นิทานเด็กที่ยังแต่งไม่จบ
นิทานที่ครูก้ามกุ้งส่งมาให้เด็กๆอ่านและช่วยกันตั้งชื่อ
บ้านสีเทาในเมืองสีเทา
เสียงน้ำหยดดัง ติ๋ง...ติ๋ง ดังอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ต้นหอมลืมตาขึ้น ความรู้สึกแรกของเธอคือ ตัวเธอนอนอยู่บนอะไรสักอย่าง ที่หยาบ ๆ แข็ง ๆ ที่ผิดกับเตียงนอนนุ่ม ๆ ของเธอ สิ่งแรกที่ต้นหอมเห็นคือเพดานสูง ๆ โค้ง ๆ
สีเทาทึม มือของเธอแตะกับอะไร สักอย่าง เธอเหลือบมอง มันคือใบไม้แห้งสีเทา ๆ ที่เธอนอนทับอยู่
“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นซิ ฉันจะได้ทำความสะอาดห้อง” เจ้าของเสียงยืนอยู่ที่มุมห้องซึ่งต้นหอมไม่ทันสังเกตเห็น เธอเป็นหญิงที่มีรูปร่างอ้วนกลมและเตี้ยมาก ๆ สวมชุดกระโปรงยาวคลุมเท้าสีเทาอ่อนฟูฟ่อง มีดอกไม้สีเทาเข้มกระจายทั่วตัว มีผ้ากันเปื้อนสีเทาคาดทับไว้ ใบหน้าของเธอกลมเหมือนซาลาเปา แก้มสีชมพูสด ปากเล็ก ๆ ก็สีชมพูสด ผมสีน้ำตาลเข้ม มีผ้าคลุมผมสีเทาคลุมทับไว้ ปล่อยปลายผมที่เป็นลอนม้วนเป็นหลอด ๆ ยาวลงมาถึงบ่า ดูเหมือนตุ๊กตาของต้นหอมที่ป้าแหวนทองซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดที่ผ่านมาไม่มีผิด ในมือของเธอถือไม้กวดสีเทาไว้ด้วย
“อ้าว !..ยังไม่ลุกขึ้นอีก” ตุ๊กตาตัวอ้วนกลมพูดขึ้นอีก เมื่อเห็นว่าต้นหอมยังคงนอนมองเธอเฉยอยู่
ต้นหอมลุกขึ้นนั่งมองไปรอบ ๆ ดูไม่เหมือนห้อง แต่เหมือนกล่องไม้สีเทา ๆ ที่มีใบไม้สีเทารองก้นกล่อง ด้านหนึ่งมีประตูที่เหมือนฝากล่องถูก
2
เปิดไว้ อีกด้านหนึ่งมีช่องเล็ก ๆ คงเป็นหน้าต่างแต่ก็ดูเหมือนฝากล่องกระดาษถูกเจาะอีกเหมือนกัน นอกจากนั้นในห้องนี้ก็ไม่มีอะไรอีกเลย
“ที่นี่บ้านของเธอหรือ เธอเป็นใครล่ะ” ต้นหอมถาม ตุ๊กตาอ้วนกลมไม่ตอบแต่ฉุดมือให้ต้นหอมยืนขึ้น แล้วดันต้นหอมไปอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ต้นหอมเพิ่งเห็นว่าเสียงติ๋ง ๆ ที่ทำให้เธอตื่นขึ้นมานั้นคือ เสียงที่เกิดจากน้ำที่หยดจากเพดานลงในถังน้ำสีเทาเล็ก ๆ ตรงมุมห้องที่เธอยืนอยู่ นั่นเอง ตุ๊กตาอ้วนกลมลงมือทำงานของเธอพื้นที่เป็นหินแข็ง ๆ สีเทาจนสะอาด แล้วเก็บใบไม้ที่กองไว้ไปใส่ในถัง
