๗๘...เพราะรักนี้มิอาจลืม(๒)
เพราะรักนี้มิอาจลืม
เช้าวันนั้นเมื่อถึงเวลาที่แม่ต้องไปทำงาน แม่ก็มากอดฉันและบอกลาฉัน “ แม่ไปทำงานละน่ะอย่าดื้อกับน้าสาน้าแอ้ดล่ะ เดี๋ยวเย็น ๆ งานเลิกแม่จะซื้อขนมมาฝากนะจ๊ะ ” แล้วแม่ก็กอดฉันแน่นอีกครั้งก่อนขึ้นรถและสตาร์ทรถแต่ต้องสตาร์ทถึงสองครั้งเครื่องยนต์ถึงจะติด ซึ่งต่างกับทุกวันที่สตาร์ทครั้งเดียวก็ติด เสมือนเป็นลางบอกเหตุอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่มีใครสนใจ เมื่อรถสตาร์ทติดแล้วแม่ก็ขับออกจากบ้านไปทำงาน เสียงเครื่องยนต์สดุดอีกสองครั้งก่อนออกประตูแล้วจึงเป็นปกติ น้าสาเดินมาปิดประตูบ้านแล้วไปทำความสะอาดบ้านต่อ ส่วนน้าแอ้ดปั่นจักรยานตามหลังรถแม่ออกไปซื้อของที่ปากซอย ฉันตัดสินใจครั้งสุดท้ายนะบัดเดี๋ยวนั้น หันดูรอบบ้านไม่มีใครอยู่แถวนั้นแน่ ฉันรีบเปิดประตูบ้านออกมาเองแล้วปิดไว้เหมือนเดิมตามวิธีการของฉันเหมือนครั้งก่อน ๆ เัพื่อไม่ให้ใครสังเกตความผิดปกติของประตู ถนนในหมู่บ้านทางซ้ายจะไปปากซอยทางเข้าออกมีสนามหญ้าและสโมสรของหมู่บ้าน เมื่อกลับจากทำงานแม่จะพาฉันออกไปเดินเล่นแทบทุกวันทำให้ฉันได้พบเพื่อนและได้เล่นกันจนเกือบมืดแม่จึงพากลับบ้าน ส่วนทางขวาจะไปท้ายหมู่บ้านซึ่งเป็นทางเข้าออกอีกทางหนึ่ง ฉันรู้ว่าน้าแอ้ดออกไปซื้อของที่ปากซอย และปั่นจักรยานออกไปทางซ้าย ดังนั้นฉันต้องออกไปทางขวาเพื่อไม่ให้ต้องเจอกับน้าแอ้ด ถนนด้านนี้แม่ไม่ค่อยพาฉันมา มีครั้งหนึ่งแม่พาฉันไปเดินเล่นตามถนนสายนี้ แต่มันเงียบและวังเวงมากแม่จึงพาฉันกลับเมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีผู้คนเดินสวนไปมาแล้ว เพราะกลัวอันตราย นาน ๆ ถึงจะัมีรปภ.หมู่บ้านปั่นจักรยานผ่านมาหยุดทักทายและสวัสดีแม่ ฉันเดินอย่างเร่งรีบมองหน้าระวังหลังกลัวใครจะมาเห็นและรู้ว่าฉันหนีมาทางนี้ และฉันต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อฉันเดินผ่านบ้านหลังหนึ่งที่กำลังมีการก่อสร้างต่อเติมบ้านอยู่ “ น้องจ๋า...มาเดินเที่ยวหรือคะ “ ฉันไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม จนเจ้าของเสียงเดินออกมาฉันจึงจำได้ว่าเป็นพี่คนที่ปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านและหยุดคุยกับฉันทุกวันนั่นเองและมีเสียงถามอีกครั้ง “ อ้าว...มาคนเดียวหรือคะ เข้ามาในบ้านก่อนซิคะ “ ฉันยืนลังเลอยู่แต่ตาเหลือบไปเห็นรปภ.ปั่นจักยานมาแต่ไกล จึงรีบเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหลบให้พ้นสายตาก่อนที่การหลบหนีครั้งนี้ของฉันจะประสบความล้มเหลว รปภ.