เมื่อหลายวันก่อนได้มีโอกาสไปเดินเล่นแถวๆ ท่าราษฎร์วรดิษฐ์ ท่าช้าง และท่าพระจันทร์ ทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่เคยเรียนอยู่แถวๆ นี้ การเรียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และโบราณคดีทำให้มีใจรักเกี่ยวกับโบราณวัตถุหรือของเก่าเป็นอย่างมากค่ะ และนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
จำได้ว่าเมื่อตอนเด็กๆ เคยตามแม่มาที่วัดมหาธาตุ แต่ก่อนภายในวัดจะมีการขายของคล้ายๆ ตลาดนัด ข้าวของที่ขายก็มีหลายชนิด ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเครื่องรางของขลังต่างๆ หรือไม่ก็เป็นสมุนไพรมากมายสรรพคุณ และยังมีของอีกชนิดหนึ่งซึ่งตอนนั้นเห็นว่าแปลกดี ก็คือ ลูกปัดเม็ดเล็กๆ หลากสีแช่น้ำอยู่ในขวดเหล้าแม่โขงทั้งกลมและแบน ราคาก็ไม่แพงมาก เพราะมีวางขายเต็มไปหมด ตอนนั้นคิดแบบเด็กๆ ว่าถ้าเอามาร้อยเป็นสร้อยใส่ไปโรงเรียนคงสวยดี และจำได้ว่าคนขายบอกว่าลูกปัดเหล่านี้มาจาก อู่ทอง คำว่าอู่ทอง เป็นคำที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยถามแม่ว่าอู่ทองคืออะไร แม่ตอบว่าอู่ทองเป็นเมืองเก่าอยู่ที่จังหวัดสุพรรณบุรี และลูกปัดในขวดเหล้าเหล่านี้ก็คือของที่เมืองเก่านั้น ตอนนั้นคิดว่าเมืองอู่ทองคงจะรวยน่าดูเพราะไม่ใช่แต่ลูกปัดเท่านั้น เพราะยังมีของอื่นๆ ที่มาจากเมืองนี้อีกมากมาย และเกิดคำถามในใจว่า ทำไม...คนไทยชอบขุดของเก่า
วันนี้ถึงแม้ว่าวัดมหาธาตุจะไม่มีตลาดนัดแล้ว แต่ตั้งแต่ท่าราษฎร์วรดิษฐ์ ท่าช้าง และท่าพระจันทร์ในบางวัน ก็มีแผงขายของแบกะดินอยู่มากมาย รวมทั้งยังมีของเก่าวางขายอยู่ด้วย และลูกปัดก็เป็นหนึ่งในนั้น ตั้งแต่ตอนเด็กๆ จนปัจจุบันนี้เรียนจบมีงานทำก็ยังมีลูกปัดตามเมืองโบราณต่างๆ มาวางขายอยู่ เพียงแต่ว่าในปัจจุบันมีของปลอมมากขึ้นเท่านั้น ของปลอมเหล่านี้ทำได้แนบเนียนและคงทำรายได้ให้กับคนขายมาไม่น้อยเลยที่เดียวค่ะ หลังจากได้พูดคุยกับคนขายแล้วทำให้คำถามหนึ่งที่เคยผุดขึ้นในใจกลับเข้ามาอีก ทำไม...คนไทยชอบขุดของเก่า ตอนเด็กๆ คิดแล้วก็ตอบไม่ได้ แต่ตอนนี้มีหลายคำตอบในใจและคงต้องเผชิญกับคำถามและคำตอบเหล่านี้ เพราะปัจจุบันทำงานเกี่ยวกับของเก่าที่คนไทยชอบขุดค่ะ ความจริงแล้วคงจะไม่ได้มีแต่คนไทยเท่านั้น เพราะในประเทศต่างๆ ก็ประสบปัญหานี้เช่นกัน
ในฐานะที่เป็นคนไทยและได้ร่ำเรียนมาทางด้านนี้ ก็คงตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดค่ะ ความคิดเมื่อครั้งเป็นนักศึกษาที่โกรธแค้นคนที่ทำลายโบราณวัตถุของชาติ กับความคิดในตอนนี้แตกต่างกัน เมื่อมาทำงานโดยตรง ได้สัมผัสกับชาวบ้านที่ขุดของเก่าไปขาย ได้รู้ถึงความไม่เชื่อใจของชาวบ้านที่มีต่อเจ้าหน้าที่รัฐ ได้เห็นวิถีชีวิตของคนหลายๆ แห่ง ทำให้เกิดความรู้สึกต่างๆ มากมายในใจ เราคงไม่สามารถห้ามคนเหล่านั้นได้ในเมื่อยังมีค่านิยมการสะสมของเก่า ความเชื่อเรื่องโชคลาภ เรื่องไสยศาสตร์ และชาวบ้านยังยากจน รวมทั้งความคิดที่ว่าการขุดของเก่าเป็นอาชีพอีกอาชีพหนึ่ง หนทางการแก้ไขปัญหาคงต้องร่วมมือกันหลายๆ ฝ่าย ทั้งกรมศิลปากร ตำรวจ ชาวบ้าน และคนไทยทั้งประเทศ
เราหวังไว้ว่าของเก่าที่มีค่าทางด้านประวัติศาสตร์และโบราณคดีที่อยู่ในวงการซื้อขายแลกเปลี่ยน คงได้เปิดเผยตนเองในฐานะโบราณวัตถุที่ทรงคุณค่าของชาติ และในวันนั้นคงไม่มีคำถามที่ว่า ทำไม...คนไทยชอบขุดของเก่า เกิดขึ้นอีก