การประชุมเครือข่ายฯสัญจร ครั้งที่ 3/2549 (3.1) ต่อ

     อย่างเพิ่งเบื่อนะคะ  วันนี้ผู้วิจัยจะเล่าต่อว่าการประชุมเครือข่ายฯสัญจร  ครั้งที่ 3/2549  ในวาระที่ 3 เป็นอย่างไร 

     วาระที่ 3 เรื่องสืบเนื่อง (ต่อ)

     อ.ชวนพิศ  ถามต่อไปว่า  เงินที่เราเก็บชาวบ้านมาในตอนแรกเราต้องยอมรับว่าเราไม่ได้บอกชาวบ้านเกี่ยวกับเรื่องการบริหารจัดการเงิน  โดยเฉพาะในเรื่องสวัสดิการการตาย  เราไม่ได้บอกว่าเราเอาเงินจากที่ไหนมาจ่าย  ชาวบ้านเขาไม่รู้ว่าเราบริหารจัดการเงินส่วนนี้อย่างไร  สมมติว่าเมื่อชาวบ้านออมเงินไปถึง 10 ปี  ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นเขาสามารถที่จะถอนตัวออกจากการเป็นสมาชิกได้  และมีสิทธิที่จะได้รับเงินคืนตามระเบียบของเครือข่าย  ถ้ามีสมาชิกถอนตัวออกไปมากๆ  เราจะทำอย่างไร  เราจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายคืนให้เขา  ในเมื่อเราเอาเงินมาจ่ายเป็นสวัสดิการต่างๆหรือเอาไปลงทุนหมดแล้ว 

     เมื่อ อ.ชวนพิศ  ถามจบ  ประธานจึงถามขึ้นมาต่อว่า  แล้วคิดว่าควรจะทำอย่างไร?

     คุณอุทัย  ในฐานะรองประธานเครือข่ายฯ  และเป็นประธานองค์กรออมทรัพย์ชุมชนบ้านแม่ทะ-ป่าตัน  ได้ขออนุญาตที่ประชุม  พร้อมกับกล่าวว่า  คนที่ออมมาเป็นเวลา 10 ปีแล้วคงจะไม่มีใครคิดจะถอนตัวออกจากการเป็นสมาชิก  เป็นอาจารย์ (ชวนพิศ) จะถอนตัวไหม  ถ้าเป็นผม  ผมคงจะไม่ถอนตัวหรอกครับ

     จากนั้น  พี่นก  ยุพิน  แสดงความคิดเห็นในประเด็นนี้ต่อว่า คนที่ออมมาเป็นเวลานานขนาดนี้แล้วคงจะไม่มีเหตุการณ์ถอนตัวเองออกจากการเป็นสมาชิกจำนวนมากจนทำให้กลุ่มอยู่ไม่ได้อย่างที่กลัวกัน  อยากจะให้ลองเปรียบเทียบกันดูว่าทำไมบริษัทต่างๆโดยเฉพาะบริษัทประกันถึงอยู่ได้ แล้วเราทำงานอยู่ในชุมชน  เราเป็นคนที่อยู่ในชุมชน  ทำไมเราจะทำไม่ได้  เราน่าจะทำงานได้ง่ายกว่า  ถ้าถึงวันหนึ่งที่มีสมาชิกต้องการออกจากการเป็นสมาชิกและสามารถไถ่ถอนเงินออกไปได้ (ต้องเป็นสมาชิกตั้งแต่ 10 ปีขึ้นไปค่ะ) เราคงจะมีเงินอยู่จำนวนหนึ่งที่หมุนอยู่แล้วให้เขาไถ่ถอนออกไปได้  โดยที่เราก็อยู่ได้ด้วย  ด้วยเหตุนี้ทำให้ทุกวันนี้กลุ่มบ้านดอนไชยถึงพยายามที่จะเป็นหนูทดลองในทุกเรื่อง  แล้วจะเอามาพูดให้ฟังว่ากลุ่มที่มีสมาชิกขนาดนี้  แล้วพยายามทำทุกวิถีทาง  จะทำให้อะไรงอกเงยขึ้นมาได้ไหม  มันอาจจะมีเงินมา sopport ในสิ่งที่เราบอกว่าไม่พอๆได้ไหม  อย่างกรณีของกลุ่มนาก่วมใต้ (กลุ่มประธาน) นกเห็นว่ายอดเยี่ยมเลย  เพราะ  มีหลายกองทุน  ได้เงินดอกเบี้ยจากกองทุนหมุนเวียน  ทำให้มีเงินสำรองมาก  แต่อย่างบางกลุ่มที่ทำเรื่องสวัสดิการอย่างเดียว  ไม่ได้ทำกองทุนหมุนเวียน  อาจทำให้ขาดเงินที่จะเอามาเสริมสภาพคล่องในบางช่วงเวลาที่ต้องการใช้  นี่คือ  ความแตกต่างอย่างหนึ่งของการบริหารจัดการในแต่ละกลุ่ม 

