เรื่องเล่าจากภาพ : ถนนการศึกษา ถนนชีวิต

ถนนที่เราผ่านไปมีความแตกต่างกันแล้วแต่พื้นที่ ชีวิตของคนเราก็เช่นกัน เราผ่านไปในที่ต่างๆ เดินทาง ดำเนินชีวิตและเกิดเรื่องราวต่างๆในชีวิต มีอุปสรรค ขวากหนาม ราบเรียบ ขรุขระ แตกต่างกัน เราต้องใช้สติ ปัญญา เพื่อน สิ่งแวดล้อม ประสบการณ์ มาใช้ในการดำรงชีวิต เพื่อความอยู่รอด เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้

สวัสดีครับ

วันนี้ขอนำเรื่องเล่าจากภาพซึ่งเป็นกิจกรรมที่ตัวผมเอง ได้ร่วมกับบุคลากรบางส่วนในหน่วยรังสีวินิจฉัย ภาควิชารังสีวิทยา คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น และชาวสมาชิกชมรมเพื่อน้องเพื่อเยาวชนของชาติ ได้ร่วมกันเดินทางไปบริจาคอุปกรณ์การเรียน อุปกรณ์กีฬา เสื้อผ้า เครื่องใช้ และทุนการศึกษาให้กับนักเรียนในโรงเรียนบ้านวังมน สาขาชัยมงคล ต.โคกม่วง อ.โนนสัง จ.หนองบัวลำภู

 

โรงเรียนมีนักเรียนไม่มากนัก ประมาณ 26 คน ทำให้ถูกยุบเป็นเพียงโรงเรียนสาขาและมีคุณครูมาช่วย เพียง 2 คนเท่านั้น โดยคุณครูได้แบ่งนักเรียนเป็น 2 กลุ่ม คือ 1 คุณครู 1 กลุ่ม คือ ประถมปีที่ 1-3 และ 4-6 (ซึ่งถือเป็นความท้าทายที่สำคัญอย่างหนึ่ง ในการพัฒนาความรู้ ความเข้าใจของคุณครูและนักเรียน) โรงเรียนนี้ที่อยู่ห่างจาก จังหวัดขอนแก่น ประมาณ 110 กิโลเมตร ดูระยะทางแล้วไม่ไกล แต่เมื่อเดินทางแล้วใช้เวลา ประมาณ 2.30 ชั่วโมง เนื่องจากถนนมีหลายรูปแบบดังที่จะได้พบเห็นในภาพ ระหว่างที่ขับรถไปบางช่วงก็ทำคิด จึงเกิดเรื่องราวที่อยากนำเสนอดังนี้ 

ถนนกว้างที่ราบเรียบ ทำให้การเดินทางสะดวก รวดเร็ว

ในชีวิตวัยเยาว์ การเรียนรู้ เริ่มจากพื้นฐานจากง่ายไปหายาก สะดวกสบาย เข้าใจง่าย ไม่ยุ่งยาก มีคุณครูช่วยชี้แนะ ดูแล

ชีวิตบางคนเกิดมาสบาย เสมือนเกิดบนกองเงิน กองทอง มีสิ่งอำนวยความสะดวกในชีวิต ราบเรียบ ไม่มีเรื่องทุกข์หรือเดือดร้อนใดๆ ให้คิด ให้กังวล

ถนนแคบ เทด้วยปูนซิเมนต์ ขุระเป็นช่วงๆ มีรอยแตกร้าว ตามอายุการใช้งาน 

 

เมื่อเติบโตเรียนรู้ระดับประถม มัธยมศึกษา เริ่มมีความยุ่งยากในเนื้อหาที่เรียน บางวิชาเรียนเพื่อรู้ แต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์เมื่อเติบโต บางวิชาเป็นพื้นฐานที่ต่อเนื่องในการเรียนรู้ระดับสูงๆขึ้นไป ความยาก ความง่าย ความชอบ ความไม่ชอบ ความไม่เข้าใจ และปัญหา เริ่มปรากฏ

ในชีวิตบางคน เกิดมาก็มีอุปสรรค มีความไม่สมบรูณ์ ต้องพบกับอุปสรรคที่แตกต่างกัน ได้ต่อสู้ ได้เรียนรู้สุขและทุกข์ ได้แก้ไขปัญหา เพื่อสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คิดว่าปัญหาและอุปสรรค คือ ยาเสริมพลังอย่างหนึ่งของชีวิต

