ปาย ตอน ปายฝน..ที่แตกต่าง 1

นักเขียนนาม "บินหลา สันการาคีรี" เคยบอกว่า "คนเราควรได้ออกเดินทางจริงๆ สักครั้งในชีวิต" ส่วน"ประภาส ชลศรานนท์" ได้แบ่งการท่องเที่ยวออกเป็นสองแบบด้วยกัน นั่นคือ การเดินทางแบบตะกร้า และการเดินทางแบบขนนก อย่างแรกคือการเดินทางไปเที่ยวแล้วซื้อของกันจนล้นตะกร้า อย่างหลังก็คือ นกนั้นเวลาบินไปที่ไหนๆ ก็มักจะมีของที่ระลึกจากที่ต่างๆ ติดมาตามขน อาทิเช่น กลิ่นของละอองเกสร ฝุ่นดิน หรือแม้แต่ความชื้นในแต่ละที่ ซึ่งหมายถึงวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของผู้คนในท้องถิ่นที่เราได้เข้าไปพบเห็น หรือกระทั่งความนึกคิดของผู้คนที่เราได้พาตัวเองเข้าไปเรียนรู้

ปาย..ครั้งแรกๆ ที่ฉันได้สัมผัส

ฉันได้ออกเดินทางไปไหนต่อไหนหลายครั้งด้วยกัน ทั้งในระยะใกล้ และไกล จากที่ตัวเองยังเป็นเด็กน้อยที่เคยร่วมทางไปไหนๆ กับครอบครัวก็เริ่มออกเดินทางด้วยตัวเองเมื่อมีวัยมากขึ้น ฉันมีความสุขกับการได้นั่งรถในระยะไกล ได้เห็นถนนหนทาง ทุ่งนาเขียวขจี แม่น้ำกว้างใหญ่ ตลอดจนผู้คนมากมาย สำหรับการเดินทางของฉัน.."จุดหมาย" ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะฉันให้ความสำคัญกับ "ระหว่างทาง" ต่างหาก ^^

บนระเบียงบ้านพักวิลล่า เดอปาย เมื่อหลายปีก่อน

หลายครั้งที่ฉันได้มีโอกาสไปเยือนปาย ดังได้เขียนเล่าในบันทึกปาย ปาย ตอน หัวใจมีไว้ให้เดินทาง 1 ปาย ตอน หัวใจมีไว้ให้เดินทาง 2 ปาย ตอน หัวใจมีไว้ให้เดินทาง 3 ปาย ตอน หัวใจมีไว้ให้เดินทาง 4 (ตอนจบ) ซึ่งล้วนแล้วแต่การไปเยือนในฤดูหนาวที่มีผู้คนมากมายไปเยือนอยู่เช่นกัน ฉันไม่ใช่คนที่สังคมโลก หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนได้ดีนัก ดังนั้นฉันจึงเฝ้าฝันถึงปายในฤดูฝนที่ใครต่อใครก็บอกว่าแสนจะสวยงาม จะมีความสุขเพียงใดถ้าได้พาตัวเองไปเยือนปายในฤดูกาลที่มีแต่สายฝนโปรยปรายไปทั่วท้องทุ่งเขียวขจี ได้นั่งมองดูเม็ดฝนหล่นร่วงอยู่ในกระท่อมหลังน้อย มีหนังสือดีๆ สักเล่ม และชาหอมกรุ่นอุ่นๆ สักถ้วย ดังนั้นฉันจึงวางแผนจะไปเยือนปายให้ได้ในสายฝนพรำ แต่แพลนที่วางไว้ก็ล่มครั้งแล้วครั้งเล่าจนนึกอ่อนใจ อยู่มาวันหนึ่ง..เพื่อนสาวได้เข้ามาพูดคุยในโปรแกรม msn ตามปกติ

เพื่อนสาว : คุณ..เค้ามีเรื่องอยากจะรบกวน

ฉัน : คะ..? ว่า....

