ผลงาน “เรื่องนี้” เขียนให้ใครอ่าน

คิดอะไรมากมาย ก็เขียนให้ตัวเราเองอ่าน ถ้าคนอื่นอยากอ่านก็ให้มาอ่านด้วยตนเอง

                        ช่วงนี้ได้ตระเวนไปตามเวทีต่าง ๆ ที่มีเจ้าหน้าที่ระดับอำเภอ ระดับจังหวัด และระดับเขต/กอง/สำนัก มาเจอกันมากหน้าหลายตา ทั้งที่เป็นเวทีการประชุมที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการ และการสัมมนาฝึกอบรม เพื่อทบทวนความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับการสรุปและรายงานผลงานที่เกิดขึ้นในรอบปี 2552 และเพื่อกระตุ้นให้เจ้าหน้าที่ "เห็นถึงคุณค่าและความสำคัญของการบันทึกจัดเก็บประสบการณ์และความรู้ของแต่ละบุคคล"

                        ซึ่งเกือบจะทุกเวทีมักจะมีการตั้งคำถามถึงการจัดการความรู้ที่เกิดขึ้นนั้น ถ้าจะให้ได้ผลและเกิดผลสำเร็จต้องมาจาก “ผู้บริหารให้การสนับสนุน” และหรือผู้เกี่ยวข้องในเชิงนโยบายได้ผลักดันในเรื่องนี้กันอย่างไรบ้าง ตลอดจนต้องมีงบประมาณสนับสนุนถึงจะดำเนินการได้  ปรากฏการณ์ดังกล่าวเป็นจุดเริ่มที่เราต้องหันกลับมาทบทวนทำความเข้าใจกับเนื้อหาสาระ วิธีการปฏิบัติ และบทบาทของผู้ที่เกี่ยวข้อง เพราะเป็นความรู้สึกนึกคิดของผู้ใช้ KM ซึ่งเป็นบุคคลกลุ่มใหญ่

                        “ผู้ใช้ KM”  ได้มีความรู้สึกยากกับการที่จะต้องบันทึกประสบการณ์ของตนเอง หรือผลงานที่ตนเองได้ปฏิบัติ ทั้งที่คนส่วนใหญ่ก็มีทักษะในการเล่าให้คนอื่นฟังได้อย่างน่าสนใจทั้งเทคนิคการ บรรยาย/พรรณนาให้เห็นภาพพจน์ การชักจูงหรือจูงใจให้ชวนติดตามเรื่องราวต่าง ๆ ได้ค่อนข้างชัดเจน  ฉะนั้น ความมั่นใจในตนองหรือความกลัวที่จะเขียนผิดหลักวิชาการ หรือโดนตำหนิว่า  เขียนไม่ดี เขียนไม่ถูกต้อง จึงเป็นเรื่องของความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนที่ต้องการกำลังใจให้กัน

                        การเขียนผลที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัติ ถ้าเขียนได้เหมือนกับสิ่งที่ได้เล่าให้คนอื่นฟัง ก็คงจะทำให้ “การบันทึก” ของเรื่องราวที่เกิดขึ้นน่าสนใจ ชวนติดตามอ่าน และมองเห็นแง่มุมของประสบการณ์ที่ซ่อนเร้นได้ โดยเจ้าของผลงานก็อยากจะอ่าน อยากจะชื่นชมผลงานเขียนของตนเอง และถ้าได้เติมกำลังใจก็อยากจะเผยแพร่หรือนำเสนอให้คนอื่นได้อ่าน/รู้ด้วยเช่นกัน.

                                      เขียนอย่างที่ทำ.... ทำอย่างที่เขียน

[เกษตร(อยู่)จังหวัด]

• เขียนอย่างที่ทำ เป็นเสห่น์ของคนทำงานนะครับพี่
• ถ้าเขียนอย่างที่คิดเฉย ๆ  จะออกมาแข็งๆ หน่อย
• กำลังพยามยามทำ..และเขียนครับ

[สิงห์ ป่าสัก]

• สวัสดีครับ
• KM ปัญหาคงไม่ได้มีแต่ผู้บริหารนะครับ 
• บางครั้งปัญหาก็เกิดจากตัวเรานั่นเอง เพราะการจัดการความรู้นั้นต้องทำอยู่ในทุกตัวคนอยู่แล้ว
• หากเรามองอย่างเข้าใจย่อมมีทางออกสำหรับเราเสมอ
• สำคัญอยู่ที่เราผู้ปฏิบัติ  ควรบันทึกความรู้จากการที่ได้ปฏิบัติจากหน้างานของแต่ละคนมาแบ่งปันกัน
• จะใช้ช่องทางใดก็ได้ทั้งนั้น
• หากทุกคนปฏิบัติ ก็จะมองออกเองว่าควรเขียน และเขียนอะไร
• เขียนเถอะครับ  การพัฒนาและผลดีย่อมเกิดตามมาเสมอ  อย่างน้อยก็พัฒนาตนเองครับ   ใช้กันลืมก็ยังได้
• หากหลายคนจะรอให้ทุกอย่างลงตัว  พร้อม  ผมคิดว่าคงไม่มีวันได้ทำ-เขียนอย่างแน่นอน
• อิอิ...
• ขอบคุณครับ