ก่อนที่จะเกิดอาการอกหักหรือถูกหักอก เชื่อว่า ร้อยทั้งร้อยคนที่มีแฟนส่วนใหญ่น่าจะตอบว่า “กำลังใจของเขาย่อมมาจากคนรักหรือแฟนของตนเอง” เนื่องจากบุคคลที่อยู่ในอาการเหล่านั้นคิดว่า “แฟน” คือแรงขับเคลื่อนทุกสิ่งอย่างและทำให้โลกของเขาเหล่านั้นเป็นสีชมพู
คำถามก็คือ แล้ว “กำลังใจ” ของคนอกหักมาจากไหนล่ะ?
ก่อนที่จะตอบคำถามนี้ ผู้เขียนอยากให้ผู้อ่านย้อนอดีตกลับไปก่อนที่จะมี “แฟน” กันว่ากำลังใจของเรามาจากไหน? ใช่แล้วคนที่อยู่ใกล้ตัวเรามากที่สุดและรักมากที่สุดโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ แต่มักจะเป็นกำลังใจในลำดับท้ายๆ นั้นคะคือ “พ่อกับแม่”
กำลังใจจากพ่อกับแม่ เป็นกำลังใจที่บริสุทธิ์ โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน นอกจากความสุขของลูกและปลอบโยนเวลาท้อแท้และสิ้นหวัง รวมถึงลูกอกหักด้วย ที่สำคัญกำลังใจของพ่อกับแม่ มีมาตั้งแต่ต้นและสม่ำเสมอด้วย และไม่มีทางจะทำให้เราอกหักไปได้
นอกจากกำลังใจจากพ่อกับแม่แล้ว บุคคลอีกคนหนึ่งที่เรามักจะคิดถึงมันเวลาอยากยืมตัง อยากปรึกษาปัญหาสารพัน หรืออยากเมาหัวราน้ำ และสามารถแสดงธาตุแท้ได้อย่างอิสระได้ โดยไม่ต้องเสแสร้งมากมาย ก็คือ “เพื่อน”
อาจพูดได้ว่ากำลังใจจากเพื่อนนั้นมีมาก่อนแฟนเสียอีก เพราะว่าตั้งแต่เล็กจนโตเราก็ต้องมีเพื่อนกันทุกคน ต้องพบปะสังสรรค์ ไปไหนมาไหนและปรึกษาปัญหาชีวิตกับเพื่อนตลอดระยะเวลา (ที่ครองความโสด) จนกระทั่งวันหนึ่งเรามีความรักและมี “แฟน” เวลาของเรากับ “เพื่อน” ก็ค่อยๆ ห่างออกไปโดยปริยาย เพราะเราต้องไปมีเวลาอยู่กะ”แฟน” นั้นเอง
น่าแปลกที่กำลังใจจากพ่อกับแม่ หรือเพื่อน นั้นก็ไม่เคยจางหายไปเลยแม้แต่น้อยในขณะที่เรามีแฟน แต่พวกเขากลับมองดูเราอยู่ห่างๆ และคอยว่าวันหนึ่ง หากเราเหงาและว้าเหว่เมื่ออกหัก แล้วเราจะเดินทางกลับไปหาพวกเขาอย่างไม่รีรอ
เมื่อวันอกหักมาถึง…โทรศัพท์สายแรกจากเสียงที่คุ้นเคยและความอบอุ่นที่ไม่มีใครสามารถให้ได้อีกแล้ว ก็คือ เสียงจากพ่อกับแม่ของเรา แม้ว่าเราไม่ได้พูดอะไร ท่านก็รู้แล้วว่าเราไม่สบายใจ นั้นคือ เสียงหนึ่งของกำลังใจที่เราไม่จำต้องร้องขอ...เพราะพ่อกับแม่คือ ร่มโพธิ์ร่มไทรของลูก
โทรศัพท์สายที่สองที่เราจะ บ่นดังๆ และร้องไห้ด้วย คือ “เพื่อน” แม้ว่าในบางครั้งเราจะได้ยินคำพูดเริ่มต้นตัดพ้อของมันว่า “ทีอย่างนี้แกมาคิดถึงฉัน” หรือว่า “ฉันว่าแล้ว...” อะไรประมาณนี้ และตบท้ายด้วยคำว่า “ไม่เป็นไรนะ เพราะแกยังมีฉันอยู่...” ซึ่งดูออกจะน้อยอกน้อยใจ แต่ก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเราเมื่อเราต้องการมัน เหมือนกับถ้อยคำหนึ่งที่ว่า “Friends are like stars, not always seen but always there.” (เพื่อนๆ ก็เหมือนดวงดาว แม้ว่าไม่อาจมองเห็นได้ทุกวัน แต่ก็ยังอยู่ตรงที่เดิม)
และท้ายที่สุดที่คนอกหักมักลืมนึกถึงเสมอก็คือ "กำลังใจจากตัวของเราเอง" ซึ่งเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดที่จะผลักดันให้ชีวิตของเรานั้นก้าวต่อไปและยอมรับกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอยู่ให้เบาบางลงได้ ดังภาษิตที่ว่า "ตนแลเป็นที่พึ่งเเห่งตน" นั่นแหละเหมาะที่สุด เพราะเหนือคำปลอบใจของคนที่รักเราทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพ่อกับแม่หรือเพื่อนแล้ว หาก "ตัวของเรา" นั้นไม่สามารถระงับ "อารมณ์" หรือความทุกข์ใจได้แล้ว ใครก็ไม่อาจช่วยอะไรได้
เพราะฉะนั้นมาตอบคำถามแรกกันเถอะว่า กำลังใจคนเรา ไม่ว่าจะอกหักหรือไม่ เรามีอยู่แล้วตลอดเวลานั้นคือ กำลังใจของพ่อกับแม่ และเพื่อน ซึ่งแม้จะไม่ใช่ “กำลังใจจากคนที่เรารัก” แต่ก็เป็น ”กำลังใจจากคนที่รักเรา” ดังนั้นกำลังใจของเราจึงไม่ได้เริ่มต้นจากคนๆ เดียวที่เรียกว่า “แฟน” และที่สำคัญควรให้คุณค่าของความรักในคำว่า “คนที่เรารัก” รวมถึงบุคคลสองกลุ่มดังกล่าวด้วย เพื่อให้ควรค่ากับการที่พวกเขาเป็น “คนที่รักเรา” และท้ายสุดที่ขาดไม่ได้ ก็คือ "ตัวของเราเอง" นี่แหล่ะเป็นกำลังใจที่มีคุณค่าที่เราควรรักที่สุดก่อนจะไปรักคนอื่น....
