เมื่อถึง "เวลา" หนึ่งเราก็ต้อง "ปล่อยวาง" อย่าง "เบา" ๆ ...
...เมื่อ "เหตุ" และ "ปัจจัย" ทำให้ตัวเราต้องไป "เกี่ยวข้อง" กับบุคคลอื่น...
...ย่อมเกิดความ "สัมพันธ์" และ "ผูกพัน" กันในความรู้สึก...
...ความ "ห่วงใย" และการ "ใส่ใจ" ในความเป็นไปของกันและกันย่อมเกิดขึ้น...
...หลาย ๆ ครั้งที่เรามัก "สะกิด" เพื่อเตือน "ใจ" ในหนทางที่กำลังเดิน...
...หลาย ๆ ครั้งที่เรามัก "บอกกล่าว" ในบางเรื่องราวที่กำลังคิด...
...ด้วยเกรงว่าอาจจะกำลัง "หลง" และ "เพลิน" บน "วิถี" ที่ได้เลือก...
...แต่ชีวิตของแต่ละคนก็ต้องก้าวเดินไปตาม "เหตุ" และ "ปัจจัย" ของคน ๆ นั้น...
...และเมื่อถึง "เวลา" หนึ่งเราก็ต้อง "ปล่อยวาง" เรื่องราวเหล่านี้ลงอย่าง "เบา" ๆ ...
ความเห็น (32)
ขอบคุณข้อคิดเย็นจิตค่ะ
ถึงเวลาต้องปล่อยวางลงอย่างเบาๆ เพราะเรายังเหลือเยื่อใยบางๆอยู่
ขอบคุณข้อคิด สำหรับการปล่อยวางค่ะ
...จริง ก็ไม่รู้จะแบกันทำไม ... หนักอย่างนี้ อิอิ
ครับ...พี่ครูต้อย 
วางลงเบา ๆ ด้วยเยื่อใยบาง ๆ ครับผม...
ขอบคุณมากครับ...
ครับ...คุณครูเอ 
ถือไว้หากยังพอมีแรงครับ...
เมื่อรู้สึกว่าหนักเกินก็เลือกที่จะปล่อยวางครับผม...
ขอบคุณมากครับผม...
ปล.ครูเอ สบายดีนะครับ...
ตามมาอ่านข้อคิดดี ๆ ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
ครับ...คุณศรีวิรัตน์ 
ขอบคุณเช่นกันครับผม...
ตอนนี้ก็กำลังแบกไว้หลายอย่าง..หลายเรื่องราวค่ะ..
ถึงเวลาวางเมื่อไหร่..จะวางค่ะ..แต่วางแบบเบาๆเนี่ย..ทำยังไงคะ
หนีไปเลย..หรือ wean off(ค่อยๆถอย)ค่ะ..หรือยังไง???
ขอบคุณค่ะ..
น่าจะนำไปใช้แก้ปัญหาของพี่ได้นะ จากบันทึกนี้ค่ะ
ครับ...คุณลดา 
วาง "เบา" ๆ ในที่นี่หมายถึงวางลงด้วย "ใจ" เบา ๆ นะครับ...
การแบกรับเรื่องราวไว้มากมาย มันเป็น "สภาวะ" ที่ใจเรา "หนัก" นะครับ...
เมื่อถึงเวลาหนึ่งที่เรารู้สึกว่ามันหนักเกินไปแล้ว เราก็ค่อย ๆ วางลงอย่างเบา ๆ ครับผม...
ขอบคุณมากครับ...
ครับ...พี่แก้ว 
ทุกอาชีพจำเป็นต้องก้าวข้ามความเหลื่อมล้ำทางความรู้นะครับ...
ขอบคุณครับผม...
สมกับเรียนจิตวิทยาจริงๆบังเรา และขอมอบปรัชญาดุษฎีบัณฑิตให้อีกใบครับ อิอิ ว่าแต่ "ผูกพัน" เขียนแบบนี้ครับ อิอิ
ครับ...เด๊ะ 
เรียนจิตวิทยาแต่ตกภาษาไทยครับ เขียนผิดบ่อยมาก...
ไปแก้ในบันทึกก่อนครับ...
ขอบคุณครับผม...
เห็นด้วยค่ะ เมื่อปล่อยวางทุกอย่างจะผ่อนคลายค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ครับ...น้องลูกปลา
ปล่อยวางเพื่อการผ่อนคลายครับ...
ขอบคุณครับผม...
