โทรศัพท์มือถือ พร้อม "เบอร์แรกในชีวิต" หาย !! ... เตรียมต้อนรับปีใหม่กันทีเดียว :(
เมื่อวาน (อา 28 ธันวาคม 2551) ขี่รถเครื่องจาก "บ้าน" สู่ "ร้านหนังสือประจำตัว" ที่อยู่แถว ๆ ไนท์บาร์ซ่า ... วันอาทิตย์เค้าเปิด 9.00 - 12.30 น. เท่านั้น
หนังสือ "เข็มทิศชีวิต II ตอน กฎแห่งเข็มทิศ" มาวางจำหน่ายเป็นวันแรกที่นี่พอดี พร้อมกันนั้น ผมก็เดินหาหนังสือพวกจิตวิทยา ปรัชญาการดำเนินชีวิตต่าง ๆ เพื่อเป็นของขวัญปีใหม่ให้เพื่อน ๆ สนิท
เมื่อเดินได้สักพักก็ตัดสินใจได้ว่าจะเลือกเล่มไหนดี มือข้างขวาถือโทรศัพท์มือถืออยู่ ก็วางไว้ตรงชั้นหนังสือนั่นแหละ เพื่อเลือกเล่มที่ดีที่สุด แล้วก็เดินออกไปจ่ายตังค์เลย โดยไม่ลืมคิดถึงมือถือที่วางไว้
เมื่อจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์แล้ว ก็ออกมาทันที ตอนนั้นเป็นเวลา 12.25 น. กำลังจะปิดอยู่แล้ว ขี่รถเข้าที่ทำงาน ควักโน้นควักนี่ออกมาวางบนโต๊ะแล้วพบว่า โทรศัพท์มือถือ พร้อม "เบอร์แรกในชีวิต" หายไปแล้ว นึกขึ้นได้ว่า คงร้านหนังสือแน่นอน แต่ ... กลับไปก็ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะมันปิดแล้ว คิดว่า พรุ่งนี้คงต้องรีบกลับไปดูว่า ยังอยู่ให้เห็นบ้างไหม
ได้แต่คิดในใจว่า คงต้องทำใจไว้ก่อนแล้วล่ะ หากยังอยู่ เจ้าหน้าที่คงเก็บไว้ให้ที่เคาน์เตอร์ แต่ถ้าหายไปแล้ว ก็คงเป็นของกำนัลวันปีใหม่ให้กับเจ้าหน้าที่ หรือไม่ก็ผู้มาซื้อหนังสือ
วันนี้ (จ 29 ธ.ค.51) เดินทางไปตอน 18.00 น. ... ผมเริ่มต้นสอบถามที่เคาน์เตอร์ก่อนว่า มีใครพบโทรศัพท์มือถือ (เก่า ๆ ราคาถูก ๆ) บ้างหรือไม่ น้องที่เคาน์เตอร์ตอบว่า ไม่มีเลย ปกติหากมี จะมาฝากไว้ที่เคาน์เตอร์นี่แหละ
แต่ ... อาการของน้อง ๆ และเจ้าหน้าที่ที่อยู่เคาน์เตอร์ หลังจากรับทราบคำร้องทุกข์จากผมแล้ว ผมสังเกตได้ว่า เกิดอาการบางอย่างที่ไม่ปกติ ทำให้ผมเสียความรู้สึกเป็นอย่างมาก ทั้ง ๆ ที่ผมพอทราบแล้วล่ะว่า น้อง ๆ เค้าจะแสดงพฤติกรรมอย่างไรบ้าง
หลังจาก น้องที่เคาน์เตอร์รับทราบคำร้องทุกข์จากผม ... ผมถามคำ น้องตอบคำ พอมีลูกค้าก็รีบชิงให้บริการลูกค้าก่อน มาพูดคุยกับผมให้เสร็จ เหมือนหนีอะไรสักอย่าง น้องโยนคำถามไปยังพี่อีกคน คำตอบก็คือ ไม่พบเช่นกัน แล้วก็เดินหนีไปที่อื่น
ผมเข้าใจนะว่าความรู้สึกของคนที่ต้องมารับผิดชอบต่อทรัพย์สินมีค่าของผู้อื่นมันหนักหนาสำหรับเจ้าหน้าที่ที่เงินเดือนไม่เยอะมากนัก ลำพังเดือนชนเดือนแล้วล่ะ
แต่ ... ผมไม่ได้เสียดายโทรศัพท์มือถือ เสียดายข้อมูลที่อยู่ในซิมแรกในชีวิตนิดหน่อย แต่ก็ทำใจได้ ไม่ได้อยากให้ทางร้านมาซื้อมือถือให้ผมใหม่สักหน่อย เพราะมันเป็นความสับเพร่า หลงลืมของผมเอง
ผมอยากได้ "ความรับผิดชอบทางความรู้สึก" ให้กับลูกค้าขาประจำอย่างผมมากกว่า ผมเป็นสมาชิกร้านนี้มาเป็นสิบ ๆ ปี รู้สึกดีว่า เค้าบริการเยี่ยม ไม่อยากจะคิดมีอคติ ถึงกับเลิกใช้บริการร้านนี้อย่างถาวรเสียที่ไหน
