๔.เพราะความรักที่มีต่อเธอ..ฉันต้องทนรอคอยเธออย่างทุกข์ทรมานใจ

ฉันต้องทนรอคอยเธออย่างทุกข์ทรมานใจ

เรื่องนี้...เป็นที่เกิดขึ้นใหม่จากเมื่อวาน..และกระทั่งวันนี้ ทุกข์ทรมานใจมาก..หากได้เขียนบรรยายจนหมดเวลาที่ไม่สามารถใช้ระบบได้ก็ตาม..นั่นไม่ได้หมายถึงว่าฉันจะต้องหายจากการทุกข์ทรมานใจ..ใครไม่เคยมีความรัก ก็จะไม่รู้หรอกว่าการที่เรารักใครนั้น แม้นเขาจะไม่ได้รักตอบ เราก็พอใจที่เราได้รัก..แต่การที่เขาจากเราไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ไม่บอกว่าไปแห่งหนตำบลไหน จะกลับมาหรือไม่ เมื่อไร ทำให้เราต้องเป็นทุกข์อย่างแสนสาหัส

ทุกเช้า..เขาจะต้องเดินไปส่งฉันที่ปากซอย เพื่อรอขึ้นรถประจำทางไปโรงเรียน และไปรอรับเมื่อถึงเวลาฉันกลับ ภายหลังที่เปลี่ยนจากการนั่งรถประจำทางมาเป็นรถตู้ แม้ว่าเวลากลับของรถตู้จะรวดเร็วกว่ารถประจำทางเขาก็ไม่เคยผิดเวลา ถ้าบังเอิญวันที่ต้องขับรถไปเอง เขาก็จะไปรอทุกวัน ทุกครั้งไม่เคยขาด..แต่เมื่อวานและวันนี้ไม่มีเขา รอแล้วรอเล่าไม่เห็นแม้แต่เงา ไร้ร่องรอย ถามใครก็ไม่มีใครเห็น ฉันพยายามออกติดตามไปในที่ที่มีคนรู้จัก ก็ไม่มีใครให้คำตอบได้

ความผิดปกติได้เริ่มขึ้นจากเมื่อวานตอนเช้าตรู่ ที่ฉันตื่นขึ้นมาเมื่อรู้ว่าฉันตื่นเขาจะต้องมาเคาะประตูหน้าบ้าน และเราไปวิ่งออกกำลังกายด้วยกันทุกเช้า รวมทั้งตอนเย็นด้วย ฉันไปโรงเรียนตามปกติ มีความรู้สึก..ใจหาย..เพราะไม่มีเขาเดินไปส่งเหมือนทุกวัน ฉันไปทำงานอย่างปราศจากความสุข วิตกกังวล พยายามโทรศัพท์ไปถามไถ่คนที่รู้จัก ..ฉันเฝ้าคอยอย่างมีความหวังว่า....เขาต้องมารอคอยฉันที่ปากซอยในตอนเย็นแน่ ๆ แต่แล้วก็ผิดหวัง..ฉันเดินเข้าบ้านด้วยความไม่สบายใจ

เมื่อเข้าไปในบ้านฉันรีบไปเปิดดูทุก ๆ ห้องด้านนอก ห้องน้ำ ห้องครัว ไม่พบแม้แต่เงา...ไร้ร่องรอย..เมื่อคืนที่ผ่านมาฉันเปิดไฟสส่องสว่างทั่วทั้งบ้าน คอยฟังเสียง รอคอย แม้ว่าจะเข้านอนแล้วทำให้ฉันลุกจากเตียงและมองไปที่ประตูรั้วหลายต่อหลายครั้ง...วันนี้ทำให้ฉันต้องตื่นแต่เช้าตรูกว่าทุกวันคือตีสาม เดินออกไปมองดูรอบ ๆ กลัวเขาจะไม่กล้าเข้าบ้านเพราะมีความผิด อยากจะบอกเขาให้รู้ว่า..."ที่แล้วมาให้อภัย กลับบ้านเราเถอะนะที่รัก" รอ..รอ..รอ...วันนี้กลับบ้านก็..ได้รับกับความผิดหวังอีกครั้ง..ด้วยหวังว่าถ้าไม่ออกไปรับที่ปากซอย..ก็โปรดรออยู่ที่บ้านก็ยังดี

