เรื่องเล่าจากภาพ : เยี่ยมบ้านผู้พิการ


อุบัติเหตุการขึ้นได้ทุกเวลา ผลกระทบที่ตามมาคือ การสูญเสียที่มากน้อยแตกต่างกันไป

สวัสดีครับ

วันนี้ขอเสนอภาพจากการไปเยี่ยมบ้านผู้พิการประสบอุบัติเหตุจากมอเตอร์ (ที่ปรับแต่งเพิ่มเติมสำหรับเด็กแว้น) ซึ่งได้ขออนุญาตนำบางส่วนของการใช้ชีวิตประจำวัน เพื่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ แสดงให้เห็นถึง การต่อสู้... เพื่อชีวิต...ไม่ท้อถอย อีกรูปแบบหนึ่ง

 

 

ผู้พิการรายนี้ เล่าใช้ฟังว่า ก่อนประสบอุบัติเหตุได้ไปยืมรถมอเตอร์ไซด์ของเพื่อนมาขับ เนื่องจากเพื่อนชอบแต่งมอเตอร์ไซด์(แบบเด็กแว้น เครื่องแรง เสียงดัง) เมื่อเค้ายืมรถมาขับ ทำให้ไม่คุ้นเคยกับสภาพรถ จึงควบคุมรถที่แรงไม่ได้ดีเท่าที่ควร ทำให้เกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บที่กระดูกสันหลัง ส่งผลให้เกิดความพิการท่อนล่างจึงต้องใช้รถเข็นมาจนถึงปัจจุบัน

 

ความพิการอีกอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้น คือ ไม่สามารถการควบคุมการขับถ่ายปัสสาวะได้ กลั้นปัสาวะไม่ได้ ต้องใส่ถุงยางต่อลงถุงเก็บปัสสาวะติดตัว เค้าได้ประยุกต์โดยทำถุงไว้ที่วางเท้าด้านหน้า เพื่อไม่เป็นอุปสรรคเวลาเคลื่อนย้าย และเป็นการป้องกันถุงปัสสาวะฉีกขาดง่าย (บางครั้งถุงด้านหน้านี้ ก็ใช้เป็นที่เก็บยาหรือของใช้จำเป็นที่ต้องหารหยิบจับ)

ข้อคิด : การค้นคิด+ใช้ประสบการณ์ที่มีอยู่ นำมาแก้ปัญหาที่เกิด

 

ผู้พิการรายนี้ เคลื่อนย้ายร่างกายไม่สะดวก อยู่ในบ้านหรือนอนบนเตียง เค้าได้หาไม้ขนาดต่างๆ สั้นบ้างยาวบ้าง เพื่อใช้ช่วยเหลือในการปิดเปิดหน้าต่าง พัดลม สวิทซ์ไฟฟ้าที่อยู่ห่างจากตัว เป็นต้น

ข้อคิด : หาอุปกรณ์อำนวยความสะดวก เท่าที่มีอยู่รอบตัว มาแก้ไขปัญหารอบชีวิต

 

อาชีพ หารายได้ในการดำรงชีวิตอย่างหนึ่ง คือ การค้าขายเครื่องจักสาน ต้องขับรถมอเตอร์ไซด์ประยุกต์สำหรับผู้พิการ จากบ้านพัก เร่ขายสินค้าตามแหล่งชุมชนต่างๆ

ระหว่างทางแรงกระเทือนก็ช่วยกระตุ้นกล้ามเนื้อขา แทนการออกกำลังกาย แต่บางครั้งก็กระตุ้นอาการบาดเจ็บที่กระดูก และบาดแผลที่ช่วงล่าง ทำให้เกิดอาการชาและเจ็บ

 

ของข้างกาย ถังน้ำ (สีชมพู) ที่คว่ำอยู่ และขวดน้ำ ใช้สำหรับล้างทำความสะอาด หลังการขับถ่าย

ข้อคิด : ยาก ลำบาก ไม่สะดวก ติดขัด แต่ไม่ท้อถอย

การมีส่วนร่วมกับสังคม เป็นอาสาสมัครรณรงค์ลดอุบัติเหตุ ในรูปแบบต่าง เช่น ง่วง เมา-ไม่ขับ อุบัติเหตุ สามารถป้องกันได้ ถ้าไม่ประมาท

สรุป

ผู้พิการคนนี้ แสดงให้เห็นการต่อสู้ ที่ไม่ท้อ ไม่ถอย เป็นตัวอย่างของคนสู้ชีวิต อยู่อย่างพอเพียง ไม่ทำตัวให้เป็นภาระของสังคม ไม่ทำให้สังคมเดือดร้อน มีส่วนร่วมในการสร้างสังคม ที่น่ายกย่องคนหนึ่ง

