เมื่อต้องเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว...ชั่วคราว
“ลูก” เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ เป็นทุกอย่างของพ่อและแม่ เราทำได้ทุกอย่างที่ดีเพื่อลูก นี่คือพลังรักอันยิ่งใหญ่ หากถามว่าทุกวันนี้เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกัน สำหรับคนมีครอบครัวและลูก ผมคิดว่าหนึ่งในคำตอบนั้นก็คือ “ลูกน้อย” สำหรับผมเองก็เช่นกัน ชีวิตผมเปลี่ยนไปค่อนข้างมากเมื่อมี “น้องซอมพอ” ชีวิตทุกๆ วันอยู่กับเขาและใช้ไปกับเขาค้อนข้างมาก และเขาก็ได้สอนความเป็นชีวิตให้กับผมมากมาย แต่ผมก็ยังให้เวลาและอยู่ดูแลน้องซอมพอน้อยกว่าแม่เขามาก เพราะแม่เขาทุ่มเวลาและชีวิตให้กับเขาเป็นส่วนใหญ่ จนอายุครบ ๕ ขวบ แม่เขายังไม่เคยห่างจากลูกแม้แต่วันเดียว ตลอดช่วง ๕-๖ ปีที่ผ่านมาแม่เขาจึงไม่ได้ไปไหนไกล นั่นหมายถึงไม่ได้ไปต่างจังหวัด ไปค้างแรมคืนที่อื่นเลย อีกเหตุผลหนึ่งคือ “น้องซอมพอ” ติดแม่แจเลย ไม่ยอมที่จะนอนกับผมเพียงลำพัง
มาถึงปีนี้น้องซอมพออายุได้ ๕ ขวบ และมีเรื่องราวที่คุณแม่เขาต้องไปทำกิจธุระสำคัญที่กรุงเทพฯ ไม่ไปไม่ได้ นี่จึงเป็นบททดสอบสำคัญของผมว่าจะสามารถดูแลเขาได้โดยไม่มีแม่เขาได้หรือไม่ ครั้งแรกเมื่อวันกลางเดือนกุมพาพันธ์ ๒๕๕๒ เป็นครั้งแรกที่แม่เขาต้องไปค้างแรมต่างถิ่น ๑ คืน รวมเวลาที่ต้องนอนบนรถทัวร์ขาไปและขากลับอีก ๒ คืน รวมเป็น ๓ คืน ช่วงกลางวันผมไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ เพราะน้องซอมพอไม่ค่อยมีปัญหา แต่ก็เกรงตรงกลางคืนช่วงที่จะเข้านอนนี่แหละ เพราะไม่มีคืนไหนเลยที่เขาไม่ได้นอนกับแม่เขา
ครั้งแรกนี้จึงต้องเตรียมใจให้น้องซอมพอกัน โดยบอกให้รู้ถึงความจำเป็นที่แม่เขาต้องไป และพยายามยกตัวอย่างเพื่อนเขาที่แม่ไปเรียนหนังสือไม่ได้อยู่ด้วย เขายังอยู่ได ชมว่าเก่งไหม แล้วก็ชมเขาว่าเก่งนะที่จะอยู่กับพ่อได้ ถ้าคุณครูรู้ต้องชมแน่ๆ เลย พูดกับเขาทำนองนี้อยู่ราวหนึ่งอาทิตย์ก่อนไป แล้วพอจะไปจริงก็แม่เขาก็สัญญาว่าจะซื้อขนมมาฝากและจะโทรศัพท์มาคุยทุกวัน แล้วเขาก็ทำใจได้ อาจจะเป็นเพราะเขาโตแล้วก็ได้ ผมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวชั่วคราวที่ต้องคอยดูเขาได้พอสมควร แต่เขาก็ออกจะฟ้องแม่เขาว่าพ่อทำอะไรไม่เป็นบ้าง หรือทำอะไรไม่ได้ดีเท่าแม่เขาบ้าง เช่น การหวีผม มัดผม, การอาบน้ำสระผม, การแปรงฟันบ้าง เป็นต้น แต่ผมก็พยายามบอกว่าลูกทำเองได้ให้ลูกทำเองดีกว่า แล้วการห่างแม่เป็นครั้งแรกก็ผ่านไปด้วยดี อาจจะโชคดีเป็นช่วงโรงเรียนยังเปิดเทอมอยู่ กลางวันเขาก็ไปโรงเรียนได้เล่นกับเพื่อนๆ เลยไม่ค่อยมีปัญหามากนัก