บางครั้ง เราคิดว่า เราปล่อยวาง แต่ที่จริง เราอาจจะเปลี่ยนที่แบก ก็ได้นะครับ
- คิดถึงนิทานเซ็นเรื่อง พระอุ้มผู้หญิงข้ามสะพาน
ครับ...อ. หมอเต็มศักดิ์ 
น่าสนใจนะครับ อาจจะเป็นแค่การเปลี่ยนที่แบก...
แต่ผมว่าก็ดีหน่อยนะครับ...
อย่างน้อยเราก็วางลงก่อนนะครับ แล้วจึงค่อยแบกใหม่แต่เปลี่ยนที่...
ขอบคุณมากครับผม...
สวัสดีค่ะ
- ขอขอบคุณบันทึกที่ได้รู้
- หลังจากอ่านแล้ว..ก็ได้คิดค่ะ
- จะให้ดี..ต้องนำไปฝึกนะคะ
วางลงเบา ๆ ด้วยเยื่อใยบาง ๆ ครับผม...
โอ๊ย.........มัก(ชอบ)หลายๆครับพี่ดิเรก :)
ฝันดีนะครับพี่
เห็นด้วยอย่างยิ่งยวดค่ะ บางครั้งเราหวังดีกับคนอื่นเกินไปจนทุกข์เอง
คุณถ่ายรูปได้สวยมากค่ะ ดูแล้วรู้สึกว่ามีความรู้สึกเหมือนรูปมีชีวิต
ครับ...พี่คิม 
เห็นด้วยเลยครับ...
"รู้" "คิด" แล้วต้องนำไป "ฝึกฝน" ด้วยนะครับ...
ขอบคุณครับผม...
ครับ...น้องเดย์ 
ฝันดีเช่นกันครับ...
ตามไปเที่ยวด้วยกันแล้ว ตามมาเยี่ยมกันที่บันทึกนี้อีก...
ขอบคุณหลาย ๆ ครับ...
ครับ...น้อง papergirl 
"ห่วงใย" "ใส่ใจ" และ "หวังดี" กับคนอื่นแต่พอดีนะครับ...
มากกว่านั้นก็ "ปล่อยวาง" ครับผม...
ขอบคุณมากครับ...
Tom_ChumChon
เมื่อชีวิตของแต่ละคนก็ต้องก้าวเดินไปตาม "เหตุ" และ "ปัจจัย" ของคน ๆ นั้น...
...และเมื่อถึง "เวลา" หนึ่งเราก็ต้อง "ปล่อยวาง" เรื่องราวเหล่านี้ลงอย่าง "เบา" ๆ ...
เมื่อทราบเหตุ และปัจจัย แล้วน่าจะใช้ สมาธิ สติ เรียบเรียงเหตุการณ์ปัญหาที่เกิดขึ้น
สาเหตุเกิดจากอะไร ควรจะแก้ไขยังไง แล้วค่อยๆ แก้ไข ไปตามstep น่าจะเหมาะสมกับคำว่า ปล่อยว่าง อย่างเบาๆ (คือการที่เราค่อยๆ แก้ไขงาน แก้ไขปัญหา)อย่าหาทางออก เช่น การหนีปัญหานะครับผม
เมื่อเจอปัญหาหนักๆ ขอให้นั่ง ทำสมาธิ สร้างสติ ปัญญาเกิด รับรองทุกคนจะรู้ถึงคำว่า
"ปล่อยวาง อย่างเบาๆ" (ไม่รู้จะใช่หรือเปล่านะ แต่ว่าผมปฏิบัติแบบนี้มาเรื่อยๆ)
เพราะชีวิตดิ้นรนมาตั้งแต่เด็กๆ อยู่ในพื้นฐานครอบครัวที่มีปัญหามา สร้างฐานะมาด้วยตัวเอง
หนึ่งสมอง สองมือ ต้องไขว่คว้า
เมื่อมีปัญหา ขึ้นมา ต้องแก้ไข
เหนื่อยและท้อ ขอพักหน่อย ไม่เป็นไร
ให้มีแรง ลุกขึ้นใหม่ ได้อีกครา
ครับ...คุณ Tom_ChumChon
หนึ่งสมอง สองมือ ต้องไขว่คว้า เมื่อมีปัญหา ขึ้นมา ต้องแก้ไข เหนื่อยและท้อ ขอพักหน่อย ไม่เป็นไร ให้มีแรง ลุกขึ้นใหม่ ได้อีกครา ขอบคุณบทกลอนที่นำมาฝากกันครับ... ถ้าเป็นเรื่องราวของปัญหา ผมเห็นด้วยเลยครับว่า ควรทบทวนหาสาเหตุของปัญหา และหาทางแก้ไขครับ... ในส่วนประเด็นของความห่วงใย ใส่ใจ ผมมองว่าทำควรมีในระดับที่พอดี หากมาเกินไปก็ควรปล่อยวางลงครับผม... ขอบคุณมากครับ... ปล. คุณ Tom น่าจะเขียนเรื่องราวลงบันทึกเพื่อแลกเปลี่ยน เรียนรู้ และแบ่งปันกันน่าจะดีนะครับ...
