เมื่อสี่สิบปีที่แล้วมีเพลงๆหนึ่งชื่อว่าสอยดาวร้องโดยสุเทพ วงค์กำแหงเป็นเพลงฮิตเพลงหนึ่งในสมัยนั้น.........บรรยายถึงความรักที่เป็นทุกข์เพราะหญิงที่ตนรักอยากได้ดวงดาวไว้ครอบครอง..ตนจึงต้องทุกข์ระทมยื่นมือยื่นไม้จนมือยื่นยาวแต่ดวงดาวมิมา.....คนรักที่จากไปเพราะตัวเขาไม่มีดวงดารา..ความต้องการของยายธีเวลานี้..ถ้าทำเป็นก็อาจจะได้บรรยากาศขึ้นอีกหน่อยมีเพลงเป็นฉากหลังแต่ทำไม่เป็น..อยากจะเรียนถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าแก่เกินเรียนหรือเปล่า..อ้ายกดเข้ากดออกเนียะ...ดีหน่อยที่นี่(ยุโรป)ข้างบ้านมีบ้านที่นี่เขาเรียกว่า "บ้านสำหรับคนหลายรุ่น" เด็ก ผู้ใหญ่ คนแก่ ....แม่บ้าน สามารถมานั่งถก กินกาแฟอาหาร เรียนภาษา คอมหรืออื่นๆ..มีสถานที่เล่นและเรียนสำหรับเด็ก...แลกเปลี่ยนเรียนรู้...ปิดช่องว่างด้วยตนเอง......ชุมชนที่นี่...ไม่ได้คอยให้ใครมาตอบสนองความต้องการของตนโดยยื่นมือไปสอยดาว......สิ่งที่ได้มากับความต้องการคือการปฏิบัติกับสิ่งที่สัมผัสได้
จองค่ายหน้านะครับ ...