“ฉันจะต้องทำงานหลายอย่าง” ตุ๊กตาอ้วนกลมพูดเสียงหงุดหงิดก่อนจะหิ้วถังใบไม้เดินออกจากประตูไป ต้นหอมเดินตามออกไป เธอยังงงกับสิ่งที่ตัวเองพบเห็นอยู่ในขณะนี้ ที่นี่เป็นที่ไหน ไม่ใช่บ้านของเธอแน่ ๆ
ต้นหอมเดินตามตุ๊กตาอ้วนกลมไปยังสนามหน้าบ้าน ที่นั่นต้นหอมเห็นต้นไม้รูปร่างแข็งทื่อสีเทา ๆ ดูเหมือนแท่งหินมากกว่าเป็นต้นไม้ บางต้นมีดอกสีน้ำตาลปนเทา ต้นหญ้าที่พื้นสนามก็เป็นสีเทา แม้แต่นกที่เกาะบนกิ่งไม้ก็มีขนสีเทา ผีเสื้อก็มีปีกสีเทาอีกด้วย ขณะนี้ต้นหอมยืนอยู่ท่ามกลางสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นสีเทา ดูเหมือนว่าโลกทั้งโลกเป็นสีเทาไปทั้งหมด ตุ๊กตาอ้วนกลมกวาดใบไม้สีเทาไปกองรวมกันไว้ แล้วโกยใส่ถังจนเต็มสองถัง จากนั้นก็หิ้วถังใบไม้กลับเข้าไปในบ้าน
“ต้องเปลี่ยนที่นอนเป็นงานแรกของฉัน” ตุ๊กตาอ้วนกลมพูดพึมพำ
3
ไม่สนใจว่าต้นหอมจะได้ยินหรือไม่ ต้นหอมเดินตามเข้าไปในบ้าน ตุ๊กตาอ้วนกลมเทใบไม้กองกับพื้นแล้วจัดให้ได้รูปคล้ายเตียงนอน
“เธอจะบอกฉันได้หรือยังว่าที่นี่เป็นเป็นที่ไหนกัน” ต้นหอมถาม
“ถามแปลก ๆ ก็เธออยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว แล้วฉันก็ต้องวุ่นอยู่กับเธอทั้งวันนี่ไง จัดเตียงเสร็จก็ต้องไปทำอาหารให้เธอต่อไปอีก” ตุ๊กตาอ้วนกลมตอบอย่างขัดใจโดยไม่เงยหน้ามองต้นหอม
“ฉันน่ะหรืออยู่ที่นี่” ต้นหอมถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ตุ๊กตาอ้วนกลมยังคงเฉย หมุนตัวกลับหิ้วถังเปล่าออกไปจากห้องหายไปทางหลังบ้าน
“ต้นหอม ต้นหอม” เสียงเล็ก ๆ เรียกชื่อต้นหอมอยู่ใกล้ ๆ แต่เธอมองไม่เห็นตัวของเจ้าของเสียง
“ใครเรียกฉัน” ต้นหอมถามพร้อมกับพยายามมองหา
“ฉันเอง เธอก้มลงมาดูใกล้ ๆ เท้าของเธอซิ ระวังอย่ายกเท้านะจะเหยียบฉัน” ต้นหอมก้มลงมองดู เธอไม่เห็นอะไรนอกจากตั๊กแตนตาโปนสีเทาตัวหนึ่ง “อย่าบอกฉันนะว่า ตั๊กแตนพูดกับฉัน” ต้นหอมพูดอย่างที่คิดจริง ๆ
“ช่..า...ย... ฉันพูดกับเธอเอง ฉันชื่อเมฆเทา ฉันเป็นตั๊กแตนที่หล่อที่สุดในละแวกนี้ และเป็นนักร้องเพลงที่มีเสียงไพเราะที่สุดนะ และชอบแต่งเพลงอีกด้วย” เมฆเทารายงานตัวเองกับต้นหอมพร้อมกับทำท่าผงกหัวขึ้น ๆ ลง ๆ ซึ่งเป็นท่าทางประจำตัวของเขาเมื่อเขาอยากร้องเพลง หรือคิด
4
เพลงใหม่ ๆ ได้ ต้นหอมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างมึนงงกับสิ่งที่เธอกำลังพบเห็นอยู่ขณะนี้
