะไม่ได้รับการยอมรับ ท่านธัมมนันทาได้ให้ความเห็นไว้เกี่ยวกับเรื่องนี้ในจดหมายข่าวพุทธสาวิกา ฉบับที่ 27 ต.ค. - ธ.ค.2551 ว่า
"การออกบวชทั้งๆที่ไม่มีสถานภาพรองรับนี้ เรียกว่าไม่ได้เข้ามาเพื่อหวังผลประโยชน์จากการบวชโดยสิ้นเชิง เพียงแต่ทำด้วยแรงศรัทธาที่จะเข้ามารับใช้พระศาสนา และด้วยความเคารพในพระพุทะองค์ ที่ได้ทรงเป็นผู้ประดิษฐานพุทธบริษัททั้ง 4 เอาไว้ นั่นคือ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา.......
........ภิกษุณีสงฆ์มีโอกาสดีกว่าพระภิกษุสงฆ์ในแง่ที่ได้เห็นข้ออ่อน ข้อด้อยของภิกษุสงฆ์ที่อยู่ในระบบที่อ้วนอุ้ยอ้าย แก้ไขปรับปรุงอะไรก็ทั้งยาก ภิกษุณีสงฆ์ที่กำลังเกิดขึ้นนี้ จึงมีโอกาสอย่างยิ่งที่จะสร้างบ้านใหม่ วางโครงสร้างใหม่ ใช้วัสดุที่ทั้งประหยัดและทนทาน คือฐานศีลที่มั่นคง ฐานธรรมที่เป็นเสาหลักให้บ้านใหม่คงทน ทนแดด ทนฝน ทนปลวก ทนแผ่นดินไหว ฯลฯ ศรัทธาชาวบ้านย่อมเพิ่มพูน
ยิ่งภิกษุณีสงฆ์ไม่ได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการ กลับอาจเป็นข้อดีที่จะคัดสรรคนที่ตั้งใจจะเข้ามากอบโกยจากเนื้อนาพระศาสนาออกไป คัดไว้แต่คนที่มีความตั้งใจที่จะเข้ามารับใช้ รับภาระงานของพระศาสนา ยิ่งกว่าที่จะเข้ามาเพื่อเรียกร้องการยอมรับโดยปราศจากฐานสำคัญคือคุณภาพ....."
ดิฉันมองว่า การหาความพยายามว่าทำอย่างไร วัดจึงไม่เผยแพร่การสะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา บูชาพระราหู เป่าเสกเครื่องรางของขลัง น่าเป็นห่วงกว่าการพยายามที่จะไม่ให้มีภิกษุณีอีกค่ะ เพราะสิ่งเหล่านั้นมอมเมาชาวพุทธแบบไม่ได้หยุดหย่อน
ชาวพุทธไทยจึงหย่อนการปฏิบัติภาวนาเพราะเชื่อว่าสามารถเอาตัวรอดได้ จากการตัดกรรม การสวดอ้อนวอนนี้เอง ซึ่งเป็นสีลัพพตปรามาสล้วนๆ
ขอบคุณที่แวะไปแลกเปลี่ยนฉันกัลยาณมิตรนะคะ
สาธุครับ อย่างน้อยก็มีคุณ ณัฐรดา และ กัลยาณมิตรอีกหลายท่าน ที่เข้าใจเรื่องนี้อยู่
มาอีกครั้งค่ะ
เรื่องการบวชชาวต่างชาติโดยเชิงธุรกิจอย่างที่คุณกล่าวนั้น ดิฉันไม่ทราบรายละเอียดค่ะ ทราบแต่ว่าในช่วงแรกๆ ก็ได้รับการคัดค้านจากคณะสงฆ์เหมือนของบ้านเรา
แต่ต่อมา ด้วยวัตรปฏิบัติ และการเกื้อกูลสังคมของภิกษุณีเอง จึงได้รับการยอมรับมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ
อย่างในบ้านเรา ดิฉันมองว่าแม้จะบวชในสายเถรวาท แต่การปฏิบัตินั้นอิงมหายาน คือมุ่งพุทธภูมิมากกว่าการเป็นอนุพุทธ จึงเน้นกรุณา มากกว่าปัญญา