ปั่นจักรยานผ่านไปแล้วฉันรู้สึกโล่งอก หันไปดูเจ้าของเสียงที่ทักฉันครั้งแรกกำลังง่วนอยู่กับการขนของขึ้นรถกระบะอยู่จนเขาขนของเสร็จจึงหันมาทางฉันอีกครั้งและพูดขึ้นว่า “ กำลังขนของทยอยกลับบ้าน งานต่อเติมบ้านเสร็จแล้ว อีกหน่อยก็ไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้ว ว้า....ก็ไม่ได้เจอน้องจ๋าละซิทีนี้ “ ฉันได้แต่ยืนงง บ้านหลังนี้ฉันสังเกตเห็นว่าหลังใหญ่กว่าบ้านของแม่มาก สวยงามกว่ามาก ฉันยืนชื่นชมจนได้ยินเสียงพี่เขาถามอีกครั้ง “ น้องจ๋าไปเที่ยวบ้านพี่นะ เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง “ เมื่อเห็นว่าฉันไม่ปฏิเสธอะไร พี่เขาก็พาฉันไปนั่งด้านหน้าของรถ แล้วขับรถออกจากบ้านนั้นทันที เขาขับรถผ่านหน้าบ้านฉัน ฉันมองเข้าไปในบ้านทุกอย่างเงียบสงบ ป่านนี้พี่สาและพี่แอ้ดคงง่วนอยู่กับการทำงาน กว่าจะรู้ว่าฉันหนีออกจากบ้านก็คงตอนที่เที่ยวตามหาฉันตอนอาหารเที่ยงโน่นแหละ เมื่อผ่านออกมานอกหมู่บ้าน ฉันรู้สึกตื่นเต้น มีรถเยอะมากวิ่งสวนกันไปมา มีอยู่ครั้งหนึ่งรถที่วิ่งสวนมาเหมือนรถของแม่มาก ฉันรู้สึกดีใจแต่ก็รีบหลบกลัวจะเป็นรถแม่จริง ๆ เมื่อรถคันนั้นวิ่งผ่านไปแล้วฉันได้แต่คิดว่า “ เย็นนี้เมื่อแม่กลับไปบ้านและรู้ว่าฉันหนีออกจากบ้านไปแล้ว แม่จะอยู่อย่างไรเมื่อไม่มีฉันที่แม่รักสุดหัวใจ ฉันรู้สึกสงสารแม่เหลือเกิน “
โปรดติดตามตอนต่อไป โชคดีครับ สวัสดีครับ
ความเห็น (25)
สวัสดีครับท่านผอ.
ขอบพระคุณครับ...ติดจรวดมาเลยนะครับ มิน่าถึงได้หน้าตาดี...อิอิ
โชคดีครับผม
+ หวัดดีค่ะท่านพี่บ่าว...นายช่างใหญ่...
+ อ้าว...แอมแปร์งอแงค่ะ...เดี๋ยวคืนนี้กลับมาอ่านค่ะ...
+ เอานี่มาฝากก่อนแล้วกันค่ะ....
เข้ามาชมบันทึกที่ซี้งๆครับ
จะติดตามตอนต่อไปครับ
- สวัสดีครับ
- ผมชอบอ่านบันทึกที่เป็นเรื่องเบา ๆ
- เพราะเครียดกับงานมาเยอะแล้ว
- ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีครับ
+ มาอีกรอบ...มาชวนท่านพี่ไปส่งกำลังใจให้กับ เพื่อนพ้องแห่ง รพ.หนองจิกกันค่ะ..
+ ที่นี่ค่ะ...http://gotoknow.org/blog/jittimaa/218643
สวัสดีครับน้องครูอ๋อย
ขอบคุณครับที่มาติดตามตอนที่สอง...อิอิ...หวางอิจบคงหลายตอนพยายามให้เนื้อหาน่าอ่านตามจินตนาการพี่ ก็ไม่รู้ว่าอิสำเร็จหม้ายอยู่นิ
โชคดีครับผม
สวัสดีครับท่านสมอลแมน
ขอบคุณที่คอยติดตามนะครับ
โชคดีครับผม
ชื่อบันทึก..ได้อารมณ์.ซีรี่เกาหลีมากเลยค่ะ..อิอิ
ซึ้งจังค่ะ..