น้องคงตกใจกับปัญหาที่เกิดขึ้น แล้วไม่ทราบว่าจะแก้ไขปัญหาอย่างไร ปัญหาคงใหญ่เกินความรับผิดชอบของเขา ผมจึงบอกว่า "น้องครับ งั้นพี่จะให้ชื่อและเบอร์โทรน้องไว้นะครับ เผื่อเจอ น้องก็โทรมาบอกพี่ด้วย" แล้วผมก็เดินไปดูหนังสือต่อ ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้น ความรู้สึกเสียไปแล้วครับ
ถ้าผมเป็นน้องคนนี้ ผมจะกุลีกุจอจัดการปัญหาให้เป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาของลูกค้าว่า ร้านเค้ารับผิดชอบต่อลูกค้าเพียงใด นั่นต่างหากคือ สิ่งที่อยากได้มากกว่าการนิ่ง อึ้ง ไม่ทำอะไรเลย
เดินสักพักลงไปชั้น 1 เพื่อซื้อนิตยสาร Secret ซึ่งมาวันนี้พอดี
พี่ที่ขายอยู่ข้างล่างจะจำหน้าผมได้ดี เพราะผมน่ะ ลูกค้าประจำจริง ๆ
พอเลือกเล่มได้ ผมก็ลองบอกพี่คนนี้ว่า "พี่ เมื่อวานนี้ผมทำมือถือหายข้างบนตรงชั้นหนังสือ ตอนนี้หายไปแล้ว คงไม่ได้คืนแล้วล่ะ"
อาการก็ออกมาเลย "น้องแน่ใจหรือเปล่าว่า ลืมไว้ข้างบน ไม่ใช่หล่นหายกลางทาง"
ผมอึ้ง !?!
ปกติผมไม่ใช่ลืมอะไรง่าย ๆ เวลาผมไปไหน ผมจะมีกระเป๋าหนังตะพายไหล่ทุกครั้ง ในนั้นจะใส่ทุกอย่างเอาไว้ รวมทั้งมือถือด้วย ดังนั้น ถ้าไม่ใช่เอาวางที่ชั้นอย่างนั้น ผมจะใส่ไว้ในกระเป๋าหนังตลอด เพื่อกันลืมเหมือนกันครับ คนที่รู้จักผมจะทราบดีว่า ผมไม่ลืมอะไรง่าย ๆ ยิ่งมือถือหาย ไม่เคยมีประวัติ ครับ
ในขณะที่พี่อีกคน แสดงอาการรนอย่างเห็นได้ชัด คือ เอาหนังสือที่ผมเลือกแล้ว ไปวางเก็บไว้ที่เดิม ทั้ง ๆ ที่ผมจ่ายตังค์แล้ว ผมจึงบอกเค้าว่า "พี่ครับ เล่มนั้นผมจ่ายตังค์แล้วล่ะ พี่จะเอาไปเก็บทำไมอ่ะ" ผมก็ยิ้ม ๆ แล้วรับหนังสือเดินจากไปด้วยความเซ็งเล็ก ๆ น้อย
นอกจาก "การไม่รับผิดชอบทางความรู้สึก" แล้ว ยังมีคนประเภท "โยนความผิด" ให้คนอื่นอีก โดยเฉพาะโยนให้ลูกค้าประจำอย่างผม
อืมม ... เล่าให้ฟังครับ
ในที่สุด ผมคิดว่า โทรศัพท์มือถือ พร้อม เบอร์แรกในชีวิต ของผม ก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ยากที่จะกลับคืนสู่เจ้าของแล้วล่ะครับ และผมก็ต้องทำใจ พร้อมกับแก้ปัญหาต่อคนมากมายที่ต้องการติดต่อผมในอนาคต .. ฉลองเตรียมเทศการลปีใหม่พอดี
ใครก็ตามนะครับ เก็บมือถือได้ นำไปส่งตำรวจ หรือ เจ้าของเถอะครับ ผมว่า เค้าคงทุกข์น่าดู โดยเฉพาะคนที่ไม่เคยสำรองข้อมูลในซิมเอาไว้เลย เหมือนมีข้อมูลหนึ่งเดียวในโลก
ใครที่ยังไม่หาย กรุณาสำรองข้อมูลด่วนนะครับ ... ใกล้เทศกาลปีใหม่แล้วด้วย อาจจะช้ำใจอย่างผมก็เป็นได้นะครับ
ขอให้มีความสุขทุกท่าน ... เลือกทำกรรมดีนะครับ
ขอบคุณมากครับ :)
ความเห็น (16)
- เคยลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้านถ่ายเอกสารเช่นเดียวกันค่ะ
- เหตุการณ์คล้าย ๆ กัน
- ธุ อาจารย์วสวัตดีมารค่ะ..
