สร้างแรงจูงใจให้คนทำงานในช่วงที่เป็นขาขึ้นของจิตใจ
จงสร้างแรงจูงใจให้คนทำงานในช่วงที่เป็นขาขึ้นของจิตใจ 
มีองค์กรจำนวนไม่น้อยที่พยายามคิดค้นหาเครื่องมือและวิธีการ ในการสร้างแรงจูงใจที่ทันสมัยและได้รับการยอมรับในระดับสากลเพื่อให้คนทำงานในองค์กรเกิดแรงจูงใจในชีวิตและทุ่มเททำงานให้องค์กรอย่างเต็มที่ แต่...สุดท้ายการลงทุนเพื่อสร้างแรงจูงใจให้กับคนมักจะไม่ได้ผลในระยะยาว จะเห็นผลแค่ในช่วงสั้นๆ เท่านั้น ได้ผลแบบวูบวาบเหมือนไฟไหม้ฟาง และที่หนักกว่านั้นก็คืออะไรก็ตามที่องค์กรให้ไปแล้ว ถึงแม้ว่าความตั้งใจตอนแรกอยากให้สิ่งนั้นเป็นเครื่องมือในการสร้างแรงจูงใจไม่ใช่สวัสดิการก็ตาม แต่สุดท้ายมันก็จะกลายเป็นสวัสดิการที่ทุกคนต้องได้ไปในที่สุด
คุณณรงค์วิทย์ แสนทอง ได้กล่าวถึงสาเหตุที่ทำให้ระบบการสร้างแรงจูงใจในองค์กรมักจะไม่ประสบความสำเร็จ น่าจะเกิดจากการที่องค์กรขาดการวิเคราะห์ช่วงเวลาของการสร้างแรงจูงใจ ทำให้ใส่แรงจูงใจผิดคน ผิดที่ ผิดเวลา เช่น
-
จูงใจไม่ถูกคนไม่ถูกจุด
การให้แรงจูงใจบางอย่างอาจจะเหมาะกับคนบางคน แต่อาจจะเหมาะกับคนอีกหลายคน เช่น การให้รถประจำตำแหน่งกับคนที่เขามีรถขับอยู่แล้ว(และมีรถยี่ห้อดีกว่ารถประจำตำแหน่งเสียอีก) การจัดที่พักให้พนักงานบางระดับทั้งๆที่พนักงานบางคนมีบ้านอยู่ใกล้ที่ทำงาน ฯลฯ -
จูงใจไม่ถูกเวลา
สภาพจิตใจของคนก็เหมือนกับกราฟที่มีขึ้นมีลงอยู่ตลอดเวลา อยากๆเบื่อๆ สลับกันไป ถ้าเราใส่แรงจูงใจลงไปผิดเวลาก็เท่ากับว่าเป็นการลงทุนที่สูญเปล่า
ในองค์กรมักจะเน้นการไปสร้างแรงจูงใจให้กับ “คนที่เคยเก่ง” แต่ตอนนี้หมดไฟแล้ว ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำได้ยากมากเพราะ…
- ไม่ต่างอะไรจากการที่คนๆนั้นเคยปีนไปถึงยอดเขาแล้ว ตอนนี้เขากำลังเดินลงเขามา ต่อให้เราเอาอะไรไปล่อ(ใจ) เพื่อให้เขาเดินขึ้นไปบนยอดเขาอีกครั้งคงจะเป็นเรื่องยาก
- ไม่ต่างอะไรจากถ่านไม้ที่ถูกเผามาแล้ว โอกาสที่จะทำให้ลุกติดไฟเหมือนตอนที่ยังเป็นเนื้อไม้อยู่ไม่ได้แน่ๆ อย่างดีก็แค่ติดไฟให้ความร้อน แต่คงไม่สามารถให้เปลวไฟลุกโชนและร้อนแรงได้เหมือนการเผาครั้งแรกแน่ๆ ถึงจะราดน้ำมันลงบนถ่านก็คงติดไฟได้ไม่นานเหมือนเอาน้ำมันราดลงไปบนเนื้อไม้ที่ยังเคยถูกเผามาก่อน
