บันทึกที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
เคยคิดว่าอ่านหนังสือมาเยอะ แถมมีร้านหนังสือเล็กๆเป็นของตัวเอง
กิจวัตรคือการไปห้องสมุดเพื่อหาหนังสือที่ไม่เคยอ่านมาอ่าน
และสิ่งที่เกลียดที่สุดในชีวิต คือการนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์นานๆเพียงเพื่อตามอ่านอะไรบางอย่างที่ไม่เกี่ยวกับงานและการเรียน
เคยมองคนที่ติดอยู่ในโลกไซเบอร์แห่งนี้ว่าไร้สาระ
ความรู้ในโลกแห่งนี้เชื่อไม่ได้ หรือถ้าได้ก็ยากเต็มที
แต่สุดท้ายก็รู้ว่าสิ่งที่เคยอ่านมานั้นน้อยนิดเหลือเกิน แถมยังกลายมาเป็นคนที่นั่งหน้าจอคอมเพื่ออ่านผลงานเขียนหลายต่อหลายชิ้น
ยิ่งของบางท่านต้องไล่อ่านตั้งแต่งานเขียนแรกๆกันเลย
รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที แต่สิ่งที่รู้สึกมากว่าความเหนื่อยทางร่างกาย
ก็คือ ผู้คนมากมาย จึงทำให้มีความคิดแตกต่างกันมากมายนัก
หลายต่อหลายท่านมีความคิดดีๆ ประสบการณ์ดีๆแต่ถูกกลืนหายไปในสังคมใหญ่ เสียงที่ส่งออกมาไม่ได้ยิน ไม่มีใครเคยค้นพบ
หากวันนี้ทุกคนที่มารวมกันอยู่ที่นี่กลับส่งเสียงหากันและบอกเล่าเรื่องราวได้อย่างเสรี แถมมีไมตรีจากมิตรมามอบให้เสมอ มีความเอื้ออารี และคำพูดที่สวยงามมาเอื้ออาทรกันอยู่เสมอ จึงไม่แปลกที่โลกแห่งนี้จะได้รับสมาชิกเพิ่มอยู่ตลอดเวลาและสมาชิกคนเก่าก็ยังคงมีเรื่องมาถ่ายทอดอย่างต่อเนื่อง
ทุกวันนี้สิ่งที่พยายามทำให้น้อยที่สุดคือการนั่งอ่านงานของท่านทั้งหลาย
เหตุเพราะสังขารไม่อำนวย
และที่สำคัญงานเขียนของบางท่านเป็นปรัชญาสอนให้คิด จบบล็อกคนเขียนอาจจบเรื่องที่เล่า แต่คนอ่านกลับต้องใช้สมองทำงานต่อ หลังจากที่ไม่ได้ใช้นานมากแล้ว
ยอมรับว่าบางครั้งอยากเลิกอ่าน แต่ทุกครั้งที่คิดจะทำกลับไม่สำเร็จ
หรือความพยายามยังไม่มากพอกันแน่
หรือนี่คือสิ่งที่ค้นหาอยู่กันแน่ พยายามหาคำตอบอยู่หลายวัน
สุดท้ายคำตอบที่มีคงไม่พ้นสิ่งที่บอกว่า นี่แหละคือสิ่งที่หา
หาอะไร คำตอบคือ หาความหลากหลายของงานเขียน หาเรื่องเล่าที่แตกต่างจากที่เคยอ่าน และการอ่านเรื่องของคนอื่น อ่านประสบการณ์ที่ยังไม่ได้ผ่านภาษาที่ถูกขัดเกลามาอย่างดี เพื่อการขายหรือการค้าใด ถ้าจะบอกว่ายังมีความเป็นลูกทุ่งอยู่บ้างคงไม่แปลก แต่นี่คือเสน่ห์หาจากที่ไหนไม่ได้ และคงเป็นสิ่งนี้แหละที่ทำให้ติดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์และยากที่จะลุกออกไปที่ไหนได้ อีกทั้งเป็นคำตอบที่เคยถามตัวเอง
งานเขียนของหลายต่อหลายท่านอยากจะปริ๊นข้อมูลออกไปเพื่อถ่ายทอดให้เด็กๆได้รับรู้ เพราะหากนำไปเล่าต่อก็ไม่ได้อรรถรสเท่ากับการอ่าน ต้องชื่นชมว่างานเขียนของหลายท่านนั้นน่าอ่านกว่าหนังสือที่พิมพ์จำหน่ายในราคาแพง แต่สุดท้ายแล้วกลับอ่านไม่รู้เรื่อง อยากเดินเอาหนังสือไปคืนที่ร้านเป็นอย่างยิ่ง ถ้าไม่ติดว่าเสียดายเงินที่ซื้อมา