แม้ว่าจะมีความพิการจะเกิดขึ้น แต่ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป

ความยากลำบากและอุปสรรค เป็นสิ่งที่เราต้องต่อสู้ ชีวิตมีความแตกต่างกัน ความอดทน ต่อสู้ ไม่ท้อถอย สร้างคุณค่าชีวิต

เมื่อเกิดปัญหา การใช้ประสบการณ์ การเปลี่ยนมุมมอง เป็นหนทางหนึ่งที่ช่วยได้

ความล้มละลายที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความสิ้นหวัง

การเปลี่ยนความคิด ชีวิต...ก็เปลี่ยน เห็นตัวอย่างเพียงนิด ชีวิต...ก็เปลี่ยน

ชีวิตเรา... ว่ายุ่งยากแล้ว แต่ยังมีชีวิตคนอื่นๆ... ที่ยุ่งยากกว่า

นี่เป็นบางส่วนของชีวิต... ที่นำมาแลกปลี่ยนเรียนรู้ เพื่อสู้กับชีวิตอย่างมีคุณค่า

หมายเลขบันทึก: 280314เขียนเมื่อ 26 กรกฎาคม 2009 11:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:09 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (15)

สวัสดีค่ะ

บางครั้งความคิดชั่วครู่ ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเปลี่ยนไปลักษณะใดค่ะ

เป็นเรื่องที่นำมาเป็นบทเรียนรู้สำหรับวัยรุ่นหรือทุกวัยก็ได้ค่ะ

เรียน อ.สุนันทา

ความคิดชั่วครู่ คิดชั่วแล่น บางครั้ง...ก็ต้องมีเพื่อนคู่คิด เพราะความคิดเป็นนี้ ใช้ข้อมูลน้อย ใช้จิตใจ ความรู้สึก(ส่วนตัวมาก) ขอบคุณ ที่แวะมาเยี่ยม ครับ

ท่านคะ  หน้าท่านเหมือนพระเอกลีซานเลย ทำได้ไง มีคนสังเกตไหมนี่  คริ คริ  ขอบคุณนะคะที่เข้าไปเยี่ยมคะ

ท่านคะ บทความของท่านบทนี้เห็นแล้ว สลดใจกับคนที่พิการเพราะรถมอเตอร์ไซค์  ขาดสตินิด ชีวิตเปลี่ยนคะ

แต่ก็ขอชื่นชม ที่ความพิการของเขา ไม่ได้ทำให้เขาย่อท้อ

ชีวิตต้องดำเนินต่อไปตามแบบฉบับของตนเอง ยอมรับความผิดพลาด

แล้วเริ่มรับได้ พร้อมที่จะปรับเปลี่ยนความเปลี่ยนแปลง

ขอชมเชยท่านที่นำภาพ พร้อมเรื่องราวมาสะกิดใจ ให้ได้คิด

คนเราจะต้องไม่ย่อท้อ  เพราะคนพิการเขายังสู้เลย  สู้ สู้คะ

มาอ่านบล็อกท่านครั้งใดไม่เคยผิดหวังซักที  แต่ท่านไม่มาทักทายสุเลย  ตามหาบล็อคท่านไม่ได้คะ  แต่ครั้งนีมีหนึ่งครั้งพอจำได้ที่ท่านไปเยี่ยม ถ้าคิดถึงก็คงต้องตามจากบล็อกวิชาตลกนี้ของสุแหละคะ

        ถ้าอยากให้อ่านเยี่ยมคืน  มาเยี่ยมบ้างนะคะ จะได้รู้

 

สวัสดีค่ะ

  • ครูแอนอยากบอกจากใจจริงค่ะว่า....
  •  "รู้สึกอยากคารวะท่านผู้พิการท่านนี้ด้วยใจ...นับถือจริงๆ"
  • เค้าสู้...โดยไม่ท้อกับสภาพทางร่างกายเค้าเลยนะคะ
  • ขอบคุณสำหรับข้อคิดจากบันทึกนี้นะคะ
  • มัทำให้ครูแอนรู้สึกว่าเราเองไม่ควรท้อกับเรื่องใดๆ เพราะเรามีร่างกายครบทุกอย่าง  ขนาดเค้ายังสู้เลย...เห็นมั๊ยล่ะค่ะนั่น...
  • สุดยอดจริงๆ ....นับถือๆ
  • ขอให้เค้าผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆ นะคะ
  • อ้อ..อาจารย์ก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะอาจารย์

  • อาจารย์เปลี่ยนภาพ...มีความเห็นเหมือนพี่สุเม้นท์ไว้ค่ะ
  • เป็นกิจกรรมจิตสาธารณะที่เป็นผลดีทั้งผู้ถูกเยี่ยม ให้กำลังใจ
  • และเป็นผลดีต่อผู้อื่น ๆ ให้มีสติ รู้คิด และระมัดระวัง ไม่ประมาทได้อีกด้วยนะคะ
  • ขอขอบพระคุณค่ะ