ซึ่งในสถานการณ์บ้านเมืองในปัจจุบัน ก็ดูจะเข้ากันอยู่ค่ะ เพราะเราเกิดมีความเชื่อขึ้นมาว่า อย่าไปช่วยเหลือใครเขาเข้า ไม่งั้นเจ้ากรรมนายเวรของคนนั้น จะย้อนกลับมาเล่นงานเรา คำว่ามีน้ำใจคือไทยแท้ ที่ค่อยๆจางหายไป ส่วนหนึ่งก็เพราะความเชื่อนี้ อีกทั้งบางท่านก็ไม่ค่อยพยายามทำสิ่งที่ควรทำตามกำลัง เพราะความเชื่อว่าตัดกรรมเสียก็หมดอุปสรรค จึงใช้ชีวิตตามปกติ โดยคิดว่าจ่ายเงินทำพิธี หรือถือศีล (แบบสีลัพพตปรามาส อันไม่ใช่บาทฐานของสมาธิ และปัญญา)แล้ว ชีวิตจะดีไปเอง
สื่อเองก็มีส่วนในการเผยแพร่ความมัวเมาค่ะ เคยอ่านหนังสือพิมพ์บางฉบับลงเรื่องเกี่ยวกับวัดว่าเป็นวัดตัวอย่างของการพัฒนา แต่ในบทสัมภาษณ์ พระคุณเจ้าบอกว่าใครจะมาสะเดาะเคราะห์ก็เชิญได้ (เฮ้อ) ผู้บริหารหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเคยเล่าในช่วงจตุคามฮิตว่า รายได้หลักมาจากส่วนนั้น เพราะซื้อหน้าสี และมักซื้อพื้นที่ใหญ่ เช่นเต็มหน้า
จุดนี้จึงยิ่งเสริมสร้างความเข้าใจผิดในแก่นแท้ของพระศาสนา และหน้าที่ของภิกษุสงฆ์ และน่าเสียดาย พระคุณเจ้าที่เผยแพร่แก่นแท้ของพระศาสนาซึ่งมีอยู่หลายรูป กลับไม่ค่อยได้พื้นที่สื่อสักเท่าไหร่ เลยสู้กันไม่ค่อยไหว
พระคุณเจ้า ป.อ. ปยุตตฺโต เขียนไว้ "การถือสีลัพพตปรามาสเจริญขึ้นเมื่อใด ในที่ใด ความเสื่อมแห่งตัวแท้ของพุทธศาสนาก็ปรากฏขึ้นเมื่อนั้น ณ ที่นั้น และน่าจะกล่าวได้อีกด้วยว่า การยึดติดแน่นในสีลัพพตปรามาส (แม้ในแบบที่มีเหตุผลยิ่งกว่านี้) เป็นสาเหตุสำคัญอย่างหนึ่ง ที่ทำให้มีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง ที่เรียกว่าการปฏิวัติทางสังคม ในยุคสมัยต่างๆที่ผ่านมา ในประวัติศาสตร์อารยธรรมของมนุษย์" (พุทธรรมฉบับเดิม หน้า 291)
ทุกวันนี้เราเห็นความเสื่อมของพระศาสนาจนชาชินแล้ว การมีภิกษุณีที่ความด่างพร้อยยังไม่ปรากฏ อาจเป็นทางแก้อีกทางก็ได้นะคะ
คุณ Man in Flame คะ
การถอนรากถอนโคนคงยากนะคะ สิ่งต่างๆเหล่านี้ไม่ใช่เพิ่งปรากฎในสังคมไทยพุทธ แต่เป็นมาช้านาน
คงต้องส่งเสริมการศึกษาพระศาสนาอย่างจริงจังไปเรื่อยๆค่ะ แต่อาจไม่เห็นผลในระยะเวลาอันสั้น
ส่วนมหายาน ดิฉันเองก็เคยมองอย่างที่คุณมองค่ะ ว่าหย่อนยาน
หากเมื่อได้อ่านงานของอาจารย์สุมาลี มหณรงค์ชัย จึงมองด้วยสายตาที่เป็นกลางขึ้น ติดอยู่นิดเดียว ตรงที่เค้าลดความสำคัญของพระพุทธเจ้าลง ไปให้ความสำคัญกับวิถีการเป็นพระพุทธเจ้ามากกว่า แต่มีข้อชดเชยคือ ผู้ที่ปรารถนาจะบรรลุโพธิญาณ ต้องบำเพ็ญบารมีอย่างมาก เฉกเช่นที่พระพุทธองค์เคยทรงบำเพ็ญมา ซึ่งก็เป็นการเกื้อกูลสังคม
แต่คนเราก็เหลือกระไร เห็นว่าพระโพธิสัตว์บำเพ็ญบารมีด้วยการช่วยเหลือสรรพสัตว์ เลยขอให้พระโพธิสัตว์ช่วยทุกเรื่องให้สมปรารถนาเสียเลย มหายานจึงแทบจะกลายเป็นศาสนาเทวนิยมไป
คงไม่ต่างกับที่ชาวพุทธไทยที่บอกว่าเป็นเถรวาท แต่อ้อนวอนขอสิ่งต่างๆจากพระพุทธรูปมังคะ
