2. ป.กศ. สองปีสองเทอม
ผมจบจากวิทยาลัยครูอุบลราชธานี เมื่อเดือนตุลาคม 2511 จบเป็นคนสุดท้ายของรุ่น สมัยนั้นหนึ่งปีการศึกษาจะมีสามภาคเรียน หรือสามเทอม หลักสูตรมีสองหลักสูตร คือประกาศนียบัตรวิชาการศึกษา ย่อว่า ป.กศ. และประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง ย่อว่า ป.กศ.สูง ปกติแล้ว ป.กศ. เขาเรียนสองปี ป.กศ.สูง เรียนสี่ปี แต่สำหรับผมนั้นพิเศษมากทีเดียว ป.กศ. ผมเรียนสองปีสองเทอม
บ้านผมอยู่วารินชำราบ ต้องนั่งรถเมล์สองต่อจึงจะถึงวิทยาลัยครูอุบลราชธานี ออกจากบ้านต้องเดินราว 1 กิโลเมตร มาขึ้นรถเมล์สีเทาที่ถนนวารินชำราบ-เดชอุดม แล้วมาต่อรถเมล์สีขาวที่ตัวเมืองอุบลฯ จนมาถึงวิทยาลัย ใช้เวลาเดินทางรวมแล้วขาดหนึ่งชั่วโมงเพียงไม่กี่นาที ก็ลองคิดดูไกลขนาดนี้แล้ว ผมก็เกิดอาการขี้เกียจมาก
รถเมล์เทาสมัยนั้นมีคิวรถอยู่ใกล้ๆ ห้าแยกสถานีรถไฟวาริน เขาจะจอดที่นั่นนานหน่อย เพื่อให้กระเป๋ารถเมล์และคนขับไปทำภารกิจส่วนตัว ไปแลกเหรียญบ้าง เบิกตั๋วบ้าง เปลี่ยนคนขับหากถึงรอบเปลี่ยนบ้าง ผู้โดยสารก็ต้องนั่งรอกันไปราวสิบนาทีเห็นจะได้ก็วิ่งต่อไปเมืองอุบลราชธานี ซึ่งห่างกัน 2 กิโลเมตรเศษ ช่วงนี้สมัยก่อนเป็นป่าละเมาะ มีหมู่บ้านเล็กๆ ที่เชิงสะพานเสรีประชาธิปไตยข้ามแม่น้ำมูล พอรถเมล์มาถึงฝั่งอุบล ซึ่งคนถิ่นนั้นเรียกว่าฝั่งเมือง จะจอดแช่ราว 5 นาที พอออกวิ่งก็เอื่อยๆ ช้าขนาดที่นายตรวจรถเมล์เวลาเขาตรวจเสร็จ เขาจะลงจากรถไม่ได้บอกให้รถจอดหรอก กระโดดลงเลยทั้งๆ ที่รถวิ่งนั่นแหละ
อย่างที่ว่าผมก็เลยขี้เกียจ เรียนบ้างนอนเล่นที่บ้านโดยโกหกแม่ว่าไม่มีเรียนบ้าง บางทีก็นั่งรถเมล์เล่นบ้าง ไอ้ที่จะเกเรไปเที่ยวดูหนัง เตร็ดเตร่ศูนย์การค้าไม่มีหรอก เพราะโรงหนังวันธรรมดาไม่มีรอบกลางวัน ศูนย์การค้าไม่มีเลย อย่างเก่งก็ร้านใหญ่หน่อยสามคูหาแค่นั้น จากที่ผมตั้งใจเรียนน้อย พอผ่านปีแรกคะแนนเฉลี่ยผมเพียง 1.66 พอผ่านปีสองคะแนนเฉลี่ยผมขึ้นมาอยู่ที่ 1.85 อาจารย์ที่ปรึกษาบอกว่า นี่...รู้ไหม ถ้าปีหนึ่งต่ำกว่า 1.5 โดนให้ออก ปีสองต่ำกว่า 1.8 ก็ให้ออก แล้วที่จะจบนี่ก็ต้อง 2.00 ขึ้นไป ผมเกือบเรียนฟรี ไม่ได้ใบอะไรซะแล้ว
ผมเรียนเพิ่มปีที่สาม เทอมแรกก็ไม่ถึง 2.00 เทอมสองผมถึงได้ 2.05 เฮ้อ....จบซะที