Tom_ChumChon
ขอเป็นคนอ่าน ดีกว่า ครับ ขอบคุณด้วยใจจริงๆ นะครับ ที่นำมาแบ่งปัน และให้ผมได้อ่าน ได้ข้อคิด ได้ความรู้ และน่าอ่านน่าติดตาม ดีมากครับ
บอกตรงๆ ผมไม่เก่งภาษาอังกฤษ เขียนไม่ได้ แปลไม่เป็น...
ตอนมีเวลาเรียน แต่ดันไม่มีเงิน ตอนมีเงิน แต่ดันไม่มีเวลาเรียน ^_^
ขอเรียนรู้ค้นหาไปเรื่อยๆ ดีกว่า สักวันถ้าพร้อมและมีโอกาส จะฝึกเขียนให้ได้
เพราะไม่มีสิ่งไหนที่ทำไม่ได้ ขนาดภูเขาที่สูงที่สุด ก็ยังมีคนปีนป่ายขึ้นไปปักธงได้
ดวงจันทร์ที่เราได้แต่แหงนหน้ามอง ก็ยังมีคนสามารถไปฝากรอยเท้าเอาไว้เลย เน๊าะ
ในส่วนประเด็นของความห่วงใย ใส่ใจ...
เราควรจะห่วงใย ตัวเอง ก่อนจะห่วงใย คนอื่น
เราควรใส่ใจตัวเอง ก่อนจะ ใส่ใจ คนอื่น
เราควรรักตัวเอง ก่อนจะรักคนอื่น
ถูกต้องหรือเปล่าครับ
ขอบคุณครับผม
ครับ...คุณ Tom_ChumChon
ตอนนี้อาจจะยังไม่พร้อมที่จะเขียนบันทึก...
ไว้ทักทายแลกเปลี่ยนกันผ่านทางการแสดงความคิดเห็นไปก่อนก็ดีนะครับ...
ประเด็นการห่วงใย การใส่ใจ ผมก็เชื่ออย่างนั้นครับ...
รัก ห่วงใย ใส่ใจ ตัวเราเองก่อน เมื่อเราทำได้ เราก็พร้อมแบ่งปันสิ่งเหล่านี้ให้กับคนรอบ ๆ ข้างนะครับ...
ยินดีที่ได้รู้จักและเป็นกำลังใจให้ครับผม...
ขอบคุณมากครับ...
หมวยบูริน Pinky
อ่านแล้วรู้สึกดีจังคะ บางครั้งคิดเรื่องงานจนนอนไม่หลับค่ะ คืนก่อนตื่นมาตอนตีสองกว่ากว่าจะหลับอีกทีก็ 6 โมงเช้าค่ะ บางครั้งคิดเรื่องงานแล้วกังวลนะคะ ทำไงให้หายจากอาการโรคนอนไม่หลับค่ะ ไปหาคุณหมอก็ให้แต่ยานอนหลับมาให้ทาน กลัวจะติดนะคะ หมวยรับทำบัญชีค่ะ คงเครียดกับงานมากไปหน่อยนะคะ ไม่ปล่อยวาง จะพยายามปล่อยวางไม่คิดเรื่องงานก่อนนอนอีกนะคะ
หมวยเขียนเรื่องไว้ ลองเข้าไปอ่านดูนะคะ
ครับ...คุณ หมวยบูริน Pinky
การสร้างสมดุลย์ระหว่างเรื่องงานกับชีวิตส่วนตัวเป็นสิ่งจำเป็นนะครับ...
หากเราหมกมุ่นกับเรื่องงานมากเกินไปย่อมส่งผลต่อสุขภาพร่างกายของเราได้นะครับ...
เป็นกำลังใจให้ครับผม...
ขอบคุณมากครับ...
มาอ่านค่ะ ได้ข้อคิดดีมากค่ะ
ครับ...พี่ศศินันท์ 
ดีใจครับที่ได้ข้อคิดดี ๆ...
ขอบคุณมากครับผม...
วันนี้ ..เข้ามาอ่านบันทึก..และก็ไม่ผิดหวังอ่านแล้วได้ข้อคิดดีๆ
ขอบคุณค่ะ
ครับ...คุณ nitat 
ขอบคุณเช่นกันครับ...
ที่แวะเข้ามาอ่านและมาทักทายกันเสมอ...