"น้องแน่ใจหรือเปล่าว่า ลืมไว้ข้างบน ไม่ใช่หล่นหายกลางทาง"
ถ้าเป็นต้อม.. ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็คือ..ต้อมคว้าหนังสือเล่มหนักๆ หนาๆ ที่วางบนชั้นอันดับหนังสือขายดี ขนาดเหมาะมือ ซัดเปรี้ยงไปที่หัวคนพูด อุ๊บ! ส่ายหัวสักสองสามที ภาพที่เกิดก่อนหน้านี้ก็แค่เกิดเป็นมโนภาพ หาได้เกิดขึ้นจริงๆ ก็หาไม่ เพราะต้อมเป็น "นางเอก" ผู้แสนจะเรียบร้อย คงได้แต่ทอดสายตามองคนพูดอย่างปวดร้าว อิอิ
ถ้าเป็นต้อม ต้อมก็คงอยากเห็นพนักงานในร้านกุลีกุจอและเอาใจใส่ถามหาสาเหตุและเรื่องราวที่เกิดขึ้นบ้าง ไม่ได้หวังหรอกว่าจะได้มือถือคืนกลับมา (แต่ก็แอบหวัง)
เอาหน่า อย่างน้อยก็มีต้อมเป็นเพื่อนผู้ร่วม "มหกรรมแห่งการสูญเสีย" ฉลองส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่นะคะ ตั้งแต่สองเดือนที่แล้ว..จนถึง "ปาย" และตอนนี้ ต้อมมีแต่เรื่องเสียทรัพย์สิน เสียสุขภาพ เสียความรู้สึก บางที..ปีหน้าเราสองคนอาจจะโชคดีเนอะ อิอิ
ถือโอกาสมามอบการ์ดแด่อาจารย์เนื่องในเทศกาลปีใหม่สากลเจ้าค่ะ ^^ ขอให้มีสุขภาพกายที่ดี สุขภาพใจที่เยี่ยม และมีความสุขในทุกๆ วันนะคะ
สวัสดีคะ เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว... sim ของหนูก็เพิ่งหายไปเหมือนกันคะ และเป็นความเลินเล่อของนิวเองเช่นกัน พอไปทำใหม่ ที่เทเลวิช ก็ไม่สามารถทำได้ เค้าจะให้ไปทำแต่ที่ AIS อย่างเดียว โหหห !! เค้าบอกเป็นเบอร์ XXYY ทำให้ไม่ได้ เสียเวลามาก ๆ แล้วนิวก็อยู่ต่างจังหวัดด้วย เหอ ๆ /// แต่ถึงแม้เราจะได้เบอร์เดิม แต่ข้อมูลใน sim จะไม่มีเลย เศร้านะคะ !! เข้าใจเลยคะ
ความรู้สึกบางอย่างเรียกคืนกลับมาไม่ได้ แต่ยังไง...ก็ถือว่า ...เราได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้วนะคะ หนูขอเป็นกำลังใจให้คะ
ฉลองปีใหม่ครับ คุณ ครูคิม :) ...
ขอบคุณครับ
ดีจ้า หนูต้อม เนปาลี :)
จินตนาการซะเห็นภาพ
ว่าจะเอา "พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542" ทุบเหมือนกันแหละ อิ อิ
ขอให้มีความสุขเช่นกันครับ ปีหน้าต้องมีอะไรดี ๆ สิ ว่าม่ะ :)
ขอบคุณครับ คุณ NongNew :) ... Service Mind สำคัญที่สุดครับ
อ่า อาจารย์ขา เอาบันทึกใหม่ล่าสุดนะคะ
ส่วนการ์ดก็พึ่งไปนั่งหัดทำนี่ค่ะ (เลยได้มาแบบนี้ค่ะ)
มือใหม่หัดทำนะคะ ขออภัยนะคะ
ตั้งใจว่าจะทำให้เสร็จก่อนกลับบ้าน...
แหะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆหนูยังไม่เก่งคร๊าอาจารย์
แหม ... น้องคุณครู เทียนน้อย
- ขนาดของการ์ดตัวจริงกว้างยาวเท่าไหร่ไม่สำคัญ
- เวลาที่จะนำมาขึ้นเว็บ เช่น บล็อก ก็ต้องนำไฟล์ตัวจริงไปลดขนาดเสียก่อนครับ เปลี่ยนชื่อไฟล์เสียด้วย
- ขนาดที่เหมาะสม กว้างสัก 500 - 600 pixel ก็ได้ครับ แต่ไม่ควรเกิน 800 pixel เดี๋ยวมันล้นอ่ะดิ
- ถ้าลดใน Photoshop ก็คำสั่ง image size ครับ
- อย่าลดขนาดภาพ โดยการใช้เมาส์ย่อภาพในเว็บ เพราะ ขนาดไฟล์ไม่ได้ลดลงด้วย เวลาโหลด จะโหลดช้า ครับ
สู้ สู้ กำลังจะเก่งแหละ :)
อ้อ อาจารย์ขา
โทรศัพท์หนูลืมไว้ ตั้งนานสองนานไม่เห็นมีใครเอาไปเลยค่ะ
สงสัยมันเก่าและโทรมมากไปหน่อย อายุการใช้งานตอนนั้นก็ สัก 5 ปี
ตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง เครื่องแรก...จนถึงตอนนี้ (7ปี) ...5555555
ทำไมไม่หายอะ(งง)...ปกติของลืมไว้ไม่มีทางได้คืน....
ขอให้อาจารย์เจอสิ่งดีๆใหม่ๆในปีใหม่นะคะ
ไม่แน่นะคะ อาจได้ข้อมูลคืน ภาวนาเอาใจช่วยค่ะ :)
ปล. ไม่อยากให้อาจารย์โศกเศร้านะคะ ป้าครูคิมพามา อิอิอิ เลยตามคร๊า
เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัดนะคะ คริคริ
เหอ เหอ ขอบใจ ๆ คุณครู เทียนน้อย .. :)
โจรบอกว่า จะเอาไว้ใช้เอง ก็มีใช้แล้ว ... เอาไปขาย สงสัยจะได้ตังค์มากกว่า
ว่าไหมครับ ... ไม่เศร้าเพราะมือถือหายหรอกครับ เศร้าเพราะว่าใครเอาการ์ดมาใส่ที่บันทึกไว้ให้ก็ไม่ทราบ ย้าว ยาว อิ อิ :)
เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะเพราะเคยมีประสบการณ์ตรงถึง 2 ครั้งหายที่ทำงาน
เคยผ่านกรณีอย่างนี้เหมือนกัน..แต่ก็ถือว่าเป็นจังหวะที่ไม่ดีแล้วกันนะคะ
คนเรา..ถ้ามีความซื่อสัตย์ต่อกันทุกคน..กรณีของมิจฉาชีพ..ลักเล็กขโมยน้อยคงไม่เกิดขึ้นให้ได้เห็นนะคะ..เก็บไว้เป็นบทเรียนสำหรับเราเองค่ะ..
ผมก็เคยโทรศัพท์หาย ..และก็รู้ตัวคนที่ได้ของด้วยครับ แต่สอบถามไปมา เค้าอยากได้ ก็ให้เขาไป
เสียดายก็คือ sim ที่มีรายชื่อญาติมิตร เจ้าหนี้ ลูกหนี้ อยู่เต็มไปหมด :)
เอาเถอะครับ...ถึงเวลาได้เครื่องใหม่แล้วครับ...
ถอยออกมาเลยครับ
ขอบคุณครับ คุณปู อังคณา :) หายครั้งแรกครับ
ขอบคุณครับ ท่าน ศน.add ... บทเรียนและประวัติศาสตร์เกิดขึ้นซ้ำเสมอ ครับ v v
เสียดายข้อมูลจริง ๆ ครับ คุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร :)
แต่ "เจ้าหนี้" ไม่น่าเสียดายครับ "ลูกหนี้" น่ะสิ อิ อิ