 

ถนนลูกรัง กรวด หิน ทางขุรขระมากขึ้นกว่าเดิม เริ่มเข้าถิ่นทุรกันดารมากขึ้น ทำให้ไม่สามารถเดินทางด้วยความเร็วได้มากนัก เกิดความล่าช้า ต้องใช้ความระมัดระวังมากขึ้น

การเรียนในระดับสูง ประกาศนียบัตร ปริญญตรี ต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจความรู้มากขึ้น ใช้ความพยายาม ความอดทนมากขึ้น ได้เรียนรู้มากขึ้นแยกเป็นสายวิชาชีพ เน้นเฉพาะด้านที่แตกต่างกัน

การดำเนินชีวิต ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ บางครั้งมีสิ่งมารบกวนจิตใจ ไม่สามารถดำเนินได้อย่างปกติ ต้องใช้สติ ปัญญา พิจารณา ค้นหาข้อมูล ใช้ทักษะมากขึ้น เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย หนักก็เอา ถึงไม่เบา... ก็จะสู้

 

ถนนดินไม่ราบเรียบ ขุรขระมาก มีรอยแยก แตก ร้าว เป็นหลุม เป็นบ่อ เป็นร่อง และมีฝุ่นเป็นช่วงๆ

การเรียนรู้ในระดับปริญญาโทหรือเอก มีความยากลำบาก มากขึ้นเรื่อยๆ ต้องใช้ทักษะความรู้ที่ผ่านมาและที่ได้มาใหม่ เข้าด้วยกัน มีการบรูณาการสร้างองค์ความรู้ใหม่ๆ แก้ไขปัญหา

ชีวิตที่จะประสบความสำเร็จนั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องสู้ ต้องฝ่าฟัน ต้องให้ทักษะ ใช้ประสบการณ์ ไม่ท้อ ไม่ถอย ตั้งใจ ใส่ใจ ศรัทธา

 

เหล่าคุณครูและนักเรียนที่มาร่วมกิจกรรมใต้ตึกเรียน ระหว่างรอทีมงานที่พากันทยอยกันมาถึงโรงเรียน

หลายท่านอาจคิดเรื่องถนนและชีวิตที่แตกต่างไปจากผมได้ ผมมองจากง่ายไปยาก ชีวิตเริ่มต้น สะสม เรียนรู้ เกี่ยวประสบการณ์ สร้างตน สร้างผลงาน

แต่บางท่านอาจคิดย้อนกับจาก ยากไปง่าย ผ่านความยากลำบากมาก่อน เรียนรู้ทุกข์ เพื่อสร้างสุข ทุกข์เกิดแต่เริ่มแรก สุดท้ายสบายในภายหลัง  

ถนนมีรถผ่านสวนทางมา มีรถแล่นขวางหน้า ทำให้รถที่ขับเคลื่อนไปบนถนนสามารถวิ่งเร็วช้าแตกต่างกัน

ชีวิตก็เช่นเดียวกัน บางช่วงจังหวะสนุกสนาน ผ่านไปอย่างรวดเร็ว บางช่วงมีทุกข์ระดม ผ่านไปอย่างเชื่องช้า มีปัญหา มีอุปสรรค มีสิ่งแวดล้อมมาเกี่ยวข้อง มีปัจจัยอื่นๆที่เกิดขึ้น ไม่ใช่มาจากตัวเราเพียงอย่างเดียว แต่อาจเกิดจากผู้อยู่รอบข้างได้ การคิดถึง ใจเขา ใจเรา ก็มีความสำคัญ

  

ส่วนหนึ่งของสิ่งบริจาค คุณครู ชาวบ้านที่มาต้อนรับและเด็กเข้าแถวกินไอ'ติม

 

 

ตัวแทนชมรมเพื่อน้องเพื่อเยาวชนของชาติ มอบทุนการศึกษาและกล่าวถึงวัตถุประสงค์กิจกรรมในครั้งนี้

 

การศึกษาพัฒนาช่วยพัฒนาตนเอง ช่วยพัฒนาชาติ สมาชิกในชมรมฯ เป็นเด็กที่เติบโตในถิ่นทุรกันดารมาก่อน ได้ดีเพราะการศึกษา การให้ทุนสนับสนุนเล็กน้อยครั้งนี้ อาจเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างกำลังใจ สร้างคน สร้างโอกาสแก่น้องๆนักเรียน ขอให้ตั้งใจ ใฝ่รู้ คู่คุณธรรมต่อไปในอนาคต