คนรักของฉัน..เขาคือ "เฉินหลง" (ใครอยากฟังต่อ..โปรดยกมือค่ะ) ขอเวลาไปทักทายเพื่อน ๆ ก่อนนะคะ

เช้าวันใหม่...แต่หัวใจยังไม่เต็มร้อย.....เพราะฉันขาดเธอ "เฉินหลง" เรารู้จักกันมาเกินกว่า 2 ปี เขามาจากไหน มาอย่างไรนั้นฉันไม่ทราบ เพียงแต่ว่าหน้าตาแปลก ๆ ไม่เคยพบเคยเห็นว่าอยู่ในซอยเดียวกันมาก่อน สอง สามวันต่อมาก็ยังพบกันอีก..ฉันเริ่มปิ้ง..ปิ้ง...ปิ้ง..เต็มหัวใจ ห่วงใย เห็นใจ เช้านี้กินอะไร หิวไหม เหนื่อยไหม มีใครรักใครกอดหรือยัง ดูท่าที..เมื่อได้จังหวะฉันจึงถือโอกาสพยายามไปทำความรู้จัก สนิทชิดเชื้อด้วย เพื่อให้เฉินหลงมีใจบ้าง...

วันหนึ่งฝนตก ฉันออกไปดูด้วยความเป็นห่วงกลัวจะเปียกฝน กลัวจะหนาวและไม่สบาย เปิดประตูให้เข้าบ้าน..แต่ไม่ยอมเข้า เพราะคงเกรงกลัวเจ้าของบ้านที่อยู่มาก่อน จึงหากระดาษรังไปทำหลังคาให้ที่ใต้ต้นมะม่วงข้าง ๆ บ้าน (นอกรั้ว) และแอบสังเกตดูว่าจะเข้าไปใช้ประโยชน์บ้างไหม เมื่อความรู้จักคุ้นเคยเพิ่มขึ้นทำให้เฉินหลงตัดสินใจเข้ามาอยู่ในบ้านเป็นสมาชิกในครอบครัวเดียวกัน.. ไม่ทราบมาก่อนว่าชื่อเสียงเรียงนามเรียกกันว่าอย่างไร ในหมู่บ้านนั้นมีสมาชิกเช่นนี้อยู่ทุกซอยและชื่อเดียวกันคือหลงซอย 1 หลงซอย 2 หลงซอย 3 สำหรับซอย 4 นี้ขอเรียกว่า "เฉินหลง" ก็แล้วกัน

เฉินหลง ได้เข้ามาอยู่ในบ้านด้วยท่าทางเจียมตัวนิด ๆ ขนสีน้ำตาลอ่อน สังเกตจากลักษณะน่าจะเป็นพันธุ์ผสมระหว่างบางแก้วกับลาบราดอรีทรีฟเว่อร์ เพราะที่พิษณุโลกเลี้ยงบางแก้วกันแทบทุกหมู่บ้าน หางงและรูปร่างเป็นลักษณะของลาบราดอ ฯ เมื่อเฉินหลงเข้ามาในบ้านครั้งแรก ไม่เป็นที่ยินดีของเจ้าที่เดิม ต่อต้าน ขู่ ตลอดเวลา แต่เจ้าที่เหล่านั้นอยู่ในบ้าน นอนบนเตียง ออกไปข้างนอกบางเวลา ..ถ้าเฉินหลงมีหัวใจที่รู้สึกได้เหมือนคนก็คงจะน้อยใจกับความแตกต่างของการดูแล เป็นอย่างมาก

เฉินหลงมีพฤติกรรมทางบวกและทางลบ มีความน่ารัก อยากจะฉอเลาะ อยากจะประจบ อยากกระโดด อยากกอด ทำให้รู้ได้ว่า "เจ้าเคยมีคนที่รักเจ้าและเคยถูกดูแลมาก่อน" ส่วนพฤติกรรมด้านลบก็คือวิ่งไล่ขับรถมอเตอร์ไซค์ แสดงว่า "เจ้าคงเคยถูกรถมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวชน" วิ่งไล่ขับทุกครั้งแต่ไม่กัด แรก ๆคนผ่านปมาเขาก็หมั่นไส้อยากทำร้ายให้ได้ ต่อ ๆ มาทุกคนก็คุ้นเคยปล่อยให้ไล่ขับไปจนเหนือยแล้วหยุดเอง เคยเรียกมาอบรมสั่งสอน พยายามสื่อให้รู้ว่ามันไม่ดี อย่าทำอีก แต่...เฉินหลงก็มองหน้ารับรู้ บางที่เป็นจังหวะที่ฉันเห็นรถ ฯ ผ่านมาจะมองหน้าหรือชี้หน้าเฉินหลงจะนิ่งและไม่ไล่ขับรถคันนั้น

