ยามเมื่อใจเหงามักจะแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อปกปิดรอยน้ำตาไม่ให้เอ่อไหล แล้วถามใจเหงาว่าเส้นขอบฟ้าสิ้นสุดตรงไหน กว้างไกลเหลือเกินหากเดินคนเดียวรู้สึกเปล่าเปลี่ยวคนเดียวในใจ
ในขณะที่ใจเหงา น้ำตาแห่งความเศร้ามักไหลริน รู้สึกตัวเองเริ่มเหนื่อยกับชีวิตที่เป็นไป บางทีใจเริ่มที่จะท้อเมื่อรู้ว่าเราต้องสู้เพียงลำพังคนเดียว นั่งย้อนเวลาที่ผ่านมามันดูไร้ค่าในสายตาตน บางทีความสับสนทำให้คนหมดหนทางเดิน เมื่อใจเราเริ่มล้าความกล้าแทบไม่เหลือ จึงรู้สึกกลัวในเส้นทางเดิน มีใครช่วยปลอบขณะใจเหงา คนนั้นคือเงาของตัวเราเอง บอกว่าให้สู้ถึงรู้ว่าแพ้ เมื่อใจอ่อนแอจะสู้ไงไหว แต่ใครคนหนึ่งที่รู้จักตนบอกให้อดทนแล้วเริ่มต้นใหม่ ใจที่อ่อนล้าเริ่มกล้าอีกครั้ง เริ่มมีพลังก้าวเดินต่อไป เริ่มรู้จักตนว่าต้องอดทนเดินต่อให้ได้หากแม้จุดหมายไม่ไกลเกินเอื้อม ที่ขอบฟ้าไกลมีแสงรำไรถึงจะอย่างไรจะก้าวให้ถึง
หากเราได้ทบทวนชีวิตที่ผ่านมาในอดีตกลับพบว่าไม่มีอะไรให้ต้องมานั่งเสียใจและให้ต้องแก้ไขใหม่ แต่ชีวิตที่กำลังจะเดินไปต่างหากที่ต้องทบทวนหวนคิดด้วยความระมัดระวังพยายามอย่าผิดพลาดพลั้งในเส้นทางเดิน พบว่า ชีวิตคนที่ต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดทรมาน “กำลังใจ” สิ่งนี้สิ่งเดียวที่ทำให้คนก้าวเดินในเส้นทางชีวิตได้อีกครั้ง ทำไมทุก ๆ ครั้งที่ได้นั่งอ่านบทความจึงแอบยิ้มอยู่คนเดียว หากแต่ได้เห็นคำว่า “จะเป็นกำลังใจให้” สำหรับตนเคยทบทวนหลายหนว่ามันมีค่าเหลือคณา แก้วแหวนเงินทองมากองตรงหน้ายังไม่มีคุณค่าเท่า “กำลังใจ” จึงมาเพื่อมอบและเป็นกำลังใจให้ใครหลายคนที่เดินสับสนบน "โลกมายา" มอบให้จากใจมันดูมีค่าไม่ไร้ราคาหากมาจากใจ
มอบกำลังใจให้กับผู้ทุกข์ทนที่กำลังสับสนบนโลก “มายา” ขอเป็นอีกแรงใจที่ส่งให้ไปสุดปลายขอบฟ้าให้รู้คุณค่าของคำว่าคน ให้ลุกขึ้นเดินเริ่มใหม่อีกหนอย่าได้ทุกข์ทนจมคราบน้ำตา ส่งใจให้ไปกับใจทุกดวงอย่าได้เป็นห่วงตรงนี้ยังมี “กำลังใจให้เธอ”
คุณ "พงศกร"
ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ เอ!!! แต่เมื่อไรจะมีบทความให้อ่านน๊า...ลุ้น ๆ อยู่น่ะค่ะเนี๊ย เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ
คุณ "ขจิต"
ฮ้าย!!! โล่งอกเหมือนกันค่ะ อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่นาน คิดว่าจะบอก.....