เพื่อนสาว : คุณช่วยไปปายเป็นเพื่อนเค้าหน่อยได้ไหมคะ? เค้าเครียด..เค้าอยากไปที่ไหนก็ได้สักแห่ง และอยากให้มีคุณไปด้วย....

สองคืนต่อมา หลังจากวางสายเพื่อนสาวที่ได้นัดแนะเวลาออกเดินทางกันเรียบร้อยแล้ว ฉันได้รับ sms จากอา(จารย์)จ๊ะ (เอื้องแซะ)ให้นอนหลับฝันดีเหมือนเช่นเคย ฉันรีบส่งข้อความกลับไปว่า "พรุ่งนี้..จะไปปาย" แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยเชื่อฉันล่ะมั้ง เพราะฉันบอกจะไปๆๆ อยู่หลายครั้งในช่วงสองสามเดือนนี้แต่ไม่ได้ไปสักที และการไปปายในคราวนี้..ฉันก็ไม่ได้รายงานให้เจ้คนสวย (ครูบิ๋ม-ลูกสาวเจ้านาย)ได้รับทราบ ไม่เช่นนั้นเจ้จะต้องทำหน้า..(แบบที่ฉันเองก็นึกภาพออก อิอิ) แล้วบ่นอุบว่า "ไปปายอีกแล้ว.. ต้อมไปทีไรก็เจ็บตัว ก็มีเรื่องทุกครั้ง ยังจะไปอีกเหรอ?" ไปคราวนี้..ฉันจึงแอบไปเยือนปายอย่างเงียบเชียบ

หลังจากที่ตกลงกันเรื่องที่พักไม่ได้ ฉันกับเพื่อนสาวเลยว่าจะไปหาที่พักเมื่อไปถึงแล้ว (เพราะเป็นช่วงโลว์ซีซั่นคงจะมีที่พักว่างรอให้เราไปครอบครองแน่ๆ) จะให้ตกลงกันได้อย่างไรล่ะก็เพื่อนสาวมีเงื่อนไขที่....เออ....จะบอกว่าไงดีนะ 1.ห้ามแพง 2.ห้องแอร์ สองข้อเท่านั้นเองเงื่อนไขแต่ทำเอาฉันปวดหัว ตอนแรกฉันเสนอที่พักสุดฮิปมาริปายราคาเริ่มต้นที่หนึ่งพันไป..ก็บ่นว่าแพง เสนอบ้านปายนาราคาสามร้อยบาทก็ว่าไม่มีห้องน้ำส่วนตัว เสนอวังช้างเผือกก็บอกว่าไกลและแพง ฯลฯ สรุปแล้วคือ ห้ามเกินคืนละห้าร้อย และถ้าห้าร้อยบาทเป็นห้องพัดลมก็เอาห้องพัดลมดีกว่าแต่ให้ราคาต้องถูกกว่าห้าร้อยบาท โอ้....ฉันจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่กับเธอทั้งวันทั้งคืนร่วมสามวันเต็มๆ แถมเธอยังกำหนดว่าฉันต้องเอาใจเธอให้มากด้วย และห้ามขัดใจ อืม..ม..ม ฉันเนี่ยนะ???????

