ชีวิตใน Launceston ของคนรู้ภาษาอังกฤษน้อย : Hobart

ทัศนศึกษาที่ Hobart ……….12 มีนาคม 2551

ทัศนศึกษาที่ Hobart ……….12 มีนาคม 2551

ก่อนนอนตั้งนาฬิกาปลุก ตีห้า เพราะมิเชลบอกว่าต้องออกจากบ้านเวลา 6.45 น. เรากลัวตื่นอาบน้ำไม่ทันเลยปลุกเสียตีห้า

นอนหลับ ๆ ตื่น ๆ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่น รับคว้ามากดปิด มืดก็มืด กดผิดกดถูก กว่าจะกดได้ปาเข้าไปแล้วหนึ่งนาที แล้วยังนอนงงอยู่อีกหลายนาที กว่าจะลุกจากที่นอนก็ใกล้ตีห้าครึ่ง ลุกงัวเงียรีบอาบน้ำ หนาวฉิบ

ออกจากบ้านตรงเวลาเป้ะ ฝรั่งนี่เขาตรงเวลาจริง ๆ วันนี้ออกจากบ้านฟ้ายังไม่สว่างเลย มิเชลคุยหลายอย่าง รู้มั่งไม่รู้มั่ง (แต่ตอนนี้รู้มากกว่าไม่รู้แล้ว........จะบอกให้) อ้อวันนี้เตรียมอาหารกลางวันไปกินคือข้าวสวย (หุงตั้งแต่เมื่อวานซืน ไม่มีใครกินด้วย เลยเอาไปกินทุกวัน) หมู่นี้กินไข่ทุกวันเพราะทำง่ายที่สุดและยังไงก็ดีกว่าอาหารที่ฝรั่งกินกันทุกวัน

ถึงโรงเรียนพร้อม ๆ กับพี่อุไร เห็นเด็ก ๆ มากันหลายคนแล้ว มีใครคนหนึ่งถามมิเชลว่าวันนี้จะสายเหมือนวันที่ไปดูถ้ำหรือไม่ มิเชลบอกติดตลกว่า เดี๋ยวถึงเวลา 7.30 น. จะออกรถเลยถ้าใครมาทีหลังจะให้นั่งรถตามไปเอง พวกเราที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็หัวเราะกัน

รถออกจากโรงเรียนเจ็ดโมงกว่าครึ่งเล็กน้อย เดินทางมาสักแป็บหนึ่ง รถก็จอด เราถามพี่อุไรว่ารถจอดให้กินอีกแล้วหรือพี่อุไรยังไม่ทันได้ตอบ ก็มองเห็นสุพรรณชาติเดินขึ้นรถมา อ้อ! นึกออกแล้วเมื่อวานนี้มิเชลถามว่าเวลาเรียกครูที่เมืองไทย เขาเรียกคำนำหน้าว่าอะไร (เราฟังงงอยู่ตั้งนาน กว่าจะรู้เรื่องว่าถามอะไร) เราตอบไปว่า เขาเรียกครู เช่นครูอารมณ์ มิเชลพยักหน้าบอกว่าจะเอาไว้เรียกครูชาติ

เห็นหน้าสุพรรณชาติ แล้วนึกถึงรอง ฯ พิทยา อยู่คนเดียวตลอด จะเป็นอย่างไรบ้างหนอจะอ้วนหรือจะผอม พูดกับเขารู้เรื่องหรือเปล่า (แต่ก็คิดว่า เรายังรู้เรื่อง รองฯ ก็ต้องรู้บ้างละวะ) รถวิ่งมาสักพักก็ถึง Cambell Town เป็นเมืองที่เราเคยมาแวะตอนก่อนจะไปเข้าค่าย แวะเพื่อกินอาหารว่าง เรารีบเข้าห้องน้ำ ขณะที่เข้าห้องน้ำมีคนตะโกนถามเราว่า มิเชลถามว่าจะเอา ช๊อคโคแลท ร้อนไหม เราก็ตอบว่าเอา เมื่อเข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินออกมายืนคอยคนอื่น สุพรรณชาติเข้ามาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง บอกตรง ๆ เลยเพื่อนฉันอยากจะทุบแกสักบั๊กใหญ่ ๆ ก่อนหน้านั้นไม่เห็นถาม (ฉันจะร้องไห้ต่อหน้าแกให้ดู.....จริง ๆ) แกมาถามเอาวันนี้....วันที่ฉันสบายแล้ว ฉันกับมิเชลเป็นเพื่อนซี้กันแล้ว ตอนนี้แกไม่ต้องห่วงฉันแต่แกควรจะห่วงมิเชลเพราะกว่าจะทำให้ฉันสื่อสารได้บ้าง เขาเวียนหัวแทบตาย

