ปาย ตอน หัวใจมีไว้ให้เดินทาง 3

27 พฤศจิกายน ฉันตื่นแต่เช้าตามปกติด้วยความเคยชิน พยายามลุกขึ้นแต่ก็ไม่สำเร็จ เลยได้แต่นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงอีกเนิ่นนาน เอาหลังมือแตะหน้าผากเบาๆ ก็รู้สึกว่าตัวร้อนเหลือเกิน อย่ากระนั้นเลย..ฝืนลุกไปอาบน้ำเย็นๆ ดีกว่า เสร็จแล้วก็แต่งตัวออกไปนั่งที่ริมระเบียงเพื่อสัมผัสอากาศเย็นๆ อีกสักพักก่อนที่จะเดินออกไปทานมื้อเช้า พี่กบ (เจ้าของบ้านปายตา)เตรียมข้าวต้มเห็ดหอมให้ฉัน (เพราะเป็นคนป่วย) ฮือๆๆ อยากทานไข่ดาวมากกว่าแต่ไม่กล้าบอก เดินไปชงกาแฟ+ไมโลมาหนึ่งถ้วย (ก็ฉันดื่มของฉันแบบนี้) แม่บ้านทำหน้าสงสัยเล็กน้อย..คงคิดว่าฉันแปลก นั่งทานข้าวต้มชามนั้นด้วยความเอร็ดอร่อย ระหว่างที่ทานอยู่นั้น..ประตูบ้านข้าวหอมก็เปิดออก คุณไก่ มีสุข นั่นเอง พอเธอเดินมาถึงบริเวณศาลาทานข้าว..เราต่างก็ส่งยิ้มให้กัน เธออมยิ้ม (คงเพราะนึกถึงยัยเบ๊อะที่ซิ่งมอเตอร์ไซค์แหกโค้งเมื่อวาน) ฉันยิ้ม (แหยๆ..แล้วคิดในใจว่า อ้าวยังอยู่อีกเหรอเนี่ย ฮือๆๆ อายยกกำลังสองเลย) รีบทานให้เสร็จแล้วลุกไปเติมน้ำร้อนใส่ถ้วยเครื่องดื่ม พี่กบทักว่า "น้องต้อมเพ้นท์เสื้อเองเหรอคะ?....สวยจัง" เปล่าหรอกค่ะ นี่เป็นเสื้อที่ได้รับรางวัลจาการส่งภาพถ่ายในหัวข้อ "การรอคอย" ที่ฉันเคยเขียนไว้ในบันทึกเรื่องเล่า-การรอคอยต่างหากล่ะ เป็นเสื้อสีขาวคอกลมกว้างๆ เพ้นท์รูปดอกไม้ที่ตรงบนอกด้านซ้ายและมีที่ตรงมุมแขนขวาอีกนิดหน่อย ฝีมือการเพ้นท์ของพี่ราชา'วดีเจ้าของเวปปิงฟ้าวิลันดา น่ารักจริงๆ..เสื้อนะ ไม่ใช่ฉัน แล้วพี่กบยื่นยามาให้อีกสองเม็ดพร้อมกับกำชับว่าให้ทานทีละเม็ดเพราะยาแรงมาก ขอบคุณค่า....

ออกไปเดินเล่นที่หน้าบ้านปายตา เดินดูแกลอรี่เสียให้เต็มตา-เต็มใจ มีเสื้อกับกางเกงผ้าฝ้ายเย็บมือปักลายอาข่า กระเป๋า และงานสร้อยคอนกหวีดดินจากมูลนิธิกระจกเงา รวมไปถึงงานโปสการ์ดทำมือจากเพื่อนพ้องเจ้าของบ้านตลอดจนงานศิลปะอื่นๆ ให้เลือกชม-เลือกซื้อตามอัธยาศัย ฉันก็นั่งเล่นดูโปสการ์ดแถวนั้นอีกสักพักก่อนกลับเข้าบ้านพักเพื่อไปนั่งเขียนโปสการ์ดและนั่งวาดรูปอีกครั้ง สายๆ ก็เดินขาเกเอาโปสการ์ดมาฝากพี่กบไปส่งที่ไปรษณีย์

หน้าบ้านปายตา..

