วันพุธที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๑....เวลา ๐๕.๓๐ น. เราตื่นนอนด้วยความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าและอิ่มเอมเป็นที่สุด แสดงให้เห็นถึงการที่ร่างกายได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ในมโนสำนึกได้ย้ำเตือนถี่ ๆ ให้มีความรู้สึกว่า.......“ นี่เธอเป็นครั้งแรกในรอบเกือบเจ็ดปีซินะ...ตั้งแต่มาทำบุญร้อยวันให้พ่อเมื่อมกราคม ๒๕๔๕ เธอไม่เคยได้นอนบ้านเลยนะ ”
บ้านของเราที่พ่อและแม่ได้สร้างไว้ให้ก่อนที่ท่านทั้งสองจะลาจากพวกเราไป ใช่เรามาบ้านครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว ตั้งแต่เกิดความไม่สงบขึ้นในดินแดนบ้านเกิดของเรา แต่ไม่เคยเลยที่จะได้เอนหลังบนที่นอนเช่นคืนที่ผ่านมา
ได้ยินเสียงกุกกักในห้องครัวซึ่งเปิดไฟสว่าง หันไปดูที่นอนน้องสาวไม่เห็นเจ้าของที่นอน ก็เลยลุกขึ้นไปดูในครัวก็ได้เห็นน้องสาวกำลังทำกับข้าวอยู่และหันมาบอกเราให้อาบน้ำแต่งตัวใส่บาตรเถอะพระจะมาบิณฑบาตประมาณหกโมง เราเลยรีบไปอาบน้ำแต่งตัว
หกโมงตรงพระก็มาบิณฑบาต เป็นพระจากวัดศรีมหาโพธิ์สององค์ เห็นหลวงพี่แป๊ะเดินนำหน้าหลวงพี่อีกองค์หนึ่ง หลวงพี่แป๊ะท่านเป็นผู้โกนหัวให้เราตอนเราลาบวชเมื่อเดือนกรกฎาคม ๒๕๓๖ และมีพระจากวัดบุราณประดิษฐ์อีกหนึ่งองค์
ใส่บาตรพระเรียบร้อย ก็ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์น้องสาวไปยังวัดศรีมหาโพธิ์ เพื่อกราบท่านพระครูโสภิตโพธิกุล(พระปลัดกระจ่าง ติสฺสวโร) เจ้าอาวาส และได้สนทนาธรรมกับท่านครู่หนึ่ง ก็กราบลาไปเยี่ยมผู้ใหญ่ที่หน้าวัด
ถึงหน้าวัดก็ไปบ้านพี่แอ๋วน้าอั้น สวัสดีพี่แอ๋วและน้าอั้น แล้วเข้าไปเยี่ยมป้าลัดดาซึ่งนอนป่วยอยู่เห็นป้านอนหลับในห้อง (ป้าลัดดาเป็นผู้มีพระคุณกับครอบครัวเรามาตั้งแต่ผมยังไม่เกิด) ก็ยกมือไหว้ท่านจากหน้าต่างห้อง แล้วรีบกลับบ้าน เพราะรถไฟไปหาดใหญ่จะถึงสถานีปัตตานี(โคกโพธิ์)เวลา ๐๗.๑๕ น.
เก็บผ้าเช็ดตัวใส่กระเป๋าซึ่งจัดไว้เรียบร้อยก่อนนอน แล้วขึ้นไปกราบพระ พ่อแม่ปู่ย่าตายายที่ชั้นบน จากนั้นก็รีบซ้อนท้ายรถของน้องสาวไปสถานีรถไฟปัตตานี.....เราหันกลับไปมองบ้านของเราบอกเขาเบา ๆ ว่า........ “ แล้วลูกจะมาเยี่ยมใหม่นะ ...“
สวัสดีครับ
อรุณสวัสดิ์ครับท่าน
สวัสดีค่ะน้องชาย...
ขอบคุณค่ะ
คนอ่านอารมณ์อ่อนไหว(อย่างต้อม)น้ำตาซึมเลย
ขอบพระคุณท่านผอ.ประจักษ์
มาเยี่ยมตั้งแต่เช้าเชียวครับ ก็ขอให้ท่านมีความสุข สุขภาพแข็งแรงเช่นเดียวกันครับ
โชคดีครับผม
ขอบพระคุณครับพี่ครูอ้อย
โชคดีครับพี่ครู
สวัสดีครับน้องต้อม
ขออภัยที่ทำให้น้ำตาซึมตั้งแต่เช้า เป็นบันทึกของคนไกลบ้าน " ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเราครับ "
โชคดีครับน้อง
ขอบคุณครับอาจารย์นารี
ครับบ้านเรา...พ่อแม่เจตนาสร้างไว้ให้เราได้อยู่อาศัย...แต่เราก็มาซะไกล...นี่ก็ไม่ทราบว่าอีกกี่เดือนกี่ปีถึงจะได้ไปอีก...สมัยก่อนตอนไม่มีเหตุการณ์เช่นทุกวันนี้...จะลงไปกราบพ่อและแม่ประมาณปีละสามครั้งแล้วแต่โอกาสครับ...