“จะบอกฉันได้ไหมว่า ฉันอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
ต้นหอมคุกเข่าแล้วก้มลงถามตั๊กแตนเมฆเทาอย่างมึนงงกับสิ่งที่กำลังพบเห็นอยู่ขณะนี้
“เธอนี่ถามตลกจริง ๆ แล้วนี่เธอจะชวนฉันคุยอีกนานไหม ฉันมารับเธอนะ” เมฆเทาย้อนถาม
“มารับฉันหรือ จะไปไหน” ต้นหอมสงสัยและงงหนักขึ้นไปอีก
“ก็ไปงานเลี้ยงไง นี่คุณเทาฟูไม่ได้บอกเธอหรือ”
“คุณเทาฟู ใครกัน อ๋อ !....คนที่เหมือนตุ๊กตาอ้วนกลมนั่นน่ะหรือ เขาไม่ได้บอกอะไรเลย นอกจากบ่นโน่นบ่นนี่ แล้วก็ทำงาน” ต้นหอมไม่อยากจะตั้งคำถามอีกเพราะไม่เคยได้รับคำตอบอะไรเลย เธอเพิ่งจะนึกออกได้ลาง ๆ ว่า ก่อนหน้านี้ เธอกำลังตื่นเต้นกับการเตรียมเก็บข้าวของของเธอลงกระเป๋าเพื่อเดินทางไปพักผ่อนกับครอบครัวที่อุทยานแห่งชาติแห่งหนึ่งในเช้าวันพรุ่งนี้ ซึ่งเป็นช่วงปิดเทอม เธอกับครอบครัวและญาติ ๆจะไปพักผ่อนที่นั่น สัก 3 - 4 วัน ซึ่งต้นหอมตื่นเต้นดีใจมาก แต่ในขณะที่ต้นหอมกำลังเตรียมข้าวของอยู่นั้น อยู่ ๆ ก็รู้สึกง่วงมาก แล้วเธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย มารู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในที่ที่แปลกประหลาดนี้ เมฆเทากระดิกหนวดถี่ ๆ สองสามครั้งก่อนจะกระโดดขึ้นมาเกาะบนมือของต้นหอม
5
“คุณเทาฟูเธอก็เป็นอย่างนี้แหละ ขี้บ่น ทำแต่งาน แต่ดีหน่อยที่ทำอาหารอร่อย” เมฆเทาบรรยายสรรพคุณตุ๊กตาอ้วนกลมของต้นหอมแล้วหัวเราะกิ๊ก ๆ แล้วก็เหมือนนึกได้ กระดิกหนวดถี่ ๆ ก่อนพูดว่า
“เธอมัวชวนฉันคุย รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะได้ไปด้วยกัน
อ้อ..! แล้วอย่าสวมเสื้อผ้าสีประหลาด ๆ อย่างนี้อีกล่ะ เดี๋ยวพวกชาวบ้านจะคิดว่าบ้า” ต้นหอมมองชุดกระโปรงสีส้มสลับขาวระบายขอบกระโปรงด้วยลูกไม้โปร่งสีส้มสดใสของเธอ ก่อนจะอดถามไม่ได้ว่า
“ไปไหนหรือ”
“ไปงานเลี้ยงของหมู่บ้านน่ะซิ เธอนี่ความจำเสื่อมหรือไง”
6
งานเลี้ยงสีเทา
ต้นหอมเพิ่งสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้เองว่า ชุดที่เธอสวมใส่อยู่นั้น มันแตกต่างจากสีของทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเธอในขณะนี้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีเทาไปหมด จนดูเหมือนว่าเมืองนี้ทั้งเมืองมีแต่สีเทาเท่านั้น