  

บางส่วนของสมาชิกที่เข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้ และรักษาการผู้อำนวยการโรงเรียนได้การให้โอวาทกับนักเรียนที่ได้รับทุน ขอให้นำเงินที่ได้มีใช้จ่ายเกี่ยวกับการศึกษา ใช้อย่างประหยัด ใช้ให้เกิดประโยชน์ ตั้งใจเล่าเรียน ศึกษาหาความรู้เพื่ออนาคตที่ดี เป็นคนเก่ง เป็นคนดี ขยัน ซื่อสัตย์ ประหยัด และยุติธรรมต่อไป

คุณแม่ของผมก็ร่วมกิจกรรมครั้งนี้ด้วย ระหว่างทางก็ช่วยผมดูเส้นทาง ชวนพูดคุย และใช้วิชาย่นระยะทาง

 

สรุป : กิจกรรมแบบนี้ หลายท่านที่เป็นสมาชิกชาว Gotoknow และที่อื่นๆในประเทศไทย ได้ทำ ได้นำเสนอ ได้แสดงให้เห็นว่า การสร้างคน สร้างชาติ การช่วยเหลือกันและกัน เป็นสิ่งที่ดี ควรเป็นกิจกรรมที่ทำอย่างต่อเนื่อง ทำต่อไป สุขทั้งผู้ให้และผู้รับ

[พิชชา]

สวัสดีค่ะ

• มาชื่นชมกิจกรรมดีๆค่ะ
• ชีวิตกับถนน มีราบรื่นบ้าง ขรุขระบ้างเป็นธรรมดานะคะ
• เสียดายจังไปไม่ทัน..ไว้โอกาสหน้านะคะ *^_^*

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

เรียน คุณพิชชา

ปีหน้าว่าจะพานักศึกษาไปออกค่าย เตรียมตัวไว้นะครับ ที่ไหนยังไม่ทราบ รอให้นักศึกษาสำรวจโรงเรียนในถิ่นทุรกันดารกันอยู่ ครับ

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะอาจารย์

• การให้โอกาสและการแบ่งปันแก่ผู้ที่ด้อยโอกาส  โดยเฉพาะการให้การศึกษามีคุณค่าอย่างยิ่งค่ะ
• ขอชื่นชมและมีความสุขกับกิจกรรมจิตสาธารณะค่ะ
• ขอขอบพระคุณที่แบ่งปัน

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

เรียน คุณครูคิม

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม ครับ

การให้โอกาส การเปิดโอกาส การสร้างคน เป็นภาระกิจหนึ่งที่ต้องทำ ทำให้ดีที่สุด สำหรับทีมงานบุคลากรทางการศึกษาอย่างพวกเรา ครับ

[พี่เอื้อย]

อาพรได้ไปเที่ยวด้วย - ดีจังนะคะ ที่อาพร มีอารมณ์สนุก อยากไปนู่น นี่ โน่น

น้องต้อมได้บุญเยอะเชียวแหละ สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ

[มงคล]

เป็นกิจกรรมที่น่าส่งเสริมให้นักศึกษาได้ทำครับ แล้วจะขอไปด้วยนะครับถ้าว่าง

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

เรียน พี่เอื้อย และ คุณมงคล

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม ครับ

หากมีโอกาส คราวหน้าจะชวนไปทำบุญร่วมกัน โปรดเตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมเงินไว้ด้วย ครับ

[JJ]

น่าตื่นเต้นครับ ได้แต่ฝากเสื้อผ้า และ หัวใจ ไปร่วมกิจกรรม

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

เรียน อ.จิตเจริญ ที่เคารพ

ทางน่าตื่นเต้นครับ ขับรถไปโยกไปมา

ขอบคุณครับ ที่ร่วมด้วยหัวใจและด้วยสิ่งของ

สุขใจที่ได้ทำ คราวหน้าคงได้มีโอกาสร่วมเดินทางไปด้วยกันนะ ครับ

[JJ]