รถที่ผมนั่งมาหยุดกระทันหัน ทำให้ผมลืมตาขึ้น เห็นคนขับรถเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปข้างหน้า ในขณะที่เจ้าหน้าที่อำเภอก็กระโดดลงจากรถ แล้วรีบวิ่งตามเขาไป ผมเตรียมตัวจะลงเหมือนกัน แต่พ่อผมบอกว่า ไม่ต้องลงหรอก คนขับเขาไปดูทาง เดี๋ยวก็มา ผมจึงชะโงกหน้าออกไปดู เห็นข้างหน้าเป็นลำห้วยแต่มองไม่ชัด สักพักคนขับรถและเจ้าหน้าที่อำเภอก็กลับมา
แล้วรถก็เคลื่อนตัวลงลำห้วยที่ค่อนข้างชัน เนื่องจากเป็นดินทราย รถจึงเป๋ไปเป๋มา พอถึงก้นห้วยเห็นมีน้ำไหลเอื่อยๆ กว้างประมาณสี่เมตร ไม่ทราบว่าลึกเท่าไร คนขับเร่งเครื่องยนต์บังคับให้รถพุ่งตัวลงข้ามลำห้วย เจ้าหน้าที่อำเภอบอกผมให้จับรถไว้ดีๆ ผมขอบคุณเขาอยู่ในใจ ซึ่งความจริงผมจับราวข้างรถไว้แน่นตั้งแต่รถเริ่มลงจากฝั่งห้วยแล้ว
รถค่อยๆ คลานผ่านลำห้วย เสียงเครื่องยนต์ดังมาก และแล้วก็สามารถผ่านไปได้ โดยไม่ลำบากมากนัก แต่ผมมองเห็นปัญหาใหม่ เราจะต้องขึ้นไปฝั่งลำห้วยข้างหน้า ซึ่งชันกว่าที่เราลงมา
เจ้าหน้าที่อำเภอเขาเห็นสีหน้าผม เขาคงเดาออกจึงบอกผมว่า ไม่เป็นไรหรอกขาขึ้นสบายกว่าลง และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ รถขึ้นได้โดยไม่สะบัดเพียงแต่เสียงเครื่องยนต์ดังมากเท่านั้นเอง พอเราขึ้นไปบนฝั่งก็มองเห็นหมู่บ้านที่ท่านนายอำเภอจะไปอยู่ข้างหน้า และได้ยินเสียงตะโกนบอกต่อๆ กันว่า ท่านนายอำเภอมาแล้ว.....
ความเห็น (12)
สวัสดีครับ ท่านเรียนที่อุบล ผมจบ ป.กศ.ต้น รุ่นสุดท้ายของ โรงเรียนฝึกหัดครูพระนครศรีอยุธยา ปี2511 ปีเดียวกับท่าน สมัยนั้นสูตรนี้ ใครไม่ถึง 1.5 ต้องหิ้วกระเป๋ากลับบ้าน แบบท่านว่า ได้อ่านบันทึกท่านแล้วคิดถึงอะไรต่อมิอะไรในอดีต ขอบพระคุณ โชคดีครับ
มายินดีต้อนรับ ไม่เคยเรียน ปกศ ครับ อิอิๆๆ
สวัสดีค่ะ
ตามมาอ่านคะ
เก็บรอยอดีต ที่ไม่ใช่แค่อดีตที่ผ่านมาแล้วผ่านไป
ขอบคุณค่ะที่เปิดโอกาสให้ได้เรียนรู้
อิอิอิ หนูก็ไม่เคยเรียน ปกศ. ค่ะ
สวัสดีทุกคนครับ
ป.กศ. เป็นการศึกษาต่อจากชั้น มศ.3 เรียน 2 ปี สามารถออกมาเป็นครูได้ ตอนนั้นเงินเดือน 720 บาท แล้วสามารถสมัครสอบ พ.ม. (ครูพิเศษมัธยม) หากเรียนต่ออีก 2 ปี ก็ได้ ป.กศ.สูง ซึ่งเทียบเท่าอนุปริญญาครับ
พ.ม. ก็เทียบอนุปริญญา แต่เงินเดือนมากกว่า ป.กศ.สูง หนึ่งขั้นครับ
ป.กศ. จำได้ว่าเขาเลิกผลิตประมาณปี 2516 ป.กศ.สูง ก็เลิกผลิต อีกหลายปีต่อมา เดี๋ยวนี้ครูรุ่นใหม่จึงมีแต่ ปริญญาตรี ขึ้นไป
ขอบคุณอีกครั้งนะครับ มีเวลาก็แวะมาอีกนะครับ ผมจะพยายามเขียน (เบียดบังเวลาหลวงบ้าง ไม่ว่ากันนะครับ.....หุหุ..หุหุ...)