คุณเทาฟูหรือคุณตุ๊กตาอ้วนกลม เอาเสื้อผ้ามาให้ต้นหอมเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงผ้าลูกไม้สีเทาเข้ม มีแต่ระบายรอบคอ ปลายแขน และชายกระโปรงเท่านั้นที่เป็นสีเทาอ่อน ต้นหอมนึกถึงงานเลี้ยงที่เมฆเทากำลังจะพาเธอไป คงมีแต่คนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีเทาเต็มไปหมด เพียงแต่นึกก็ไม่สดชื่นแล้ว เมฆเทาเกาะบนบ่าของต้นหอมแล้วบอกต้นหอมว่า รถของคุณเทาศักดิ์จอดรออยู่ที่นอกบ้าน ต้นหอมเดินไปที่ประตูรั้วสีเทา ก็เห็นรถที่มีรูปร่างเหมือนกาต้มน้ำสีเทาจอดอยู่ รถคันนี้มีล้อใหญ่โตดูไม่สมส่วนเอาเสียเลย คุณเทาศักดิ์ที่เมฆเทาพูดถึง เป็นคนขับรถที่มีรูปร่างเล็ก ตัวเตี้ยและอ้วนกลมเหมือนลูกบอลกลม ๆ สวมเสื้อกางเกงสีเทา สวมหมวกใบใหญ่สีเทา ปีกหมวกปิดมาถึงคิ้ว เขายิ้มให้พร้อมกับเปิดหมวกแล้วกล่าวสวัสดีกับต้นหอม ก่อนเปิดประตูรถให้ต้นหอมขึ้นไปนั่งคู่กับเขาแล้วออกรถ
7
รถกาต้มน้ำแล่นโขยกเขยก ๆ ไปตามถนนสีเทา และบีบแตรเสียงเหมือนนกหวีด “ปรี๊ด..ด..ด..ด” ไปเป็นระยะ ๆ ตลอดสองข้างทางมีบ้านเรือนสีเทารูปร่างแปลกตาปลูกอยู่เรียงราย มีบ้านที่มีรูปร่างเหมือนขวดไวน์ เหมือนช้อนส้อม เหมือนปิ่นโต เหมือนฟักข้าวโพด เหมือนผลแตงกวา เหมือนถ้วยไอศกรีม และเหมือนถ้วยกาแฟก็มี ทุกบ้านมีรั้วไม้สีเทาเตี้ย ๆ บางบ้านเลี้ยงสัตว์รูปร่างเหมือนไก่แต่มีสี่ขา บางตัวรูปร่างเหมือนหมูแต่มีสองขา เดินหากินอยู่ข้าง ๆ บ้าน สัตว์ทุกตัวก็มีสีเทา ทุกบ้านปลูกต้นไม้ที่มีใบสีเทาไว้รอบ ๆบ้าน เป็นต้นไม้ชนิดเดียวกับที่บ้านที่เธอเพิ่งออกมา คงเอาใบไปทำที่นอนเหมือนกัน ผู้คนที่ต้นหอมพบเห็นทุกคนล้วนแล้วแต่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีเทาทั้งนั้น ช่างเป็นเมืองสีเทาจริง ๆ ต้นหอมรู้สึกว่ายิ่งออกมานอกบ้าน
บรรยากาศก็ยิ่งหม่นมัวมายิ่งขึ้นเพราะมีแต่สีเทานั่นเอง เมฆเทาผงกหัวขึ้น ๆ ลง ๆ อันเป็นท่าทางที่แสดงว่าเขากำลังคิดเพลงใหม่ได้ หรืออยากจะร้องเพลง แต่ครั้งนี้เขายังคิดเพลงใหม่ไม่ได้ เขาจึงร้องเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี “ เมืองสีเทา เมืองสีเทา เมืองของเรา สีเทาทุกคน.....สีเทาจริง ๆ ...”