เรียน ท่านอาจารย์ต้อม

• งวดหน้าไม่น่าพลาด
• หนาวนี้ นะท่าน
• เสื้อผ้า เพื่อ จิตอาสาชาวประชารังสีวินิจฉัย

[สุ-มหาวิทยาลัยชีวิต ที่ไม่มีวันปิดทำการ]

ขอบคุณบทความที่ดีๆและให้ข้อคิดคะ ที่อาจารย์พูดไว้ว่า คนเราต้องลำบากไปก่อนถึงจะสบาย ในบทความนี้ ตอนแรกสุก็คิดอย่างนี้เหมือนกันคะว่า คนเราจะต้องลำบากก่อนถึงจะสบาย  แต่เมื่ออาจารย์ได้เอาถนนลักษณะต่างๆมาเปรียบเทียบ และอาจารย์ให้ข้อคิดใหม่ว่า ทำยากๆ ให้ได้เสียก่อนถึงจะสบาย เอ้า มันก็ได้ข้อคิดอีก  จึงแสดงให้เห็นว่า คนเราแต่ละคน มีประสบการณ์การต่อสู้ที่แตกต่างกันไป

และถนนหนทางไม่ว่าดีหรือเลว แต่ละถนนต่างก็มีอุปสรรคที่จะต้องแก้ปัยหาใช้ปัญญา เพื่อที่จะเดินทางไปสู่จุดหมายให้ถึง

และในบทความ อาจารย์บอกว่า คุณแม่เป็นคนบอกและดูแลทางให้ตลอดไม่ว่าจะเจอขรุขระหรือขวากหนามอะไร  แสดงให้เห็นว่า อาจารย์ให้ความเคารพรักแม่ที่สุด เชื่อฟังแม่ที่สุด และในครั้งนี้ คุณแม่พาอาจารย์มาร่วมบริจาคและทำบุญ ซึ่งเป็นทางที่จะนำไปสู่การอิ่มบุญ ได้อานิสงส์ จนคุณแม่ ต้องมาร่วมแม้หนทางจะยากลำบากเพียงใด แต่มันคือสิ่งที่ดี  นั่นคือถ้าหากว่าคนเราได้มีโอกาส ทำบุญ ทำทาน บริจาค จะยากลำบาก จะไกลแสนไกล จะขรุขระ  ก็เต็มใจ ด้วยบุคคลเหล่านั้น ยังจำเป็นและต้องการความช่วยเหลือ เป็นการช่วยเหลือที่ถูกจุด  ได้ทั้งสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งได้บุญ  ฝ่ายหนึ่งได้รับการช่วยเหลือ ในความเดือดร้อน

และที่อาจารย์บอกว่า คุณแม่ช่วยย่นระยะทาง นั้นถ้าสุเข้าใจไม่ผิด ขาไปคุณแม่คงชวนพูดชวนคุยเป็นเพื่อนลูกชายอยู่ตลอด จนลูกชายลืมไปว่าถนนเส้นนี้ขรุขระมาก มีอุปสรรคมาก ระยะทางไกลมาก แต่ก็เพลิน เพราะคุณแม่ชวนคุยตลอดเส้นทาง จนลืม มันจึงเป็นการย่านระยะทางใช่ไหมคะ

สำหรับทางธรรมะ ย่นระยะทาง เพราะได้ทีโอกาสทำบุญ ออมบุญใส่กระปุกออมสินไว้แล้ว ไปสวรรค์ได้ง่ายขึ้นคะ ตามความคิดนะคะ

แต่ขากลับ คุณแม่เหนื่อยไม่ย่นระยะทางให้แล้วเพราะรู้จักทางแล้ว ทำบุญแล้ว  จึงขอนอนซักงีบก่อนนะลูกเอ๋ย (อิจฉาแม่ลูกคู่นี้จังเลย)

ขอชมเชยบทความ ที่อาจารย์สามารถเอาถนน มาเปรียบเป็นปรัชญาแห่งการใช้ชีวิตได้ โดยเอาภาพหลากหลายของถนนหนทางมาประกอบ ให้รู้ว่า การเดินทางของคนเราไม่ได้เดินไปได้สะดวก หรือถนนหนทางไม่ได้โรยไปด้วยกลับกุหลาบเสมอไป

