ปรัชญาที่ว่าด้วย “นาม”


ฉะนั้น จึงมองว่าความทุกข์เป็นแค่ “นาม” นามสมมติ สมมติว่าเป็น “ทุกข์” เท่านั้นเอง

เราเริ่มมองหาสิ่งที่เรียกว่า “นาม” แต่บัดนี้ สิ่งนั้นไร้รส ไร้เสียง ไร้กลิ่น ไร้สี และไร้ซึ่งตัวตน มองไม่เห็น หาไม่เจอ จนกระทั่ง เริ่มถามตัวเองว่า...สิ่งนั้นมีตัวตนหรือไม่...บนโลกนี้มีสิ่งนั้นจริงหรือ หรือเป็นเพียงแค่นามสมมติ...สมมติว่า “มีนาม” เราเริ่มเปลี่ยนความคิดว่าสิ่งนั้น เป็นเพียงแค่ “นาม” นามสมมติ เท่านั้น
     เมื่อเป็นเพียงแค่ “นาม” สิ่งนั้นอาจจะมีหรือไม่มีอยู่บนโลกใบนี้ก็เป็นได้ แต่หากสิ่งนั้นมีอยู่ อาจจะมีทั้งตัวตน กลิ่น รส สี และเสียง หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง แต่บางครั้งสิ่งนั้นก็ “ไร้นาม” ครั้นเมื่อสิ่งนั้นมีตัวตน มีกลิ่น มีสี มีรส และมีเสียง เราจึงมักจะยึดมั่น เมื่อยึดมั่นจึงทำให้เกิดทุกข์ แต่หากไม่มีสิ่งนั้นอยู่จริงในโลกใบนี้ สิ่งนั้นจึงอาจ “ไร้นาม” เมื่อใดที่ไร้นาม เมื่อนั้นเราจะไม่วิ่งหา ไม่ไขว่คว้า ไม่ต้องรอ และไม่ต้องทุกข์
     แต่ความเป็นจริงของชีวิต เรามักจะสมมติ...สมมติว่าสิ่งนั้น “มีนาม” เราจึงทุกข์ ๆ เพราะเราสมมติไปเอง ทุกข์จากสิ่งที่ไม่มีตัวตน ไม่มีกลิ่น ไม่มีรส ไม่มีสี และไม่มีเสียง ฉะนั้น จึงมองว่าความทุกข์เป็นแค่ “นาม” นามสมมติ สมมติว่าเป็น “ทุกข์” เท่านั้นเอง

หมายเลขบันทึก: 187286เขียนเมื่อ 10 มิถุนายน 2008 13:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 00:29 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (9)

มาเยี่ยม เป็นกำลังใจ  ให้สดชื่นแจ่มใสและโชคดีมีชัย

สวัสดีครับ ..

ดีใจอย่างมหาศาลที่มีโอกาสได้พบเจอตัวหนังสือในบล็อกอีกครั้ง  หลังจากที่ผมเอง,  ก็หายไปหลายเดือนเช่นกัน

อ่านบันทึกนี้ยังคงมีกลิ่นอายปรัชญาอันเป็นคติธรรมให้ได้ขบคิด  การติดยึดและปล่อยวางยังคงเป็นโจทย์ข้อใหญ่ที่เราต้องลงแรงค้นหาคำตอบ หรือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรา

การรูตัวเอง ..จึงน่าจะเป็นกลไกสำคัญของการใช้ชีวิต และการเรียนรู้เพื่อนำไปสู่ความเข้าใจที่ว่าชีวิตเปลี่ยนได้เสมอนั่นก็สำคัญ   เพราะเมื่อต้องทุกข์ท้อ  อย่างน้อยเราก็ยังบอกกับชีวิตว่า  เรายังมีหวัง  และเรื่องร้าย ๆ  ก็จะจากร้างไปจากเราในวันใดวันหนึ่งอย่างแน่นอน ,...

วิธีคิดเช่นนั้น  ทำให้ผมเขียนกลอนไว้นานและนานมาก  ขออนุญาตนำมากล่าวย้ำอีกรอบ ว่า ...

ชีวิตเปลี่ยนได้เสมอเสมอ
วันหนึ่งย่อมเจอะเจอสิ่งหลากหลาย
สุขบ้าง, ทุกข์บ้าง ประปราย
แต่ชีวิตก็เปลี่ยนได้ไม่เว้นวัน

....

ขอบพระคุณมากครับ

 

สวัสดีค่ะ...ท่าน ผอ.ประจักษ์

ยินดีกับการมาเยี่ยม ยินดีกับกำลังใจที่ให้

และยินดีในการส่งต่อความสุขสดใสให้ท่านและทุกชีวิตค่ะ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะ...คุณ "แผ่นดิน" มิ่งมิตรที่ยาวนาน

ยินดีกับการกลับมา

ยินดีเสมอที่เจอะเจอมิตรเก่า-ใหม่

และยินดียิ่งนัก เมื่อมิตรรัก...ทักทาย

"ชีวิตเปลี่ยนได้เสมอเสมอ

วันหนึ่งย่อมเจอะเจอสิ่งหลากหลาย

สุขบ้าง, ทุกข์บ้าง ประปราย

แต่ชีวิตก็เปลี่ยนได้ไม่เว้นวัน"

แน่นอนที่สุด...ชีวิตเปลี่ยนได้ไม่เว้นวัน

ดังนั้น ทุกข์ย่อมอยู่กับเราได้ไม่นาน สุขนั้นก็เช่นกัน

จึงมองว่าทุกอย่างไม่จีรังยั่งยืน

แต่การรู้เท่าทันสิ่งเหล่านี้ อาจทำให้เราทุกข์น้อยลง

ขอบพระคุณมากเช่นกันค่ะ...คุณ "แผ่นดิน"

  • เข้ามาเชียร์ด้วยคนนะคะ
  • คิดถึงนะคะ นานมากแล้วที่ไม่ได้เขียนค่ะ

สวัสดีค่ะ ดีใจที่เห็นบันทึกของอาจารย์อีก

ระลึกถึงบล็อกเกอร์รุ่นดั้งเดิมเสมอค่ะ....

ทุกข์เป็น"นาม"ที่มีอิทธิพลเหลือเกินค่ะ..

 

ไร้นาม ยัง รับได้

ไร้ใจไซร้  ลี้ห่าง ร้างลา....

                        แวะมาทักทายครับ

                                  รพี กวีข้างถนน

 

สวัสดีค่ะคุณ "Bright Lily"

คิดถึงมากเช่นกันค่ะ...พี่อร

ขอบคุณมากค่ะ

สวัสดีค่ะ อ.จันทรรัตน์

จะ "มีนาม" หรือ "ไร้นาม"

อ.จันทรรัตน์ ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

ขอบพระคุณนะคะ...ที่เข้ามาทักทาย

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท