ไปกราบและตักบาตร...พระธุดงค์ที่ป่าช้าบ้านเวียงเหนือ
สวัสดีครับกัลยาณมิตร
แม้ว่ากลางคืนที่ผ่านมาจะต้องอยู่เวร ทั้งคืน
แต่เมื่อได้อ่านเอกสารคำอธิบายธรรมของพี่หมอที่เมตตาให้ยืมอ่านแล้วก็ทำให้จิตเขาตื่นขึ้น มีพลังอยากที่จะปฏิบติ การอ่านเหมือนจะเข้าใจได้บ้างพอประมาณในภาษาธรรม และก็ได้ความเข้าใจเพิ่ม หรือย้ำความเข้าใจเดิม
ตรงนี้เองเป็นความสำคัญของปัญญาในแต่ละระดับที่ต้องต่อเนื่องและเชื่อมโยงกัน
คือฟัง ทำความเข้าใจ และภาวนา
ผมเลยนั่งสมาธิภาวนาไปเลย ในใจก็คิดว่าจะไม่นอนทั้งทั้งที่ง่วงนอนมาก
พอนั้งไปช่วงแรกๆความง่วงก็หายไป แต่สักพักก็เกิดเวทนาทางกาย และความรู้สุกอยากนอนก็รุนแรงมาก จนต้องยอมแพ้ แต่ก็นอนภาวนาต่อ
แต่ก็เผลอหลับไป และก็รู้สึกว่าตนเองฝัน พอรู้สึกตัวว่าฝันก็กำหนดว่า เฮ้อเรานี่แม้กระทั่งหลับจิตเขาก็ยังปรุงแต่งเรื่องราว ก็เอาเรื่องราวที่อ่านนั่นละ เป็นการปรุงแต่งการปฏิบัติ และกิเลสเขาก็ปรุงฝ่ายดีว่าเกิดผลแบบนั้นแบบนี้จากการปรุงว่าตนเองได้ปฏิบัติตามสิ่งที่อ่านที่เข้าใจ
จนต้องเตือนตนในใจว่า ตื่นๆ เรากำลังปล่อยจิตออกไปนอกกาย นอกใจ กำลังปรุงแต่ง กำลังคิดฝันอยู่
แต่ก็เห็นความง่วงว่ามีมาก ยากที่ความเพียรเพียงเล็กน้อยจะข้ามพ้นนิวรณ์ธรรมไปได้
แม้จะตั้งใจว่าตอนเช้าต้องไปตกบาตรกับพระธุดงค์ที่มาจำอยู่ที่ป่าช้าห่างออกไปสามกิโล ตามที่หลวงตาท่านกล่าวไว้
แต่เมื่อตื่นมาก็มีตัวหลอกว่าอืม จะไปดีหรือเปล่านะ ง่วงอยู่ อยากนอนต่อ
จึงพยามเรียกสติมาว่า การทำความดีนั้นไม่ง่ายเลยหนอ มีตัวเองนั่นหละเป็นอุปสรรค
จึงกำหนดแล้วบอกตัวเองว่า ตื่นๆ ไปๆๆ ไปทำสิ่งที่ดีกว่าการนอนที่มีมาหลายพบชาตินับไม่ถ้วน โอกาสแห่งการทำกุศล การสั่งสมเสบียงเพื่อการเจริญสติ สมาธิ ปัญญานั้นมีไม่ค่อยมากนัก เมื่อพิจารณาถึงเรื่องภพภูมิต่างๆ ถึงความยาวนานของสังสารวัฏ ก็ทำให้เขาตื่นได้บ้าง
วันนี้ซื้อน้ำเต้าอู้และปาท่องโก๋ ห้าชุด และน้ำดื่ม ดอกไม้ และของใช้อีกเล็กๆน้อยๆ และที่เพิ่มมาคือ เมื่อได้ยินเรื่องเล่าที่ท่านหลวงตาที่ขุนยวมเล่าว่า ระหว่างธุดงค์ครั้งหนึ่งท่านไม่ได้มีช้อน ผมเลยซื้อช้อน ไปถวายด้วย
