ลูกคนสุดท้อง ในจำนวนพี่น้อง 7 คน กำพืดลูกชาวนา อ.ระโนด จ.สงขลา เป็นลูกที่พ่อแม่ประคบประหงมไม่ให้ทำอะไร โตขึ้นเลยเป็นคนหยิบหย่ง เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ พ่อแม่หวังพึ่งพาจะให้ทำนาอยู่ที่บ้าน แต่โชคชะตากำหนดไว้ให้เกิดที่ระโนดแต่ไปได้ดีที่อื่น เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ชีวิตเลยอยู่กับความเหงามาตลอด ชีวิตมีปมด้อยมีความทุกข์อยู่เป็นนิจ ชอบอยู่อย่างสมถะ ไม่ยินดียินร้ายกับวัตถุนิยมภายนอก ชอบเดินไม่ชอบขี่รถ ชีวิตอยู่กับความแปลกแยก เป้าหมายไม่ชัดนัก เมื่อมีความทุกข์มากก็จะหาหนังสือธรรมะอ่าน พอคลายไปได้ มีโทรศัพท์ก็โทรถึงอยู่ประจำคือ แม่,คนที่บ้านลูกหลาน ชีวิตบั้นปลายจะขอเข้าวัดหาความสงบวิเวก มีคติประจำใจคือ"ผมจะเป็นคนดี"