เรียน คุณสุ มหาวิทยาลัยชีวิต

มีคนบอกว่าลูกสาวกำลังโต ให้ทำหน้าตาดุๆไว้ เลยทดลอง ครับ แต่หน้าไปเหมือนเกาหลีซะได้ ครับ

เมื่อเกิดอุบัติเหตุแล้ว มักมีผลที่เกิดขึ้นตามมาหลายอย่าง กฏหมายห้ามโทรศัพท์ระหว่างขับขี่ ชาวไทยหลายคนไม่สรใจ แยกสติ แยกความสนใจ น่าเป็นห่วง ยังประมาทกันอยู่

ตอนนี้ได้เข้าไปเยี่ยม เพราะตาม Blog ของคุณสุ เจอ แล้ว คงได้ไปเยี่ยมบ่อยๆ ครับ

เรียน คุณครูแอน และคุณครูคิม

การสู้...ไม่ย่อท้อ การมีกำลังใจ...ในการมีชีวิตอยู่ การสร้างจิตที่บริการ...สังคม การให้กำลังใจกันและกัน เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดการเรียนรู้และสร้างพลังความสุขให้กับโลก ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม

อ่านบทความอาจารย์แล้วมีกำลังใจดีนะค่ะ

ซึ่งเวลาคนเราอ่อนแอหาที่พึ่งไม่ได้บทความดีๆๆคำพูดดีๆๆกำลังใจดีๆ

จะทำให้เราก้าวผ่านมันไปได้ กับความวุ่นวายของสังคมที่เราเอาใจไปจับกับมัน

ขอให้บทความดีๆๆเหล่านี้ มีต่อๆๆไปเพื่อเป็นกำลังใจแก่ศิษย์ได้ก้าวเดินอย่างมั่นคง

และเป็นบุคลากรที่มีคุณภาพต่อไป

มาชม

ลีลาชีวิตหนึ่งที่รู้ซึ้งถึงวิถีชีวิตนะครับผม

สวัสดีค่ะอาจารย์

ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรื่องเล่าดีๆ มีสาระและข้อคิด และขอเป็นกำลังใจให้ผู้พิการทุกท่านสู้ชีวิตต่อไปอย่างเบิกบาน..อย่าท้อและมีขอให้มีความสุขตามสภาพนะคะ..เราคนดีๆที่ไม่พิการควรนำบทเรียนมาเตือนตน..อย่าประมาท..และเห็นคุณค่าของการมีชีวิต ทำประโยชน์ให้มากที่สุด..

เรียน คุณTiti อ.อุทัย และ คุณฐิตินันท์

การดำรงชีวิตของเรา บางครั้งก็มีอุปสรรค ไม่ราบรื่น บีบคั้น กดดัน การที่เราได้ประสบ กับสิ่งเหล่านี้ ทำให้ได้เรียนรู้ ได้ผ่าฟัน ถือได้ว่าเป็นพลังเสริมให้กับชีวิต ไม่เกิด ไม่รู้ ไม่ดู ไม่เห็น ขอให้มีความสุขและสนุกกับการต่อสู้ เพื่อคุณค่าของชีวิตต่อไป ครับ

  • ชีวิตเรา... ว่ายุ่งยากแล้ว แต่ยังมีชีวิตคนอื่นๆ... ที่ยุ่งยากกว่า
  • ความล้มละลายที่สุดในชีวิตเรา ก็คือ ความสิ้นหวัง

ข้อคิดนี้เป็นกำลังใจให้ยามท้อแท้ได้เป็นอย่างดีค่ะ ขอบคุณคนเล่าเรื่องนะคะ ที่นำเรื่องราวดีดี มาฝากกัน

เป็นแง่มุมหนึ่งการดูแลลูกเมือยามเติบใหญ่ครับ

ตามใจลูก อยากให้ลูกมีเหมือนเพือน

แต่ไม่มองถึงความจริงว่า ได้ทำร้ายลูก

ไปครึ่งชึวิตแล้ว พ่อ แม่ ควรทำใจแข็งซักนิด

ดุซักหน่อย ห้ามปรามบ้างเป็นบ้างครั้ง

แง่ของการต่อสู้และอดทนการปรับตัว

เป็นตัวอย่างได้ดีครับ

ภาพสอนใจ ให้ไตร่ตรองการดำเนินชีวิต

เรียน คุณศิริพร และ คุณ Top

ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม และเพิ่มเติมเนื้อหาที่นำเสนอของผม

<p>ขอบคุณคะสำหรับความรู้และข้อคิดดีๆมีประโยชน์มากคะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท