11. บ๊วย...อินเตอร์ ตอนที่หนึ่ง
.
.
.
บ๊วย อินเตอร์ ตอนที่หนึ่ง
วันศุกร์ ที่ 15 ส.ค. 52 ที่ผ่านมา
ได้มีโอกาสไปจัดกิจกรรมครอบครัวสัมพันธ์ให้กับพ่อแม่ลูก โรงเรียนโยธินบูรณะ ชั้นมอสองครับ มอสองจริงๆ จังๆ มอสองทับสิบสาม เขาเรียกตัวเองว่าห้องบ๊วย
เรื่องราวของมันเริ่มต้นมาจาก...
วันที่ 14 ส.ค. เวลาเที่ยงๆ หลังจากทำอะไรๆเสร็จ (ก่อนเวลา) ก็เลยนึกสนุก ว่าจะออกจากสำนักงานไปเที่ยวเล่นซะหน่อย และเดินทางเตรียมตัวไปว่ายน้ำออกกำลังกายในตอนเย็นๆ เหมือนกิจวัตรที่ทำเป็นประจำ แต่ก่อนออกไปผมกดไปดูกล่องจดหมายในอีเมล์มีคนส่งข้อความมาทาง www.Facebook.com เป็นพี่ท่านหนึ่งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน พี่คนนั้นส่งข้อความมา ชวนไปจัดกิจกรรมครอบครัวสัมพันธ์ ในวันที่ 15 ส.ค. และให้เบอร์โทรศัพท์ไว้ หลังจากอ่านจบผมก็โทรไปทันที...
พี่ท่านนั้นชื่อพี่แมว พี่แมวรู้จักผมผ่านทางพี่นุช (พี่ผู้น่ารักจากมูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก ที่ร่วมงานจัดกิจกรรมกันอยู่เสมอ) และพี่รุ่งโรจน์ซึ่งเป็นคุณพ่อของเด็กๆ ที่ผมเคยร่วมจัดกิจกรรมในค่ายครอบครัว(ที่พี่นุชเป็นแม่งาน) ให้เมื่อสี่ปีก่อน แนะนำมา นั่นทำให้ผมรู้ที่มาที่ไปของข้อความลึกลับในวันนั้น นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีนะครับ ที่แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่ก็ยังมีคุณพ่อ คุณแม่ผู้ปกครองที่ระลึกถึงกิจกรรมที่เราเคยจัดให้ จนถึงขนาดแนะนำให้ด้วย
พี่แมวบอกว่าอยากจะชวนไปจัดกิจกรรมครอบครัวให้เป็นกิจกรรมก่อนรับประทานอาหารเย็น ของกลุ่มพ่อแม่ผู้ปกครอง และลูกๆ ที่มีจำนวนประมาณหกสิบคน โดยอยากจะให้ได้มากระชับสัมพันธ์กัน เป็นลูกๆไปประมาณ สามสิบกว่าคน จากที่ทราบข้อมูลเบื้องต้นจากพี่แมว เด็กๆ นี่ ออกจะซนนิดๆ และไม่ค่อยสนใจเข้าร่วมกิจกรรม ทุกคนรู้จักกันหมดแล้ว ส่วนพ่อแม่ของเด็กๆในห้องก็จะรู้จักกันผิวเผิน เลยอยากทำให้พ่อแม่ลูกครอบครัวอื่นๆ ได้รู้จักกัน และพูดคุยกันให้มากขึ้น ... โจทย์นี้ทำให้ผมคิดเพียงชั่วครู่ ก่อนจะตอบไปว่า น่าจะได้ครับพี่ เดี๋ยวผมคุยกับทีมงานก่อน และจะคุยกับพี่แมวอีกครั้งในช่วงบ่าย
