ในขณะที่จิตใจเรากำลังวุ่นวายและขาดความเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่างแบบนี้ การได้หวนกลับไปสู่โลกอดีตกับภาพที่งดงาม ก็เป็นการเสริมสร้างกำลังใจเพื่อการเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ดีทีเดียว
วันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๑ ที่ผ่านมาหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ผมรีบเก็บกระเป๋ามุ่งตรงสู่ ร.ร.ศึกษาสงเคราะห์สกลนคร อ.พรรณานิคม จ.สกลนคร ซึ่งเป็นสถานที่ทำงานอย่างเป็นทางการแห่งแรกของผม และที่นี่ได้สร้างภาพอันงดงามในชีวิตของผมมากมาย
จำได้ว่าเมื่อวันที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๕๕๑ ผมมาที่นี่เพียงลำพัง แม้โรงเรียนแห่งนี้จะอยู่ไม่ไกลจากตัวจังหวัดมากนัก แต่ด้วยที่ตั้งที่อยู่ลึกเข้าไปจากถนนใหญ่หลายกิโลเมตร จึงยังคงบรรยากาศของความสงบเงียบจนดูว้าเหว่...สำหรับคนต่างถิ่นอย่างผม
ผมอยู่ที่นั่นประมาณปีเศษ ๆ ต้องดูแลนักเรียนตลอด ๒๔ ชั่วโมง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กด้อยโอกาสต้องกินอยู่หลับนอนที่โรงเรียน ครูที่นี่นอกจากทำหน้าที่ครูให้กับลูกศิษย์แล้ว ยังทำหน้าที่ พ่อ แม่ และญาติพี่น้องของลูกศิษย์ไปในคราวเดียวกันด้วย...
ที่นี่จึงถือว่าเป็นครอบครัวใหญ่ที่บรรจุคนกว่า ๘๐๐ คน ซึ่งแต่ละคน(รวมถึงครูด้วย) ล้วนกินข้าวหม้อเดียวกันทั้งสิ้น ความรักความผูกพันที่มีต่อกันจึงมีอยู่ไม่น้อย.... สำหรับผมแม้เส้นทางชีวิตผมจะจากโรงเรียนแห่งนี้ไปกว่า ๖ ปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยลืมบรรยากาศ มิตรภาพ และความดีงามที่เคยเกิดขึ้นที่นี่... วันนี้ผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพียงหวังให้บ้านหลังนี้ช่วยเติมพลังใจผมให้เข้มแข็งอีกครั้ง....
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย ย่ามแดง ใน yamdaeng
หมายเลขบันทึก: 227231, เขียน: 2008-12-04 10:09:07+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2013-09-06 19:57:33+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ความเห็น: 9, อ่าน: คลิก
ครูอ้อย แซ่เฮ
สวัสดีค่ะ น้องชาย
พี่สาวที่อยู่ กทม.คิดถึงค่ะ