๒๗.การจากกัน
วันพุธตอนเย็นได้รับโทรศัพท์จากบุคคลที่นับถือท่านหนึ่ง ถึงข่าวการย้ายที่ทำงาน จากโรงเรียนที่อยู่ปัจจุบันไปยังโรงเรียนอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าปีนี้จะได้ย้ายตามที่แจ้งไว้ในใบเขียนขอย้าย (เพราะเขียนย้ายติดต่อกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววสักทีนี่คะ) อืม...ความรู้สึกแปลกๆ..
นึกไปนึกมาก็ให้รู้สึกใจหาย ด้วยมีความผูกพันธ์กับนักเรียนกลุ่มจักรยานน้ำเก็บขยะ กลุ่ม Science Show แถมด้วยนักเรียนชั้นม.4/4 เป็นพิเศษ รวมทั้งนักเรียนทุกคนที่อยู่ในการกำกับดูแล ตลอดจนนักเรียนระดับชั้นอื่นๆ ที่กำลังเกิดแรงบันดาลใจจากกลุ่มนักเรียน 3 กลุ่มที่กล่าวมาข้างต้น....
ผลการตอบรับทั้งที่ยังไม่ได้รับการ confirm จากผู้ที่มีอำนาจสั่งการ แต่ข่าวที่ครูแป๋มจะย้ายโรงเรียนได้แพร่กระฉ่อนไปทั่วอาณาบริเวณโรงเรียนเรียบร้อย มีทั้งโทรศัพท์มาสอบถาม มีทั้งการสอบถามโดยตรง และมีการฝากถามอีกด้วย...แต่ครูแป๋มก็ยังไม่สามารถยืนยันได้เต็มปาก ด้วยมีความรู้สึกว่ามันเร็วเกินไป อีกทั้ง project ที่วางเอาไว้กับนักเรียนกำลังจะดำเนินไปได้สวยงามทีเดียว แต่ก็ต้องฝึกให้ทุกคนยอมรับกับเหตุการณ์ที่เราไม่อาจคาดคิด ที่อาจต้องพบอีกในอนาคต ครูแป๋มจึงตัดสินใจบอกตัวแทนของทั้ง3 กลุ่มเอาไว้ เพื่อให้เริ่มทำใจกับการที่จะต้องพรากจากกัน
กลุ่มจักรยานน้ำเก็บขยะตัดสินใจบอกกับต่อ กลุ่มScience Showตัดสินใจบอกกับต้น และกลุ่มม.4/4 บอกกับทราย นอกจากนั้นกลุ่มม.2/5 ซึ่งครูแป๋มเป็นที่ปรึกษาได้บอกทุกคนในชั่วโมง homeroom ม.4/2 ในชั่วโมงที่ครูแป๋มทำการสอน ตลอดจนทุกๆห้องที่สอนและได้รู้จักเป็นการส่วนตัว จะได้ค่อยๆรับรู้กันไป
ในที่สุดช่วงเช้าตอนพิธีเคารพธงชาติ ครูอาจารย์แต่ละท่านได้มาบอกกล่าว บ้างแสดงความยินดีที่จะได้ย้ายกลับบ้าน บ้างก็เสียใจที่จะขาดมิตรที่คุยกันถูกคอ บางคนรู้สึกเครียดที่ไม่ได้รับข่าวการย้าย แต่ก็ยอมรับกันในที่สุด. แต่นักเรียนสิคะ เริ่มจากนักเรียนที่ปรึกษาที่เช้านี้ปฏิบัติตัวดีเป็นพิเศษ กลุ่มจักรยานน้ำเก็บขยะก็รู้สึกว่าพยายามจะเก็บอาการ แต่ต้น ปรัชญาสิคะ อาการออกชัดเจน เช่นเดียวกับต้นและปูนทีม Science Show มารอหน้าบ้านพักครูพอเจอหน้ากันเท่านั้นแหละ ต้นและปูนปล่อยโฮโดยไม่ฟังอีร้าค้าอีรมเลย ต้องปลุกต้องปลอบกันใหญ่ แต่ยิ่งกว่านั้นตอนเย็นหลังเลิกเรียน นักเรียนไม่รู้มาจากที่ไหนต่อไหนมาออราวกับนัดหมายกัน แต่ละคนได้แสดงออกซึ่งความรู้สึกต่างๆกันออกไป แต่ก็เป็นอาการที่บ่งบอกถึงความเสียใจที่เข้าใจผิดเพราะคิดไปว่าครูแป๋มจะทิ้งพวกเขาไปเสียแล้ว....