รถกาต้มน้ำสีเทาพาต้นหอมกับเมฆเทามาถึงลานดินสีเทากว้างขวางแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีผู้คนนั่งบ้างเดินบ้างอยู่มากมาย ทุกคนดูไม่แตกต่างกันเลยเพราะมีสีเทาของเสื้อผ้าเหมือน ๆ กัน ต้นหอมเองก็รู้สึกว่าเธอก็ไม่มีความแตกต่างจากทุกคน
8
ต้นหอมกับเมฆเทาเข้าไปรวมกับคนเหล่านั้น ไม่มีใครสนใจเธอเลย พวกเขาต่างช่วยกันยกอาหารในภาชนะกลม ๆ สีเทา ๆ มาวางเรียงกันไว้บนโต๊ะยาวสีเทาขนาดใหญ่ อาหารในภาชนะเหล่านั้นมีรูปร่างแปลก ๆ ต้นหอมไม่เคยเห็นมาก่อน บางอย่างเป็นก้อนกลมใหญ่ บางอย่างเป็นแผ่น ๆ บางอย่างเละ ๆ แต่ไม่ว่าจะมีรูปร่างอย่างไรก็ไม่พ้นมีสีเทา บนลานกว้างร่มรื่นด้วยตันไม้สีเทาที่มีดอกสีน้ำตาลเต็มต้น ใต้ต้นมีเสื่อปูไว้ มีคนหลายคนนั่งคุยกันอยู่เป็นกลุ่ม ๆ
“ ไปนั่งที่เสื่อนั่นซิต้นหอม อีกสักครู่เขาจะเริ่มงานกันแล้ว” เมฆเทากระซิบบอก ต้นหอมเดินไปนั่งใกล้ ๆ กับหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูไม่ออกเลยว่า ดวงตาของเธออยู่ตรงส่วนไหนของใบหน้า เพราะหน้าที่กลมเหมือนซาลาเปากับแก้มที่ป่องออกมาทำให้บังดวงตาของเธอจนมองไม่เห็น
ไม่นานนักก็มีเสียงดนตรีดัง “ แปร๊ก ๆ ๆ โปร๊น ๆ ๆ ” พร้อมกับนักระบำสาวในชุดกระโปรงยาวพลิ้วซึ่งแน่นอนต้องเป็นสีเทา จำนวนสามสี่คนหมุนตัวติ้ว ๆ นำหน้านักดนตรีที่เป่าเครื่องดนตรีที่มีรูปร่างเหมือนหัวผักกาดสีเทา ๆ ออกมาจากมุมหนึ่งของลานกว้าง ผู้คนในลานกว้างพากันปรบมือพร้อมกับเสียงฮือฮากล่าวชมนักระบำและนักดนตรีไม่ขาดปากว่าเน้นได้สวยงามและเล่นตนตรีได้ไพเราะยิ่งนัก แม้แต่เมฆเทาก็ชมไม่หยุดเช่นกัน แต่ต้นหอมกลับดูไม่ออกว่าท่าเต้นของนางระบำเหล่านั้นสอดคล้องเข้าจังหวะกับดนตรีอย่างไร แม้แต่เสียงดนตรีก็ฟังไม่เป็นเพลงอะไรเลย นาง
9
ระบำเต้นรำอย่างร่าเริง ในขณะที่ผู้คนที่ยืนดูอยู่รอบ ๆ ส่งเสียงฮือฮาและปรบมือหัวเราะอย่างชอบใจ แต่ต้นหอมกลับอ้าปากหาวหวอดเพราะรู้สึกง่วง
“ เธอไม่สนุกหรือ” หญิงหน้าซาลาเปาไร้ดวงตาหันมาถาม เมื่อเห็นต้นหอมหาว ต้นหอมไม่ทันตอบหญิงสาวก็ถามต่อ “ อะไรกันนี่เธอไม่มีศิลปะในอารมณ์เอาเสียเลย” พูดจบเจ้าของหน้าซาลาเปาก็หันไปชื่นชมกับนางระบำต่ออย่างไม่สนใจต้นหอมอีก
“น่าเบื่อ” ต้นหอมพูดเบา ๆ ขยับตัวจะลุกขึ้น
“ เจ้าบ้านมาแล้ว....! เจ้าบ้านมาแล้ว...! ” เสียงตะโกนดังยาวเป็นทอด ๆ แทรกเสียง แปร๊ก ๆ โปร๊น ๆ ออกมา ตามด้วยขบวนแห่แหนของ “เจ้าบ้าน” ต้นหอมเห็นผู้ชายร่างล่ำหกคน แบกคานหามรูปร่างเหมือนกล้วยหอมยักษ์สีเทา เดินตามหลังขบวนนักดนตรีและนางระบำ บนคานหามมีร่างของชายคนหนึ่งที่รูปร่างผอมยาว สวมหมวกสูงปีกกว้างสีเทา สวมเสื้อคลุมรุ่มร่ามสีเทา ในมือถือผลไม้รูปร่างเหมือนส้มโอสีเทา เขาคือเจ้าบ้าน เจ้าบ้านนั่งหัวเราะปากกว้าง เสียงดัง “ หุ...หะ...หุ...หะ” เขาโบกมือทักทายชาวบ้านอยู่ไปมา ชาวบ้านส่งเสียงโห่ร้องต้อนรับอย่างไม่หยุดปาก ในขณะที่เสียงดนตรีและนักระบำยังคงทำหน้าที่อยู่ต่อไป