ถ้าหากว่าแต่ละบท นำมารวมกัน สามารถทำเป็นหนังสือขายได้นะคะ ถึงแม้จะเป็นความคิด ที่ดูแล้วอาจจะซ้ำๆ แต่อาจารย์สามารถ นำถนนมาประกอบบทได้ แทนที่จะเป็นกลีบกุหลาบเหมือนที่เราได้ยินทั่วไป ขอบคุณสำหรับบทความนี้  สุอ่านช้าๆ คิดตาม เลยทำให้รู้ว่า บทความนี้แฝงลึกความมีคุณค่าหลายอย่าง หลายข้อทีเดียว แม้แต่เรื่องคุณแม่ ซึ่งบางคนจะมองข้ามไปด้วยซ้ำ ขอบคุณคะ

 

[บุษรา]

• สวัสดีค่ะ อาจารย์
• แวะมาขอบคุณที่อาจารย์ไปคอมเม้นท์งาน "นาฬิกา...ข้างตู้" ค่ะ
• ขอชื่นชมกับชาวสมาชิกชมรมเพื่อน้องเพื่อเยาวชนของชาติ ได้ร่วมกันเดินทางไปบริจาคอุปกรณ์การเรียน อุปกรณ์กีฬา เสื้อผ้า เครื่องใช้ และทุนการศึกษาให้กับนักเรียนในโรงเรียนบ้านวังมน สาขาชัยมงคล ต.โคกม่วง อ.โนนสัง จ.หนองบัวลำภู
• มือของผู้ให้ย่อมอยู่สูงกว่ามือของผู้รับเสมอ
• ขอบคุณค่ะ

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

เรียน คุณสุฯ และ คุณบุษรา

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม ครับ

โอ้โอ อ่านแล้วดีใจ ครับ มีคนต่อยอดความคิด

คุณแม่ผมชอบเที่ยว ตอนผมเด็กๆ ท่านพาผมเที่ยวหลายที่ติดตามกันไปหลายที่ ตอนนี้พอมีโอกาส ก็พาท่านเที่ยวบ้าง ครับ

หนทางชีวิต ผ่านมาผ่านไป อนิจจัง ทุกขัง อนันตา ครับ

[อภิวัฒน์]

สวัสดีครับ อาจารย์

เป็นกิจกรรมที่ดีมากๆครับ.......ถ้ามีโอกาสก็อยากร่วมกิจกรรมอย่างนี้

จะออกค่ายวันไหนเมล์มาแจ้งด้วยนะครับ

รู้สึกว่า ต.โคกม่วง อ.โนนสัง.....

จะเป็นรอยต่อระหว่าง อ. ศรีบุญเรืองและเป็นสถานที่ที่เข้าถึงได้ยากมาก

อยู่ติดกับภูเขาด้วย(ภูพานคำ)

[ตาหยู]

ขอบคุณครับ อาจารย์ที่ให้แนวคิด ในหลายๆมิติของความคิด

ได้อ่านบันทึกนี้แล้ว ถนนการศึกษา ถนนชีวิต มีภาพประกอบ อ่านแล้วจินตนาการ สร้างสรรค์ความคิดได้ชัดเจนเลยครับ

ปกติ ผมก็ชอบ ง่ายไปยาก และ ยากไปง่าย ด้วยครับ

[ครูโย่ง]

แวะมาดูกิจกรรมดี ๆ

งานนี้สุขใจ ทั้งผู้ให้และผู้รับจริง ๆ ครับ

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

เรียน คุณอภิวัฒน์ คุณตาหยู และ คุณครูโย่ง

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม ครับ

ทางไปทุรกันดาร ต้องขับรถอ้อมเขา มีทั้งง่ายและยากในชีวิต การจัดลำดับความสำคัญ การวางแผน การตั้งเป้าหมาย การลงมือลงด้วยความตั้งใจ เป็นหนทางสู่ความสำเร็จ สุขใจ มีทุกข์ก็ได้เรียนรู้ อย่างหนึ่ง ครับ

[จารุวัจน์ شافعى]

แวะมาชมกิจกรรมน่ารักๆ ครับ

[sirirat rtc'6]

อยากไปเป็นครูสอนที่โรงเรียนจังเลยค่ะอาจารย์

[รศ.ดร. เพชรากร หาญพานิชย์]

เรียน คุณจารุวัจน์ และ คุณศิริรัตน์

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยม ครับ

[jula]

อยากไปด้วยจังเลยค่ะอาจารย์