น้ำท่วม.. อีกมุมชีวิตในหมู่บ้าน

วันนี้ (24 กันยายน 2551) ผมเข้ามาที่ทำงานเช้ากว่าทุกวัน
เพราะนัดหมายกับน้องนิสิตกลุ่มไหลและคุณสุริยะ สอนสุระ ในการลงพื้นที่ประเมินสถานการณ์น้ำท่วมอีกรอบ

(สภาพโรงเรียนบ้านดอนนา)

จุดแรกที่เราเข้าไปดูก็คือปากทางเข้าหมู่บ้านห้วยชันและโขงกุดเวียน
ทางเข้าดังกล่าว ตอนนี้ถนนจมอยู่ใต้ท้องน้ำเป็นที่เรียบร้อย

นักเรียนจำนวนมากจากหมู่บ้านทั้งสองต้องข้ามฟากมาเรียนหนังสือที่โรงเรียนบ้านดอนนา
ดังนั้น การสัญจรด้วยเรือเพียงไม่กี่ลำ จึงเต็มไปด้วยปัญหาอุปสรรคอย่างน่ารำคาญใจ

วันก่อนผมและทีมงานประสานขอเรือท้องแบนขนาดใหญ่ของมหาวิทยาลัยมาประจำที่นี่
เพื่อทำหน้าที่รับส่งผู้คนสองฟากฝั่ง

ซึ่งก็ถือได้ว่า ช่วยชาวบ้านไปได้เยอะมาก

(ทางเข้าบ้านห้วยชัน-โขงกุดเวียน)

ถัดจากนั้น ผมก็ส่งทีมงานตะลุยฝ่าคลื่นน้ำไปสู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง นั่นคือบ้านหนองแข้
ระยะทางเดินเท้าฝ่าสายน้ำน่าจะกิโลเมตรเศษ ๆ

ขณะที่ผมขับรถส่วนตัวกลับมาประชุมด่วน เสร็จแล้วจึงกลับไปรับพวกเขาอีกรอบในราว ๆ เกือบจะเที่ยงพอดี

(เส้นทางระหว่างบ้านดอนนา - บ้านหนองแข้)

ช่วงบ่าย ...
ยังไม่มีเวลาทานข้าว
ผมก็จำต้องควบรถส่วนตัวพร้อมน้อง ๆ และเจ้าหน้าที่อีก 6 ชีวิตตรงไปยังบ้านกุดหัวช้าง

(เส้นทางเฉพาะกิจเข้าสู่หมู่บ้านกุดหัวช้าง)

การเดินทางไปยังบ้านกุดหัวช้าง ไม่สามารถใช้เส้นทางลัดเลาะผ่านชุมชนในแถวขามเรียงได้

แต่จำต้องขับเข้าสู่ตัวเมืองและข้ามสะพานที่สร้างพาดผ่านแม่น้ำชีในเขตหมู่บ้านท่าสองคอน อันเป็นเขตอำเภอเมือง

แต่ถึงกระนั้น..
เมื่อพ้นระยะสะพานเพียงไม่กี่เมตร

ผมก็จำต้องจอดรถทิ้งไว้ และเดินเท้าเข้าหมู่บ้านอีกในราว ๆ 2 กิโลเมตรเศษ

บ้านกุดหัวช้าง เป็นหมู่บ้านขนาดเล็ก มีจำนวนครัวเรือนประมาณ 31 ครัวเรือน
จัดเป็นหมู่บ้านยากจน แต่ก็เรียบง่าย สมถะอย่างน่าชื่นชม

หมู่บ้านแห่งนี้ เมื่อประมาณสัก 5 ปีก่อน ผมเองก็เคยเขียนโครงการเข้าไปช่วยเหลือมาแล้ว

แต่นั่นเป็นการช่วยเหลือในห้วงฤดูหนาว

และเส้นทางที่สัญจรก็ไม่ใช่เส้นทางนี้

หากแต่เป็นเส้นทางที่ฝุ่นตลบ กันดาร และมหาโหดมาก

สภาพของหมู่บ้านในวันนี้ ดูเงียบเหงามาก
เด็ก ๆ ยังเรียนหนังสือที่บ้านมะกอก
ผู้ปกครองต้องขับรถจักรยานยนต์ไปส่ง แต่พอถึงท้ายหมู่บ้านก็ต้องอาศัยเรือลำเล็ก ๆ ฝ่าสายน้ำเข้าไปยังบ้านมะกอก หรือไม่ก็อาศัยรถไถนาเดินตามเป็นพาหนะอันทรงพลังขับเคลื่อนการเดินทางของบุตรหลาน

ตอนนี้ หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเกาะปิ่มน้ำ
ร้านขายของชำร้านเดียวได้ปิดตัวลง เพราะไม่สามารถออกมาซื้อของไปจำหน่ายได้
ดังนั้น ตอนนี้หมู่บ้านจึงเริ่มประสบปัญหาเรื่องของกินของใช้

ผมไม่ได้ให้ความหวังอะไรมากมายนักกับชาวบ้าน
แต่ก็ยืนยันว่า ยังไงก็จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง
ช้าสุดก็ไม่เกินวันเสาร์ที่จะถึงนี้อย่างแน่นอน

ผมให้สัญญาเช่นนั้น
เพราะเชื่อว่า ทั้งผมและทีมงาน ตลอดจนน้อง ๆ สามารถทำตามคำสัญญานั้นได้จริง ๆ