ที่ตามหลังขบวนเจ้าบ้านมาก็คือ ขบวนอาหารของชาวบ้านหลายสิบคน ต้นหอมมองไม่เห็นว่าอาหารนั้นคืออะไร เธอได้แต่กลิ่นของอาหารที่มีกลิ่นไหม้แปลก ๆ และทำให้เธอรู้สึกแสบจมูก
10
“หุ.....หะ.....หุ.....หะ ได้เวลาทำพิธีวันอาหารอร่อยของเราแล้ว” เจ้าบ้านประกาศเสียงดังกว่าเสียงดนตรีเสียอีก
เสียงดนตรีและนักระบำหยุดทันที คานหามกล้วยหอมถูกวางลงกับพื้น เจ้าบ้านก้าวลงมายืนบนลานที่ปูด้วยเสื่อ ชูส้มโอในมือแล้ว หมุนไปรอบ ๆ พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะแปลก ๆ ไม่หยุดปาก ถาดอาหารทั้งหมดถูกวางลงกับพื้น ต้นหอมมองดูอาหารในถาด นอกจากก้อนเละ ๆ สีเทา ๆ แล้ว
เธอไม่เห็นอะไรที่น่าจะเรียกว่าอาหารอีกเลย เจ้าบ้านหยุดหมุนตัว เขาคุกเข่าลงกับพื้น วางผลส้มโอลงแล้วผงกหัวขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่หลายครั้ง พร้อมกับกล่าวด้วยเสียงอันดัง เหมือนจะสวดบูชาอะไรสักอย่าง
“อาหาร อาหาร ขอให้อาหารแสนอร่อยจงมีอย่างสมบูรณ์ ขอให้มูลดินแห่งสีเทาจงมอบอาหารแสนอร่อย ให้กับพวกข้าตลอดไป ขอให้มีตลอดไป” แล้วก็ผงกหัวขึ้น ๆ ลง ๆ ติด ๆ กัน ชาวบ้านในที่นั้นทุกคนก็ต้องทำตาม ต้นหอมมองซ้ายมองขวา จนเมฆเทากระซิบว่าให้ทำตาม ต้นหอมจึงต้องผงกหัวขึ้น ๆ ลง ๆ ตาม แต่ก็อดกระซิบถามเมฆเทาไม่ได้
“เขาทำอะไร” เมฆเทาทำเสียงจิ๊กจั๊กกระดิกหนวดอย่างขัดใจ ก่อนกระซิบตอบ “ สวดบูชามูลดินสีเทาเทพเจ้าของพวกเราไง”
เจ้าบ้านและชาวบ้านผงกหัวอยู่หลายครั้งมากจนต้นหอมรู้สึกเมื่อยคอไปหมด แล้วเจ้าบ้านก็ยืนขึ้น หยิบอาหารในถาดตรงหน้าชิ้นหนึ่งขว้างขึ้น
11
ไปในอากาศ ทันใดนั้นชาวบ้านทุกคนก็แย่งกันห
หมายเลขบันทึก: 299219เขียนเมื่อ 20 กันยายน 2009 15:05 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 พฤษภาคม 2012 14:48 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (22)
พี่เเดงแต่งเสร็จหรือยังนิทาน เเต่ตามมาอ่านเเล้วนะ วันนี้เวรอะไรคะ เอารูปน้องเเคนอ้วนมาฝากค่ะ อย่าลืมเตรียมตัวไปเที่ยวทะเลนะ
สวัสดีค่ะคุณแดง
อ่านนิทานเพลินไปเลยค่ะ.... จะรอติดตามอ่านว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปอย่างไร
อย่าลืมเล่าบรรยากาศงาน gotoknow สัญจร นะคะจะรออ่านค่ะ
ด้วยความคิดถึงค่ะ
สวัสดีค่ะ น้องแคน ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยม ดีใจด้วยนะคะที่ได้รับรางวัล หนูจะเป็นเด็กดี...ครับ...