แท้งค์น้ำเทศบาลสีฟ้า..ฝีมือการวาดรูปของแขกที่มาพัก / สวนผักของบ้าน

มุมน่ารักๆ ของบ้านปายตา

แกลอรี่..ที่ฉันก็อยากจะมี

กล้วยนี้..มีให้หยิบทานได้ฟรีๆ กับเจ้ามอเตอร์ไซค์(ของพี่ปัน)โลโก้บ้านปายตา

เจ้าแมวใจตัวนี้ชื่อ "ดีใจ" กำลังอาบแดดอุ่นๆ

เวลาบ่ายสองโมงที่ฉันตื่นนอนได้สักพักก็ลองขยับแขนขยับขาดู ยังมีอาการเจ็บอยู่ แต่ก็คิดว่าถ้ากลับจากปายโดยที่ไม่ได้ไปไหนเลยก็ดูออกจะเกินไปสักหน่อย เพราะสองครั้งก่อนหน้านั้นก็แค่เคยมาเยือนปายและก็ไม่ได้ไปไหนเลย แต่คราวนี้เหมือนจะมีเสียงพี่ๆ ดังขึ้นมาในหัวว่า "จะรออ่านบันทึกของน้องต้อมนะคะ" มันเลยเป็นเหตุผลที่ยังไงๆ ฉันก็ต้องออกเดินทางอีกครั้งในช่วงบ่ายนี้ ข้างนอกบ้าน..พระอาทิตย์กำลังหัวเราะร่าด้วยการเปล่งประกายฉายแสงระยิบอยู่ทีเดียว ฉันหยิบกล้อง..มือถือ..กระเป๋าตังค์..แว่นตากันแดด และแผนที่ใส่กระเป๋าสะพาย ตอนที่กำลังปิดประตูบ้านก็มองดูตัวเองผ่านกระจก..ดูไม่จืดเลย น้องตัวกลมๆ ของพี่ๆ สวมแค่เสื้อยืดสีขาวเพ้นท์ลายดอกไม้ นุ่งกางเกงฝ้าฝ้ายสีเข้ม สวมรองเท้าแตะ เดินไปทางไหนก็จะมีเสียงกระพรวนดังกุ๊งกิ๊งๆ เอาผ้าฝ้ายผืนใหญ่ห่มคลุม หน้าก็ซีด ก้มดูสารรูปตัวเองแล้วก็ถอนใจเฮือกใหญ่ เดินออกไปแถวหน้าบ้านก็นั่งบนหลังรถมอเตอร์ไซค์..นั่งอาบแดดเพื่อ "ทำใจ" สักพัก พี่ปันเดินผ่านมาแล้วทักว่า "หน้าซีดจัง"

เอาล่ะ(วะ) กางแผนที่ออกดู แล้วก็คิดว่าน่าจะไปวัดน้ำฮู --> หมู่บ้านสันติชน --> น้ำตกหมอแปง เอาหล่ะ ออกเดินทางกันได้แล้ว Let's go.......

วัดน้ำฮู เป็นที่ประดิษฐานของพระอุ่นเมือง ซึ่งเป็นพระพุทธรูปสิงห์สาม (ศิลปะล้านนา) ปางมารวิชัยทำด้วยโลหะทองสัมฤทธิ์ มีลักษณะพิเศษคือพระเศียรกลวง พระโมฬีปิด-เปิดได้และมีน้ำซึมออกอยู่เสมอ เชื่อกันว่าสร้างโดยสมเด็จพระนเรศวรมหาราชเพื่อเป็นพระราชกุศลถวายพระพี่นางพระสุพรรณกัลยา

วัดน้ำฮู

หมู่บ้านจีนสันติชน เป็นหมู่บ้านชาวจีนยูนนานลูหลานชาวกองพล 93 (ทหารจีนคณะชาติ) ที่ถอยร่นจากการสู้รบและวางปืน วางอาวุธ มาเลือกสร้างถิ่นฐานที่หมู่บ้านแห่งนี้ ตอนนี้เลยกลายเป็นอีกหนึ่งสถานที่ท่องเที่ยวในเมืองปาย ที่ใครต่อใครมักมาเยือนเพื่อทานอาหารตำรับจีนยูนนาน ที่เลื่องชื่อเห็นจะเป็นขาหมูจีนยูนนาน