กฤษฎางค์ สุริยเลิศ(อร่ามเรือง ชื่อเดิม)ห้อง 12
คงเรียนรุ่นเดียวกันที่วิทยาลัยครูอุบลฯแต่จำนายไม่ได้ เพราะพวกเราเลี้ยงรุ่นทุกปี เราเป็นคนอำเภอกันทรารมย์ จังหวัดศรีสะเกษ เราก็เรียนแค่ ป.กศ.เป็นครูตั้งแต่ 2512 ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน คิดว่าจะเออรี่ในรุ่นนี้ รุ่นเรามีสงกรานต์ บับพิบูลย์
ทิพวดี ไชยยงยศ อนุศักดิ์ เกตุศิริ อยากเจอเพื่อนก็มางานรุ่นได้เราจัดปลายปี ปีนี้จัดที่สุรินทร์ ปีหน้าจัดที่ยโสธร
คุณกฤษฎางค์
รุ่นเดียวกันแน่นอน เรารู้จัก สงกรานต์ บับพิบูลย์ ส่วนสองคนหลังก็คุ้น ๆ ชื่อนะ
จะเออรี่แล้วเหรอ เขาจะยอมไหมล่ะ
ปลายปี 52 ที่สุรินทร์เหรอ อือ....ดูก่อนนะ ช่วงปลายปีงานมันเยอะจริงๆ (ช่วงไหนวะงานไม่เยอะ...งานเขตมันน่าเวียนหัวจริงๆ ก็เลยอยากเออรี่เหมือนกัน...กลัวนโยบายอยู่เหนือเหตุผลว่ะ....)
ที่ยโสธรน่าสนใจ เพราะบ้านเรา อยู่วาริน อุบล ถือโอกาสไปเยี่ยมบ้านด้วย....อ้าวมีกำหนดชัดเจนเมื่อไหร่บอกมาละกัน
เออ! มีคนเข้ามาอ่าน มีเม้นท์บ้าง ไม่เม้นท์บ้างจริงๆด้วย เห็นไหมเพื่อน สวนายกฤษฎางค์ห้อง 12 . ยังมีโอกาสมาอ่านแล้วเจอกันเลย
แล้วก็มี คนเรียนครูแบบเดียวกัน มาเจอกัน มีงานเลี้ยงรุ่น นานเห็นกันที แก่แล้วจะจำกันได้ไหมหละ แต่ทุกๆคนก็ได้ดีกันหมดเนาะ เป็นใหญ่เป็นโตกันทั้งนั้น
มาบทความนี้ได้ความรู้เกี่ยวกับการเป็นครู ปกศ.เตี้ย เรียน 2 ปี ปกศ.สูงเรียน 4 ปี สุเรียนจบ มศ. 3 ไปเป็นครูเอกชน แล้วก็สอบ พกศ.ไปพร้อม 2 ปีก็ได้เลย
แล้วไปสอบ พม. มันต้องได้ 4 ชุด เนาะ รู้สึกว่า จะได้ 3 แล้วนะลาออกชุดที่ 4 มันยากต้องเข้าอบรม ตอนปิดเทอมของนักเรียน แล้วก็ทำการสอบเลย จำไม่ค่อยได้แล้ว ไม่รู้สอบได้หรือไม่ได้ ตัดสินใจไม่เอาเลยวุฒิ พม. นี่แหละ
ไปทำอาชีพอื่น จนเท่าทุกวันนี้ หันหลังให้การเป็นครูเลย เงินเดือนไม่พอใช้
จะเห็นได้ว่า ถ้าพูดเรื่องครูกับนักเรียนก็พูดได้ เป็นตุเป็นตะเท่านั้นแหละ
ว่าจะไม่บอกแล้ว ว่าตนเองก็เคยเป็นครูบ้านนอก ที่พูดมามองเห็นภาพเหมือนกัน ขี่จักรยานไปสอนหนังสือตั้งไกล ไปกลับ ไหง่ง่องเลย
โอ้ยโย่! ความลับแตก ซะแล้ว
นานเห็นกันที แก่แล้วจะจำกันได้ไหมหละ
น่าจะได้ครับ รอยอดีตมันฝังลึก งัดออกมาก็น่าจะรู้แล้ว ฮ่าฮ่า
ยินดีรู้จักครูเอกชนครับ ปั่นจักรยานไปโรงเรียนด้วย ฮิฮิ
"จักรยานของพี่ ราคาไม่กี่ร้อยบาท ถึงช้าอืดอาด แต่ก็พาเจ้าปลอดภัย...." ไหง่ง่อง ก็ต้องสระผมบ่อย
ผมก็สอบ พ.ม. แล้วไปเรียน กศ.บ. ประสานมิตรครับ เป็นครูจนบัดนี้ 40 ปีเศษแล้ว
กำลังจะเปลี่ยนอาชีพไปขายประกัน จัดรายการวิทยุชุมชน แต่... จะเป็นได้หรือไม่ ครูใจดีจะเป็นผู้บอกครับ ไม่นานเกินรอ หรือ นานแค่ไหนก็จะรอ...
