สวัสดีค่ะ
บางครั้งความคิดชั่วครู่ ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะเปลี่ยนไปลักษณะใดค่ะ
เป็นเรื่องที่นำมาเป็นบทเรียนรู้สำหรับวัยรุ่นหรือทุกวัยก็ได้ค่ะ
เรียน อ.สุนันทา
ความคิดชั่วครู่ คิดชั่วแล่น บางครั้ง...ก็ต้องมีเพื่อนคู่คิด เพราะความคิดเป็นนี้ ใช้ข้อมูลน้อย ใช้จิตใจ ความรู้สึก(ส่วนตัวมาก) ขอบคุณ ที่แวะมาเยี่ยม ครับ
ท่านคะ หน้าท่านเหมือนพระเอกลีซานเลย ทำได้ไง มีคนสังเกตไหมนี่ คริ คริ ขอบคุณนะคะที่เข้าไปเยี่ยมคะ
ท่านคะ บทความของท่านบทนี้เห็นแล้ว สลดใจกับคนที่พิการเพราะรถมอเตอร์ไซค์ ขาดสตินิด ชีวิตเปลี่ยนคะ
แต่ก็ขอชื่นชม ที่ความพิการของเขา ไม่ได้ทำให้เขาย่อท้อ
ชีวิตต้องดำเนินต่อไปตามแบบฉบับของตนเอง ยอมรับความผิดพลาด
แล้วเริ่มรับได้ พร้อมที่จะปรับเปลี่ยนความเปลี่ยนแปลง
ขอชมเชยท่านที่นำภาพ พร้อมเรื่องราวมาสะกิดใจ ให้ได้คิด
คนเราจะต้องไม่ย่อท้อ เพราะคนพิการเขายังสู้เลย สู้ สู้คะ
มาอ่านบล็อกท่านครั้งใดไม่เคยผิดหวังซักที แต่ท่านไม่มาทักทายสุเลย ตามหาบล็อคท่านไม่ได้คะ แต่ครั้งนีมีหนึ่งครั้งพอจำได้ที่ท่านไปเยี่ยม ถ้าคิดถึงก็คงต้องตามจากบล็อกวิชาตลกนี้ของสุแหละคะ
ถ้าอยากให้อ่านเยี่ยมคืน มาเยี่ยมบ้างนะคะ จะได้รู้
สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
เรียน คุณสุ มหาวิทยาลัยชีวิต
มีคนบอกว่าลูกสาวกำลังโต ให้ทำหน้าตาดุๆไว้ เลยทดลอง ครับ แต่หน้าไปเหมือนเกาหลีซะได้ ครับ
เมื่อเกิดอุบัติเหตุแล้ว มักมีผลที่เกิดขึ้นตามมาหลายอย่าง กฏหมายห้ามโทรศัพท์ระหว่างขับขี่ ชาวไทยหลายคนไม่สรใจ แยกสติ แยกความสนใจ น่าเป็นห่วง ยังประมาทกันอยู่
ตอนนี้ได้เข้าไปเยี่ยม เพราะตาม Blog ของคุณสุ เจอ แล้ว คงได้ไปเยี่ยมบ่อยๆ ครับ
เรียน คุณครูแอน และคุณครูคิม
การสู้...ไม่ย่อท้อ การมีกำลังใจ...ในการมีชีวิตอยู่ การสร้างจิตที่บริการ...สังคม การให้กำลังใจกันและกัน เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดการเรียนรู้และสร้างพลังความสุขให้กับโลก ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม
อ่านบทความอาจารย์แล้วมีกำลังใจดีนะค่ะ
ซึ่งเวลาคนเราอ่อนแอหาที่พึ่งไม่ได้บทความดีๆๆคำพูดดีๆๆกำลังใจดีๆ
จะทำให้เราก้าวผ่านมันไปได้ กับความวุ่นวายของสังคมที่เราเอาใจไปจับกับมัน
ขอให้บทความดีๆๆเหล่านี้ มีต่อๆๆไปเพื่อเป็นกำลังใจแก่ศิษย์ได้ก้าวเดินอย่างมั่นคง
และเป็นบุคลากรที่มีคุณภาพต่อไป
มาชม
ลีลาชีวิตหนึ่งที่รู้ซึ้งถึงวิถีชีวิตนะครับผม
สวัสดีค่ะอาจารย์
ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรื่องเล่าดีๆ มีสาระและข้อคิด และขอเป็นกำลังใจให้ผู้พิการทุกท่านสู้ชีวิตต่อไปอย่างเบิกบาน..อย่าท้อและมีขอให้มีความสุขตามสภาพนะคะ..เราคนดีๆที่ไม่พิการควรนำบทเรียนมาเตือนตน..อย่าประมาท..และเห็นคุณค่าของการมีชีวิต ทำประโยชน์ให้มากที่สุด..
เรียน คุณTiti อ.อุทัย และ คุณฐิตินันท์
การดำรงชีวิตของเรา บางครั้งก็มีอุปสรรค ไม่ราบรื่น บีบคั้น กดดัน การที่เราได้ประสบ กับสิ่งเหล่านี้ ทำให้ได้เรียนรู้ ได้ผ่าฟัน ถือได้ว่าเป็นพลังเสริมให้กับชีวิต ไม่เกิด ไม่รู้ ไม่ดู ไม่เห็น ขอให้มีความสุขและสนุกกับการต่อสู้ เพื่อคุณค่าของชีวิตต่อไป ครับ
ข้อคิดนี้เป็นกำลังใจให้ยามท้อแท้ได้เป็นอย่างดีค่ะ ขอบคุณคนเล่าเรื่องนะคะ ที่นำเรื่องราวดีดี มาฝากกัน
เป็นแง่มุมหนึ่งการดูแลลูกเมือยามเติบใหญ่ครับ
ตามใจลูก อยากให้ลูกมีเหมือนเพือน
แต่ไม่มองถึงความจริงว่า ได้ทำร้ายลูก
ไปครึ่งชึวิตแล้ว พ่อ แม่ ควรทำใจแข็งซักนิด
ดุซักหน่อย ห้ามปรามบ้างเป็นบ้างครั้ง
แง่ของการต่อสู้และอดทนการปรับตัว
เป็นตัวอย่างได้ดีครับ
ภาพสอนใจ ให้ไตร่ตรองการดำเนินชีวิต
เรียน คุณศิริพร และ คุณ Top
ขอบคุณครับที่แวะมาเยี่ยม และเพิ่มเติมเนื้อหาที่นำเสนอของผม
<p>ขอบคุณคะสำหรับความรู้และข้อคิดดีๆมีประโยชน์มากคะ