สองอาทิตย์กว่า ๆ กับการทำงานในผืนดินใกล้ ๆ เมืองหลวงนี้ ถ้าสังเกตุให้ดีทุก ๆ วินาทีเป็น "ความสุข..."
การทำงานนั้นแท้ที่จริงเป็น "สุข" อย่างยิ่ง
เราทุก ๆ ลมหายใจที่เราได้ทำงาน คิดงาน เห็นงาน จิตใจนั้นจดจ่อและมุ่งอยู่ที่งาน ไม่ว่าเรา ไม่ว่าเขา (ช่าง) ต่างก็ขมี ขมัน ทำงานกันอย่างทุ่มเท
แต่จุดมุ่งหมายในการทำงานของเราและเขาต่างกัน ความสุขของเรา "สุขเสมอ" เพราะเราทำไปนั้น "ไม่ได้หวังเอาอะไร..."
แต่เขา (ช่าง) เริ่มมีความทุกข์ใจ เพราะเขาทั้งหลายทำไปเพื่อได้ "เงิน"
การมีชีวิตอยู่ เพื่อทำความดี เพื่อเสียสละ "มีสุขอย่างยิ่ง"
การมีชีวิตอยู่ เพื่อเงิน เพื่อทรัพย์สิน "เป็นทุกข์ในทุกลมหายใจ..."
เวลาเราทำงาน เราทำเต็มที่ ไม่มีข้อจำกัดเรื่องเวลา เรื่องที่ว่าทำแล้วจะคุ้มหรือไม่คุ้มกับค่าแรง การทำงานอย่างนี้ เบา สบาย ไม่ปวดหัว ปวดสมอง ไม่ต้องคิดว่าทำงานนี้ได้เท่านี้ ทำงานนั้นได้เท่านั้น ทำตอนนี้จะหมดเวลาหรือยัง มีอะไรก็ทำไป ทำไป "สบาย สบาย..."
แต่การทำงานเพื่อเงิน เพื่อรายได้ มือก็ทำ "หัวต้องคิด"
คิดว่าอันนี้คุ้มไหม ทำอะไรจะได้เงินมากกว่านี้
ทำงานนี้ได้เงินน้อย เงินไม่พอนะ หรือได้เงินเยอะแล้วจะใช้จ่ายอะไรเพื่อเสริมสร้างอุปนิสัย "กิน กาม และเกียรติ..."
การทำงานถ้าหากเราเน้นเนื้องานเป็นที่ตั้ง และปราศจากความมุ่งหวังใน "เงิน" แล้ว การงานทุกอย่างนั้นคือ "ความสุข"
สุขที่ได้ทำ สุขที่ได้สร้าง สุขที่ได้ล้าง สุขเสมอไม่เลือนลาง หากจิตใจตั้งมั่นใน "ความดี..."
ตั้งใจให้ตรง ให้มั่นคง ตรงที่ "ทำความดี" ในทุก ๆ วินาที แล้วชีวิตนี้จักสุขพลัน...
สวัสดีครับ