บันทึกของหมอน้อย(ต่อ)
"หมอน้อย"เป็นนิกเนมที่เขาเรียกผู้เขียนซึ่งทำหน้าที่พยาบาลประจำหมู่ตั้งแต่สมัยอยู่กองร้อย ตชด.445 อ.เบตง จ.ยะลา เมื่อ 24 ปีที่แล้ว เขาเรียกจนติดปากจนกลายมาเป็นชื่อเล่น มาจนทุกวันนี้ กำลังพลในมว.1 หมวดมี บก.หมวด 5 คน มี กพ.3 หมู่ๆละ 12 นาย แต่ละหมู่มีพยาบาลหมู่ๆละ 1 นาย ส่วนพยาบาลหมวดอยู่ในส่วน บก.หมวด 1 นาย ซึ่งตอนนั้นผู้เขียนยังอยู่ชุดรบอยู่ทำงานในพื้นที่เบตง 6 ปีด้วยกัน ก่อนจะถูกย้ายมาประจำ ร้อย ตชด.447 อ.สุไหงปาดี นราธิวาส ปีแรก(2531)อยูหมวด สสก.(สนับสนุนการรบ) ก่อนที่จะมาอยู่หมวดมวลชนสัมพันธ์ จนถึงปัจจุบันนี้
"อุดมการณ์มันกินไม่ได้" เป็นคำพูดของเพื่อนร่วมงาน ในขณะที่ผู้เขียนมีความมุ่งมั่นที่จะทำงานตามอุดมการณ์ของตำรวจที่ท่องกันทุกเช้าหน้า บก.ร้อย เมื่อใดไปตั้งฐานที่ รร.ตชด.อย่างโรงเรียน ตชด.บ้านตืองอ อ.ศรีสาคร ครูขอช่วยให้สอนนักเรียนแทนเขาก็จะทำหน้าที่อย่างเต็มความสามารถ แต่สอนเด็กมุสลิมมีหลักอยู่อย่างคือสอนช้าๆ พูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำ อธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีก ต้องใช้ควาสุขุมใจเย็นอย่างมากเด็กถึงจะรับได้ฟังเข้าใจ
หรืออีกที่หนึ่งที่โรงเรียนโฆษิต ตากใบ ครูย้วนซึ่งเป็นครูใหญ่ขอร้องผู้เขียนให้ไปสอนแทน เวลาครูใหญ่ไปประชุม ปีนั้นหลักสูตรยังเป็นแบบเรียนสำเร็จรูปอยู่ เลยสอนง่ายหน่อย ไม่ต้องเตรียมการอะไรมากนัก ที่ผู้เขียนภูมิใจจนทุกวันนี้คือการสร้างเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่บ้านสากอ สุไหงปาดี ตอนนั้นผู้เขียนไปตั้งฐานอยู่ไม่ไกลจากบ้าน ด.ญ.แวรอฮะยา มากนัก เห็นแวรอฮะยาครั้งแรกผู้เขียนถูกชะตาทันที นึกรักอย่างลูกหลาน รูปร่างหน้าตาออกไปทางขี้เหร่นิดๆ ผิวสองสีมาทางคล้ำ อยู่กับพ่อแม่ บ้านชั้นเดียวฐานะยากจน มีอาชีพทำนา มีพี่น้อง 6 คน ชาย 1 หญิง 5 แวรอฮะยาเป็นลูกคนที่ 5 หลักการทำงานของหมวด มชส.ในตอนนั้นไปอยู่พื้นที่ไหน ตำรวจ 1 คนต้องทำความรู้จักติดต่อเข้าถึงให้ได้อย่างน้อยคนละ 2 ครัวเรือน ผู้เขียนกำลังมีอุดมการณ์แก่กล้าเลยสนองนโยบายกรมตำรวจอย่างเต็มที่ จนสนิทสนมทุกคนในบ้านมีการไปมาหาสู่กันตลอด จนเมื่อย้ายไปอยู่ฐานอื่นก็ยังคงขับรถมอเตอร์ไซค์แวะเวียนไปเยี่ยมเสมอ ผู้เขียนให้แวรอฮะยาเรียกผู้เขียนว่า"อา" มีเรื่องอะไรก็ปรึกษาหารือกันเรื่อยมา แวรอฮะยาเองก็เรียนเก่ง ได้เกรด 3 เกรด 4 มาตลอด กระทั่งเรียนจบชั้นมัธยม 6 ที่โรงเรียนมัธยมสุไหงปาดี จนสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ปัจจุบันนี้เป็นอาจารย์สอนอยู่โรงเรียนบ้านสากอ ใกล้ๆบ้าน นั่นคือความสุขของหมอน้อย ผู้อยู่กับอุดมการณ์...
ความเห็น (10)
อ่านบันทึกแล้วคิดตามพี่หมอน้อยอย่างมีความสุข
ความสุขที่เราได้เฝ้ามองความสำเร็จของใครสักคน และ จวบถึงวันที่เขาคนนั้นประสบความสำเร็จในชีวิต
ให้กำลังใจ พี่หมอน้อยครับ
-----------------------------------------------------------
วันไหนที่พี่หมอน้อยเหน็ดเหนื่อย นั่งพักสักครู่ เราปูเสื่อให้ หายเหนื่อยเเล้วเดินต่อไปครับ
- น่าชื่นชมหมอน้อยครับ
- ดีใจด้วย
- ขอให้หมอน้อยมีความสุขกับการทำงานครับ
....ถ้ารั้วของชาติส่วนใหญ่มีอุดมการร์แบบนี้ประชาชนคงพัฒนาไป
มากกว่านี้
.....ดีใจแทนคุณครูแวรอฮะยาที่มีคุณครูที่คอยใส่ใแบบครูหมอน้อย
447
....ขอเป็นกำลังใจให้ครับผม !
ทหารเหมือนสายฝนที่ให้ความชุ่มชืนและชื่นใจ
....ขอพระคุ้มครองหมอน้อย 447 และทหารหาญทุกนาย ด้วย
เถิด เพี๊ยง !!!
...
อุดมการณ์ กินไม่ได้ แต่เท่ห์ค่ะ
ที่สำคัญ คือ ศักดิ์ศรี และ ภาคภูมิใจ
....
ขอชื่นชม ผลงานคุณหมอน้อยค่ะ
เป็นกำลังใจ ให้เบื้องหน้า-หลังทุกท่านค่ะ
....
เข้าใจเลยค่ะ ความสำเร็จของคนที่เรารัก
ยิ่งทำให้หัวใจเปี่ยมล้นพลังกายใจ ทวีคูณ
....
ขอบคุณ
- คุณจตุพร
- อาจารย์ขจิต
- คุณมนัญญา
- คุณpoo
ที่มาเยี่ยมให้กำลังใจ แลกเปลี่ยนเรียนรู้ ผมไม่ผิดหวังเลยที่มาเป็นสมาชิก Gotoknow มีเพื่อนพ้องน้องพี่ที่หลากหลายอาชีพหลายสาขาที่สามารถตักตวงความรู้จากประสบการณ์จากบุคคลเหล่านั้นอย่างไม่มีจุดจำกัด ไม่มีประมาณ แล้วแต่ใครจะเลือกเสพย์เลือกบริโภค ขอบคุณอีกครั้งครับ
ยินดีเจ้า ภาษาเหนือ ขอบคุณค่ะ
ยินดี ลปรร.ด้วยกัน
จะคอยติดตามอ่านเจ้า
ยินดีอย่างแรง (ภาษาใต้) ค่ะ
... ด้วยหวังดี และหวังเหวิด ค่ะ
...
... เหนื่อยนัก พักก่อน ขอบคุณค่ะ ... ภาพคุณ สุมิตรชัย ...
หวังเหวิด... เนี่ยเหมาะเลยที่จะใช้กับรั้วของชาติ
รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ
ด้วยความดี จากพี่ที่อาศัยอยู่ในรั้ว
แชมป์ แม่โจ้ เชียงใหม่คับ
สวัสดีคับ
รักษาสุขภาพด้วยนะคับ
จากลูก ตชด 447
ไม่รู้ว่าจะจำผมได้หรือป่าว
แชมป์คับ เติบโตที่ 447
คิดถึงกองร้อยจังเลยคับ
คารวะด้วยหัวใจครับ