นั่งดูวิวสองข้างทาง ก็มีแต่เนินหญ้าสีน้ำตาลทอง (หญ้าแห้ง ๆ) มีแกะกินเป็นระยะ ๆ เมื่อเปรียบเทียบจำนวนแกะ จะเห็นว่าแถบ Hobart เลี้ยงแกะมากกว่าทาง Launceston มีไม้ยืนต้นตาย(ไม่มีใบเลย)บางต้น บางต้นก็ยังเขียวอยู่ สุพรรณชาติอธิบายว่าตอนนี้ใกล้ถึงฤดูใบไม้ร่วง ต้นไม้ที่ยืนต้นตาย เป็นพันธุ์พื้นเมือง ส่วนต้นที่ยังเขียวอยู่เป็นต้นไม้ที่เอาเข้าจากอังกฤษ

วันนี้สงสัยตื่นเช้ามากไปหน่อย ง่วงนอนเลยเผลอหลับไปหน่อย ตื่นมาอีกทีก็เข้าเมืองแล้ว เมือง Hobart เป็นเมืองหลวงของแทสมาเนีย ขนาดใหญ่กว่าเมือง Launceston มีบ้านเรือนอยู่กันอย่างหนาแน่น ปลูกกันแบบชั้น เดียวมองดูแล้วคล้ายบ้านตุ๊กตา มีรั้วกั้นกันเป็นบล็อก ๆ อยู่บนเขาบ้างที่ราบบ้าง

Hobart เป็นเมืองที่ติดกับทะเล มีท่าเรืออยู่ใกล้ ๆ กับที่จอดรถ

ความจริงก่อนจะถึงตัวเมือง Hobart กลุ่มของเราไปถึงสวนสาธารณะ(ชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว) เจอรอสเป็นคนแรก สุพรรณชาติแนะนำให้รู้จักเราแล้วบอกว่าให้พูดภาษาอังกฤษกับเรา เรากล่าวคำสวัสดี แล้วบอกว่า “I am glad to meet you” สุพรรณชาติได้ฟังหัวเราะชอบใจ เราเดินเข้าไปในสวนพร้อมเด็ก ๆ เห็นนักเรียนของเราที่พักอยู่ที่ Hobart อยู่ไกล ๆ (จำได้เพราะใส่เสื้อสีแดง) เรามองเห็นรองฯ พิทยายืนอยู่หน้าประตูสวน พวกเราก็ยกมือดีใจกันใหญ่ เราวิ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงและเห็นใจในหัวอกเดียวกัน ที่ต้องมาตกระกำลำบากเหมือนเรา (หรือเปล่า) รองฯพิทยาพูดกับเราว่า “Are you hungry ? แต่เราได้ยินว่า “Are you happy ? เรารีบตอบว่า Yes , I am very happy. ไอ้นุ่นยืนอยู่ข้าง ๆ ร้องบอกว่า “รอง ฯ ถามว่าอะไรนะ” รองฯ บอกว่า ถามว่าหิวไหม เราก็บอกว่าอ้าว คนเจอหน้ากันใหม่ ๆ จะมาถามเรื่องหิวกันทำไมเนี่ย ! พวกเราหัวเราะกันเสียงดัง เราหันไปมองรูปร่างของรองฯ แล้วอุทานเสียงดังว่า “ทำไมผอมลงมากขนาดนี้ หล่อเลยนะเนี่ย” รองฯ บอกว่าตั้งแต่เช้ากินขนมปังมาแผ่นเดียว หิวจัง พวกเรามองรองฯ ด้วยความสงสาร เราเลยบอกว่าเดี๋ยวมากินข้าวไข่เจียวด้วยกัน ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในสวนเห็นดอกไม้สวยมากรีบเดินไปถ่ายภาพเก็บไว้ รองฯก็พะว้าพะวังไม่รู้จะเดินไปกับเราหรือเดินไปกับสุพรรณชาติดี เราได้ยินเสียงสุพรรณชาติตะโกนเรียกรองฯ ให้เดินไปด้วยกัน เรา พี่อุไร และนุ่น ก็เดินไปหาที่กินข้าวกันข้างในสวน เลยไม่ได้คุยกับรองฯ เลยจนกระทั่งกลับ (แต่มีรูปถ่ายก่อนขึ้นรถด้วย)