ว่าไป ว่าไป ใครยืนอยู่ข้างหลังหนะ เดี๋ยวเถอะ
อุ๊ย.... ว้าย.... ต้าย ตาย....
อ้อ... ไม่มีใคร ฮิฮิ
อารมณ์ดีจริง ไปเยี่ยมอ่านที่บล็อคสุได้แล้วนะ เขียนอะไรมากมายเลย ไม่ต้อองเม้นท์หรอก หอบแต่ดอกไม้สวยๆซักดอกก็ได้ แต่ให้ทุกเม้นท์นะ เวลาคิดถึง จะกดคืนหา ก็ยาก ต้องมาหาที่บทอื่นๆ
ไปซะดีๆ
วันที่ 14 ลองเขียนอีเมลย์ ไปหา ไม่รู้ทำเป็นหรือเปล่า ถ้าทำเป็นท่านก็ได้รับ ถ้าทำไม่เป็น ก็ไม่ได้รับ
ทำอย่างไรหละ จะต้องสอนกันอีกใช่ไหม ให้เขียนใส่อีเมลย์ส่งไปให้สุ จะแอบเรียนอยูคนเดียว
วันนี้ไปดูที่อีเมลย์ เห็นที่ท่านส่งเมลย์ ไข้หวัดใหญ่ไปให้ ขอบคุณมากเลย แต่ขอยอมรับนะ ทำไม่เป็นจริงๆ ลำบากจะให้สอนอีกหละ
ต่อไปให้ติดต่อกันทางเมลย์นะคะ จะเช็คทุกวันเลย
วิธี ส่งเมลย์ ส่งแบบไหน ส่ง ที่ GTK ไปหาท่านทำอย่างไร
บอกวิธีด้วย หรือส่งทางเมลย์ที่ใช้อยู่ประจำ Hot.mail.com
วันนี้ เขียนหลายเรื่องแล้ว เปลี่ยนเพลงเป็นค่าน้ำนม เพราะเขียนเรื่องแม่มาก ส่วนเพลงที่แล้ว จะกลับมาเปิดอีก ให้หลังวันแม่ไปก่อนนะคะ
EMAIL [email protected]
วิธีใช้จาก GTK ทำแบบไหน ให้การบ้านอีกแล้ว วิธีอธิบายส่งอีเมลย์นะคะ
ไม่ยาก ง่ายมากๆ ยิ่งหัวไวอย่างคณสุ แพล็บเดียว ส่งเมล์ได้เลย
ยังได้รับครับ แต่... ไม่มีปัญหา เดี๋ยวบอกครับ
แต่คงจะเป็นพรุ่งนี้ เพราะตอนนี้ดึกแล้ว
ผมเพิ่งกลับจากพาสุนัขไปหาสัตวแพทย์ (เขียนเต็มยศเลย กลัวเพี้ยน ฮิฮิ) มีปัญหาหมาได้รับบาดเจ็บต้องผ่าตัดฉีดยา แต่ดีที่ลูกสาวเขาทำงานปศุสัตว์จังหวัด ราคาก็เลยเป็นกันเอง
พรุ่งนี้ค่อยเรียนนะครับ นักเรียนโต.....ฮ่า ฮ่า