พี่ช่างใหญ่สบายดีนะคะ..^^
ฮ่าโด้ย ! อ๋านแหล่วขิ่ดที๊งผ่อจั๋ง ผี่บ๋าวเฮอะ..
สวัสดีคะ นายช่างใหญ่
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณคะ
---^.^---
สวัสดีครับน้องครูแอ๊ว
เสียดายไม่ได้ดูตอนจบอ่ะครับ....ไปราชการต่างจังหวัดพอดี
น้องครูสบายดีนะครับ...อย่าเจ็บอย่าจนและอย่าลดความสวยเป็นดีที่สุดครับ
โชคดีครับผม
สวัสดีครับน้องOOHOOH
ขอบคุณที่มาเยี่ยมอ่าน...ลองอ่านต่อเรื่อย ๆ นะไม่ได้เป็นเรื่องหนักหมอง
โชคดีครับ
สวัสดีค่ะ
เล่าต่อเร็วๆๆๆๆๆ
รออ่านอยู่นะ
เดี๋ยวคนตามหาน้องจ๋าเจอก่อนพอดี
สวัสดีจ้าน้องพิมพ์
หยุดพักเหนื่อยก่อน วิ่งตามหาจนหอบแล้ว...อิอิ
โชคดีจ้า
สวัสดีครับหมอรุ่ง
วิ่งหาจนซี่โครงบานแล้วครับ...คงยากกว่าจะหาเจอ...เพราะเธอหนีสุดชีวิต..ฮาฮา
โชคดีครับผม
- เฮ้อ...ไม่รู้เป็นไงช่วงนี้ได้อ่านแต่เรื่องซึ้งๆ
- พี่นายช่างมาเล่าเร็วๆ
- แล้วตอนจบเป็นไง
- มาเขียนให้อยาก แล้ว...จากไป อิ อิ
เทคนิคการเล่ายอดเยี่ยม พี่หมอต้องติดตามซะแล้วค่ะ...ก็ครูเก่านี่นาพี่ชายใหญ่..ว่าแต่แกงกะทิสายบัวน่ากิน...ว่างๆชะแว๊บไปกรุงเทพฯจะแวะไปกินค่ะ..มีพี่ๆรอเลี้ยงเยอะเลย..ฮ่าๆๆ
สวัสดีครับเจ้เขี้ยว
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง ลงไปบ้านที่โคกโพธิ์ครับ ขึ้นมาได้วันเดียวก็มีการปะทะกันครับ
ตอนจบของเรื่องอยู่ในตอนที่ 1 ครับ แล้วจะแขบเขียนต่อนะครับ
โชคดีครับผม
สวัสดีครับน้องครูแอน
ก็เล่าไปตามโครงเรื่องนิทานก่อนนอนที่เตรียมไว้เท่านั้นแหละจ้า สมาชิกบางคนอ่านแล้วโทรมาบอกว่าง่วงนอน..อิอิ
อูย...ว่างก็ไต่เขาลงมา...พี่ ๆ รอเพียบ
โชคดีจ้า
-
- กลับมาใต้เที่ยวนี่...พรื้อมั่งล่ะพี่บ่าว
- คิดถึงนะค่ะ
คิดถึงค่ะพี่...แต่...ไม่ได้เจอตัว (อ๊ะ...เสียดายไม่หาย)
อยากบอกพี่อ้อย..(คิคิคิ)...ว่า....
พี่อ้อยจ๋า...พี่นายช่างเค้า...เค้ามาใต้เที่ยวนี้น่ะเด็ดค่ะ...พี่แกมางานรวมรุ่นพันกว่าปี5555
(ไปเคลียร์กันเองนะคะพี่บ่าว5555)
สวัสดีครับน้องครูแอน
อย่าดังต้า...อายแด็ก ๆ ข้างเริน อดส่าห์บอกว่ามาธุระ...อิอิ...พี่ยาวเขาโทรมาหาแล้ว บอกไปว่าไม่ค่อยสดวก
โชคดีครับน้องครู