เปลือยความสุข (26) : ความสุขที่มีตัวตนในอ้อมกอดของแผ่นดินที่ไม่เคยเป็นอื่น

ท้องนาเป็นผืนแผ่นดินแห่งการให้อันบริสุทธิ์แก่ชีวิต ขณะเดียวกันก็เป็นผืนแผ่นดินแห่งการเยียวยาชีวิตของคนเราด้วยเหมือนกัน

(๑)

นานร่วมสามเดือนได้แล้วกระมังที่ผมไม่เคยได้กลับบ้าน
ผมไม่เคยมีเหตุผลอื่นใดนอกจากเรื่อง “งาน และงาน” เท่านั้น จนบางครั้ง เคยมีคนหยิกหยอกผมอยู่เหมือนกันว่า “จะขอซื้อเวลางานในวันหยุดของผมทั้งหมด เพื่อให้ผมได้กลับบ้านสักครั้ง”

และนั่นก็เป็นเสมือนการปลอบประโลมหัวใจของผมอย่างวิเศษสุด เพราะมันช่วยให้ผมรู้สึกราวกับว่า ท่ามวิถีแห่งการงานอันแสนหนักนั้น ผมมีคนรอบกายที่เข้าใจ, เห็นใจ หรือแม้แต่ห่วงใยและอาทรผมอยู่บ้างเหมือนกัน

หลายต่อหลายครั้งที่ผมแว่วยินเสียงของพ่อลอดผ่านโทรศัพท์ที่กำลังคุยกับหลานรัก โดยพ่อบอกกับหลานชายให้รับรู้อย่างแน่นหนักและจริงจังว่า

“ทั้งปู่และย่า” คิดถึงพวกเขามาก และเฝ้าถามเสมอว่า เมื่อไหร่ผมจะว่างพอที่จะพาพวกเขากลับไปให้นอนกกกอดสักคืน !

ทุกคราครั้งที่แว่วยินเช่นนั้น ผมรู้สึกผิดบาปอย่างมหันต์ ภายในอันลึกเร้นของหัวใจ สั่นไหวราวกับภูเขาที่กำลังเสื่อมทรุด หลายต่อหลายครั้ง พ่อบอกกับหลานสุดที่รักว่าจะขนข้าวสารมาให้ , จะเอาเห็ดมาฝาก, เอาแกงขี้เหล็กมาให้ทาน, เอาแกงปลาดุกมาให้ชิมลิ้มรสอย่างเอร็ดอร่อย ซึ่งเจ้าหลานชายก็ได้แต่ขานรับ และเร่งเร้าให้ปู่กับย่ารีบมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

(๒)

เทศกาลเข้าพรรษามีวันหยุดติดต่อกันหลายวัน
พ่อกับแม่สัญญากับหลานชายสุดโปรดทั้งสองว่าจะมารับพวกเขาด้วยตนเอง แต่จนแล้วจนรอด ด้วยภารกิจอันเร่งรีบในหน้าปักดำ ก็ทำให้ท่านไม่สามารถเดินทางมาตามคำสัญญานั้นได้

และเทศกาลวันหยุดเช่นนี้
ผมเองลังเลอยู่มากว่าจะจัดวางวันหยุดเช่นใดดี ?
ส่วนหนึ่งที่ผมไม่อยากเคลื่อนตัวไปไหนมาไหนนัก เพราะน้องดินมีอาการไม่สบาย ซึ่งนั่นก็เป็นผลพวงของการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอ - รวมความถึงการที่ผมมีเวลาให้เขาไม่เพียงพอด้วยเช่นกัน จึงจำต้องหอบหิ้วเขาทั้งสองไปโน่นไปนี่อยู่บ่อยครั้ง พลอยให้เขานอนไม่เต็มอิ่ม กินไม่เต็มท้อง สุดท้ายก็อ่อนเพลียและล้มเจ็บไปตามประสาเด็ก

แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ ท่ามกลางอาการเจ็บไข้ออด ๆ แอด ๆ นั้น น้องดินยังมีใจรบเร้าให้ผมขับรถพาไปเวียนเทียนที่พระธาตุนาดูน ซึ่งเดินทางไปกลับก็ในราว ๆ เกือบ ๑๙o กิโลเมตรเลยก็ว่า โดยเจ้าตัวยืนยันว่า ถ้าไม่ไปเวียนเทียนคราวนี้มีหวังไม่ได้บวชอีกเป็นแน่ !

ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่แกบอกนั้น มีความเป็นเหตุเป็นผลกี่มากน้อย แต่ผมก็ยินดีที่จะพาทั้งเขาและน้องชายไปเวียนเทียนยังพระธาตุนาดูนอย่างไม่อิดออด และนั่นก็พลอยให้เขาได้ชื่นบาน และมีชีวิตชีวาผุดผ่องขึ้นมาอย่างแทบไม่น่าเชื่อ

(๓)

เช้าวันที่ ๑๘ กรกฎาคม
ชีวิตทุกชีวิตในครอบครัวของผมยังคงเกลือกกลิ้งกันอยู่ในห้องพักอันแสนจำเจ จนเกือบจะเที่ยงวันโน่นแหละ ทุกชีวิตจึงพร้อมใจกันออกเดินทางกลับไปยังบ้านเกิดของผม

เราใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก แต่นั่นไม่ใช่เพราะความเร็วของการขับขี่ แต่เป็นระยะทางอันแสนใกล้นั่นเอง - ใกล้จนรู้สึกใจหายว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทำไมผมพ่ายพับกับระยะทางแห่งความรักนี้ไปได้ ? ทำไมผมถึงยอมให้การงานพรากผมห่างไกลไปจากบ้านของตนเองได้ถึงเพียงนี้ ?

เราใช้เวลาเดินทางเพียงไม่ถึง ๓๐ นาที ก็ถึงใจกลางตัวเมืองกาฬสินธุ์
เราแวะเข้าห้างสรรพสินค้าเพื่อจับจ่ายใช้สอยในบางสิ่งบางอย่าง จากนั้นไม่นานก็พุ่งทะยานออกสู่เส้นทางที่ทอดยาวไปสู่บ้านเกิดอย่างอบอุ่น

เพลงในรถท่ามแอร์อันเย็นฉ่ำขับขานด้วยทำนองลูกทุ่งอันคุ้นชิน - ท้องถนนยังคงดูไม่ผิดแผกและเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเท่าใดนัก บรรยากาศรายรอบเส้นทางห่มคลุมด้วยม่านละอองฝน ท้องนาหลายแห่งมีน้ำเอ่อล้น ข้าวกล้าหลายที่กำลังหยัดยืนและเขียวงาม เถียงนาหลายหลัง ดูมีชีวิตชีวาเป็นยิ่งนัก ด้วยมีทั้งเด็กและผู้ใหญ่สัญจรขึ้นลงอยู่อย่างคุ้นชิน –

ในทุก ๆ หมู่บ้านที่รถคู่ชีพเคลื่อนกายผ่านไปนั้น
ผมก็มักที่จะชวนลูก ๆ ถามทักกันอย่างสนุกสนานว่า หมู่บ้านนี้มีชื่อว่าอะไร ?

เราเล่นเกมทายชื่อหมู่บ้านกันหลายหมู่บ้าน เด็ก ๆ ออกอาการจำได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง และนั่นยิ่งทำให้ผมอดสะท้อนใจและพร่ำโทษตัวเองอย่างสุภาพไม่ได้ - ..ผมไม่ควรละเลยการกลับบ้านนานถึงเพียงนี้ , มันนานเกินพอที่จะทำให้ลูก ๆ ลืมเลือนต่อเส้นทางที่ควรต้องคุ้นเคยอย่างน่าใจหาย !

(๔)

ทั้งผมและคนของความรักมาถึงบ้านในราว ๆ เกือบจะ ๔ โมงเย็น
บ้านทั้งหลังถูกปิดเงียบ มีเพียงเจ้าสุนัขแสนรู้ ๓ ตัวเท่านั้นที่ทะยานมาทักทายด้วยอาการอันลิงโลด และการที่บ้านถูกปิดเงียบเช่นนั้น ผมก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่า ทั้งพ่อและแม่ คงกำลังกรำงานอยู่กลางทุ่งเป็นแน่

ดังนั้น ทั้งผมและลูกชายสองคน จึงไม่ลังเลที่จะเดินทางไปยังทุ่งนาที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน โดยมีเพื่อนชีวิตปักหลักรออยู่ที่บ้าน