โถ..ๆๆๆๆๆ เด็กหนอเด็ก หากครูได้ย้ายจริงๆ ก็ไม่น่าต้องห่วงครู เพราะเป็นการย้ายกลับภูมิลำเนา อีกทั้งโรงเรียนที่ว่าก็อยู่ไม่ไกลเกินไปที่เราจะไปมาหาสู่กัน เพียงแต่ต้องใช้เวลานานขึ้นเท่านั้นเอง แต่จะว่าไป ครูแป๋มเองนั่นแหละที่รู้สึกใจหายมาก่อนหน้าเด็กๆแล้วตั้งหลายเท่า ผ่านการน้ำตาซึมมาก็หลายครั้ง แต่ด้วยเหตุผลบางประการบอกเลยว่า "จำเป็น" ค่ะ แต่ว่าตอนนี้ขอตัวไปเช็ดน้ำตาให้กับตัวเองและเด็กๆก่อนะคะ
ความเห็น (12)
ขอให้กำลังใจครับ คุณครูแป๋ม :)
- แวะมาทักทาย และให้กำลังใจ
- เก็บความตั้งใจจริงไปพัฒนาบ้านเกิด
- สวัสดีปีใหม่ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณwasawat
ขอรับไว้สำหรับกำลังใจดีดีแบบนี้ ขอบคุณค่ะ
เรียน ท่านsuwimolค่ะ
ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูงที่แวะมาทักทาย กับความผูกพันธ์ของครูและเด็ก ยากนักที่จะลืมเลือน แต่ไม่ว่าจะเป็นที่ใด ไปอยู่ที่ไหน ความผูกพันธ์ก็จะเกิดขึ้นในทุกที่ที่เราไป และจะขอกลับไปพัฒนาบ้านเกิดดังที่ท่านแนะนำนะคะ....
สวัสดีตอนเที่ยง ครับคุณครูแป๋ม
แวะมาเยี่ยมนะครับ
การจากกัน สำหรับผม มีความรูสึกไม่เหมือนกันนะ
- จากสิ่งที่เรารัก เป็นทุกข์
- จากสิ่งที่เราไม่ชอบ เป็นสุข
- แล้วคุณละครับ จะเลือกแบบไหน
ผลที่ทำไว้ดีนี่แหละครับ เห็นผลทันตากับเด็กๆ
ขอเลือกทั้ง 2 แบบได้ไหมคะ คุณ ท. ณเมืองกาญจน์
สวัสดีค่ะ ท่านวิชชา
เศร้าทั้งครูและเด็กๆ ค่ะท่าน..
สัญญาไม่ทิ้งกัน...ครูจะมาหา
ไม่ก็...พวกเขาจะไปหาครูสุดสัปดาห์ค่ะ.
ขอบคุณที่แวะมาเสริมแรงใจนะคะ
ต้นเด็ก science show
อาจารย์ครับ นึกถึงตอนนี้ทีไร ใจหายทุกทีเลยครับ
ตอนนี้ ตอนที่ผมกำลังอ่านอยู่ ผมยังรู้สึกเศร้าใจอยู่เลย
รักอาจารย์ ครับ
ต้นเด็ก science show
- จริงจ๊ะต้น แม้ตอนนี้ครูแป๋มจะทำงานอยู่ แต่ภาพน้ำตาแห่งความเศร้าโศกก็ไม่เคยเลือนหายไปจากใจ
- ยิ่งวันที่ต้นแต่งชุดนักเรียนม.ปลาย มาส่งครูแป๋มที่สุรธรรมฯขากลับยิ่งเศร้าไปใหญ่
- ครูแป๋มก็รักต้นเช่นกันจ๊ะ..มากด้วย..
มองภาพนี้ทีไร..ครูแป๋มอมยิ้มทุกทีเลยต้น
ผม ก็เคย จากกับเพื่อนเหมือนกันครับ มัน อยากพูดออกมาว่า กูรักมึง! ขอให้กำลังใจ ครับ ลาก่อนนะ โย เพื่อนรัก
เป็นกำลังใจให้คุณการจากกันด้วยนะคะ ทุกสิ่งจะเก็บไว้ในความทรงจำที่ดีงามค่ะ