สิ่งที่เฉินหลงปรารถนาที่สุดในชีวิตคือ....อาหารเม็ดสำเร็จรูป เดิมให้อาหารเป็นข้าว ชอบแบบมีน้ำมันปนนิด ๆ ไม่ชอบอาหารรสจัด ไม่ชอบข้าวต้มและปลากระป๋อง นาน ๆ เฉินหลงจะได้รับรางวัล "ไก่อบ" ที่ห้างเขาขายลดราคา ครั้งแรกที่ได้ไก่อบเป็นตัวเฉินหลงถึงกับตลึง..ยืนนิ่งมองและเอียงหัวซ้ายขวาคล้าย ๆ อยากจะรู้ว่าไก่ตัวนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ไม่กล้าตะครุ๊บเหมืนเพื่อน ๆทั่วไป เมื่อใคร ๆ เผลอเฉินหลงจะแอบย่องเข้าไปทางหลังบ้านและแอบไปกินอาหารเม็ด

ความสามารถพิเศษของเฉินหลง หนีเที่ยวเวลากลางคืน ออกประตูรั้วไม่ได้แต่มีวิธีคือปีนขึ้นไปบนกำแพงแล้วกระโดดลงไป ขากลับก็ปีนกำแพงเข้าเข้าบ้าน บางอารมณ์เฉินหลงจะปีนขึ้นไปแล้วเดินไต่ไปมาอยู่บนกำแพง เป็นที่น่าหมั่นไส้ของใคร ๆ ยิ่งนัก แขกทุกคนที่มาเยี่ยมจะเรียกกันว่า "คุณเฉินหลง" จนติดปาก หน้าที่พิเศษอีกอย่างก็คือส่งแขกถึงปากซอยทุกครั้ง

เขียนใน GotoKnow โดย คิม นพวรรณ
ใน คิม นพวรรณ

คำสำคัญ (Tags): #ครูคิม โรงเรียนวิทยสัมพันธ์ หมาหายไป#สพท.พิษณุโลก เขต ๓

หมายเลขบันทึก: 209778เขียนเมื่อ 18 กันยายน 2008 20:15 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 พฤษภาคม 2012 03:58 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (18)

นายประจักษ์ ปานอินทร์

เขียนเมื่อ 18 กันยายน 2008 20:26 น. ()

เขาไปไหนครับ ผมจะไปตามให้
การรอคอยมันทุกข์ทรมานจริงๆ

นันทา

เขียนเมื่อ 18 กันยายน 2008 20:35 น. ()

สวัสดีค่ะ การรอคอยคนที่เรารักเป็นการรอคอยที่ทรมานมากค่ะ

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 18 กันยายน 2008 20:51 น. ()

ท่าน ผอ. คะ

ท่านเข้าใจว่าเขาจะหนีมาทาง..สุพรรณบุรีหรือคะ

คิม นพวรรณ

เขียนเมื่อ 18 กันยายน 2008 21:08 น. ()

ค่ะคุณครูสุนันทา

ไม่ทราบว่าจะต้องทนทุกข์ทรมานไปอีกนานแค่ไหน

แต่ก็พร้อมและรักที่จะรอ..เขาคะ

บัวปริ่มน้ำ

เขียนเมื่อ 18 กันยายน 2008 21:34 น. ()

อยากฟังต่อ ค่ะ
มายกมือ ด้วยคน
อิอิ

สุชาวดี

เขียนเมื่อ 18 กันยายน 2008 21:55 น. ()

สวัสดีน่ะจ๊ะ น้องคิม ขอบคุณหลายที่เข้าทักทาย อ่านเรื่องรักที่รอคอยแล้ว อยากจะบอกว่า "ดีกว่ารักไม่เป็นน่ะค่ะ" เพราะเรามีประสบการณ์จึงจะบอกได้ว่า "มันทรมานกับการรอคอย http://tbn0.google.com/images?q=tbn:dCuED2EszDpcMM:http://play.kapook.com/files/play/dookdik/0/1632_59145.gif บายจ๊า