เราใช้เวลาเพียงไม่ถึง ๔ นาทีก็มาถึงทุ่งนาท้ายหมู่บ้าน
จากจุดที่เราจอดรถมองไกลไปในราว ๆ เกือบ ๕oo เมตร มองเห็นพ่อกำลังนั่งพักอยู่บนคันนา ส่วนอีก ๒ คน คือแม่และพี่ชาย กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ในแปลงนา

ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าใด ๆ ลงสู่ท้องทุ่งอย่างเป็นทางการ เจ้าหนุ่มน้อยสองคนก็พร้อมใจกันตะเบ็งเสียงแข่งกับระยะทางด้วยเสียงอันดังพร้อม ๆ กันว่า “อีพ่อ ..อีแม่..” และพร่ำเรียกเช่นนั้นอย่างต่อเนื่อง พร้อม ๆ กับการโจนทะยานลัดเลาะไปตามคันนาอย่างมีชีวิต

น้องดินดูแช่มชื่น เบิกบานขึ้นเท่าตัว ริ้วรอยอาการหม่นซึมของพิษไข้จากจางไปอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เจ้าจุกก็ยิ่งดูคึกคักและคะนองฤทธิ์เป็นที่สุด

พวกเขาทั้งเดินและวิ่ง ราวกับต้อการไปให้ถึงจุดหมายที่ท้ายทุ่งนาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยไม่แยแสต่อพื้นผิวอันฉ่ำแฉะ และไม่สนใจว่าจะย่ำเหยียบอะไรบ้าง หากแต่โลดทะยานไปอย่างเริงร่า –

(๕)

พ่อไม่รอให้หลานชายเป็นฝ่ายเคลื่อนเข้าไปหาเพียงฝ่ายเดียว หากแต่ย่นระยะทางแห่งความรักให้ใกล้เข้ามา ด้วยการลุกขึ้นมาจ้ำพรวด ๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาหลานรัก และทันทีที่ทั้งสามพานพบกันในระยะประชิด เจ้าจุกซึ่งถึงตัวคุณปู่ก่อนพี่ชาย ก็โผเข้ากอดคุณปู่อย่างน่าชัง จากนั้นน้องดินก็เข้าประชิดให้คุณปู่ได้สวมกอดอย่างแนบแน่นไม่แพ้กอดแรกที่น้องชายเพิ่งสัมผัสได้ในเสี้ยวที่ผ่านมา

พ่อพร่ำบอกกับหลานรักว่า “คิดถึงเหลือเกิน..” พร้อม ๆ กับการออกตัวให้หลาน ๆ ได้รู้ว่า “ยุ่งเหลือเกิน ..และยุ่งจนไม่สามารถไปรับได้”

ผมไม่เห็นว่าเจ้าตัวซนทั้งสองจะติดอกติดใจในคำสัญญาที่เลือนหายของคุณปู่เลยแม้แต่น้อย เห็นแต่แววตาอันเปี่ยมสุขที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณปู่ ดูเหมือนอ้อมกอดแห่งความรักในผืนแผ่นดินอันคุ้นเคยนี้ จะมีความหมายและพลังอย่างมหาศาล เสื้อผ้าชุดเก่าโทรมเปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อ โคลนตมและม่านฝน ไม่ใช่กำแพงกั้นของคนต่างวัยอย่างปู่กับหลาน -

ผมเฝ้าดูพ่อในชุดชาวนาอันทรงเกียรติก้มลงหอมแก้มเจ้าสองหนุ่มอย่างชื่นจิต เศษโคลนเล็ก ๆ มีอันติดอยู่ที่แก้มของเจ้าคนน้องอย่างน่ารัก ราวกับนั่นเป็นส่วนหนึ่งของความรักที่ถูกแบ่งปันและสื่อสารมายังผู้รับอย่างมีความหมาย มันเป็นของฝากจากท้องทุ่ง และเป็นของฝากที่บรรพบุรุษฝากไว้ในทุก ๆ ฤดูกาลของชีวิต ,

และที่สำคัญก็คือ มันเป็นของฝากที่ไม่อาจพกพาไปให้ในที่อื่น ๆ เพราะมันมีเงื่อนไขแห่งชีวิตผูกรัดไว้อย่างแน่นหนา นั่นคือ การต้องมารับด้วยตนเอง และต้องมารับท่ามกลางท้องทุ่งอันคุ้นเคยนี้เท่านั้น –

(๖)

ภายหลังการอิงแอบกันอย่างอบอุ่นในอ้อมกอดอันแสนรักบนแผ่นดินอันคุ้นเคยของปู่กับหลานรัก

ถัดจากนั้น ทั้งสามชีวิตก็จูงมือกันเดินดุ่มไปยังแปลงนาที่แม่กับพี่ชายกำลังถอนกล้าอยู่อย่างขะมักเขม้น ขณะที่ผมกลับรู้สึกราวกับว่า การงานที่แม่และพี่ชายกำลังลงมือทำอยู่นั้น เสมือนจิตรกรที่กำลังทุ่มเทให้กับการวาดภาพมหกรรมแห่งท้องทุ่งอย่างน่าเคารพ โดยมีแปลงนาเป็นเสมือนเฟรมผ้าใบผืนใหญ่ที่ขึงพืดเป็นแนวราบกับผืนดิน หลากหลายด้วยสีสันอันสดเขียวและงามตาเป็นที่สุด -

แม่ในชุดชาวนาเต็มยศเดินมาจ่อรอที่คันนา พร้อม ๆ กับเอ่ยปากขอกอดและหอมแก้ม ราวกับรู้ว่าทั้งสองชีวิตน้อย ๆ นั้น เป็นพลังชีวิตที่แม่ต้องเติมเต็มให้กับตัวเอง

แม่ดูแก่ขึ้นเยอะ ..
แต่ความเป็นคุณแม่และคุณย่ายังคงฉายเด่นอยู่ในแววตาอย่างไม่เปลี่ยนแปลง
แม่ยังคงเคี้ยวหมากไปพร้อม ๆ กับการถอนกล้า
รอยยิ้มของแม่บ่งบอกถึงการมาเยือนอันแสนสุขจาก ๓ ชีวิตที่ดูราวกับห่างหายไปแสนนาน พร้อม ๆ กับการชักชวนหลานรักให้ลงไปช่วยถอนกล้าในแปลงนา ซึ่งน้องดินก็ไม่ลังเล ก่อนจะสวมรองเท้าบูทคู่ใหญ่อย่างเร่งรีบ โดยหมายจะลงไปเป็นส่วนหนึ่งกับการงานของท้องทุ่ง แต่ท้ายที่สุดก็เปลี่ยนใจ หันกลับมาชวนเจ้าแดนไทออกวิ่งเล่นตามคันนาอย่างฮาเฮแทน

(๗)

ท้องนาเป็นโรงเรียนอันกว้างใหญ่สำหรับชีวิต
มีบทเรียนจำนวนมากที่ซ่อนซุกรอการพลิกค้นอย่างไม่รู้จบ
ท้องนาเป็นผืนแผ่นดินแห่งการให้อันบริสุทธิ์แก่ชีวิต ขณะเดียวกันก็เป็นผืนแผ่นดินแห่งการเยียวยาชีวิตของคนเราด้วยเหมือนกัน

และนี่คือบันทึกประจำวันอีกวันหนึ่งของชีวิต ที่ผมถือได้ว่ามันเป็นความสุขที่มีตัวตน , แตะต้องและสัมผัสได้ ซึ่งเกิดขึ้นบนผืนแผ่นดินอันคุ้นเคยของชีวิต

และนี่คือพื้นที่คุณภาพแห่งชีวิตอันดับต้น ๆ รองมาจากบ้านที่ผมปรารถนาจะมาเยี่ยมเยียนด้วยความรักเสมอมา ซึ่งนั่นก็รวมความถึงการนำพาคนของความรักมาเยือนด้วยเหมือนกัน !

และการมาเยือนในแต่ละครั้ง ก็เป็นการมาเยือนด้วยความรัก หาใช่การมาเยือนแบบสร้างภาพให้กับชีวิต และการพาคนของความรักมาเยือนในแต่ละครั้ง ก็เป็นการมาเยือนเพื่อให้รู้ถึงรากเหง้าของพวกเขาเอง ....

รวมถึงการตอกย้ำให้เขาได้รับรู้อย่างแน่นหนักว่า
ที่ตรงนี้
ไม่ว่าผ่านพ้นกี่ห้วงปี
ผืนแผ่นดินนี้ก็มิใช่แผ่นดินอื่น
หากแต่เป็นแผ่นดินของเรา
และเป็นผืนแผ่นดินอันคุ้นเคยอย่างไม่เปลี่ยนแปลง