- จะต่อยอด ..ออกเมื่อไรครับ
สวัสดีครับ แดง
- เพลิดเพลินไปกับนิทาน
- ขอบพระคุณที่ไปเยี่ยมพร้อมกับความปรารถนาดี
- คุณหมอโชคดีได้ไปร่วมงานgotoknow สัญจร
- ได้มีโอกาสพบเจอกัลยาณมิตร
- ได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ
- ผมคงมีกรรมอยากไปแต่ยังไม่มีโอกาส
- ขอให้ท่านโชคดี มีแต่ความสุขครับ
ผมเชื่อว่า คนเราเกือบทุกคน ล้วนมีนิทานหล่อเลี้ยงให่ชีวิตเติบโตมาด้วยกันทั้งนั้น บันทึกต่อไปของผม ก็จะมีเรื่อง หรือประเด็นของนิทานมาเกี่ยวด้วย...
ขอบคุณครับ
- นิทาน..เขียนคล้าย ๆ นินทา..นะครับ
- แต่จรรโลงใจมากกว่าเยอะเลย..
- ...ผมกำลังตามหาบันทึกของผมครับ....
- มองในโน้ตบุคเห็น..แต่ในเครื่องสำนักงาน...มีแต่หัวเรื่อง 2 บรรทัด...
- ..คุณแดงเห็นบ้างไหมครับ...
สวัสดี ครับ คุณ แดง
เห็นภาพนี้ แล้ว มีความสุข ครับ
การมีความสุข ของผม คือ...การได้เห็น... หัวใจที่ยิ้มได้ของภาพในรูปนี้
การมีชีวิตเพื่ออยู่ต่อ...หัวใจ ซิ...สำคัญ
ดีใจครับ ที่การทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผม ทำให้การมีชีวิต ที่ต้องต่อสู้กับ หลาย ๆ สิ่ง หลาย ๆ ในชีวิต ของใครบางคน มีพลังขึ้น...
....มันอาจไม่ใส่เครื่องปลอบประโลม ชั้นดี...ที่เกาะเกี่ยว ความสุขของน้อง
แต่ขอให้น้องรู้ไว้ว่า...การมีชีวิตอยู่นั้น.. มีค่า เพียงไหน
วันนี้...คือวันของเรา แม้นอาจไม่เหมือนคนอื่น...แต่เราก็สุขได้ ในแบบที่เราเป็น
ขอคุณพระคุ้มครอง...ให้น้องมีความสุขในแบบที่น้องเป็น
ชีวิตเป็นของเรา...สุขทุกข์อยู่ที่ตัวเรา...
...วันไหนรู้สึกท้อแท้...