ขอบคุณค่ะที่แวะไปสนทนาด้วย
สวัสดีค่ะ
"ดี..ตราบที่มหายานไม่มาอ้างหรือปลอมปนเป็นเถรวาท
และเถรวาทไม่กลายเป็นมหายาน"
คล้ายๆจะบอกว่ามหายานต่ำกว่าเถรวาทเลยค่ะ
คงต้องนึกไปถึงประวัติศาสตร์ ศาสนาพุทธในอินเดียช่วงที่ถูกศาสนาพราหมณ์พยายามทำทุกอย่างที่จะกลืนศาสนาพุทธให้ได้ แม้กระทั่งแต่งคัมภีร์ปุราณะขึ้นมาอ้างเอาพระพุทธองค์เป็นปางหนึ่งของพระนารายณ์ อวตารมาหลอหให้ยักษ์หลงเชื่อ เลิกนับถือพระเวทย์ จนเมื่อยักษ์เชื่อแล้ว จึงอวตารมาเป็นปางที่ 10 กัลกี เพื่อปราบยักษ์ต่อไป จนโลกเข้าสู่ความสงบสุข ชาวพุทธ ก็คือยักษ์ที่ต้องปราบต่อไปนั่นเอง (ดร.สุชาติ หงษา ท่านเขียนไว้ในหนังสือประวัติพุทธศาสนาค่อนข้างละเอียดเลยค่ะ)
อีกทั้งมีการปลอมตนมาบวชในศาสนาพุทธเพื่อให้รู้หลักของศาสนา แล้วเอาไปแก้ไขจุดบกพร่องของศาสนาพราหมณ์เดิม เกิดเป็นศาสนาฮินดู แต่ยังสามารถเรียกแทนชื่อกันได้
ศาสนาพราหมณ์นั้น ชีวิตขึ้นอยู่กับเทพ ต้องคอยระวังไม่ให้เทพโกรธ แต่บางทีก็ทำให้คนรู้สึกว่าอะไรๆง่ายขึ้น เช่น อยากได้อะไรก็อ้อนวอนขอเอา ไม่ต้องเหนื่อยเอง ซึ่งเป็นจุดอ่อนของคนไม่ว่ายุคใดสมัยใด
ศาสนาพุทธหากไม่มีการดิ้นรนบ้าง คงเอาตัวจากพราหมณ์ไม่รอด จึงมีการอ้อนวอนขอบ้าง เช่น พราหมณ์ล้างบาปด้วยการอาบน้ำในแม่น้ำคงคส พุทธก็มีด้วยการสวดมนต์ จนกระทั่งมีพระโพธิสัตว์ให้อ้อนวอนขอ
มาแต่ก็ยังไม่รอดในอินเดียอยู่ดี เพราะถูกมุสลิมทำลายแบบหาญหัก
อันที่จริงศาสนาพราหมณ์ก็มีส่วนดีค่ะ มีทั้งคำสอนที่ดี และคำสอนที่ทำให้สังคมอินเดียแบ่งเป็นชนชั้นต่างๆที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เมื่อพุทธไม่มีการแบ่งแยก คนหันมานับถือมากขึ้น ศาสนิกพรามณ์จึงบ่อนทำลายพุทธดังกล่าว
พุทธที่ต้องดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดจากการทำลายไม่ว่าจะโดยการกลืน หรือโดยการอำนาจ น่าเห็นใจนะคะ
แต่ที่พุทธไทยจะเอาตัวไม่รอด ก็คงเพราะการขาดการเผยแพร่แก่นแท้ของพระศาสนาอย่างทั่วถึง การเผยแพร่ส่วนของไสยที่ปนมาในศาสนา (เช่นการโฆษณาพระเครื่อง การปลุกเสกเทพพราหมณ์ที่ทำโดยพระพุทธ) จนคนไทยเข้าใจว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของศาสนาพุทธ นิสัยชอบอะไรง่ายๆแบบส้มหล่น (ดังจะเห็นได้ง่ายมากจากนวนิยายแนวซินเดอเรลล่า หรือการเล่นหวย) จึงละเลยการปฏิบัติตรง และการใส่ใจหาความรู้เกี่ยวกับศาสนาน้อยไปมากกว่าค่ะ
ไม่ว่าศาสนิกนิกายไหน ก็มีสิทธิทำลายศาสนาที่ตนคิดว่าเป็นหลักยึดได้มากพอๆกัน "พุทธะ" จึงแทบจะกลายเป็น "ภูติ" เป็น "ไสย" หรือเป็นอะไรไปอย่างที่เห็น
แหม หาเรื่องหนักๆมาคุยแต่เช้าวันหยุดเลย
ไม่ว่าอย่างไร ก้ขอบคุณค่ะที่แวะไปแลกเปลี่ยนกัน