ฮัจยีปีนี้
ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงท้ายๆ ของการเดินทางไปยังนครมักกะห์ ประเทศซาอุดิอารเบีย สำหรับผู้ที่จะไปทำฮัจย์กันแล้วครับ รู้สึกว่า (เป็นความรู้สึกนะครับ) อีกไม่กี่วันทางซาอุก็จะปิดสนามบินแล้ว ซึ่งในช่วงนี้สนามบินหาดใหญ่ก็จะทำหน้าที่เป็นสนามบินนานาชาติสำหรับส่งอุจญาจไปสู่ประเทศซาอุฯ ครับ
(ถ่ายภาพหมู่ แต่ต้องถ่ายกับสองป้ายครับ อันนี้ป้ายแรกมีประเทศกาตาเป็นสปอนเซอร์ และอีกป้ายหนึ่งมีเอมิเรสเป็นสปอนเซอร์ครับ)
เมื่อวันที่ 8 เป็นรอบของคณะจากมหาวิทยาลัยอิสลามยะลาครับ ในส่วนที่ทางมหาวิทยาลัยได้รับทุนมาจากสองประเทศก็ 21 ท่านครับ รวมตัวส่งกันที่มัสยิดฮารอมัยน์ ผมได้ไปร่วมส่งด้วยครับ ไปกันทั้งครอบครัว เนื่องจากพี่ชายของภรรยาได้รับโอกาสจากมหาวิทยาลัยให้ได้ไปในปีนี้ด้วย (ส่วนผมสละสิทธิมาสามครั้งแล้วครับ ไม่รู้เมื่อไรจะได้ไปสักที)
(คนไปทำฮัจย์ใส่เจ็คเก็ตสี่ฟ้าครับ วันนี้ครอบครัวอบอุ่นครับ)
แนวคิดนี้เห็นด้วยเลยครับ เพราะส่วนใหญ่ทุกคนมุ่งจะไปส่งกันที่สนามบินหาดใหญ่ จนกระทั่งสนามบินรับจำนวนคนมากๆ ไม่ไหว มีปัญหาเกือบทุกปี ส่งกันที่บ้าน ที่มหาวิทยาัลัยถือว่าโอเคมากๆ ครับ
(ห่วงพ่อเหมือนกันครับ คงรู้ว่าพ่อจะไปหลายวัน)
ที่น่าดีใจมากๆ คือ ทุนทำฮัจย์ของมหาวิทยาลัยมีมาตลอดหลายปีแล้วครับ มีก่อนที่หน่วยงานราชการบางหน่วยคิดจะทำกัน ฮิฮิ แล้วมันก็สร้างโอกาสให้กับหลายคนๆ ที่คิดว่า ชีวิตนี้คงไม่มีหวังได้ไปทำฮัจย์ได้มีโอกาสไป ที่สำคัญสำหรับผมๆ ว่า นี้เป็นโบนัสชิ้นใหญ่ชิ้นสำคัญสำหรับบุคลากรของมหาวิทยาลัยเลยครับ
(บรรดาตากล้องครับ ขณะถ่ายภาพหมู่ในป้ายที่สอง)
สมัยก่อนการเดินทางไปทำฮัจย์เป็นเรื่องใหญ่มากๆ ครับ เพราะต้องใช้เวลาในการเดินทางเป็นแรมเดือน และก็มีไม่น้อยที่เสียชีวิตในระหว่างเดินทาง หรือในระหว่างการทำฮัจย์ ด้วยเหตุนี้การไปส่งคนทำฮัจย์เลยเป็นกิจกรรมที่เกิดขึ้นมาจนกลายเป็นวัฒนธรรมสำคัญในชุมชนมุสลิมครับ ซึ่งถึงแม้ว่าสมัยนี้การเดินทางจะรวดเร็วขึ้น บางคนใช้เวลาทั้งสิ้นไม่ถือเดือนก็เสร็จเรียบร้อยทุกอย่างแล้วครับ แต่การไปส่งอยู่ถือเป็นกิจกรรมสำคัญของคนในครอบครัวและญาติมิตรครับ นี่คือคำตอบบางส่วนสำหรับหลายคนที่ตั้งคำถามว่า "ทำไมมุสลิมต้องแห่กันไปจนสนามบินเกือบแตก"
(อีกครั้งหนึ่งครับ หน้ามัสยิด)