แล้วการเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวครั้งที่ ๒ นี่สิ เป็นช่วงโรงเรียนปิดเทอมแล้ว ที่สำคัญแม่เขาต้องไปถึง ๑๕ วัน โอละพ่อ...ไม่ง่ายเลยนิ ต้องทำความเข้าใจและเกลี้ยกล่อมเขาหลายวันก่อนเขาจะทำใจได้ ก็ใช้เทคนิคแบบครั้งแรก แต่ครั้งนี้เป็นช่วงปิดเทอม ผมจึงต้องลาพักงานเป็นบางวันเพื่อมาอยู่กับเขา ครั้งนี้ไม่ง่ายนัก ช่วงกลางวันไม่มีปัญหาอะไร เล่นกับเขาได้ตลอดทั้งวัน แต่พอจะเข้านอนนี่สิ เขาเริ่มโยเยร้องไห้จะไปหาแม่ ก็ต้องปลอบปะโลม ชวนเขาเล่น อ่านหนังสือนิทาน และเล่าเรื่องสนุกๆ ให้เขาฟัง และบอกว่าคืนนี้จะฝันให้สนุกแล้วเอามาเล่าให้ฟัง ก็ใช้เวลาพอสมควรจนเขาทำใจได้และยอมหลับไปแต่โดยดี คืนที่สองก็เป็นเหมือนคืนแรกก็ใช้มุกเดิมๆ ยังใช้ได้ผล และให้แม่เขาโทรศัพท์มาก่อนนอน ชมว่าเขาเก่งที่ไม่ร้องไห้ กลับมาจะซื้อสมุดบันทึกสวยๆ มาฝาก แล้วคืนที่สองก็ผ่านไปด้วยดี คืนต่อๆ มาผมใช้วิธีเล่นกับเขาจนเขารู้สึกง่วงบอกว่าจะหลับแล้ว จึงพาเขาเข้านอน แล้วก็ได้ผมเขาไม่ร้องไห้คิดถึงแม่เขาอีกเลย
ผมก็เพิ่งเข้าใจหัวอกแม่เขาตอนนี้แหละ ยามที่ผมต้องไปค้างแรมต่างจังหวัดหลายๆ คืน มันเหนื่อยอย่างนี้เอง สารพัดที่ต้องดูแลและจัดแจงให้เขา แม้เขาจะดูแลและช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น แต่ก็ยังต้องคอยดูแลเขาอยู่ดีแหล่ะ
ยอมรับว่าเหนื่อยนะ แต่มันก็มีความสุขและเป็นอีกรสชาติหนึ่งของชีวิต นี่ผมแค่เป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวชั่วคราว คนที่เป็นพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยวถาวรผมนับถือจริงๆ ยกนิ้วให้เลย รวมทั้งคุณตาคุณยายคุณปู่คุณย่าทั้งหลายที่ต้องมาเลี้ยงหลานแทนลูกๆ ที่ไปทำงานต่างถิ่น ท่านคือยอดคนจริงๆ
๑๗ มีนาคม ๒๕๕๒
ความเห็น (7)
มาให้กำลังใจ คุณพ่อคนเก่งที่เลี้ยงลูกด้วยความรัก และความเข้าใจ
หากิจกรรมดีๆให้ลูกทำ เช่น ปั่นจักรยาน ว่ายน้ำ ปลูกต้นไม้
หาหนังดีค่ะ การ์ตูนดี
สวัสดีครับ
สนุกล่ะทีนี้ ;)
แต่ท่าทางจะมีกองเชียร์เยอะ ไม่น่าห่วงเท่าไหร่
เป็นกำลังใจให้คุณพ่ออีกแรงค่ะ
แม้ว่าจะเหนื่อย แต่ก็เป็นสุขที่ได้ทำเพื่อเค้าค่ะ
คุณพ่อคนเก่ง