โชคดีครับอาจารย์
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ๋
ภาพทั้งหมดในสากลโลกนี้ ไม่ได้หายไปไหน
เพียงแต่เราย้อนระลึกถึงไปภาพก็จะปรากฏทันที
ในใจ ในจิตสำนึกของเรา
ก็ทำไม บางภาพยังปรากฏข้ามชาติมาได้เลย
มาร่วมเก็บความทรงจำกับพี่ค่ะ
ขอให้วันเวลาที่จะได้หวนคืนกลับมาบ้าน จงเดินทางมาสู่เร็ววันนะคะ
สวัสดีครับ
เป็นบันทึกแห่งความรักและความกตัญญูที่อบอุ่นมากครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับคุณหมอรุ่ง
ครับช่วงนี้ก็พยายามเก็บภาพเหล่านั้นมาแปลงเป็นบันทึก...สักวันหนึ่งบันทึกเหล่านี้คงมีค่าครับ...
โชคดีครับหมอ
ขอบพระคุณครับท่านสมอลแมน
เป็นภาพที่แสนจะอบอุ่นสำหรับคนไกลบ้านครับ...ในช่วงบั้นปลายของชีวิตอาจได้กลับไปอาศัยที่นั่น ถ้าเหตุการณ์ปกติ เหมือนครั้งหนึ่งที่ผมเคยอ่านเรื่องสั้น" ร้านขนมของแม่"ครับ
โชคดีครับ
นายช่างใหญ่
ฟังๆ แย้วก้อจินตนาการภาพบรรยากาศแบบต่างจังหวัดได้เลยค่ะ...อากาศสดชื่น คนมีมนุษสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน...เนอะ...นั่นแน่ นายช่างใหญ่ ได้ใช้บริการรถไฟฟรีแย้วละสิ..อิจฉาจั๊ง..จัง
ชายหนุ่มผู้จากบ้านเกิด..มาสร้างคุณค่าแก่สังคม....จงสุขสมจิต สมหมาย สมรัก สมรส.....(ขออภัยกลอนพาไปเกินนิดหน่อย)
ลุงจ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ I miss you. How are you today? I'm happy every day. but if whereday(วันไหน)5555++...have study English . I will so sad.55555++ ลุงจ๋า น้องจิมั่วอังกฤษถูกเปล่ากำลังหัดพูด หัดเขียน หัดอ่านอยู่เด้อ
ลุงจ๋า จะทำยังไงพูดอังกฤษ ไม่ให้เหน่อค่ะ อิอิ คิดถึงลุงเด้อ กอดๆๆ รักษาสุขภาพด้วยเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ --->น้องจิ ^_^
+ หวัดดีค่ะพี่บ่าว...นายช่างใหญ๋....
+ อ๋อยอ่านแล้วน้ำตาซึมค่ะ...(นี่คือจุดอ่อนค่ะ...ใครพูดเรื่องบ้าน เรื่องเด็ก ๆ แล้วเป็นน้ำตาซึมค่ะ)
+ ยินดีด้วยค่ะกับการได้กลับมา "ถิ่นกำเนิดเกิดกาย"
+ เอ...ท่านพี่บ่าวทำไม่จากไปนานจังตั้ง 7 ปี ...โอ้โห...เป็นอ๋อยขาดใจตายเลย...คิดถึงบ้าน...
+ ขนาดมาอยู่ตานี...ยังต้องกลับบ้านหาดใหญ่อาทิตย์เว้นอาทิตย์เลยค่ะ...
+ กลับไปให้แม่บ่น ๆ แล้วก็ชื่นใจค่ะ...
+ บ้านคือวิมานของเราค่ะ...โดยเพาะช่วงทำบุญว่างเดือนเมษายน...พี่น้องมากันครบครัน....สุดยอดแห่งความสุขค่ะ....
+ นึกย้อนกลับไป...ตอนนี้พ่อและแม่ มีลูกเขย มีหลาน กลายเป็นครอบครัวใหญ่ที่มีพ่อและแม่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร....สุขใจยิ้มคนเดียวค่ะ..
+ เสียดายท่านพี่บ่าวมาแป๊บเดียว...ไม่งั้นพาไปเที่ยวน้ำตกทรายขาว....เย็นสบายค่ะ...
+ วันนห้าถ้าท่านพี่มาอีกอย่าลืมแจ้วล่วงหน้า...ข้าน้อยขันอาสาค่ะ....
+ คิดถึงค่ะ.....