… แล้วท่านผู้อ่านล่ะคะมีความเห็นว่าอย่างไร?
กำลังใจ หาได้ ไม่ยาก หากเราเป็นคนที่ชอบให้กำลังใจคน
ขอบคุณค่ะคุณคนโรงงาน
ดิฉันเห็นด้วยค่ะ
สวัสดีครับคุณดวงเด่น
ผมเห็นด้วยกับคุณนะครับ
แต่แอบฝากไว้ถึงคนปากแข็งหรือโดดเดี่ยวนิดๆ คือคนที่อาจไม่สามารถคุยกับพ่อแม่ได้ หรือเพื่อนน้อยนั้น กำลังใจที่ได้มาจากสัตว์เลี้ยงหรือการหันไปให้ความรักกับคนที่ขาดแคลน รักมันก็จะกระเด็นกระโดดมากอดเราให้ชื่นใจกลับคืนมาได้เช่นกันน๊า
บทเพลงดีๆ บทความแห่งความจริง หรือการออกไปข้างนอกก็ช่วยได้ครับ
ไม่แนะนำให้ครุ่นคิดกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วมากนัก อาจตัดสินใจอะไรไม่ดีได้
น่าจะพอช่วยได้มั้ยครับคุณดวงเด่น :)
ขอบคุณมากค่ะคุณขจิต และยินดีต้อนรับค่ะ
ขอบคุณคุณ adayday สำหรับกำลังใจเพิ่มเติมค่ะ
และก็เห็นด้วยกับการปล่อยให้วันวานทิ้งไปจะได้ไม่มีผลต่อปัจจุบันค่ะ
ยามที่เธอท้อ
ขอแค่...เธออย่าถอย
ให้รับรู้...ฉันยังคอย...ส่งใจ...ให้เสมอ
จากมุมหนึ่ง...ในโลกกว้าง...ส่งไป...ให้ถึงเธอ
กำลังใจดีๆ...มีให้เธอ...ถ้าต้องการ
ยังมีฉันเป็นกำลังใจ
ขอบคุณคุณธนัญชัยค่ะ
สวัสดีครับคุณดวงเด่น ...จำกันได้รึเปล่าน้ออออ
ขออนุญาตเดาสนุกๆ
..กำลังใจที่มีค่ามากที่สุด น่าจะมาจากพ่อ แม่
..กำลังใจที่มีมาให้บ่อยๆ แต่เราไม่ค่อยเห็นความสำคัญ จะรู้ซึ้งก็ต่อเมื่อเจ็บ.. มาจากเพื่อน
..กำลังใจที่อยากได้ที่สุด คงมาจากแฟน
..กำลังใจ ที่สำคัญมากๆ แต่ไม่ค่อยนึกถึงกัน คือกำลังใจที่มาจากตนเอง....
---ผิดถูกอย่างไร ขออภัย---- แต่ยังไงก็มีกำลังใจมาให้เพื่อนเสมอครับ--- ^_^
ขอบคุณเจษฎามากค่ะสำหรับความคิดเห็น
จำได้อยู่แล้วค่ะ แต่ว่ากลัวว่าทุกคนใน gotoknow จะลืมดิฉันไปเสียก่อน เพราะหยุดเขียนไปเสียนานเลย
ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะคะ เพื่อคนที่ท้อแท้และต้องการกำลังใจทุกท่านค่ะ
เจอกันทาง G2K นะน้อง จาก พี่ต้อยค่ะ
หวัดดีค่ะ
พ่อและแม่ เพื่อน พี่ น้อง ..ทุกกำลังใจล้วนมีความหมายมากมาย
แต่ในยามที่เดียวดาย และโดดเดี่ยว กำลังใจที่ดีที่สุด คือ ตัวเราค่ะ
น้ำตาอาจไหล ไม่อยากทำงานใดๆ เมื่อถึงจุดหนึ่งของความคิด กลับต้องดูแลใจตัวเองเสมอ
ขอบคุณพี่ต้อยค่ะ
และยินดีเสมอค่ะพี่ต้อย
ขอบคุณคุณ phayorm ที่ร่วมแสดงความคิดเห็นค่ะ
ดิฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งกับภาษิตที่สอดคล้องกับกำลังใจที่มาจาก "ตัวเรา"
นั่นคือ "ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน"
และเป็นกำลังใจที่ขาดไม่ได้เลยจริงๆ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
คุณดวงเด่น ไม่เจอกันนานเลยนะครับ
สวัสดีค่ะคุณ aj kae ไม่เจอกันนานเช่นกันค่ะ สวัสดีค่ะ สบายดีนะคะ
และขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