พี่เห็นความรับผิดชอบ ความสุขุม และความเป็นคนที่มีความคิดที่ดีเผื่อแผ่ให้สังคม
ไม่ต้องถามเลยว่า การทำบทบาทหน้าที่พ่อคนเดียวเมือคุณแม่ไม่อยู่ คุณถนัดจะทำได้ดีกรือไม่
เพราะเห็นทุกครั้งที่นำความภาคภูมิใจในการวาดภาพของน้องซอมพอมาให้ชื่นชม
แม้แต่ชื่อ..พ่อน้องซอมพอ...เป็นสิ่งบ่งบอกทุกอย่างค่ะ
วันนี้คุณถนัดให้คุณค่า แก่ ครอบครัว และสังคม ขอให้คุณค่านั้นส่งผลให้ทุกคนมีความสุขค่ะ
ขอบคุณครับ ลูกคือแรงบันดาลใจให้เราทำงานได้ครับ และอยู่อย่างมีความหมายครับ
ต้องขอชื่นชมคุณพ่อน้องซอมพอ จริงๆเลยค่ะ อ่านแล้วก็ให้คิดถึงตัวเองที่ปล่อยให้คุณพ่อของเด็กๆ ดูแลลูกๆ อยู่เป็นประจำ คราวละหลายๆวัน สงสัยว่าจะเหนือยแบบนี้แน่เลย (ไม่เคยถามซักที) เพราะหลายอย่างเป็นงานที่ไม่ถนัด แต่อย่างไรเสีย ก็มีความสุขนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สวัสดี เจ้า พ่อน้องซอม เข้าใจว่านี่คือ บันทึก ล่าสุด ที่เพิ่ม เลี้ยงเดี่ยวครั้งที่ 2 - คำถามแรกที่พี่จะตอบ คือ เรื่อง น้องพอ เรียน ชั้นป .1 เด็กหญิงศรุดา มีชื่อ อยู่ในชั้นอนุบาล 2 ( น่าจะเท่ากับ อนุบาล 3 ของน้องซอมพอ )แต่เจ้าตัวมาเรียน ร่วมกับ ป.1 ซึ่งปีนี้ น้องพอ อยู่ ป.1 มาเป็นปีที่ 2 แล้ว นะคะ
- เพราะคุณครูประจำชั้นของน้องพอ คือ คุณแม่ใหม่ เอง เจ้า
- พี่ไม่ได้ เคี่ยวเข็ญ บังคับลูก ให้เรียนชั้น ป.1 เน้อเจ้า
- และ ปีหน้า น้องพอ ก็อยู่ ชั้น ป.1 จริงๆ เสียที คราวนี้ น้องพอ จะเข้าเรียนที่ โรงเรียนอนุบาลพะเยา ค่ะ
- ปัญหามีอยู่ว่า น้องพอ ไม่ค่อยชอบที่จะทำกิจกรรม ของ เด็กอนุบาล เช่น การลากเส้นตามรอย จับคู่ เป็นต้น
- เพราะสาวน้อยของพี่ ตอนนี้ ไม่ฟังนิทานที่พี่เล่า แล้วนะคะ น้องพอ อ่านหนังสือได้ คล่อง แบบไม่ต้องสะกด แล้ว (คุณตา บอกว่า อ่านได้ ยังกะ คน แต๊ ๆ 5555) ด้วยความที่ มานั่งเรียน ป.1 ปีที่ แล้ว ทำให้น้องพอ เป็นนักอ่าน ตัวน้อย ไปแล้ว นะคะ ส่วน คำยาก น้องพอ ใช้ วิธี เดา ก่อน แล้วมาถาม ทีหลังค่ะ
- นอกจากการอ่าน น้องพอ เขียนได้ดี แต่งประโยค เก่งทีเดียว คิดคำนวณใช้ได้
- ปัญหาที่ตามมา คือ น้องพอ ไม่ชอบอยู่กับ น้องอนุบาล ที่มีอายุ เท่าตัวเอง
- อีกปัญหาคือ น้องพอ ขอซื้อหนังสือ อาทิตย์ละเล่ม เลยทีเดียว ( เปลืองตังค์ แต่ยอม เพื่อ ลูก ) พี่ก็เลย พาเข้าห้องสมุด บ้าง แต่ไม่บ่อย นัก ค่ะ
- ผลงาน น้องพอ เดือน กันยายน 2551 เจ้า
ยาว วววว จัง หายกันไปนาน เลยนะคะ