เพื่อให้ระบบการสร้างแรงจูงใจคนทำงานในองค์กรมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น จึงขอเสนอแนะแนวทางในการสร้างแรงจูงใจให้กับคนทำงานดังนี้
-
จงสร้างแรงจูงใจในช่วงที่จิตใจของคนเป็นขาขึ้น
การเข็นรถยนต์ที่จอดอยู่กับที่ต้องใช้แรงเยอะกว่าการเข็นรถยนต์ที่ยังเคลื่อนที่อยู่ (ยังมีแรงเฉื่อยอยู่) เช่นเดียวกันการสร้างแรงจูงใจให้คนที่หมดไฟแล้ว ย่อมต้องใช้สิ่งจูงใจมากกว่าคนที่ยังมีไฟอยู่ แต่เราจะทราบได้อย่างไรว่าช่วงไหนคือช่วงขาขึ้นของจิตใจคนทำงาน จริงๆ แล้วควรจะดูเป็นรายบุคคลว่าช่วงไหนใครมีจิตใจช่วงขาขึ้น เช่น คนกำลังเก็บเงินแต่งงาน ซื้อบ้าน ซื้อรถ แผนวางเรียนต่อ ฯลฯ คนกลุ่มนี้มีไฟในตัวเองอย่างแน่นอน -
จงปรับสิ่งจูงใจให้เหมาะสมกับช่วงเวลา
ถ้าเรานำน้ำเย็นไปให้คนที่เพิ่งปีนเขา เขาคงไม่ยินดีมากนักเพราะยังไม่ทันเหนื่อยยังไม่ทันกระหายน้ำ ถ้าเราพยายามยัดเยียดให้เขารับไป น้ำขวดนั้นอาจจะกลายเป็นภาระทางจิตใจและร่างกายของนักปีนเขาคนนี้ก็ได้ เพราะสิ่งที่ยังไม่จำเป็นในปัจจุบันถึงแม้ว่าจะจำเป็นในอนาคตแต่ถ้าต้องถือต้องแบกติดตัวไปด้วย คนก็จะเริ่มคิดว่าสิ่งนั้นคือ “ภาระ” ไปในที่สุด
แต่น้ำขวดเดียวกันต่อให้ไม่เย็นแล้ว แต่ถ้าเรานำไปให้คนที่กำลังปีนเขาไประยะหนึ่งแล้ว และเขากำลังกระหายน้ำมากในเวลานั้น รับรองว่าน้ำขวดนั้นย่อมมีความหมายกับเขามาก และถ้าเราบอกว่าจะต้องปีนไปอีก 20 เมตร แล้วจะเจอขวดน้ำรออยู่ เชื่อได้เลยว่าคนๆนั้นเห็นน้ำขวดนั้นเป็นสิ่งจูงใจในชีวิตอย่างแน่นอน
สรุป การสร้างแรงจูงใจคนทำงานในองค์กรก็เช่นเดียวกัน จำเป็นต้องปรับเปลี่ยนสิ่งจูงใจให้ถูกช่วงถูกเวลา เพราะมิฉะนั้น นอกจากจะเสียของ(เงินหรือสิ่งของที่ใช้จูงใจ) แล้วยังไม่ได้ผลอะไรกลับคืนมาอีกด้วย และที่สำคัญจงอย่าจูงใจคนที่หมดไฟแล้ว จงเน้นการจูงใจคนที่กำลังมีไฟ เพราะเราแค่เติมเชื้อเพลิง(สิ่งจูงใจ)ไม่ต้องเยอะ ก็สามารถจูงใจให้เขาทำในสิ่งที่เราต้องการได้มากกว่า เพราะคนที่มีไฟอยู่แล้วเหมือนกับรถที่กำลังเคลื่อนที่อยู่ เราแค่ออกแรงผลักอีกนิดเดียวก็วิ่งฉิวแล้ว หวังเป็นอย่างยิ่งว่าองค์กรต่างๆ จะหันมาทบทวนระบบการบริหารแรงจูงใจของคนทำงานในองค์กรให้มีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นนะคะ
ความเห็น (3)
ขอบคุณมากค่ะ ^^
ดีมากเลยครับ สามารถนำไปใช้ได้
ให้ในสิ่งที่เขาต้องการ
ถูกเวลา
ถูกโอกาส
เหมาะสม
แหม ครบครัน