เหนื่อยนัก ขอลาพักก่อนนะ...การงานที่รัก
ประมาณ 1 เดือนเต็มๆ สำหรับตุลา-ย่างพฤศจิกายน 51 ที่ถูกรุมเร้าอย่างหนักทั้งด้วยงานราษฎร์ งานหลวง ประชุม อบรม หามรุ่งหามค่ำ ทั้งในจังหวัดทั้งต่างจังหวัด จนไม่มีเวลาพักผ่อน ดูแลตนเองและครอบครัว ความเครียดสะสมเพิ่มขึ้นทีละเล็กทีละน้อย จนถึงขีดสุด...เมื่อมีปัจจัยบางอย่างมากระตุ้น ความเครียดที่เปรียบเหมือนน้ำที่ปริ่มเขื่อน ก็พังครืนลงมา...ก็ให้ได้น้ำตาไหลพรากกันละคราวนี้...จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ครั้งแรกของเดือนนะที่ร้องไห้ ...คงเป็นครั้งที่ 2 ของเดือนนี้มั๊ง! หลังจากที่เป็นคนเข้มแข็ง ไม่ได้ร้องไห้เพราะเครียดมาเสียนาน...
ทั้งๆที่ก็รู้นะว่าไม่ควรเครียด แต่สถานการณ์มันบีบคั้นจริงๆ รู้นะว่าการปล่อยวาง เป็นประโยชน์ หนังสือกี่เล่มๆ ก็อ่านมาเยอะ พยายามนำมาใช้เตือนสติตัวเอง ปรับเปลี่ยนกระบวนการคิด...แต่ก็ยังทำได้เพียงเท่านี้...
เอาละ... เอาเป็นว่าขอลาพักผ่อน อยู่กับตัวเอง อยู่นิ่งๆ ดูดอกไม้ใบหญ้าและธรรมะ- ธรรมชาติที่เป็นไปตามครรลองของมัน ไม่รุมเร้า ไม่รีบเร่ง...คงพอที่จะทำให้สามารถเรียกพลังกับมาสู่ตัวเองได้อีกครั้งนะ...Bye bye…
ความเห็น (9)
ประกาย พิทักษ์
เป็นกำลังใจคะ
ตอนนี้พี่ก็พักผ่อนอยู่บ้าน
เหนื่อยมาก ๆ ขอเวลาให้กับตัวเองบ้างก็จะดี
ได้ร้องไห้ ซักครั้งจะทำให้ความกดดันความเครียดลดลง
ดูว่าพี่จะร้องก่อนน้องอีก ตอนต้นเดือนตุลาคม
ยินดีได้รู้จัก
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับกำลังใจ และอยากแบ่งให้พี่ประกายด้วยเช่นกัน... ถึงอย่างไรเราก็จะสู้ต่อไป หลังจากได้เรียกพลังกลับคืนมานะคะ...สู้ๆๆ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ...
- พักกาย พักใจลงด้วย หากเราไม่วาง และ(จิต)จะว่างได้อย่างไร
- การร้องไห้มิได้หมายถึงความอ่อนแอ หากแต่เป็นการรดน้ำให้กับต้นธารภายในใจให้เรากล้าแกร่งขึ้น ให้เราได้ "เปลี่ยนใจ" เปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้
- ดาบที่งดงามและแหลมคมนั้น ผ่านร้อน ผ่านการตี การขูด การขีด และสลักลาย จึงเป็นดายที่สวยงามได้ จิตที่กล้าแกร่งจึงเป็นจิตที่ผ่านการบ่มเพาะมาด้วยความอดทน
ขอบคุณ...พ่อน้องซอมพอ
...สำหรับกำลังใจและข้อคิดดีๆ...
เพราะวันนี้ ยัง(ปล่อย)วางได้ ไม่มากพอ แต่ก็ยัง ไม่ท้อ ที่จะฝึกฝนต่อไปค่ะ...
thanks
คนทุกคนและงานทุกงานย่อมมีเงื่อนไขไม่เหมือนกัน
หากถามว่าแล้วเราจะทำอย่างไรให้มีความสุขกับการทำงาน
คำตอบก็อยู่ที่ว่า แล้วเราเข้าใจ "เงื่อนไข"ต่างๆได้ดีหรือเปล่า
เรายอมรับตัวเองได้ดีหรือเปล่า
เราเข้าใจตัวเองดีแค่ไหน
ทำงานมาถึงขนาดนี้
พี่ว่า เล็ก "รัก"ใน "งาน" ที่เล็กทำมากนะ
เล็กอาจไม่รู้ แต่มีคนอีกมากที่เห็นและชื่นชม
ก้าวต่อไปจ้ะ
เมื่อก่อนพี่ก็เคยมีความคิดทุ่มเทกับงานมาก เครียด ผิดหวัง เสียใจเมื่อผลที่ออกมาไม่ดีเท่าที่เราตั้งใจ อาจด้วยเราไม่ฉลาดหรือเก่งพอ แต่ต่อมาเมื่อมีลูกจึงรู้ว่าสิ่งที่มีค่ากับเรามากที่สุดคือครอบครัว และลูก เรื่องงาน เมื่อไม่มีเรา ขาดเราแม้เพียง 1 วัน เขาก็หาคนอื่นมาทำต่อได้ทันที แต่เมื่อครอบครัวขาดเราละ ใครจะมาทำแทน อยากให้เล็กแยกแยะอีกนิด พี่ว่าเล็กเป็นคนเก่งมาก เก่งทั้งเรื่องงานและการดูแลครอบครัว (ลูกน่ารักมาก) แต่ปล่อยวางอีกนิดนะน้องรัก เมื่อเครียดก็ผ่อนคลายเสียบ้าง เมื่อมีพลังก็เริ่มกันใหม่ เล็กซะอย่างทำได้อยู่แล้ว ขอเป็นกำลังใจให้นะ....เมื่อเหงา โทรนะ 253 จะรอรับสาย(ในบางวัน..เพราะอยู่หลายที่จ๊ะ)
มาให้กำลังใจค่ะ
ขอให้เข้มแข็งนะคะ
ขอบพระคุณพี่แก้วเป็นอย่างสูงค่ะ กำลังใจที่ได้รับ คงจะเติมพลังให้ชีวิตก้าวสู่ความสมดุล ได้ในที่สุด...ปลื้มพี่แก้วมากค่ะ APN Model ของน้องๆ...จะติดตามผลงานและร่วมเรียนรู้อย่างเหนียวแน่นต่อไปค่ะ..
วันก่อนนั่งฟังพี่เล็ก present งาน ยังรู้สึกชื่นชม ในความสามารถ มากๆเลย ปัญหาใหญ่ อุปสรรคยากๆ จะกลายเป็นเรื่องง่าย relax....
relax....พี่เล็กสู้ได้ สบายอยู่แล้ว ยิ้มมมม ได้แล้วน้า เป็นกำลังใจให้พี่เล็กนะคะ