ในขณะที่จิตใจเรากำลังวุ่นวายและขาดความเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่างแบบนี้  การได้หวนกลับไปสู่โลกอดีตกับภาพที่งดงาม  ก็เป็นการเสริมสร้างกำลังใจเพื่อการเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ดีทีเดียว

วันที่ ๓๐  พฤศจิกายน  ๒๕๕๑ ที่ผ่านมาหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้  ผมรีบเก็บกระเป๋ามุ่งตรงสู่ ร.ร.ศึกษาสงเคราะห์สกลนคร  อ.พรรณานิคม  จ.สกลนคร  ซึ่งเป็นสถานที่ทำงานอย่างเป็นทางการแห่งแรกของผม และที่นี่ได้สร้างภาพอันงดงามในชีวิตของผมมากมาย

จำได้ว่าเมื่อวันที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๕๕๑ ผมมาที่นี่เพียงลำพัง แม้โรงเรียนแห่งนี้จะอยู่ไม่ไกลจากตัวจังหวัดมากนัก  แต่ด้วยที่ตั้งที่อยู่ลึกเข้าไปจากถนนใหญ่หลายกิโลเมตร จึงยังคงบรรยากาศของความสงบเงียบจนดูว้าเหว่...สำหรับคนต่างถิ่นอย่างผม

ผมอยู่ที่นั่นประมาณปีเศษ ๆ ต้องดูแลนักเรียนตลอด ๒๔ ชั่วโมง  ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กด้อยโอกาสต้องกินอยู่หลับนอนที่โรงเรียน  ครูที่นี่นอกจากทำหน้าที่ครูให้กับลูกศิษย์แล้ว ยังทำหน้าที่ พ่อ แม่ และญาติพี่น้องของลูกศิษย์ไปในคราวเดียวกันด้วย...

ที่นี่จึงถือว่าเป็นครอบครัวใหญ่ที่บรรจุคนกว่า ๘๐๐  คน ซึ่งแต่ละคน(รวมถึงครูด้วย)  ล้วนกินข้าวหม้อเดียวกันทั้งสิ้น  ความรักความผูกพันที่มีต่อกันจึงมีอยู่ไม่น้อย.... สำหรับผมแม้เส้นทางชีวิตผมจะจากโรงเรียนแห่งนี้ไปกว่า ๖ ปีแล้ว  แต่ก็ยังไม่เคยลืมบรรยากาศ มิตรภาพ และความดีงามที่เคยเกิดขึ้นที่นี่... วันนี้ผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพียงหวังให้บ้านหลังนี้ช่วยเติมพลังใจผมให้เข้มแข็งอีกครั้ง....