บันทึกเพื่อความเข้าใจ

เป็นการเขียนกับตัวเองครับ

ความเข้าใจและเห็นใจ

ผมสังเกตเห็นผู้คนหลายคนที่ดิ้นร้นให้ยืนหยัดอยู่ในสังคมอย่างมีเกียรติและมีศักดิ์ศรี

บ้างก็ปีนป่าย หาเกียรติยศ ใน ลาภ ยศ สรรเสริญ ชื่อเสียงเงินทอง ยิ่งมีมากเท่าใดก็ยิ่งดี

แต่สำหรับคนหาเช้ากินค่ำแล้ว...

สิ่งเหล่านั้นมีน้อยคนนักที่จะไขว่คว้ามันมาได้

อย่าว่าแต่เกียรติเลยครับ...

แค่ศักดิ์ศรีความเป็นคนยังไม่ค่อยจะเข้าใจความหมายนี้สักเท่าไร

วัน ๆ คิดแต่เพียงว่าจะเอาอะไรกินอะไรใช้

ยุคสมัยที่สังคมจะต้องดิ้นร้นอย่างชนิดที่เรียกว่า

“ปากกัดตีนถีบ” อีกสองมือใช้ยื้อแย้งไขว่คว้า

เท้าอีกข้างก็เขย่งตัวเพื่อให้หลุดพ้นจากความอดอยากยากเข็ญ

คำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศจึงไม่ต้องไปพูดถึง

ไม่ใช้ผมกล่าวอ้างอย่างลอย ๆ

ท่านต้องได้สัมผัสด้วยตัวท่านเอง

แล้วท่านจะลึกซึ้งถึงความหิวความทุกข์เข็ญที่แท้จริง

หากท่านยังอยู่ห่างพ้นจากหวงสำนึก

ท่านก็จะไม่มีวันได้รับรู้ชีวิตอีกด้านหนึ่ง

ที่มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ท่านเป็นอยู่

และมันจะเป็นตัวแบ่งกั้นจากความเห็นใจและเข้าใจในที่สุด

เกิดมาบนโลกนี้มีแค่ตัวเปล่าเมื่อเติบโตเจริญกาลต่างก็แสวงหาสิ่งมาประเทืองตน

เพียงเพื่ออยู่รอดหรืออยู่อย่างภาคภูมิล่ำซำ

โชคชะตาของผู้คนนั้นต่างกันนัก เพียบพร้อม ขัดสน

พบเจอ พลัดพราก ผิดหวัง สมหวัง ลำบาก สุขสบาย

หากเราต้องพบกับความทุกข์ที่มันมาเกาะกุมจิตใจ

สิ่งเดี่ยวที่ทำได้คือการหลอกตัวเอง

การเสแสร้งแกล้งสุข แต่แววตากับแฝงนัยยะทางใจเราเสมอ

บ่อยครั้งนะที่บอกกับตัวเองว่า ความสุข ทุกข์ล้วนอยู่ที่ใจ

แต่ทำไมเราถึงทำใจให้เป็นสุขได้ไม่ถึง 1 ยามสักที

เขียนใน GotoKnow โดย คนไร้ใบ
ใน มุมประมาณนี้

คำสำคัญ (Tags): #ไร้สุข

หมายเลขบันทึก: 260575เขียนเมื่อ 12 พฤษภาคม 2009 04:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:44 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน