เมื่อสองวันก่อน ...
ข้าพเจ้าได้มีโอกาส ไปเยี่ยมเยือนและได้สัมผัสพลังแห่งความสุขในการทำงาน ของบุคลากร ICU ศัลยกรรม...
หากจะว่าไปแล้วนี่ไม่ใช่การไปครั้งแรก หากแต่เป็นครั้งแรกที่ได้พบแบบเกือบครบทีม ทันทีที่โผล่หน้าเข้าไป ก็ได้สัมผัสบรรยากาศแห่งความสุข สนุกสนาน วันที่ไปเยี่ยมนั้นพิเศษกว่าทุกครั้ง เพราะพี่กุ้ง - คุณวราภรณ์ ตัวแทนจาก สวรส. ขอไป capture กระบวนการทำ R2R ของโรงพยาบาลยโสธร...
ข้าพเจ้าได้บอกกับน้องว่าไม่ต้องกังวล มีเรื่องเล่าอะไรก็เล่าให้ฟัง... เพราะเรามองว่าการพัฒนางานที่เราทำด้วยความพยายามที่จะนำกระบวนการวิจัยมาใช้นั้น เราไม่ได้ถือว่าเราประสบความสำเร็จแต่เรายังเป็น "ผู้ที่ยังต้องเรียนรู้" และเดินทางไปบนเส้นทางนี้อีกนานเหมือนกัน...
บรรยากาศของการพูดคุยผ่อนคลายขึ้น มีเรื่องเล่าสนุกสนานมากมาย น้องๆในแผนกนี้ตามความเห็นของข้าพเจ้ามองว่ามีพลังของความคิดสร้างสรรค์ค่อนข้างมาก เพราะเขามีสิ่งประดิษฐ์ทั้งแบบคิดค้นขึ้นมาใหม่ และนำจากที่อื่นมาพัฒนาต่อยอด... และพลังของทีมที่ได้สัมผัสนั้น "ยิ่งใหญ่" เพราะเป็นบรรยากาศของทีมที่มีความสุข หากมองไปแล้วลักษณะงานที่ต้องดูแลผู้ป่วยที่อยู่ในระยะวิกฤติ แต่น้องๆ ก็สามารถสร้างสรรค์บรรยากาศในการทำงานให้เป็นบรรยากาศของหอผู้ป่วยที่มีความอบอุ่นใจยิ่งนัก...
"พลังแห่งความอบอุ่นนี่แหละ ข้าพเจ้ามองว่าคือ -----> พลังแห่งการเยียวยาได้ดีทีเดียว" เพราะเราไม่ได้มองผู้ป่วยเป็นผู้ป่วย...หากแต่มองผู้ป่วยเป็นเพื่อนร่วมทุกข์...ที่ต้องการการเยียวยา
ความพยายามในการพัฒนางาน และการดูแลผู้ป่วยของน้องๆ ในทีม เป็นการผสมผสานกันระหว่าง "ศาสตร์และศิลป์"... ศาสตร์ คือ ความเป็นวิชาการที่ต้องดำเนินการในการให้การพยาบาลดูแลผู้ป่วย ขณะเดียวกันศิลปะที่นำมาใช้การทำงาน คือ ความสร้างสรรค์บรรยากาศการทำงาน...ที่เป็น "การเยียวยา"...อันอบอวลด้วยความสุข
คนทำงานมีความสุข...บรรยากาศการทำงานก็เต็มไปด้วยความสุข
และความสุขนี้จะก่อเกิดแบ่งปันไปสู่สรรพสิ่งรอบด้าน...
"ที่ทำงาน คือ บ้านของเรา เราใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มากกว่าที่บ้านจริงเราเสียอีก เพราะฉะนั้นเราจึงอยากทำให้บ้านที่สองของเรานี้น่าอยู่"... เป็นคำบอกเล่าของน้องเค...ผู้มีอารมณ์ดีอยู่เสมอ...
"บางครั้งเราทำงานอยู่...ความคิดประดิษฐ์สิ่งที่ต่างๆ ก็ผลุดขึ้นมา... ก็ไปลองทำ บางครั้งก็ลองใช้กับตัวเอง แล้วนำเสนอเพื่อนร่วมงาน ก็ไม่มีใครค้านเราก็มาลองใช้กัน... " เป็นเรื่องเล่าของน้องตุ๊ก - เปี่ยมจิตต์.. "จึงสนุกที่จะคิดสิ่งประดิษฐ์มาใช้ในงานอยู่เสมอ เสมอ"...
ตุ๊ก - เปี่ยมจิตต์ เล่าให้ฟังว่าครั้งที่ประดิษฐ์ถุงมือสำหรับป้องกันผู้ป่วยดึงท่อช่วยหายใจ โดยหลีกเลี่ยงการผูกมัดผู้ป่วยนั้น... ทันทีที่ตัวเองประดิษฐ์เสร็จก็ได้ทดลองใช้กับตนเอง โดยใส่นอนทั้งคืน เพื่ออยากเก็บข้อมูลในเรื่องความสบายของผู้ใส่ด้วย...
อุปกรณ์ส่วนใหญ่ในหน่วยงานค่อนข้างจะมีราคาแพง แต่นักประดิษฐ์หลายๆ คนใน ICU ศัลยกรรมนี้ ก็ได้คิดค้นขึ้นมา เพื่อต้องการลดภาระงาน และลดต้นทุน...
..............................................
สวัสดีครับ
หากถามว่า...
"งานที่เขาเหล่านี้ทำหนักไหม" ในมุมมองของตนเองมองว่าหนัก และต้องอาศัยความรู้ ทักษะ ความเชี่ยวชาญ...ในการดูแลเยียวยาผู้ป่วยที่ล่อแหลมอยู่...ในระหว่างความเป็นและความตาย...
การที่เขาเหล่านี้...ช่วยเหลือกันสรรค์สร้างบรรยากาศความสุขเล็กๆให้เกิดขึ้นในใจเขาเหล่านี้...จากหลายๆ ดวงใจรวมพลังกัน...อนุภาพของความสุขจะแผ่ซ่านไปสู่คนอื่นๆ...โดยเฉพาะผู้ป่วย...ที่นอนอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หากแต่การรับรู้ผ่านผัสสะนั้นยังมีดังนั้นการที่ผู้ป่วยได้รับการดูแลจากพยาบาลที่มีหัวใจที่มีความสุข ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีในการเยียวยา...
(^____^)