๖๖.โอกาสครั้งที่สอง

เพื่อช่วยพัฒนาการเรียนการสอน และกระตุ้นให้ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องหันมาใส่ใจกับการมอบ "โอกาสครั้งที่สอง" แก่เด็ก ๆ ที่ก้าวพลาดเหล่านั้น ณ วันนี้ กล้วยไม้ที่เอรินปลูกเลี้ยงด้วยหัวใจเติบโตงดงามขึ้นทีละน้อย และเชื่อว่าโลกจะงดงามต่อไป

ความเป็นส่วนตัวของแต่ละคนแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับบริบทในครอบครัว สังคม และวิสัยทัศน์ของแต่ละคนด้วย ความเป็นส่วนตัวของฉันค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับคนใกล้เคียง ฉันชอบอ่านหนังสือ ทุกชนิดและอ่านการ์ตูนด้วย การ์ตูนที่โปรดปานก็เป็นเรื่องที่เขียนโดยเอาะ จากการอ่านหนังสือหลายเล่ม แต่ละเล่มให้ความรู้ แนวคิดได้มากมาย เมื่อรู้อะไรก็ปรารถนาที่จะให้คนอื่นๆ รู้ด้วย ส่วนความเป็นสาระขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลอีกเช่นกัน วันนี้ได้อ่านหลายเรื่องทุกเรื่องมีความหมายต่อความเป็นชีวิต จึงเลือกนำมาฝากเพื่อน ๆ ไว้ในบันทึกนี้ 1 เรื่อง

"นักเขียนเพื่ออิสรภาพ" โดย Violet : แน่นอนว่า เอริน กรูเวลล์ ไม่รู้จักบทประพันธ์ข้างต้นและไม่มีงานอดิเรกเป็นการปลูกกล้วยไม้ แต่เธอได้รู้ว่างานปลุกปั้นเด็กแต่ละคนนั้นยากเย็นแค่ไหน

ฤดูใบไม้ผลิปี 1994 เอรินเริ่มงานสอนครั้งแรกที่วูดโรว์ วิลสัน ไฮสกูล แคลิฟอเนียร์ ห้อง 203 ที่เธอรับผิดชอบประกอบด้วยเด็กอายุราว 14 - 15 ปีหลายเชื้อชาติเช่นแอฟริกัน อเมริกัน -อเมริกัน ละตินอเมริกัน กัมพูชา เวียตนาม และอเมริกัน เด็ก ๆ จะจับกลุ่มกันเป็นแก้งตามเชื้อชาติ หลายคนเคยอยู่ในสถานกักกัน ครอบครัวแตกแยก พกอาวุธ เสพยา และถูกผู้ใหญ่ตราหน้าว่า "เหลือขอจนหมดทางสอน" ทุก ๆ วันที่เดินออกจากโรงเรียนพวกเขาจะต้องเจอกับคู่อริที่พร้อมจะหยุดปัญหาด้วยลูกกระสุน

เอรินสอนอะไรต่อมิอะไรอย่างที่ครูประจำวิชาการภาษาอังกฤษควรสอน แม้จะไม่ค่อยมีใครตั้งใจฟัง แล้ววันหนึ่งความอดทนของเธอก็สิ้นสุดลง เมื่อเด็ก ๆ พากันส่งกระดาษวาดภาพล้อเลียนเพื่อนที่เป็นคนผิวดำทั่วห้องอย่างสนุกสนาน เธอเล่าด้วยเสียงปวดร้าวว่า นาซีก็ได้ใช้วิธีการเผยแพร่ภาพชาวยิวที่มีจมูกงองุ้มเพื่อสร้างความเกลียดชังก่อนที่จะนำไปสู่การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวผู้บริสุทธิ์นับล้าน เอรินช็อกมากขึ้นเมื่อนักเรียนเกือบทั้งห้องไม่รู้จักว่า "การล้างเผ่าพันธุ์คืออะไร" ทั้งที่ทุกคนยอมรับว่าเคยถูกไล่ยิง

หลังจากวันนั้นเอรินพยายามหาวิธีใหม่ ๆ นอกกรอบมาสอนเด็ก ๆ เช่นเล่นเกม ที่ให้พวกเขาค่อย ๆ เข้าใจว่าแม้คนเราจะแตกต่างกัน แต่ก็มีความเป็นมนุษย์เหมือนกัน เอรินใช้เงินส่วนตัวพาเด็ก ๆ ไปทัศนศึกษาที่ Museum Tolerance ซึ่งแสดงข้อมูลเกี่ยวกับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ เธอเชิญชาวยิวที่รอดชีวิตมาดินเน่อร์ร่วมกับเด็ก ๆ และบอกให้ทุกคนเขียนไดอารี่ทุกวัน โดยที่เธอจะไม่อ่านถ้าเด็ก ๆ ไม่อนุญาต ส่วนใครที่อยากให้อ่านก็เพียงนำมาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ เธอมีกุญแจคอยเปิดปิด

เอรินทำงานพิเศษเป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรมและเป็นพนักงานขายในห้างสรรพสินค้า เพื่อหาเงินมาซื้อหนังสือให้เด็ก ๆ อ่าน เนื่องจากโรงเรียนไม่อนุญาตให้เด็ก ๆ ห้อง 203 ยืมหนังสือ เธอเลือกหนังสือที่เป็นเรื่องจริง ชีวิตจริงเกี่ยวกับชีวิตของเด็กวัยรุ่นที่ต้องเผชิญกับความรุนแรงเช่นเรื่องของ "บันทึกลับของแอนน์ แฟรงค์"

เมื่อเวลาผ่านไป ลูกศิษย์ที่เคยบาดหมางก็หันมารักและสนใจกันมากขึ้น ห้องเรียน 203 กลายเป็นบ้านหลังที่สองของพวกเขา อย่างไรก็ตามเพื่อนครูคนอื่นกลับเห็นว่าเธอคือตัวปัญหา ซ้ำร้ายไปกว่านั้น สามีที่เคยรักกันก็ขอหย่า เขาให้เหตุผลว่า.."นี่มันเป็นชีวิตที่ผมไม่ได้เลือก"...

ในที่สุดเอรินและเด็กห้อง 203 ร่วมกันจัดตั้งกลุ่ม Freedom Writer (นักเขียนเพื่ออิสรภาพ) เผยแพร่เรื่องราวของไดอารี่ลงสู่ Internet โดยหวังว่าข้อเขียนเหล่านี้จะเป็นกำลังใจให้แก่เด็กคนอื่นที่ประสบปัญหาคล้ายคลึงกันได้เชื่อเหมือนพวกเขาว่า.."ไม่ว่าอดีตจะเป็นเช่นไร ทุกคนสามารถเปลี่ยนแปลงเป็นคนดีได้"

ต่อมาเรื่องราวทั้งหมดได้รับการตีพิมพ์ในชื่อ The Freedom Writer Dairy" เอรินนำรายได้จากการขายหนังสือก่อตั้งมูลนิธินักเขียนเพื่อสันติภาพในปี 1999 เอรินในฐานะประธานของมูลนิธิต้องเดินทางไปแสดงปาฐกถาตามโรงเรียน หน่วยงานของรัฐ สถานกักกัน และบริษัทหลายแห่งทั่งสหรัฐอเมริกา เพื่อช่วยพัฒนาการเรียนการสอน และกระตุ้นให้ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องหันมาใส่ใจกับการมอบ "โอกาสครั้งที่สอง" แก่เด็ก ๆ ที่ก้าวพลาดเหล่านั้น ณ วันนี้ กล้วยไม้ที่เอรินปลูกเลี้ยงด้วยหัวใจเติบโตงดงามขึ้นทีละน้อย และเชื่อว่าโลกจะงดงามต่อไป

Secret : ปีที่ 1 ฉบับที่ 09 10 พฤศจิกายน 2551 หน้า57

เขียนใน GotoKnow โดย คิม นพวรรณ
ใน คิม นพวรรณ

คำสำคัญ (Tags): #เพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็น

หมายเลขบันทึก: 223314เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2008 13:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:52 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (78)

นายประจักษ์ ปานอินทร์

เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2008 13:56 น. ()

อิอิ.อิ......

add

เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2008 14:00 น. ()

สัวสดีค่ะพีคิม

วันนี้วันอาทิตย์..เครียดกับการหอบงานมาทำที่บ้าน

แต่เข้ามาอ่านเรื่องราวดีๆที่พี่คิมนำมาฝาก

หายเครียดได้เหมือนกันนะคะ

ขอบคุณค่ะ

นายประจักษ์ ปานอินทร์

เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2008 14:05 น. ()

"โอกาสครั้งที่สอง" แก่เด็ก ๆ ที่ก้าวพลาด นี่แหละคือจิตวิญญาณของคนเป็นครูจริงๆ เพราะเป้าหมายการสร้างเด็กๆให้เป็นคนที่สมบูรณ์สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างดีมีความสุขตามศักยภาพ ชื่นชมครูคิม ที่นำเรื่องดีดี แบบนี้มา ลปรร. รักษาสุขภาพ พักสายตาเมื่ออยู่หน้าจอคอมนานๆ โชคดีครับ

หยั่งราก ฝากใบ

เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2008 14:08 น. ()

สวัสดีค่ะพี่คิม

อ่านเรื่องของ เอริน กรูเวลล์ แล้ว ชื่นชม ครูดีที่มีจิตวิญญาณครูอย่างแท้จริงมีอีกมากมาย

เราต้องร่วมกันเผยแพร่ความดี ความงามนี้นะคะ

ขอบคุณพี่คิมค่ะ

(^__^)

ลดาวัลย์

เขียนเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2008 14:09 น. ()

ครูคิมค่ะ..เมื่อก่อนนั้นกล้วยไม้คงงอกงามตามธรรมชาติเท่านั้น.ไม่มีปรุงแต่ง..ราคาจึงแพง..
แต่ปัจจุบัน..กล้วยไม้..ดอกตรึม 3 ต้น 100 บาท..พอๆกับบัวญี่ปุ่นของครูคิม..
การศึกษาก็คงเช่นกันค่ะ..อย่าท้อนะคะ..