ข้อมูลของหลายท่านเหมาะกับเด็กๆยิ่งนัก เพราะเด็กคือสิ่งที่ยังไม่ได้เติมแต่ง ยังสะอาดและพร้อมที่จะรับสิ่งดีๆได้อีกมากนัก เพื่อที่ในอนาคตเด็กเหล่านี้จะกลายเป็นกำลังที่สำคัญที่ช่วยพัฒนาโลกใบนี้ให้น่าอยู่
หากแต่ปัจจุบันสิ่งที่เติมให้เด็กๆเหล่านี้คือความรุนแรง ความไม่เหมาะสม และอีกร้อยแปดเรื่องเลวร้าย
หลายคนบอกว่าเรื่องพวกนี้จะเป็นเกราะให้แก่เด็กๆที่จะเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้า แต่อยากถามสักคำว่า แล้วผู้ใหญ่ในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ถ้าเด็กในวันนี้ยังรับสิ่งที่ไม่เหมาะสมเหล่านี้เข้าไปมากขึ้นทุกที
คำถามที่ตามมาเป็นประจำหลังจากอ่านเรื่องดีๆทั้งหลายคือ แล้วเรื่องดีๆเหล่านี้มีใครเคยถ่ายทอดความรู้สึกหรือความคิดดีๆเหล่านี้ลงไปให้เด็กๆของเราบ้าง แน่นอนว่าย่อมมี
แต่คำถามที่ตามมาคือเพียงพอรึยัง ที่จะให้เด็กเหล่านี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์
คำตอบ คือ คงยังไม่พอ
สี่ซี่ถึงไม่แปลกใจเลยคะว่าเมื่อรู้ว่าเด็กในปัจจุบันจะขาดความไว้เนื้อเชื่อใจ ความเคารพ และความรักความเข้าใจให้กับคนรอบข้าง และหลงลืมความรักที่มีให้จากคนที่อยู่ใกล้ตัวพวกเขาเสมอ
กร้าวแต่เปราะเหลือเกิน นั่นคือนิยามที่สี่ซี่มีให้เด็กในปัจจุบัน เพราะภายนอกกร้าวแกร่ง ปนก้าวร้าว หากแต่เมื่อถูกกระทบมากๆเข้าจิตใจกลับเปราะบางเกินกว่าจะรับเรื่องเลวร้ายต่างๆได้
จึงมักจะหาทางออกด้วยการหนีจากความจริงและคงไม่มีอะไรหนีได้ถาวรเท่ากับความตาย การฆ่าตัวตายจึงมีให้เห็นบ่อยครั้ง
น่าเสียดายที่คนตายไม่เคยได้กลับมาเขียนเล่าไว้บ้างว่าเมื่อตายแล้วไปไหน เป็นอย่างไร สนุกหรือทนทุกข์กันแน่ไม่อย่างนั้นอาจจะช่วยเด็กๆเหล่านี้ได้บ้าง
นี่คือสิ่งที่เสียดายเป็นอย่างยิ่ง โลกไซเบอร์แสนดีแห่งนี้ จะสามารถขยายวงกว้างออกไปสู่สังคมจริงได้หรือไม่ ออกไปช่วยเด็กๆอันเป็นลูกและหลานของท่านทั้งหลาย และเป็นอนาคตที่กำลังจะมาถึง ช่วยปลูกฝังให้เด็กเหล่านั้นพร้อมที่จะเป็นผู้ใหญ่ที่อ่อนโยน แต่ไม่อ่อนแอ ผู้ใหญ่ที่แกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ไม่ก้าวร้าว
หากท่านใดกำลังดำเนินงานด้านนี้อยู่ขอชื่นชมด้วยใจเคารพยิ่ง ขอบคุณบล็อกดีๆที่มีที่ให้ถ่ายทอดสิ่งที่คิด ขอบคุณเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ยอมทนอ่าน และที่สำคัญขอบคุณกำลังใจที่มีมาเสมอ ขอบคุณจริงๆ
ปล.เรื่องนี้ยังไม่มีชื่อเรื่อง หากไม่รบกวนเพื่อนพ้องน้องพี่มากไปนัก ช่วยตั้งชื่อเรื่องให้ด้วยนะคะ ถือว่าแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ตามประสาคนมีนามสกุลรองเดียวกัน ว่า GTK อย่างที่คุณคนพลัดถิ่นเคยบอกไว้
ความเห็น (11)
สวัสดีค่ะน้องสี่ซี่
krutoi อ่านบันทึกนี้ช้าๆ เพราะตาแฉะ..555
บาง..ทำสิ่งที่ชอบ..ไม่เกิด
บาง..ทำสิ่งที่ชอบ ...เกิด
บาง..ทำสิ่งที่ไม่ชอบ ไม่เกิด
บาง..ทำสิ่งที่ไม่ชอบ..เกิด
เป็นงงปล่าววววว
g 2 k ให้อะไรมากดกว่าที่คิดค่ะ หั่นธง!!