ขอบคุณค่ะสำหรับความหวังดี
ในมุมมองของนิว มองว่า...กำลังใจ...เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดและกำลังใจที่ดีที่สุดของนิว ก็คือ พ่อกับแม่ ค่ะ ตอนสมัยช่วงทำ Thesis ช่วงนั้นเหนื่อยสุด ๆ ร้องไห้เลย..บ้านอยู่อีกจังหวัดนึง มหาลัยฯ ก็อยู่อีกจังหวัดนึง ในชีวิตไม่เคยขึ้นรถเมล์ก็ต้องหัดขึ้นรถเมล์ แต่มันทำให้เรารู้จักคำว่า อดทน และในที่สุดก็ จบเป็นคนแรกของรุ่น 55555... นี่แหล่ะ กำลังใจที่ยิ่งใหญ่และค่าที่สุดของนิว ค่ะ อิอิ..ปัจจุบันกำลังใจนี้ก็จะคงยิ่งใหญ่ต่อไป ในใจของนิวเสมอค่ะ...
นิวไม่รู้ว่าทุกคนได้กำลังใจจากคนรอบข้างบ้างหรือเปล่า เพื่อน ในโลก Cyber ก็มิอาจเชื่อได้ว่าเค้าจริงใจกับเราแค่ไหน ซึ่งเราต้องใช้วิจารณญานของตัวเราเอง และบางครั้งก็อาจผิดพลาดได้ (เหมือนอย่างที่เป็นข่าว) หรือในโลกแห่งความเป็นจริง..คนที่เราพูดคุยอยู่ด้วยเห็นหน้ากันทุกวันยังหลอกลวงเราได้เลย แป่ววว !! พูดถึงเรื่องกำลังใจ ไหงกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้เนี่ย...อิอิ...
เป็นกำลังใจให้ด้วยอีกคนนะคะ แล้วอย่าลืมให้กำลังใจตัวเอง ด้วยล่ะ หายใจลึกๆค่ะ
ขอถามคุณ ขจิต เรื่อง คำหลัก หลักการณ์การตั้งคำหลักมีรึเปล่าคะ เราควรตั้งอย่างไร แล้วเวลาหา คำหลักจะสัมพันธ์กับบทความในเรื่องที่เขียนไหมคะ
^
^
กำลังใจครับ ตกคำว่า "ใจ" ไป
ปล.พิมพ์เร็วไปหน่อยลืมตรวจ
ขอบคุณ...คุณ "ใบบุญ" ที่เข้ามาส่งกำลังใจให้ใครหลายคนค่ะ
"น้องนิว" เป็นเด็กน่ารักของคุณพ่อคุณแม่จังเลยค่ะ น่าเอ็นดูเชียว
สงสัยว่า "อ.เอกองค์ กับ อ.พงศกร" มาจากเทคนิคหรือเปล่าเอ่ยมาฟอร์มเดียวกันเลยค่ะ อีกคนลืมลงชื่อ ส่วนอีกหนึ่งหนุ่มพิมพ์ตก เอ!! สงสัยตอนพิมพ์ใจลอยคิดถึงใครเอ่ย
ขอบคุณ "พี่เม่ย" ค่ะ ที่มาเป็นกำลังใจให้กับผู้ทุกข์ทนบนโลกมายา
ข้อสุดท้ายที่ตกหล่นไป "พี่เม่ย" อย่าลืมเป็นกำลังใจให้ "vij" ด้วยน่ะค่ะ
คุณ "เหมียว"
ขอบคุณค่ะ สำหรับอีกหนึ่งกำลังใจ
คุณ "Handy"
แม้!!! ก็ตอนนั้น "vij" ไม่มีคุณครู "Handy" มาสอน ถึงได้หน้ามืดตามัวอยู่พักใหญ่ แต่ตอนนี้หนูเป็นศิษย์มีครูดีแล้วค่ะ จะไม่ทำผิดอีกแล้วค่ะ ค่ะ ค่ะ ค่ะ นะคะ (อายจัง)
อ.ทอง
ขอบคุณค่ะ...มันคงจะไหลเรื่อย ๆ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเมื่อไรมันจะแห้งเหือดหายไป แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะน้ำตาไม่มีใครเห็นจริง ๆ "เพราะน้ำตามันตกใน"
กำลังใจเพียบเลยพี่
คุณ "007"
เอ!! แล้วน้อง "007" เอากำลังใจมาฝากพี่หรือเปล่าจ๊ะ หรือว่าเอาไปฝากใครคนอื่นหมดแล้ว เลยไม่เหลือเผื่อแผ่มาถึงพี่...แต่ไม่เป็นไรจ๊ะ ถึงไม่ใช่คนแรกขอเป็นคนสุดท้ายก็ยังดี จริงใหมจ๊ะ
" .. ค่ะ ค่ะ ค่ะ นะคะ (อายจัง) " ประเมินจาก Quotation ที่ยกมาแล้ว พบว่า ..