เสร็จจากส่งพี่ภรรยา ก็ออกเดินทางไปกลับบ้านครับ เพราะวันต่อมา (คือวันนี้แหละ) เป็นคิวของพี่สาวและพี่เขยของผมบ้างครับ ขับไปถึงดอนยาง ก็เจอการปิดถนนครับ มีทหารเต็มถนนเลย พร้อมป้ายสีแดงเขียนข้อความด้่วยสีดำว่า "ถนนปิด น้ำท่วม ผ่านได้เฉพาะรถใหญ่" และใต้ข้อความก็มีลูกศรชี้ไปทางซ้าย ผมเลยงงครับ ต้องถามทหารว่า ตกลงเส้นไหนครับที่น้ำท่วม สายใหม่ (คือเส้นตรงไป) หรือสายเก่า (เส้นที่เลี้ยวไปทางซ้าย) ได้รับคำตอบว่า ทางตรงไปไม่ได้ครับ ให้ไปใช้ทางสายเก่า ฮือ ดีนะที่มีคนคอยอธิบาย ป้ายไม่ทำให้งงครับ ซึ่งงงจริงๆ ครับ แล้วพี่สาวผมซึ่งออกเดินทางไปสตูลในช่วงเย็น ก็เข้าใจว่าเส้นทางเก่าน้ำท่วม เลยขับตรงไป สุดท้ายก็ต้องลุ้นว่าจะพ้นสายน้ำที่ท่วมถนนหนึ่ง ฮิฮิ ผมมาลุ้นเรื่องน้ำท่วมเมื่อเข้าเขตสตูลแล้วครับ แต่เป็นช่วงสั้นๆ หลายๆ ช่วง สตูลฝนตกหนักมาก ในขณะที่ตลอดเส้นทางจากปัตตานีไป ไม่มีวี่แววของเมฆฝนเลยครับ
(บรรยากาศส่งฮัจยีที่บ้านครับ)
ที่ประหลาดใจอย่างหนึ่ง (อาจจะเพราะไม่ได้โทรคุยกับพ่อหลายวัน) คือ ในคืนนั้นที่บ้านมีงานเลี้ยงด้วยครับ ที่คุยๆ กันคือ พี่สาวจัดงานเลี้ยงที่บ้านเขาเอง (อ.ทุ่งหว้า) แล้วเมื่อหลายวันก่อนครับ แต่มาทราบเอาว่า ญาติที่บ้านหลายคนไม่ได้ไปร่วม ต่างพากันเสียดาย เลยต้องจัดใหม่อีกรอบหนึ่งที่บ้่าน (อ.ละงู)
(คนยืนข้างพี่สาว ไม่ใช่ผมนะครับ แต่เป็นน้องชายผม (น้องชายบอกว่าเมื่อวานมีคนมาทักและคุยเรื่องการศึกษาในสามจังหวัดตั้งนานที่สนามบินระหว่างรอเครื่องกลับมาบ้านจาก กทม.))
เดิมทีผมตั้งใจว่า หลังจากส่งพี่สาวขึ้นเครื่องแล้ว ผมก็จะกลับไปสตูลอีกรอบครับ เพราะจะขอพักผ่อนสักสองสามวันก่อนกลับมาทำงานต่อ แต่อันเนื่องจากงานไม่เป็นไปตามที่คิด เลยต้องเปลี่ยนเป็นส่งฮัจยีแล้วก็ต้องกลับปัตตานีเลย
(นั่งรอกันอยูที่สนามบินหาดใหญ่ครับ)
คณะส่่งฮัจยีออกจากบ้านเก้าโมงครับ ก็เป็นพี่ๆ น้องๆ ครับ ญาติท่านๆ อื่นๆ ดูสีหน้าท่าทางแล้วอยากมาร่วมด้วย แต่ดูเหมือนพ่อจะไม่ชักชวนใครให้ไปด้วยเลยครับ ฮิฮิ ดังนั้นเลยไม่มีรถเสริมครับ และรถส่วนใหญ่ก็ไม่วกกลับมาอ.ละงู แต่จะต่อไปปัตตานีกันหมด
(ฟัจญรีนทำหน้าเซ็งๆ ไม่วิ่งไม่เล่นตลอดเวลาที่อยู่สนามบิน แต่พอเข้าห้างละก้อสดชื่นขึ้นทันตาเห็น)
(มัวแต่เป็นตากล้อง เลยไม่มีรูปผมอยู่เลย ฮือๆ)
