สวัสดี ครับ อาจารย์
|
นายประจักษ์~natadee |
พ.พึ่ง เป็นช่วงเวลาที่อาจจะหลุดพ้นจากความทรงจำ ...ของใครบางคน ลืมไปว่า...เราพึ่งใครบ้าง....ใครกันหนอ เป็นช่วงเวลาที่เหนื่อยแสนสาหัส สำหรับใครบางคน.....และเป็นช่วงเวลาที่ หัวใจมีแต่รอยยิ้ม...สำหรับใครคนหนึ่ง
อดยิ้มมุมปาก...ไม่ได้ว่า...
รูปที่เราอยู่ในอ้อมอกอุ่น นอนยิ้มอย่างมีความสุขนั้น....ถูกเคลือบด้วยหัวใจของใครคนนั้น
เติบโตขึ้น เข้าสู่ พ.เพียร (ฮุย...เลฮุย....) วันนี้ผมอ่านบันทึกทางการศึกษาหลาย ๆ บันทึก
บันทึกของคนในวงการศึกษาเนี่ย....ไม่เคยหลุดพ้นเรื่องของวัยนี้เลยนะครับ...ทำไม บันทึกเหล่านี้ถึงมีจิตสำนึกของความเป็นครู ที่มีตัวตนอยู่จริง... ยิ่งนัก(ยกเว้น...คนในวงการศึกษาบางคน ถึงมีตัวตนอยู่จริง..แต่กลับไร้ซึ่งหัวใจของการให้)
มีบันทึกของคนในวงการศึกษา ท่านหนึ่ง ที่นำเรื่องของจิตวิญญานของความเป็นครูที่แท้จริง...มาตีแผ่
มีถ้อยคำอยู่ถ้อยคำหนึ่ง...ประมาณนี้ ครับ "ผมต้องขอรับผิดแทนศิษย์ผมด้วย ...เป็นเพราะผมอบรมสั่งสอนศิษย์ของผมไม่ดีเอง"
เป็นถ้อยคำที่บ่งชี้..จิตวิญญานของคนเป็นครูได้อย่างหาที่ติมิได้....
......
วัยนี่ก็จะมีความสุข ถ้ามีครูคอยประคับประคอง เขาเหล่านั้นให้ไปถึงฝั่งฝัน(แต่มีข้อแม้อยู่เพียงนิดว่า...คุณต้อง พ.เพียร)
พ.พบ ผมอยู่วัยนี้....แต่ก็อดเสียดายเวลาที่สูญเสียไปก่อนหน้านี้ไม่ได้ เช่นเดียวกับอาจารย์เหมือนกัน ครับ(หรือว่า เราจะไปซื้อเวลากันดีมั้ย...ครับอาจารย์ ที่เทพแห่งกาลเวลา....)
อาจารย์ครับ....อาจารย์มาอยู่ตรงนี้ ได้ เป็นที่น่าภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่งครับ....เพราะ พ.พักของอาจารย์ มีอะไรที่เริ่มต้นได้ หลาย ๆ อย่างในชีวิตอาจารย์เลยทีเดียว
ผู้อาจเดาแทน ความคิดของอาจารย์ว่า....อาจารย์ได้จดบันทึก สิ่งที่อาจารย์อยากทำจากนี้ต่อไป...ในชีวิตของอาจารย์อย่างมากมาย
ชีวิตมีสิ่งที่มีค่า รออาจารย์ ค้นหาอยู่อย่างน่าตื่นเต้น และท้าทาย
ผมชอบ ประโยคนี้มาก ครับ
ด้วยความระลึกถึง