สวัสดีครับทุกท่าน
ปีใหม่ปีนี้ผมเองไม่ได้กลับบ้าน ทำหน้าที่เฝ้ามหาวิทยาลัยให้กับทุกคนที่กลับบ้านกันครับ แล้วค่อยหาโอกาสกลับในยามอื่นครับ ดูเหมือนว่าจะเสียสละนะครับ จริงๆ ต้องเร่งเคลียร์งานที่ค้างๆ ไว้นะครับ ประกอบกับเพิ่งกลับไปเยี่ยมบ้านตอนต้นเดือนธันวาคมที่ผ่านมาแล้วครับ การได้อยู่พร้อมหน้ายังไม่เท่าการได้อยู่กันพร้อมใจ ครับ การได้อยู่พร้อมหน้าต้องไปเจอกันใช่ไหมครับ แต่การได้อยู่กันพร้อมใจอยู่ที่ไหนก็ถึงกันใช่ไหมครับ ช่องทางในการติดต่อทุกวันนี้มีมากมายกว่าเมื่อก่อนมาก
เมื่อวานผมได้รับทราบว่ามีฝูงนกกระยางลงมาหาอาหารและใช้ชีวิตใน มอ. เป็นแหล่งพักพิง ถือว่าเป็นบ้านร่วมกันกับพวกเรา ผมก็เล่นปั่นจักรยานพร้อมเครื่องมือนการจับนกกระยางไป พอไปปั๊บจอดรถปั๊บบินหมดทั้งฝูงเลยครับ ผมเลยไปติดตามไปอีกที่นึงที่เค้าบินไปลงคราวนีละครับ ผมก็จับได้เพียบเลยครับ (คิดกันไปถึงไหนแล้วครับ จินตนาการ)
นี่คือรูปที่ผมได้จับไว้ได้นะครับ การจับของผมเป็นการจับแบบไม่ทำลายครับ อาจจะตกใจบ้างเล็กน้อยครับ นั่นคือการจับด้วยกล้องถ่ายรูปนั่นเอง..... นี่คือสวิงไอที ถ่ายได้ทุกอย่างทั้งที่มองเห็นและมองไม่เห็นครับ
การได้มีโอกาสทำงานที่หนึ่งที่ใดสักที่ หากเราเห็นจุดเด่นจุดแข็งของที่นั้นๆ เราจะทำงานอย่างมีความสุข แน่นอนปัญหามีแน่ แต่ปัญหานั่นมันไม่ใช่ปมประเด็นแห่งการเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ เพราะพื้นฐานที่สำคัญคือ ทำที่ไหนก็เพื่อไทยเช่นกัน หรือแม้ว่าจะย้ายไปทำที่ไหนก็ยังทำงานเพื่อไทยเช่นกัน
การสร้างความอบอุ่นให้เกิดในองค์กรจึงสำคัญมาก การบริหารงานด้วยหัวใจจึงสำคัญทึ่สุด สำคัญกว่าการบริหารแบบสมอง ความอบอุ่นเกิดจากหลายองค์มารวมกัน อบอุ่นตอบได้ด้วยหัวใจ
ผมนำภาพพระราชบิดามาฝากทุกท่านครับจากภาพด้านบนนะครับ ซึ่งผมคิดว่าพระองค์ท่านคือแบบอย่างที่ดีที่สุด ท่านยืนมองออกไปในทะเลอย่างสง่าตลอดเวลาไม่ว่าจะแดดออกฝนตกลมแรง
แล้วชีวิตของเราละอดทนและสู้กับปัญหาอย่างไร? ครับ
ขอให้ทุกท่านมีความสุขในการได้อยู่ร่วมและได้สร้างสรรค์สิ่งดีงามตลอดไปครับ
ด้วยมิตรภาพ
เม้ง
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย เม้ง สมพร ช่วยอารีย์ ใน มิสเตอร์ช่วย
เม้ง ..ขอให้มีความสุขในการทำงานนะจ๊ะ