หวัดดีค่ะ...นายช่างใหญ่
อย่างงี้ต้องฟังเพลงคิดถึงบ้าน ของพงษ์เทพ แล้วค่ะ
จากมานานคิดถึงจังเลย....ประมาณนั้น
หนูก็เคยอยู่ปัตตานีนะค๊ะ
อยู่อนุบาล 1 ที่ ร.ร.จิปิภพ (ไม่รู้เขียนผิดรึเปล่า...นานมากแล้วค่ะ )
บรรยากาศเก่า ๆ ยังไงก็อดนึกถึงไม่ได้ค่ะ
ขอบคุณครับคุณเกษตรยะลา
พอดีซื้อตั้วเครื่องบินหลบกรุงเทพวันที่ ๑๓ เลยได้นอนคืนเดียวหันไปไหนไม่ทัน ค่อยว่ากันใหม่วันหลังอิไปนอนสักสองสามคืนครับ
โชคดีครับ
สวัสดีครับคุณกัสจัง
ขอบคุณครับ
ขอบพระคุณครับอาจารย์พิสูจน์
มาไกลมากแล้วครับ...หมดไฟเมื่อไรคงกลับ...อิอิ..ชาจน์ถ่านใหม่ไม่แน่ใจจะมีพลังเท่าเดิมหรือไม่ครับ
โชคดีครับ
สวัสดีจ้ะน้องจิโจ๊ะ
หัดพูดอ่านเขียนไว้ให้คล่อง...โลกแห่งอนาคตรออยู่จ้า
โชคดีครับ
ขอบคุณครับน้องครูอ๋อย
ตอนนี้ที่บ้านโคกโพธิ์มีแต่น้องสาวกับครอบครัวครับ...แม่เสียไปเมื่อแปดปีที่แล้ว ส่วนพ่อเสียไปก็ครบเจ็ดปี หัวใจแตกสลายเหลือแต่น้อง ๆ ที่ยังเป็นสายใย...แต่คิดว่าวันหนึ่งคงกลับไปอยู่ที่นั่นเพราะเป็นบ้านเกิดเมืองนอนครับ
ขอบคุณครับวันหลังจะแจ้งให้ทราบครับ น้ำตกทรายขาวไปครั้งสุดท้ายเมื่อปี ๒๕๑๕ ครับ...นานมากแล้ว...อิอิ...คนสว.
โชคดีครับผม
สวัสดีครับคุณ windy
โอ้โห...ไม่น่าเชื่อว่าคุณ windy จะเป็นรุ่นน้องผมที่โรงเรียนจิปิภพพิทยา เขียนถูกแล้วครับ หรือเราชาวโคกโพธิ์จะเรียกโรงเรียนบ้านครูน้อย...เพราะสมัยก่อนโรงเรียนเป็นบ้านครับ
ผมเรียนอนุบาลโรงเรียนจิปิภพตั้งแต่ ๒๕๐๓ โน่นครับ...อิอิ
โชคดีจ้า
พี่ช่างใหญ่คะ..
อ่านแล้วแอ๊วดีใจค่ะ.ที่ได้ทำงานอยู่ที่บ้านของตัวเอง..อบอุ่นมากๆ..
ไม่ต้องคิดถึงบ้านด้วย..
ได้ดูแลครอบครัวด้วย..ดีจังค่ะ..
พี่ช่างใหญ่สบายดีนะคะ..^^
สวัสดีครับคุณมนัญญา
ปีนี้กะว่าจะไปครับไม่ได้ไปมาหลายปีแล้ว...อนุโมทนาสาธุบุญเดือนสิบล่วงหน้าครับ
โชคดีครับ
สวัสดีครับน้องครูแอ๊ว
ครับถือเป็นโชคดีที่สุดเลยครับ...ผมก็อยากเป็นแบบนั้นครับ..อิอิ
โชคดีที่สุดครับ
สวัสดีครับนายช่างใหญ่
มาเยี่ยมด้วยความระลึกถึง วิถีคนใต้ ให้ไปเยี่ยมถิ่นเกิดด้วยความสุขโดยสวัสดิภาพครับ
ขอบพระคุณครับท่านผอ.ดิศกุล
ก็รอวันฟ้าสีทองผ่องอำไพ ประชาชนไทยรวมใจเป็นหนึ่งเดียว...ไปไหนมาไหนจะได้หายใจทั่วท้องกันซะทีครับ
โชคดีครับผม
สวัสดีครับคุณมนัญญา
ไม่เป็นไรครับ...หลวงพี่ท่านสอนไว้ แพ้เป็นพระชนะเป็นทศกรรณ...อิอิ...อุบล-กรุงเทพ หรือครับ...วิ่งแป๊บเดียวก็ถึงวัดแจ้ง
โชคดีครับผม