วันนี้ที่สนามบินคนเยอะเหมือนกันครับ แต่น่าจะไม่ใช่วันที่มีเที่ยวบินฮัจย์ เพราะกรณีของพี่สาวผมเขาจะไปต่อเครื่องที่สุวรรณภูมิครับ พอพี่เข้าไปในห้องพักผู้โดยสาร เราก็แยกย้ายกันกลับบ้านครับ ครอบครัวผมก็เที่ยวห้างที่หาดใหญ่แป๊บหนึ่งแล้วก็เดินทางกลับ มาเจอน้ำท่วมถนนแบบยาวๆ ก็บนเส้นทางใหม่ เลี่ยงเมืองจากดอนยางเข้าปัตตานีครับ งานนี้ลุ้นน่าดูเลย เพราะพอเจอน้ำท่วม ผมก็ลังเลครับว่าจะขับลุยไปดีหรือว่าเปลี่ยนเส้นทางไปใช้ทางเก่า ผ่านอ.หนองจิกดี แต่สุดท้ายรถกะบะที่สวนทางมาก็โบกมือว่า ผ่านได้ เลยลุยเลยครับ เป็นคันนำหน้า และมีอีกหลายคันขับตามมา สุดท้ายก็ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพครับ (อัลฮัมดุลิลลาห์)
(สภาพน้ำท่วงถนนสายใหม่ เลี่ยงเมือง ไม่ลึกครับ แต่ระยะทางไกล)
ออ. สัญญาไว้กับหลายท่านว่าจะภาพทั้งหมดขึ้นเว็บครับ เลยขอเชิญชมถาพต่อได้ที่นี่ครับ http://picasaweb.google.co.th/sjaruwut/091109#
ความเห็น (9)
สวัสดีครับอาจารย์
เห็นภาพและอ่านคำบรรยายแล้วหายคิดถึงบ้านไปครัน
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ นายช่างใหญ่
อาการคิดถึงบ้านเกิดขึ้นได้ตลอดครับ เอ๊ะ แต่จะเป็นบ้านไหนนั้นอีกเรื่องหนึ่ง ฮิฮฺ
ผมเองได้สิทธิ์ไปรอบนี้แต่สละสิทธิ์ไปครับ อินชาอัลลอฮฺคงมีโอกาส เห้นภาพแล้วอบอุ่นมากครับ
เมื่อวันก่อนที่เลี่ยงน้ำท่วมผมกลับจาก กทม. เจอ อาจารย์หนีน้ำเหมือนกัน อิอิ เพราะเห็นรถอาจารย์ตรงแยกไฟแดงที่ นาทวี อิอิ
ดูแลสุขภาพด้วยครับ...อัลลอฮฺคุ้มครองและตอบแทนคุณความดีครับ
ป.ล. ประุมวันพฤหัสอยากเข้าอยู่แล้วครับเพราะชอบฟังแนวทางงานวิจัยครับ (ตอนนี้อยู่ใน่วงอยากเรียนรู้มากๆๆ) แต่กลัวเขาไม่เิชิญแล้วเก้าอี้ไม่พอ อิอิ
ขอบคุณครับอาจารย์ เสียงเล็กๆ فؤاد
สำหรับการประชุม ที่นั่งว่างเสมอครับ แต่เท่าที่เช็คตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลยว่าเชิญไปถึงใครบ้างแล้ว
ผมเป็นสมาชิกใหม่
อิชชาอัลเลาฮฺคราวหน้าคงจะได้เป็น ฮัจญีเสียที
ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ครับ japrang
เป็นสมาชิก มอย.หรือเปล่าครับ ถ้าเป็นอย่าลืมสร้างบล็อก ผมจะได้ดึงเข้าแพลนเน็ต
japrang มาให้ข้อมูลครับ เป็นอาจารย์ ม.อ.ย. ครับ ของ อ.ธีวัช จาปรัง สาขาการจัดการครับน้องใหม่ของการจัดการเทอมที่แล้วครับ ต้องช่วยกันสนับสนุนให้เขียนครับ
ขอบคุณครับอาจารย์ เสียงเล็กๆ فؤاد
อาจารย์ท่านยังไม่ได้สร้างบล็อกครับ เลยยังดึงเข้าแพลนเน็ตไม่ได้
แล้ววันออกฮัจยี ปีนั้ตรงกับวันที่เท่าไหร่ค่ะ