ก็รู้เท่านั้น พอตอนบ่ายคุยกับเพื่อนๆ ในทีม สรุปไม่ว่างต้องทำรายงานโครงการเพื่อการรณรงค์ให้วัยรุ่นประเมินความเสี่ยงและป้องกันตนเองจากการติดเชื้อเอชไอวีโครงการหนึ่ง ที่กำลังถึงจุดสุดยอด นั่นก็คือ ปั่นรายงาน ไม่สามารถไปร่วมได้ ... จากที่คุยกับพี่แมว น้ำเสียงพี่แมวเกรงใจที่จะชวนแบบเร่งด่วน แต่อยากให้จัดกิจกรรมสนุกๆ จะได้เกิดการมีส่วนร่วม และด้วยความตั้งใจ ประกอบกับเวลาของผมที่ว่างอยู่แล้ว เอาวะ ... ตายเอาดาบหน้า ผมโทรบอกพี่แมวว่าไป แต่ตอนนี้มีผมคนเดียว แต่ผมจะหาทีมไปด้วย... อุปกรณ์ผมเตรียมไปเอง (และพยายามเตรียมกิจกรรมที่ใช้อุปกรณ์น้อยที่สุด ฮ่าๆ) ก็วางสายไป และจะพูดคุยรายละเอียดกันอีกครั้งตอนกลางคืน
ตอนกลางคืน หนึ่งทุ่ม โทรหาพี่แมว... ไม่ติด สงสัยว่าพี่เค้าคงขับรถอยู่ เลยตัดสินใจดูไปหนังดีกว่า พี่แมวโทรมาหา แต่ทว่าผมไปดูหนัง Orphans เด็กกำพร้า โรคจิต เลยไม่ได้รับสาย ออกมาจากโรงหนังก็ดึกดื่น พี่แมวก็ยังสละเวลาส่วนตัวมารับสาย จนได้คุยกันว่าตกลงมีคนมาช่วย และตกลงไปทำกิจกรรมกัน
เช้า วันที่ 15 ส.ค. ผมได้คุยกับเพื่อนอาจารย์ ที่สอนอยู่ ม.เซนจอห์น (ขอบคุณนะยายเกด ขอให้แกจบด๊อก จากอานิสงส์นี้) ถามถึงน้องคนหนึ่งที่เคยไปเป็นวิทยากรให้ เมื่อปีก่อน ดูมีแววว่าน่าจะทำกิจกรรมได้ ชื่อน้องต้นกล้า ชวนผมไปเป็นวิทยากรให้ในกระบวนการเรียนรู้เรื่องเอดส์และเพศศึกษาและช่วยจัดกระบวนการกันอยู่สองสามครั้งแล้ว เป็นเด็กที่มีแวว ในการทำกิจกรรมกับนักศึกษา เพื่อที่จะชวนไปจัดกิจกรรมครอบครัวสัมพันธ์ด้วยกัน ... จึงโทรหาพี่แมว บอกว่ามีคนไปช่วยด้วยอีกคน และพาสาวน้อยหน้ามนหนึ่งคนไปช่วยและไปเป็นกำลังใจ ... แต่ศึกครั้งนี้ของต้นกล้า ไม่ใช่กับนักศึกษาอย่างที่ต้นกล้าถนัดแต่เป็นกิจกรรมกับพ่อแม่ลูก แต่ผมมีความเชื่อว่าการทำกิจกรรมอย่างต่อเนื่องอาจจะเพิ่มเติมประสบการณ์ให้น้องได้ ผมจึงชวนไปด้วยกัน และนัดมาคุยกันถึงกิจกรรมที่ผมจะจัด ซักซ้อมทำความเข้าใจเรื่องเกมส์ เพลง และท่าเต้นกันจนพอหอมปากหอมคอ ก็ออกเดินทางไปพร้อมกัน...
โปรดติดตามตอนต่อไป ว่าด้วยรูปแบบกิจกรรม
และบรรยากาศกิจกรรมของพ่อแม่ลูก-เด็กมอสองทับสิบสาม...
ห้องบ๊วย ภาคภาษาอังกฤษ โรงเรียนโยธินบูรณะ
ฮ่าๆๆๆๆ
ความเห็น (2)
สาวน้อยหน้ามน...
ว่าแต่กิจกรรมนี่....ทำไงต่อล่ะ อย่าลืมมาเขียนนะ
ดีจังครับที่ได้ทำงานกับเยาวชน
เป็นกำลังใจให้ครับ