บ้านปายนา ที่ฉันยังคงคิดถึงเมื่อหลายปีที่แล้ว

ปายหนาว..เมื่อปลายปีที่ผ่านมา

เช้าวันเสาร์ ที่ 15 สิงหาคม 2552 ฉันตื่นนอนแต่เช้าเพราะต้องจับรถโดยสารเที่ยวแรกๆ จากปากซอยไปลงที่ในเมือง (ประตูเชียงใหม่) เวลาหกโมงเช้า ไม่อยากจะบอกเลยว่าฉันเพิ่งมาเก็บกระเป๋าในตอนเช้าก่อนจะไปนี่เอง ที่ลืมไม่ได้ก็คือหนังสือเท่าดวงอาทิตย์ของคุณประภาส ชลศรานนท์ เทียนหอมรูปหัวใจสีม่วงและสีขาวที่ได้มาจากพี่เซ็กซี่ แผนที่เมืองปาย และหัวใจอิ่มเอม โอ้ ลั๊น..น..น ลา ฉันกำลังจะไปปาย ^^ ใช้เวลากว่าชั่วโมงก็ไปถึงประตูเชียงใหม่ จากนั้นก็ต้องต่อรถแดงไปอาเขต แต่ในราคาสามสิบบาทที่ฉันบอกออกไปกลับไม่มีคันไหนไปส่งฉัน ไม่เข้าใจ๊-ไม่เข้าใจ ฉันไม่รู้อัตราค่าโดยสารรถแดงถึงขนาดนี้เชียวเหรอ? เพื่อนสาวโทรเร่งยิกๆ เอาก็เอาน่ะ ยอมจ่ายไปสี่สิบบาทก็ไปถึงอาเขตจนได้ รีบวิ่งตัวปลิว (เป้ก็หนักมากๆ แต่กลัวสายตาพิฆาตจากใครบางคนมากกว่า)ไปที่ช่องจำหน่ายตั๋วเชียงใหม่-ปาย-แม่ฮ่องสอน เพื่อนสาวมารอซื้อตั๋วในราคาหนึ่งร้อยห้าสิบบาทต่อหนึ่งที่นั่งให้เรียบร้อยแล้ว (หนึ่งร้อยห้าสิบบาทถ้วนราคาเดียวกับรถตู้ที่ใช้เวลาเดินทางราวสามชั่วโมง แต่ถ้าเป็นรถเมล์หวานเย็นจะราคาแปดสิบบาทและใช้เวลาเดินทางนานถึงสี่ชั่วโมง) รถออกเวลา 7.30 น. และแสนจะโชคร้ายที่เธอจองที่นั่งดีๆ บนรถมินิบัสไม่ได้ โน่น..กระเด็นไปนั่งตรงท้ายรถที่มีอยู่ห้าที่นั่งเบียดๆ กัน แถมยังไม่พอ..โชคร้ายกว่านั้นคือ "เราได้ที่นั่งตรงกลาง" T_T แงๆๆ ไหนใครบอกว่าช่วงหน้าฝน..คนไม่มีไงล๊าว..ว..ว

มินิบัสขนาด 18 ที่นั่งที่พาไปถึง..ปาย

โปรดติดตามตอนต่อไป..

เขียนใน GotoKnow โดย เนปาลี
ใน one day

คำสำคัญ (Tags): #ปาย#ปายฝน#เนปาลี#การเดินทาง#ความสุข#ปายฝน..ที่แตกต่าง

หมายเลขบันทึก: 289894เขียนเมื่อ 22 สิงหาคม 2009 08:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:21 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (45)

ณัฐรดา

เขียนเมื่อ 22 สิงหาคม 2009 08:33 น. ()

งานเข้าหรือคะ

งั้น

เดี๋ยวมาอ่านต่อค่ะ

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

เขียนเมื่อ 22 สิงหาคม 2009 08:37 น. ()

สวัสดีครับ คุณต้อม

กึ้ดเติงหาบ้านครับ อยากกลับบ้านมาก พอดีมีเวลาเพียงสองสามวันจะกลับก็อยู่บ้านได้ไม่นาน กะว่าจะนอนทอดหุ่ยอยู่ที่บ้านกลิ้งไปกลิ้งมาให้คุ้มเลย

ผมกะเดินทางแบบนี้ครับ บินตรงจาก กทม. บินต่อไปปาย แบบนี้ประหยัดเวลามากๆในช่วงที่เวลาจำกัดแบบนี้ และได้มุมอีกมุมของวิวสวยของปาย

เครื่องบินเล็กของนกแอร์ บินเลียบห้วยน้ำดังก่อนที่จะแลนดิ้งลงสนามบินปายเป็นภาพวิวที่สวยมาก คุณต้อมกับเพื่อนลองไปเที่ยวดูนะครับ

ไม่รู้ว่าปายวันนี้เป็นอย่างไร?

คุณต้อมมาเเจ้งแถลงไขให้หนุ่มปายฟังหน่อย

หนุ่มปายคนนี้กึ้ดเติงบ้านครับ

เนปาลี