หมู่บ้านสันติชน

น้ำตกหมอแปง อีกหนึ่งสถานที่ท่องเที่ยวที่นักท่องเที่ยวพยายามดั้นด้นไปให้ถึง.. รวมทั้งฉันด้วยที่ต้องการไปเพื่อถ่ายรูปมาให้ได้ ในที่สุดก็มีหลักฐานมายืนยันกับพี่ๆ

น้ำตกหมอแปง

กลับจากการไปถ่ายรูปน้ำตกหมอแปงก็เห็นป้ายโรงเรียนหมอแปง พยายามกดมือถือหาบล็อกเกอร์ใน G2K ที่ชื่อ ครูแอน แต่ติดต่อไม่ได้เพราะสัญญานเครือข่ายล่ม (มารู้ทีหลังว่าครูแอนสอนที่โรงเรียนเมืองแปงซึ่งอยู่ไกลคนละทิศเลย--น่าขายหน้าจริงๆ)

ถึงบ้านปายตาก็สั่งสมู้ทตี้แก้วหนึ่งแล้วตรงดิ่งกลับเข้าห้องเลย นอน..นอน..นอนจนตะวันใกล้จะตกดินก็..ด้วยสปิริตที่ต้องมีภาพถนนคนเดินมายืนยันกับพี่ๆ อีกให้มากกว่าเดิม แล้วฉันจะไปยังไงคนเดียว?..ก็ตอนขากลับนี่จะทั้งมืด ทั้งเปลี่ยวเลยนะ น่ากลัวมากๆๆ++ เดินไปนั่งทำใจบนหลังมอเตอร์ไซค์ก็พลันปิ๊งไอเดียใหม่..รีบเดินไปถามพี่ปัน(เจ้าของบ้านบ้านปายตา)ว่า "พี่ปันๆ แขกห้องนี้มาคนเดียวใช่ป่ะคะ?" พอได้คำตอบก็เดินตรงไปหาเหยื่อ เอ๊ย! แขกรายนั้น แต่เธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ก็ยอมเสียมารยาทส่งเสียงถามไปว่า "สวัสดีค่ะ..เย็นนี้คุณจะเข้าเมืองไหม? จะชวนไปด้วยกันน่ะค่ะ" เธอถามกลับมาว่า "กลัวเหรอ?" เออ..ฉันก้มดูตัวเองที่มีหน้าตาเป็นอาวุธแถมยังมีสรีระอันบึกบึนแล้วก็ขำนิดหน่อย แล้วฉันก็ได้เพื่อนไปเดินถนนคนเดินด้วยกัน เย้!

ตอนแรกที่ตกลงกับคุณแต้กก็คือไปเดินหาอะไรทานกันแค่แป๊บเดียว แต่เอาเข้าจริงๆ เราสองคนเมามันส์กับการเดินเล่นเข้าร้านโน้น-ออกร้านนี้ เดินกลับไป-กลับมา อย่างสนุกสนาน ฉันพาเธอไปดูบ้านพักชื่อวิลล่า เดอ ปายที่พักในคืนแรกด้วย จากนั้นก็..ตอนแรกว่าจะชวนดื่มน้ำวีทกราสแต่นึกไปนึกมาก็เปลี่ยนใจดีกว่า เพราะจะดื่มน้ำวีทกราสไปทำไมในเมื่อก็กำลังจะไปดื่มเหล้าปั่นกันต่อ เลยแค่ถ่ายรูปหน้าร้านเอาไว้เป็นหลักฐานว่ามาถึงแล้วจริงๆ ไว้คราวหน้าจะมาดื่มหนึ่งช็อตจริงๆ

ร้านขายสินค้าพื้นเมืองมีอยู่แทบจะทุกมุมบนถนนคนเดิน

แอบอมยิ้มกับร้านน่ารักๆ แบบนี้..ช่างคิดกันจัง

ร้านโปสการ์ดชื่อดัง ร้านสบายดี กับร้านมิตรไทย

มาคราวที่แล้ว..ฉันฝากท้องกับร้านบะหมี่โบราณเจ้านี้ อร่อยดี

ร้านเช่าจักรยาน..

