กลับมาเก็บความรู้สึกไปกับเวลา

เวลาที่เหลือช่างมีค่ามากมาย..เพราะเข็มเวลามันเดินหน้าทุกวินาที

เวลาที่ห่างหายไป

สังเกตุเห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่มันเกิดขึ้นเป็นไป(ทุกอย่างรอบ ๆ ตัว)

เกิดความรู้สึกเหมือนกับว่าคนเรายิ่งได้รู้อะไรมากมายหลากหลาย

ยิ่งทำให้เราได้ค้นพบกับความหมายใหม่ของคำว่า" ชีวิต "แบบไม่รู้จักจบสิ้น

การเดินทางของเวลามันดูรวดเร็วจริง ๆ

"เวลามันได้ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อตรงโดยไม่เคยคิดจะรอผู้ใดหน้าไหนเอาเสียเลย"

มันรวดเร็วเสียจนน่าใจหายใจคว่ำ...มันเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ ให้เปลี่ยนแปลงไปได้ไม่เว้นแต่ละวัน

แม้กระทั้งตัวเราเองยังรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างที่เกิดกับตัวเราเอง

ทั้งร่างกายและจิตใจ เกิดอารมณ์ปรุงแต่งมากมาย ให้ทบทวน   ให้เข้าใจ  อย่างไม่แน่ใจ 

เกิดความกลัวบ้าง  กล้าบ้าง ฯลฯ  อารมณ์เหล่านี้มันไม่เคยหยุดนิ่งภายในตัวตนของคน

และดูเหมือนทุกอย่างล้วนหลอมรวมเข้ากับกาลเวลา จนสั่งสมมันเข้ารวมเป็นประสบการณ์ชีวิต

จะเรียกว่า "ความเข้าใจ หรือว่าเป็นความเย็นชาก็ไม่อาจเข้าใจแน่ชัดนัก"

 มันเป็นความสับสนของคนคนหนึ่งที่จะต้องค้นหาคำตอบให้กับตัวเองต่อไป

ผมพยายามตั้งคำถามกับตัวเองว่า " ผมเกิดมาเพื่อแสวงหาสิ่งใดอยู่ "คำตอบก็คือ " ไม่รู้ "

รู้เพียงแต่ว่าเมื่อยังมีลมหายใจอยู่จะต้องใช่ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขและคุ้มค้าที่ได้เกิดมาเป็นคน

ไม่คิดไปเบียดเบียนผู้ใด และจะทรงสภาพการเป็นคนดีของสังคมไว้จงได้ ได้แค่นี้ผมก็พอใจแล้วครับ..