      ประธาน  ได้เสนอว่า  เมื่อเราเอาปัญหามาพูดกันแล้ว  เราควรที่จะเสนอแนวทางในการแก้ไขปัญหาด้วย  เราควรที่จะต้องมาช่วยกันคิดนะครับว่าควรที่จะทำอย่างไร  ผมขอเสนอว่า

      1.ขอให้ทุกกลุ่มส่งฐานะการเงินจะได้ไหม

      2.ส่งเงินกองทุนกลาง (สำรอง) 20% ให้ครบ  ถ้าส่งครบแล้วเงินจำนวนนี้ก็จะไหลกลับคืนไปที่แต่ละกลุ่ม  เราจะลองใช้สูตรนี้ดูว่าถ้าเดือนไหนที่มีค่าเฉลี่ยศพเกิน 12 บาท/คน  เครือข่ายฯก็จะเอาเงินในกองทุนกลางจ่ายคืนไป  เอาอย่างนี้ดีไหมครับ?

      พี่นก  ยุพิน  กล่าวต่อว่า  เอาอย่างนี้ดีไหมสิ่งที่ตัวเองอยากทำก็คือ  ถ้ากลุ่มไหนที่ไม่ยอมส่งฐานะการเงิน  ไม่ยอมส่งจำนวนสมาชิกมาที่เครือข่ายฯ  เราจะไม่แก้ไขปัญหาให้กับกลุ่มเหล่านี้ดีไหม? ถ้ากลุ่มไหนที่ส่งมาแล้ว  มีการตรวจเช็คแล้วพบว่ามีการใช้จ่ายเงินอย่างถูกต้อง  แล้วกลุ่มมีปัญหาจริงๆเครือข่ายฯก็ต้องรีบเข้าไปช่วย  เพราะว่า  ถ้าไม่ทำอย่างนี้มันจะเป็นปัญหาที่สะสม  เมื่อปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานๆปัญหาก็จะยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น  กลุ่มก็จะไม่ไหว

      ประธาน  แสดงความเห็นด้วยกับข้อเสนอของพี่นก  ยุพิน  พร้อมกับกล่าวต่อไปว่า  เมื่อเอาปัญหามาพูดกัน  มันเป็นเรื่องหนัก  เรากำลังหาทางคลี่คลายร่วมกัน  อย่างที่ผมบอกว่า  เมื่อผงเข้าตาเราไม่สามารถเอาออกเองได้  เราต้องช่วยกันเอาออก  ที่ประชุมเห็นว่าอย่างไรครับ? พร้อมที่จะส่งข้อมูลรายงานฐานะการเงินหรือเปล่า? คืออย่างนี้เรามาตกลงร่วมกันดีไหมว่า  ถ้ากลุ่มไหนที่ไม่ส่งฐานะการเงิน  ไม่เคลียร์ตัวเอง  ไม่ส่งเงินมาที่กองทุนกลาง  เครือข่ายฯก็ไม่สามารถที่จะเอาเงินจากกองทุนกลางมาช่วยกลุ่มเหล่านั้นได้ 

      ลุงคมสัน  กล่าวเสริมจากประธานว่า  ตอนนี้ไม่สามารถพูดได้ว่าเรามีสมาชิกเท่าไหร่  มีเงินเท่าไหร่  ทุกวันนี้ผมทำอยู่ในส่วนของกองทุนกลาง  ผมเหนื่อยมาก  ต้องไปเสาะหาข้อมูล  เพราะ  ไม่มีข้อมูลว่าเงิน 100% มีเท่าไหร่  ทำให้ผมไม่รู้ว่าเงิน 20% มีเท่าไหร่  กลุ่มต่างๆก็ไม่ส่งเงินมา  (ส่งมาเป็นบางกลุ่มค่ะ) นี่คือ  ความปวดหัว

     วันนี้ขอจบแค่นี้ก่อนนะคะ  เพราะ  ยังคงมีการอภิปรายกันอีกพอสมควรค่ะ  แล้วจะค่อยๆเล่าให้ฟังนะคะ