เราสองคนเดินถ่ายรูปไปเรื่อยเปื่อย และฉันแวะซื้อหมูทอดเจ้าอร่อยร้านเดิม(มีขายอยู่ร้านเดียวบนถนนคนเดิน อิอิ)ที่มาทีไรก็ติดใจนักหนา ชี้ชวนให้คุณแต้กลองชิมข้าวเหนียวปุกงาดำด้วย แล้วไปเจอร้านหนึ่งที่เราหยุดเพื่อชื่นชมนานๆ ก็คือร้าน Vanfa ฉันยืนสะกดอ่านชื่อร้านอยู่ในใจตั้งนานสองนาน..แวนฟ้า..หวานฟ้า..วานฟ้า.. อยากรู้จนต้องเอ่ยปากถามกับคุณก้อยเจ้าของร้านคนสวยว่าตกลงแล้วร้านนี้ชื่ออะไร คุณก้อยบอกว่าชื่อร้านแว่นฟ้าค่ะ (ไม่ได้มีเอี่ยวอะไรกับร้านเธอ แต่รู้สึกว่าเจ้าของร้านน่ารัก คุยสนุก เชียร์ค่ะ ^^ )

เวลาผ่านไปนาน..ฉันกับคุณแต้กก็ยังนึกไม่ออกว่าจะทานมื้อค่ำที่ไหน ฉันเลยชวนคุณแต้กไปนั่งนึกต่อที่ร้านเหล้าปั่น Pai Center รอสักพักกว่าพี่คนขายจะกลับจากวัดมาขายเจ้าเหล้าปั่นที่ว่านี้ให้ คืนนี้ฉันสั่งเหล้าปั่นรสมะนาว..อร่อยอีกแล้วในราคา 50 บาท นั่งละเลียดดื่มและคุยกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางอากาสหนาวเย็น มองดูผู้คนแปลกหน้าที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างคับคั่ง ก่อนจะเดินออกไปหามื้อค่ำทานกัน(ซึ่งยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าจะทานอะไร) ในที่สุด..เราสองคนก็เดินไปหยุดที่ร้านบ้านปาย(อันมีชื่อเสียง) สังเกตได้จากจะเห็นว่ามีผู้คนนั่งอยู่เต็มร้าน บังเอิญเหลือเกินมีโต๊ะว่างอยู่พอดี ระหว่างนี้เราเจอคุณติ้กที่แสนจะน่ารักและอัธยาศัยดีกับแฟนชาวต่างชาติเดินถ่ายวิดีโอผ่านเราไปด้วย (เพื่อนร่วมบ้านที่บ้านบ้านปายตา)

แก้วอร่อย..ของฉัน

เดินออกจากร้านบ้านปายแล้วก็เดินเตร็ดเตร่อีกสักพักแถวถนนคนเดิน ผู้คนมากมายมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ต่างชาติ..ต่างศาสนา..ต่างวัฒนธรรม..มารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้ และทั้งหมดนี้ก็อาจจะเป็นช่วงวินาทีแห่งความทรงจำของใครอีกหลายคน บนถนน..ฉันรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวของตัวเอง ความเจ็บปวดยังคงพรั่งพรูเหมือนกับละอองหมอกเหมยที่ร่วงพราวอยู่รอบๆ ตัวฉัน ฉันเดินทางมาไกลแสนไกล..ทั้งเหน็บหนาว..และเงียบงัน.. เพื่อค้นหาอะไร?.......

ฉันกับคุณแต้กกลับบ้านปายตาเพราะคุณแต้กจะต้องตื่นตีสี่เพื่อไปดูทะเลหมอกกับพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้ากับกรุ๊ปทัวร์ (ในราคา 200 บาท) ที่อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง และเราสัญญากันว่าพรุ่งนี้เช้า..หลังจากเช็คเอ้าท์ เราจะไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกัน (ตามลิสท์ที่ใครต่อใครแนะนำไว้ในหนังสือและเวบไซต์) แจ็กพอตไปลงที่ "ส้มตำหน้าอำเภอ" แต่คืนนี้..ฉันสลบไสลไปด้วยอาการเจ็บป่วยเหมือนเคย

โปรดติดตามตอนต่อไป..

เขียนใน GotoKnow โดย เนปาลี
ใน one day

คำสำคัญ (Tags): #ความสุข#ปายตา#ปายนา-ปายตา#เนปาลี#การเดินทาง

หมายเลขบันทึก: 228009เขียนเมื่อ 7 ธันวาคม 2008 21:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:58 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน