ของฝาก...จากวันวาน...โน้น...
เอามาฝากอีกค่ะ เขียนไว้ด้วยลายมือตัวจิ๋วๆมาก แต่อ่านแล้วก็ยังเป็นข้อคิดที่ใช้ได้ดี ขอบคุณที่บันทึกย้อนอดีตเรื่องก่อนมีคนมาให้กำลังใจอ่านกัน ก็เลยได้ใจเล็กน้อยขอเอามาเผื่อแผ่กันต่ออีกบันทึก ทำให้คิดได้ว่า คำพูดหรือข้อคิดดีๆนี่ ไม่มีวันตายจริงๆนะคะ ขอให้ได้มีการบันทึกไว้เป็นรูปธรรมเท่านั้น ว่าแล้วก็ต้องช่วยกันเชียร์ให้พวกเราช่วยกันเขียน ช่วยกันจด เพื่อส่งต่อสิ่งดีๆไปถึงคนอื่นๆกันต่อๆไปนะคะ
ความเห็น (2)
แวะมาอ่านก่อนนอนค่ะ...ขอให้คนอ่านฝันดีนะคะ(คริ คริ...คิก)
ลืมชมตั้งกะบันทึกที่แล้วว่าพี่โอ๋ลายมือสวย แต่ก่อนสมัยเรียนหนูก็เคยเขียนสวย เดี๋ยวนี้ไก่อายเพราะเขี่ยไม่เท่าเรา รู้สึกบ่อยมากว่ามือเขียนไม่ทันที่คิด ก็เลยมีเติมบน เติมล่าง โยงไปโน่นนี่ ออกแนววุ่นวาย เวลาเขียนสั่งงานนี่ลูกน้องต้องทำใจเลย จะยิ่งแย่มากตอนเขียนภาษาอังกฤษ ถนัดเขียนต่อเนื่องแบบตัวเขียน เขียนตัวพิมพ์แบบเด็กสมัยนี้ไม่เป็น คนอ่านต้องไปแกะเอา เพราะบางทีก็ขี้เกียจเขียนจนจบคำ เริ่มต้นสามสี่ตัวแล้วก็ยึกยือๆ
เดี๋ยวนี้เขียนหนังสือด้วยมือน้อยจริงๆ ค่ะ นานๆ ครั้งที่ต้องเขียนเยอะ เสร็จแล้วก็จะปวดมือเพราะเกร็ง ติดนิสัยตั้งแต่เด็กที่วางปากกาบนนิ้วนาง ไม่เหมือนชาวบ้าน เวลาจับปากกาก็เลยดูเหมือนกำทั้งด้าม คนอื่นเขาปูดที่นิ้วกลาง หนูมาปูดที่นิ้วนางแทน คอมพิวเตอร์ทำให้เขียนหนังสือน้อยลงจริงๆ ตอนนี้ที่เขียนเยอะที่สุดทุกวันคือลายเซ็นชื่อตัวเอง กับวันที่ค่ะ : )