เรื่องเล่า....รักของแม่....

ลิงตัวที่ถูกยิง…ร้องโหยหวน…เสียงดังมาก… ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ ๆ… วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง… แล้วร้องโหยหวน…เหมือนกันหมด… แกตกใจ…ยืนตกตะลึง…ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น… สักครู่…ลิงตัวที่ถูกยิง… โยนวัตถุเล็ก ๆ…สีดำ ๆ..ชิ้นหนึ่ง…ให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด… แล้วก็หล่นตุ๊บ…ลงมาจากต้นไม้…

มีคนเล่าให้ฟังว่า...
สมัยก่อน...คุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ...
ศิลปินเพลงเพื่อชีวิต...
แกอยู่ในป่า...กับเพื่อน ๕ -๖ คน...

ทุกวันก็จะเปลี่ยนเวรกัน...ล่าสัตว์ป่า...มาทำอาหาร...
วันหนึ่ง...เป็นเวรของคุณพงษ์เทพ...
แกก็คว้าปืนยาว...สะพายบ่า...เดินเข้าป่าไป...

อาหารโปรดของคุณพงษ์เทพ...คือแกงเนื้อลิง...
พอเดินเข้าป่าไปได้สักพัก...
เห็นลิงตัวหนึ่ง...นั่งอยู่บนต้นไม้...หันหลังให้...
แกก็รีบยกปืนประทับบ่า...
ยิงเปรี้ยง...ไปที่ตัวลิง...

เหตุการณ์แปลกประหลาดได้เกิดขึ้น...
ปกติ...ลิงพอถูกยิง...จะหล่นตุ๊บ...จากต้นไม้ทันที...
แต่ลิงตัวนี้...นั่งจับกิ่งไม้เฉย...ไม่หล่นลงมา...

จะว่ายิงไม่ถูก...ก็ไม่น่าเป็นไปได้...
เพราะคุณพงษ์เทพ...แกยิงปืนแม่น...
ระยะแค่นี้เป้าใหญ่ขนาดนี้...ไม่พลาดแน่นอน...

ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น...
ลิงตัวที่ถูกยิง...ร้องโหยหวน...เสียงดังมาก...
ฝูงลิงที่แยกย้ายกันออกหากินอยู่บริเวณใกล้ ๆ...
วิ่งแห่กันเข้ามาหาลิงตัวที่ถูกยิง...
แล้วร้องโหยหวน...เหมือนกันหมด...

แกตกใจ...ยืนตกตะลึง...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...
สักครู่...ลิงตัวที่ถูกยิง...
โยนวัตถุเล็ก ๆ...สีดำ ๆ..ชิ้นหนึ่ง...ให้กับลิงตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด...
แล้วก็หล่นตุ๊บ...ลงมาจากต้นไม้...

คุณพงษ์เทพ...รีบวิ่งไปดู...
ลิงถูกยิงเข้าที่หลัง...ทะลุหน้าอก...เลือดแดงฉาน...เต็มตัว...
คุณพงษ์เทพเห็นแล้ว...ต้องเบือนหน้าหนี...
ลิงที่ตกลงมา...
เป็นลิงแม่ลูกอ่อน...
ขณะที่ถูกยิง...เธอกำลังให้นมลูก...
ลูกตัวน้อย...กำลังดูดนมอย่างมีความสุข...

ทันทีที่ถูกยิง...
ถ้าเป็นลิงตัวอื่น...จะหล่นตุ๊บ...ลงจากต้นไม้...
แต่แม่ลิงตัวนี้...ยังหล่นไม่ได้...ยังตายไม่ได้...
เพราะเธอยังมีภารกิจใหญ่หลวงที่ต้องทำ...
คือ...รักษาชีวิตลูกน้อย...ให้พ้นอันตราย...

เธอกัดฟัน...โหนกิ่งไม้ไว้...แม้จะเจ็บปวดแทบขาดใจ...
มองดูเลือดที่ไหลหยดเป็นทาง...ด้วยความตกใจ...
พยายามรวบรวมพละกำลังที่ยังพอมีเหลือทั้งหมด...
ตะโกนสุดเสียง...ร้องเรียก...ฝูงลิงเข้ามาใกล้ ๆ...
แล้วก็ฝากฝัง...ให้เลี้ยงลูกน้อยแทนเธอ...

หลังจากโยนลูกให้จ่าฝูงแล้ว...
มองดูลูก...ถูกพาไปจนลับสายตาแล้ว...
แน่ใจว่า...ลูกปลอดภัยแล้ว...
จึงหลับตา...แล้วหล่นลงมา...ตาย...

คุณพงษ์เทพ...ก้มมองหน้าลิง...แล้วร้องไห้...

เพราะที่เบ้าตาลิง...มีหยดน้ำตาใส ๆ...กำลังไหลริน...
คุณพงษ์เทพ...รีบเดินกลับที่พัก...
เอาปืนไปเผาทิ้ง...
ไม่ยอมออกล่าสัตว์อีกเลย...ตลอดชีวิต...

อาจจะมีบางท่านเคยอ่านจากที่อื่นแล้ว แต่ส่วนตัวอ่านแล้วรู้สึกเศร้า สะเทือนใจกับเรื่องนี้มาก อ่านดี ดี แล้วเราจะได้ข้อคิดอะไรมากมาย การกระทำบางอย่างของเรา อาจเป็นกรรม...ที่ทำให้เราต้องเสียใจไปตลอดทั้งชีวิต พรากแม่จากลูก ที่แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายของลมหายใจหน้าที่ของแม่ยังไม่สิ้นสุดลง ประสบการณ์ชีวิตเรื่องนี้สอนให้เราได้เห็นคุณค่าของอีกชีวิต ชีวิตเราชีวิตเขา เท่าเทียมกันหมด เมื่อดับสูญ...ย่อมไม่สามารถย้อนคืนกลับมาได้ เป็น "สัจธรรม" คิดทำสิ่งใดใช้"สติ"ใคร่ครวญ มองให้ถ้วนถี่ เรื่องน่าเศร้านี้เป็นคติสอนใจให้ได้ย้อนถึง บาปกรรมเคยทำล่วงเกินสิ่งใดให้คิดคำนึง หยุดพิศเพียงหนึ่ง..ดีกว่า..กระทำ..แล้วต้องช้ำใจ

เนื้อหา...By Adminsoft

เขียนใน GotoKnow โดย บุณยกร
ใน วิถีธรรมะ-วิถีพุทธะ

คำสำคัญ (Tags): #คุณพงษ์เทพ กระโดนชำนาญ#พระปิยะธรรม

หมายเลขบันทึก: 236782เขียนเมื่อ 22 มกราคม 2009 20:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 04:41 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน