น้อง (เจ้า) นาง เป็นใครเอ๋ย... ถึงได้น่ารัก! มากตามที่ผมจะเขียนถึง สังสัยจะตกหลุมรักเข้าแล้ว เมื่อแรกพบแรกเจอ แล้วรักยังไงล๊ะน่าจะต้องมีคำเฉลยกันเสียแล้วไม่งั้นพาจะเข้าใจผิดได้ เดี่ยวคุณแม่และคุณพ่อของน้องเจ้านางเขาจะโกรธเอา...
น้องเจ้านางเป็นเด็กอนุบาล อายุประมาณ 4-5 ขวบ ลูกของเพื่อนและรุ่นพี่ผมเอง นาฏ หรือสินีนาฏ เป็นเพื่อนผมตั้งแต่อยู่ ม.ปลาย และพี่ประทีป อนุมณี นายทหาร(เรือ) รุ่นพี่ที่โรงเรียนจังหวัดพัทลุง นาฏ เพิ่งย้ายมาจาก สสจ.สงขลา และมาอยู่ที่ สสจ.พัทลุง กลุ่มงานประกันสุขภาพ เมื่อไม่นานมานี่เอง ส่วนพี่ประทีปนี่เป็นนายทหารผู้ผ่านศึกและมีวีรกรรมอันกล้าหาญยิ่งต่อประเทศ ถึงขั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส ทุกวันนี้พี่เขาได้รับการดูแลรักษาจนเป็นปกติ โดยส่วนตัวผมทึ่งในความกล้าหาญนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยินข่าว วีรกรรมครั้งนั้นเกิดขึ้นในพื้นที่ จ.นราธิวาส เมื่อหลายปีก่อน หากจำไม่ผิด
ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้เจอน้องเจ้านางในช่วงเย็น ๆ ตอนเลิกเรียนแล้ว เป็นเพราะผมไม่ค่อยได้อยู่สำนักงาน แต่หากวันไหนได้เจอกัน ก็จะพบกับการแอบมอง มองแล้วเขินจากน้องเจ้านาง แต่ไม่ยอมให้ผมอุ้มหรือเข้าใกล้ หากแต่จะพูดคุยก็จะพูดด้วยแต่ไกล ๆ หน่อย เสียดายเมื่อวันศุกร์ผมพยายามจะถ่ายภาพเขา แต่กล้องไม่มีเบตเตอรี่ เลยพลาดไป เดี่ยวจะเก็บภาพมาลงไว้ในคราวหลัง
น้องเจ้านางจะมีประเด็นสนทนากับผมที่เป็นเรื่อง Small talk กันในทุกครั้งที่เจอกัน ซึ่งสืบเนื่องมาจากวันหนึ่งน้องเจ้านางนุ่งกางเกงเอวต่ำ ผมเลยแซวว่าเห็น กกน.สีเหลืองแล้ว เขาเลยรีบดึงกางเกงขึ้น แล้วบอกว่า “สีแดง” หรอก ไม่ใช่ “สีเหลือง” ซะหน่อย แล้วรีบวิ่งไปแอบที่ใต้โต๊ะทำงานแม่เขา หลายวันต่อมา ก็พบเจอกันอีก ผมถามว่าวันนี้ กกน.สีอะไร น้องเจ้านางตอบทันทีว่า “ไม่ได้นุ่ง” เพราะ “ฉี่ใส่เสียแล้ว” เป็นที่หัวเราะกัน และผมก็บอกว่างั้นวันนี้นุ่ง “สีเนื้อ”
จนเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา (31 มีนาคม 2549) ได้พบกันอีกครั้ง ผมถามอีกว่าวันนี้สีอะไร (ไม่ได้พูดถึง กกน.) ไม่ยอมตอบแฮะ จนผมถามซ้ำว่า ใส่เสื้อสีแดง งั้นต้องนุ่ง กกน.สีเขียวแน่เลย จะได้เข้ากัน ทันทีก็ได้ยินเสียงว่า ไม่ใช่สีเขียว “สีดำ” ต่างหาก ก่อนพี่ ๆ ทั้งสำนักงานจะหัวเราะกัน น้องนางก็วิ่งไปแอบที่เดิม แต่ยังมีชำเรืองมองมาเป็นระยะ ๆ นี่แหละที่จะเล่าความน่ารัก สดใส พร้อมทั้งความฉลาดที่พบเห็นได้เมื่อลองพิจารณาจากการสนทนากัน ระหว่างผมกับน้องเจ้านาง
บันทึกเมื่อต้องการพักผ่อนหลังจากนั่งทำงานเครียด ๆ นึกถึงแล้วสบายใจ
มีความสุขครับ
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย ชายขอบ ใน เรื่องเล่าจากพ่อ
หมายเลขบันทึก: 22178, เขียน: 2006-04-01 15:12:47+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2015-03-19 08:28:01+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ความเห็น: 24, อ่าน: คลิก
Handy
น่ารักดีครับ ผมมี่เรื่องมาแจมด้วยล่ะ ..
รายนี้ชื่อน้อง "เจ้าขา" มีอะไรน่ารักและขำๆเยอะมาก ตัวอย่างเช่นเมื่อครั้งเพลงเชิญชวนให้ไปเลือกตั้งดังมาทางวิทยุ ถึงท่อน .. " .. เข้าคูหา แล้วกาเบอร์เดียว " เจ้าขาถามแม่ด้วยความสงสัยว่า ..
" ทำไมต้องให้คู(ครู)หา .. แล้วนักเรียนล่ะ ? "
" กาเบอร์เดียว ... เอ๊ะ .. แล้วเป็ดล่ะ ? "