ขี่รถผ่านวัดร้างและป่าช้าเข้าไปในหมู่บ้าน ขณะผ่านป้าช้าก็เกิดความรู้สึกถึงความกลัวที่เกิดขึ้น เห็นว่าเขายังกลัวนะ ถ้าจะเข้าไปเลยก็คิดว่ากลัวอยู่ ไม่กล้า
พิจารณาถึงการเทศนาเรื่องความตาย ชีวิตหลังตาย ขณะที่กำลังจะตายจากผู้ที่ได้ธรรมะแล้วก็ถามตัวเองในใจว่า อืม แล้วเราจะกลัวทำไมนะ อะไรกลัว เรากลัวอะไร
พิจารณาอยู่แต่รถก็เลยเข้าหมู่บ้านไปเเล้ว จึงถามพี่ที่พอรู้จักในบ้านว่า พระธุดงค์ท่านเดินบิณฑบาตรกลับกรือยังครับ พี่บอกว่าท่านกลับไปแล้ว
จึงเลยไปกราบคุณตาผู้เป็นปราชญ์ชาวบ้านและเป็นผู้ปฏิบัติซึ่งเป็นกัลยาณมิตรอีกท่าน ท่านก็แนะนำให้เข้ามาที่สำนักข้างๆป่าช้าเลย พระท่านอยู่ตรงนั้นสองรูป
ผมก็ขี่รถ จยย กลับมา เละเข้าไปข้างในก็พบว่าท่านทั้งสองกำลังฉันท์เสร็จพอดี เข้าไปกราบท่านและขออนุญาต ถวายอาหารที่เตรียมมา แล้วรับพร
พระทั้งสองท่านหนึ่งเป็นพระผู้สูงอายุ มาจากทางอิสานในพรรษานี้ อีกท่านอยู่มาหนึ่งปีกว่าแล้ว ท่านเป็นพระไทยใหญ่ เห็นว่าสนใจจะร่วมปฏิบัติภาวนาในคอร์สที่ผมจัดที่ปายช่วงวันที่7-13 ธค นี้ด้าย
ขณะที่ฟังเสียงสวดมนต์นั้น ผมรู้สึกถึงเสียงสวดมนต์ที่ไพเราะมาก เหมือนมันซาบซ่านมาที่เนื้อที่ตัวของเรา แม้ท่านจะมีอายุแต่ก็ดูแข็งแรง ( กล้ามเป็นมัดมากกว่าผมมาก)
หลังจากนั้นก็แนะนำตัว และสนทนาธรรม โดยธรรมที่ท่านเทศนั้นก็เน้เรื่องการปฏิบัติภาวนาและการทำความเพียร
แปลกมากที่ท่านสอนเรื่องเดียวกับหลวงตา คือพระไตรปิฏก ก็อยู่ในตัวเรา ในกายในใจ ในรูป-นามนี้แหละ ให้ดูกายดูใจ
ท่านว่าเป็นหมอนะดีเเล้ว มีบุญนะ บุญมาก เพราะเป็นหมอไม่ใช่เรื่องง่าย และได้กุศลมากจากการช่วยชีวิตคน การ่วยคนให้ปลอดภัยให้มีชีวิตในแต่ละชีวิตนั้นเป็นกุศลอย่างยิ่ง พวกหมอนะถ้ารู้ธรรม เข้าใจธรรม จะได้ธรรมเร็ว เพราะรู้แล้วทำตามไปเลย(แต่ผมรู้สึกว่ามันยากอยู่ในใจ)
ที่ป่าช้านี้สัปปายะดีมากสงบ เหมาะต่อการเจริญสติภาวนาและการทำความเพียร
นึกในใจว่าน่าจะลองมาดูจิตตัวเองที่นี่ อาจจะเห็นอาจจะเข้าใจอะไรเพิ่มเติมขึ้นบ้าง
ค่อยๆตื่นขึ้นบ้างเล็กน้อย จากวิถีทางที่เราเดินครับ
ความเห็น (3)
แวะมาทักทายคุณหมอ
และมาร่วมทำบุญด้วยครับ
ขอบคุณครับคุณครู
ทุกๆวันคุณหมอได้ทำบุญ กุศล
โดยการช่วยเหลือคนเจ็บป่วยอยู่แล้ว
สาธุด้วยค่ะ