แต่สุดท้ายแล้วกลับอ่านไม่รู้เรื่อง อยากเดินเอาหนังสือไปคืนที่ร้านเป็นอย่างยิ่ง ถ้าไม่ติดว่าเสียดายเงินที่ซื้อมา
หากท่านใดกำลังดำเนินงานด้านนี้อยู่ขอชื่นชมด้วยใจเคารพยิ่ง ขอบคุณบล็อกดีๆที่มีที่ให้ถ่ายทอดสิ่งที่คิด ขอบคุณเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ยอมทนอ่าน และที่สำคัญขอบคุณกำลังใจที่มีมาเสมอ ขอบคุณจริงๆ
ก็ต้อง...พยายามค่ะ..กำลังจะเสนอโรคประจำตัวของครูคิมค่ะ..อ่านแล้วก็..ขำกลิ้งเป็นโอ่งไปเลยนะคะ
เพื่อเด็กโข่ง...อุดมการณ์ เมื่อมีคนเริ่ม ...ดีกว่าไม่เริ่มมี
หนับหนุนนนนน
ด้วยรัก (ค่ะ)นี้สีชมพู
- งง พอประมาณคะ แต่จะเก็บไปคิดต่อเป็นการบ้านคะ
- ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่แสนดี
- และความคิดที่แลกเปลี่ยนมาให้เรียนรู้
krukim
- สวัสดีคะครูคิม
- คิดถึงมากๆเลยคะ
- ตอนที่เขียนบล็อกนี้ขึ้นมา ภาพครูคิมและคุณครูอีกหลายท่าน แวบเข้ามาในหัวเลยคะ
- จะไปตามอ่านคะ
- เรื่องของครูคิมเป็นเรื่องหลักที่ติดตามเสมอคะ
- รักและคิดถึง+รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
อุดมการณ์ เมื่อมีคนเริ่ม ...ดีกว่าไม่เริ่มมี
รักครูคิมจังคะ หวังว่าสักวันจะได้พบตัวจริง
สวัสดีครับ
- ยังคงติดตามมา..อย่างเช่นเคย
- ก็คงต้องช่วยกันทำความฝันให้เป็นจริง
- ..เป็นกำลังใจให้คุณ เป็นกำลังใจให้เธอ............................
มารายตัวแล้วก้า
เด็กโข่งงงง
กร้าวแต่เปราะเหลือเกิน นั่นคือนิยามที่สี่ซี่มีให้เด็กในปัจจุบัน เพราะภายนอกกร้าวแกร่ง ปนก้าวร้าว หากแต่เมื่อถูกกระทบมากๆเข้าจิตใจกลับเปราะบางเกินกว่าจะรับเรื่องเลวร้ายต่างๆได้
นึกได้อย่างค่ะ
ขอกลับไปอ่านบันทึกก่อนนะคะ
หนุ่ม กร
- สวัสดีคะคุณกร
- ขอบคุณที่ติดตามมาเสมอนะคะ
- คะคงต้องช่วยกันทำให้สังคมน่าอยู่ขึ้นนะคะ
- ขอบคุณสำหรับกำลังใจคะ
- อย่าลืมแวะมาใหม่นะคะ
krukim
- รับทราบคะ
- ครูคิมคนน่ารักมาแล้ว
- ครูคิมคิดอะไรดีๆอยู่แน่เลย
- มีอะไรเล่าด้วยนะคะ
- รออ่านอยู่นะคะ
- รักและคิดถึงคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ขอตั้งชื่อว่า.....สื่อรัก จากใจ G2K เพื่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้
สื่ออกมาได้สะใจ และเป็นความจริง ตอนนี้อ่านมาหลายบล็อคแล้ว ชักจะตาลายแล้วคะ สว.เป็นอย่างนี้แหละคะ
สวัสดีค่ะเด็กโข่ง
วันนี้เป็นเวลาส่วนตัวค่ะ ไปทำบุญ ไปนั่งนิ่ง ๆ มองหาใจตัวเองค่ะ
กลับประมาณ 2 ทุ่มและร้านหนังสือด้วยค่ะ
รีบกลับมาทักทายเพื่อน ๆไปแล้ว และไปเปิดบันทึกฉบับใหม่ค่ะ
คิดถึงนะคะ