ให้นึกถึงสิ่งดี ดี ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต... อย่าหวั่นไหว...เพราะสิ่ง ดี ดี เหล่านี้ จะอยู่รอบตัวเรา....เสมอ และตลอดไป
สวัสดีครับคุณแดง
- เข้าใจว่าคุณแดงคงมีนิทานเยอะแยะแล้วสินะ
- ถือโอกาสเป็นผู้รวบรวมและทดลองใช้ก็แล้วกัน เรื่องไหนเจ๋งที่สุด เรื่องไหนเจ๋งอย่างไร เรื่องไหนใช้อย่างไรแล้วสนุกดี ได้ผลดี ได้ผลอย่างไร คุณแดงก็เอามาเขียนเล่าให้เพื่อน ๆ G2K ฟัง/อ่านอีกที
- วันนี้ผมมีนิทานมาฝากอีก 9 เรื่อง ผมเอาของเขามา เห็นว่าสนุกดี มูลนิธิเด็กทำนิทานแบบนี้ไว้หลายเล่ม น่าสนใจทั้งนั้น
- 9 เรื่องที่ว่ามีดังนี้
1.ตัวเลขไทยไก่เขี่ย
2.โคลงเคลงค้างคาวน้อย
3.มาลัยเด็กดีกับผีดูดุ
4.พายุฟอร์เรส
5.ของขวัญปีใหม่
6.คุณแม่จุ๊จุ๊กับเด็กชายจิ้งจก
7.ติดปีก
8.ปลากระโห้กับหอยขม
9.นครใต้ฟ้า
จะอ่านนิทานเหล่านี้ กดที่นี่ครับ
- ขอให้คุณแดงมีความสุข
- สวัสดีครับ
paaoobtong
21/09/52
9:39
สวัสดีค่ะคุณสามสัก ขอบคุณนะคะที่มาทักทาย ยินดีมากๆเลยที่จำเอื้องนางชีไปเผยแพร่
จะส่งดอกๆไม้ให้เรื่อยๆนะคะ
สวัสดีค่ะ
ท่านผอ.ประจักษ์ ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยม คงจะมีงานคล้ายๆกันอีกนะคะ หวังว่าชาว blog จะได้พบปะเจอกันอีกครั้ง
สวัสดีค่ะ อาจารย์พนัส ดีใจมากค่ะ ที่อ. จะแต่งนิทาน จะขอมาอ่านให้เด็กๆฟังค่ะ
สวัสดีค่ะคุณปรีดา ขอให้หาบันทึกเจอเร็วๆนะคะ
ดีใจค่ะที่มาเยี่ยม ไปหนองคาย จะไปหาข้าวโซ้ย ทาน...
สวัสดีค่ะคุณแสงแห่งความดี ขอบคุณนะคะ บาร์บี้ มาไกลเลย...ส่งความสุข ความฝันมาหล่อเลี้ยง...
สวัสดีค่ะ อาจารย์ ขอบคุณมากๆค่ะ นิทานดีๆที่แนะนำ
- แวะมาเยือนน้องเรา
- มาส่งกำลังใจให้เสมอนะน้องนะ
- พี่ชาย...
- ขอให้พี่มีความสุขกับการให้นะครับ
- การหิวกับการอิ่ม มันแตกต่างกันเสมอครับ
- ขอให้บุญกุศล จงเกื้อหนุนพี่แดงตลอดไป
- โชคดีนะครับ
นิทานเรื่องนี้ยาวนะ
นักเรียนไม่ชอบนิทานยาวๆอ่านไม่จบง่ายๆ
แต่ท่านก็ขยันแต่ง ขยันวาดภาพ
พี่ไม่ยักขยัน พี่คอยแบมือ....อย่างเดียว
พี่ไปทำกรอบรูปมานะ เอามาอวด
คุณแดง คะ นิทานของนายก้ามกุ้งเป็นเรื่องที่น่ารักมาก อ่านเพลินไปเลย ถ้าแต่งเสร็จสมบูรณ์เมื่อไหร่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้อ่านอีก ทำเป็นรูปเล่มแล้วตีพิมพ์ แจกไปยังโรงเรียนต่างๆ น่าจะดีนะคะ
นิทานจินตนาการ อ่านแล้วเพลินเลย น้องก้ามกุ้งช่างมีจินตนาการมากมายเผื่อเด็กน้อยผู้น่าสงสารนะคะ วันหลังจะมาอ่านต่อคะ นิทานสีเทา ตอนจบจะเป็นสีอะไรน้า...
สวัสดีค่ะ
ตามมาฟังนิทานค่ะ
อ่านจนเพลินไปเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะค่ะ